5. Treinreis naar Mombasa
Door: Yvette
Blijf op de hoogte en volg Yvette
17 September 2013 | Kenia, Thika
9 september 2013
Vandaag was de dag van vertrek naar Mombasa met de trein. Nadat we bijna 2 uur bezig zijn geweest met inpakken, gingen we om 13.00u pas naar Kiota. Ik wilde ook nog naar het internetcafeetje om een auto te huren, maar die jongen was niet aanwezig.
In Kiota hebben we nog heerlijke chapati gegeten met dengu (soort van kleine erwtjes) en daarna zijn we gauw naar Thika town gegaan. Bepakt en bezakt met mijn grote rugzak, kleine rugzak en Wilson met zijn koffer. We hebben ons laten brengen door Boni, de TukTuk-man. We zijn in Thika maar naar een internetcafeetje gegaan om de auto online te huren. Dat lukte deze keer………..
Om 15.15u zaten we in de matatu en om 16.30u waren we in Nairobi. We zijn bij Tusky’s supermarkt nog wat drinken chips gaan kopen en toen maar naar het treinstation gegaan. We waren een half uur te vroeg en moesten daarna nog een uur wachten, want je werd een uur van tevoren verwacht. We liepen het perron op, geen idee waar we heen moesten. Ik zag een heel ouderwets uithangbord van de perronmeester in 3 talen, waar ik een foto van maakte. Het gaf een gevoel van: welkom terug in de jaren 40! Niet dat ik toen al leefde, maar je kent de films wel, toch? We werden iets verder op het perron meteen ontvangen buiten bij de stationsrestauratie waar nog een stuk of 10 blanken/westerlingen zaten. Typerend is de rugzak die ze allemaal bij zich hebben. Mijn ‘backpackersgevoel’ kwam weer aardig boven. Toch wel een hele leuke tijd geweest al die jaren… Maar ja, ik had zo mijn redenen om daarmee te stoppen en me nu dus voornamelijk op Kenia te richten. Maar wie weet…
We kregen drinken aangeboden en een wat oudere man verkocht zijn museumboekje en kaart. Het leek me oprecht interessant hoe de rails er zijn komen te liggen en de verschillende soorten treinen erop zijn gaan rijden. Dus ik kocht het; voor 200ksh.
Er reden tussen 18.00- en 19.00u 2 of 3 treinen en dat was het dan ook voor die dag. Ik heb wat foto’s gemaakt, want dit was wel weer een unieke gebeurtenis. Eén of andere nerdachtige Tjechoslowakiër vroeg me even op zijn spullen te passen, want hij wilde foto’s maken. Prima, hoor, ga jij maar lekker foto’s maken…
Je zag de mensen over de sporen heenlopen om in de trein te stappen. Omdat het niet vanaf het perron was dat ze instapten, moesten ze een hoge opstap maken. Echt lekker ouderwets om te zien.
Zo zaten we een beetje te wachten voor anderhalf uur, maar ik vermaakte me wel. Op een gegeven zei iemand me dat ik een boarding pass nodig had. Ik begreep er niets van. Ik had de tickets een paar dagen geleden gekocht, vandaag waren we door de security-poort gegaan, we werden bij de stationsrestauratie uitgenodigd en nu moest ik ergens heen om de boardingpass te halen?
Rond 18.45u werd er omgeroepen om in te stappen. Ik vroeg nogmaals naar die boarding pass gebeuren en er werd weer verteld dat ik terug moest naar het loket om ‘m daar te halen. Dan baal ik toch echt wel van het organisatietalent wat hier ontbreekt. Ik ging maar naar het loket en daar lag het kaartje klaar waar het nummer van het treinstel op stond en van het compartiment wat we hadden.
Nou, hop, naar de trein. En ook wij mochten via het spoor de hoge opstap maken om de trein in te komen. Het was even een gedoe, het was anders, zeg maar, maar het lukt verder prima. Ik voelde me een beetje ‘aap’. Lekker die trein inslingeren!
