4. Ontwikkeling Kiota en zang/dansavond Kiota

6 september

Nadat we ’s morgens de was hadden gedaan en ontbeten, zijn we naar Kiota gegaan waar ik mee heb geholpen met de was opvouwen. Het