We gingen ons compartiment in wat best wel oké was. Het had 2 bedden boven elkaar, een kast en een klein wastafeltje van metaal. Prima. Naast ons zat een jongen/man waar ik al gauw mee in gesprek raakte. Hij was lekker kletserig over van alles en nog wat en kwam uit Canada en kon naast zijn Amerikaans ook nog perfect Frans. Hij boodt me een biertje aan wat ik wel gezellig vond en nam het aan. Wilson zat in ons compartiment de krant te lezen. Nog voordat de trein vertrok kwam er een vrouw met een belletje aan waar ze op sloeg wat het teken was dat het avondeten klaar was. We gingen naar het eettreinstel en gingen met elkaar aan tafel zitten. Voor Wilson is alles nieuw en zijn Engels is natuurlijk nog niet zo goed dat hij alles kon volgen. Ik voelde wel dat ik echt behoefte had aan wat gezellige klets en dat lukte goed. Na ongeveer een half uur, stak hij zijn hand naar voren: “So, maybe it’s time to introduce one another! hahaha” “O, yeah, that’s true! hahaha! My name is Yvette!” “My name is Marc-André, which is typical French just as yours!” Hij vroeg Wilson zijn naam en ook hij stelde zich voor. Ik legde hem uit dat hij niet zo goed Engels kon, maar hij betrok Wilson toch zoveel mogelijk erbij. Hij vroeg ‘m wat dingen over het Masai-leven en dan merk je dat Wilson de verhalen over zijn traditie hoog houdt, ook al zijn ze niet meer van deze tijd.
Het eten was prima en werd geserveerd op de plastic kleine borden op tafel. Het enige wat van steen was, waren de kopjes voor de thee. Het inschenken van de thee was steeds een uitdaging toen de trein inmiddels reed. De trein heeft wat weg van de bewegingen van een kameel (denk ik) , dus het ging menigmaal fout om in te schenken.
We hebben zo enkele uren gezellig gekletst en zijn om 23.00u naar ons compartiment gegaan.
Ik lag op het bovenste bed, maar kon echt niet slapen! Die trein! Pfff, het leek af en toe of de remmen letterlijk los gingen –kedoengkedoengkedoengkedoengkedoeng- en in mijn hoofd zag ik zo’n tekenfilm waarbij zo’n mannetje aan de buitenkant van de trein hing en al naar gelang de snelheid zijn benen naar buiten vlogen al vasthoudende aan een handvat buiten. Heb je beeld?
Daarnaast dacht ik dat we supersnel een berg afgingen en hield ik mijn hart vast. Tegelijkertijd wist
ik dat er geen berg was waar we vanaf gingen. Misschien hier en daar een hellinkje?
10 september 2013
om 6.30u ben ik opgestaan. De zon kwam op en ik wilde zien wat er te zien was. Ik pakte mijn camera en videocamera en heb tot een uurtje of 7.00u wat foto’s gemaakt.
Om 7.15u kwam de ‘ting-ting-ting’- vrouw weer langs: het ontbijt was klaar. Ik maakte Wilson wakker en we gingen naar het eetcompartiment. Marc-André was er niet en dat dacht ik wel, want ik hoorde hem in de nacht pas naar bed gaan. We zaten deze keer aan tafel bij een Australisch stel van in de 50 die nog steeds elkaar jaar met elkaar lekker gaan backpacken. Ze hadden dus veel verhalen. Prachtig!!
Toen we klaar waren met ontbijten rond 8.30u ging Marc-André in de tweede ontbijtronde, maar ik ging nog eens even een uurtje of wat slapen! Nog even naar buiten gekeken en dan zie je van alles voorbij komen: kinderen die langs de spoorbaan lopen en zwaaien, primitieve begraafplaatsen, hutten, half afgebouwde huizen en af en toe zelfs een treinseinmast!
Ik had blijkbaar echt geslapen, want op een gegeven moment werd er omgeroepen dat we in Mombasa waren en niet veel later stond de trein stil! Marc-André had het idee om samen door Mombasa Old Town te wandelen met zijn Arabische invloeden. Ik moest wel eerst de auto ophalen bij Sixt in Mombasa, dus dat gingen we eerst maar doen….
We namen een tuktuk die ons naar de plek bracht die op mijn reserveringsformulier stond. We stapten uit, betaalden en gingen het gebouw binnen… Vele bedrijfjes zaten hier, maar geen Sixt! We vroegen het de bewakers en andere mensen, maar niemand kende het!!! Hoe kan dat nou?? In Nairobi de vorige keer in januari kregen we een erg goeie service. Ze kwamen de auto zelfs brengen toen wij niet op tijd op het vliegveld konden zijn! Dus wat is dit???
Marc stelde voor om een vriend van hem die in Nairobi woont te bellen en het adres en telefoonnummer na te gaan. Ik belde in de tussentijd een Amerikaans gratis nummer van waaruit dit blijkbaar allemaal geregeld werd. Maar geen succes… de verbinding werd verbroken. Ook Marc kwam niet verder dan het adres wat ik al had en ook was geen ander telefoonnummer bekend.
Een voorbijganger wist ons te brengen naar een ander verhuurbedrijf. Net toen we wilden gaan, belde die vriend van Marc weer op en gaf ons 3 andere adressen. Nou, wat hulpvaardig!!! Leuk!!
We wisselden telefoonnumers uit en besloten dat Marc eerst naar zijn hotel ging, wij de auto gingen regelen en dan Old Town ingingen. Prima idee!
De man stond nog steeds op ons te wachten en bracht ons op 5 minuten afstand lopen naar Ketty Tours. Dit bedrijf dat allerlei toers organiseert, maar ook auto’s verhuurd werd, geleid door Indische mensen. Het gehalte van Indiërs hier in Mombasa is groot. Daarnaast overheerst de Islam hier.
We doorliepen het proces van de autohuur en het kostte me uiteindelijk nog minder dan de helft per dag!! Het kostte me 3500ksh per dag, zeg maar 32 euro! Gelukkig had ik Sixt nog niet betaald en hadden ze ook geen gegevens van me zoals paspoort ofzo. Dus huren die auto! We waren binnen 30 minuten klaar en hadden een auto tot onze beschikking. We reden naar het hotel van Marc en brachten onze bagage bij hem in de kamer. Van daaruit gingen we lopend naar Old Town.
To be continued in the next part!
Yvette x
p.s. waarschijnlijk lukt het niet om de foto's te uploaden vanwege te langzame verbinding. Morgen lukt het zeker wel!
Vandaag was de dag van vertrek naar Mombasa met de trein. Nadat we bijna 2 uur bezig zijn geweest met inpakken, gingen we om 13.00u pas naar Kiota. Ik wilde ook nog naar het internetcafeetje om een auto te huren, maar die jongen was niet aanwezig.
In Kiota hebben we nog heerlijke chapati gegeten met dengu (soort van kleine erwtjes) en daarna zijn we gauw naar Thika town gegaan. Bepakt en bezakt met mijn grote rugzak, kleine rugzak en Wilson met zijn koffer. We hebben ons laten brengen door Boni, de TukTuk-man. We zijn in Thika maar naar een internetcafeetje gegaan om de auto online te huren. Dat lukte deze keer………..
Om 15.15u zaten we in de matatu en om 16.30u waren we in Nairobi. We zijn bij Tusky’s supermarkt nog wat drinken chips gaan kopen en toen maar naar het treinstation gegaan. We waren een half uur te vroeg en moesten daarna nog een uur wachten, want je werd een uur van tevoren verwacht. We liepen het perron op, geen idee waar we heen moesten. Ik zag een heel ouderwets uithangbord van de perronmeester in 3 talen, waar ik een foto van maakte. Het gaf een gevoel van: welkom terug in de jaren 40! Niet dat ik toen al leefde, maar je kent de films wel, toch? We werden iets verder op het perron meteen ontvangen buiten bij de stationsrestauratie waar nog een stuk of 10 blanken/westerlingen zaten. Typerend is de rugzak die ze allemaal bij zich hebben. Mijn ‘backpackersgevoel’ kwam weer aardig boven. Toch wel een hele leuke tijd geweest al die jaren… Maar ja, ik had zo mijn redenen om daarmee te stoppen en me nu dus voornamelijk op Kenia te richten. Maar wie weet…
We kregen drinken aangeboden en een wat oudere man verkocht zijn museumboekje en kaart. Het leek me oprecht interessant hoe de rails er zijn komen te liggen en de verschillende soorten treinen erop zijn gaan rijden. Dus ik kocht het; voor 200ksh.
Er reden tussen 18.00- en 19.00u 2 of 3 treinen en dat was het dan ook voor die dag. Ik heb wat foto’s gemaakt, want dit was wel weer een unieke gebeurtenis. Eén of andere nerdachtige Tjechoslowakiër vroeg me even op zijn spullen te passen, want hij wilde foto’s maken. Prima, hoor, ga jij maar lekker foto’s maken…
Je zag de mensen over de sporen heenlopen om in de trein te stappen. Omdat het niet vanaf het perron was dat ze instapten, moesten ze een hoge opstap maken. Echt lekker ouderwets om te zien.
Zo zaten we een beetje te wachten voor anderhalf uur, maar ik vermaakte me wel. Op een gegeven zei iemand me dat ik een boarding pass nodig had. Ik begreep er niets van. Ik had de tickets een paar dagen geleden gekocht, vandaag waren we door de security-poort gegaan, we werden bij de stationsrestauratie uitgenodigd en nu moest ik ergens heen om de boardingpass te halen?
Rond 18.45u werd er omgeroepen om in te stappen. Ik vroeg nogmaals naar die boarding pass gebeuren en er werd weer verteld dat ik terug moest naar het loket om ‘m daar te halen. Dan baal ik toch echt wel van het organisatietalent wat hier ontbreekt. Ik ging maar naar het loket en daar lag het kaartje klaar waar het nummer van het treinstel op stond en van het compartiment wat we hadden.
Nou, hop, naar de trein. En ook wij mochten via het spoor de hoge opstap maken om de trein in te komen. Het was even een gedoe, het was anders, zeg maar, maar het lukt verder prima. Ik voelde me een beetje ‘aap’. Lekker die trein inslingeren!
We gingen ons compartiment in wat best wel oké was. Het had 2 bedden boven elkaar, een kast en een klein wastafeltje van metaal. Prima. Naast ons zat een jongen/man waar ik al gauw mee in gesprek raakte. Hij was lekker kletserig over van alles en nog wat en kwam uit Canada en kon naast zijn Amerikaans ook nog perfect Frans. Hij boodt me een biertje aan wat ik wel gezellig vond en nam het aan. Wilson zat in ons compartiment de krant te lezen. Nog voordat de trein vertrok kwam er een vrouw met een belletje aan waar ze op sloeg wat het teken was dat het avondeten klaar was. We gingen naar het eettreinstel en gingen met elkaar aan tafel zitten. Voor Wilson is alles nieuw en zijn Engels is natuurlijk nog niet zo goed dat hij alles kon volgen. Ik voelde wel dat ik echt behoefte had aan wat gezellige klets en dat lukte goed. Na ongeveer een half uur, stak hij zijn hand naar voren: “So, maybe it’s time to introduce one another! hahaha” “O, yeah, that’s true! hahaha! My name is Yvette!” “My name is Marc-André, which is typical French just as yours!” Hij vroeg Wilson zijn naam en ook hij stelde zich voor. Ik legde hem uit dat hij niet zo goed Engels kon, maar hij betrok Wilson toch zoveel mogelijk erbij. Hij vroeg ‘m wat dingen over het Masai-leven en dan merk je dat Wilson de verhalen over zijn traditie hoog houdt, ook al zijn ze niet meer van deze tijd.
Het eten was prima en werd geserveerd op de plastic kleine borden op tafel. Het enige wat van steen was, waren de kopjes voor de thee. Het inschenken van de thee was steeds een uitdaging toen de trein inmiddels reed. De trein heeft wat weg van de bewegingen van een kameel (denk ik) , dus het ging menigmaal fout om in te schenken.
We hebben zo enkele uren gezellig gekletst en zijn om 23.00u naar ons compartiment gegaan.
Ik lag op het bovenste bed, maar kon echt niet slapen! Die trein! Pfff, het leek af en toe of de remmen letterlijk los gingen –kedoengkedoengkedoengkedoengkedoeng- en in mijn hoofd zag ik zo’n tekenfilm waarbij zo’n mannetje aan de buitenkant van de trein hing en al naar gelang de snelheid zijn benen naar buiten vlogen al vasthoudende aan een handvat buiten. Heb je beeld?
Daarnaast dacht ik dat we supersnel een berg afgingen en hield ik mijn hart vast. Tegelijkertijd wist
ik dat er geen berg was waar we vanaf gingen. Misschien hier en daar een hellinkje?
10 september 2013
om 6.30u ben ik opgestaan. De zon kwam op en ik wilde zien wat er te zien was. Ik pakte mijn camera en videocamera en heb tot een uurtje of 7.00u wat foto’s gemaakt.
Om 7.15u kwam de ‘ting-ting-ting’- vrouw weer langs: het ontbijt was klaar. Ik maakte Wilson wakker en we gingen naar het eetcompartiment. Marc-André was er niet en dat dacht ik wel, want ik hoorde hem in de nacht pas naar bed gaan. We zaten deze keer aan tafel bij een Australisch stel van in de 50 die nog steeds elkaar jaar met elkaar lekker gaan backpacken. Ze hadden dus veel verhalen. Prachtig!!
Toen we klaar waren met ontbijten rond 8.30u ging Marc-André in de tweede ontbijtronde, maar ik ging nog eens even een uurtje of wat slapen! Nog even naar buiten gekeken en dan zie je van alles voorbij komen: kinderen die langs de spoorbaan lopen en zwaaien, primitieve begraafplaatsen, hutten, half afgebouwde huizen en af en toe zelfs een treinseinmast!
Ik had blijkbaar echt geslapen, want op een gegeven moment werd er omgeroepen dat we in Mombasa waren en niet veel later stond de trein stil! Marc-André had het idee om samen door Mombasa Old Town te wandelen met zijn Arabische invloeden. Ik moest wel eerst de auto ophalen bij Sixt in Mombasa, dus dat gingen we eerst maar doen….
We namen een tuktuk die ons naar de plek bracht die op mijn reserveringsformulier stond. We stapten uit, betaalden en gingen het gebouw binnen… Vele bedrijfjes zaten hier, maar geen Sixt! We vroegen het de bewakers en andere mensen, maar niemand kende het!!! Hoe kan dat nou?? In Nairobi de vorige keer in januari kregen we een erg goeie service. Ze kwamen de auto zelfs brengen toen wij niet op tijd op het vliegveld konden zijn! Dus wat is dit???
Marc stelde voor om een vriend van hem die in Nairobi woont te bellen en het adres en telefoonnummer na te gaan. Ik belde in de tussentijd een Amerikaans gratis nummer van waaruit dit blijkbaar allemaal geregeld werd. Maar geen succes… de verbinding werd verbroken. Ook Marc kwam niet verder dan het adres wat ik al had en ook was geen ander telefoonnummer bekend.
Een voorbijganger wist ons te brengen naar een ander verhuurbedrijf. Net toen we wilden gaan, belde die vriend van Marc weer op en gaf ons 3 andere adressen. Nou, wat hulpvaardig!!! Leuk!!
We wisselden telefoonnumers uit en besloten dat Marc eerst naar zijn hotel ging, wij de auto gingen regelen en dan Old Town ingingen. Prima idee!
De man stond nog steeds op ons te wachten en bracht ons op 5 minuten afstand lopen naar Ketty Tours. Dit bedrijf dat allerlei toers organiseert, maar ook auto’s verhuurd werd, geleid door Indische mensen. Het gehalte van Indiërs hier in Mombasa is groot. Daarnaast overheerst de Islam hier.
We doorliepen het proces van de autohuur en het kostte me uiteindelijk nog minder dan de helft per dag!! Het kostte me 3500ksh per dag, zeg maar 32 euro! Gelukkig had ik Sixt nog niet betaald en hadden ze ook geen gegevens van me zoals paspoort ofzo. Dus huren die auto! We waren binnen 30 minuten klaar en hadden een auto tot onze beschikking. We reden naar het hotel van Marc en brachten onze bagage bij hem in de kamer. Van daaruit gingen we lopend naar Old Town.
To be continued in the next part!
Yvette x
p.s. waarschijnlijk lukt het niet om de foto's te uploaden vanwege te langzame verbinding. Morgen lukt het zeker wel!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
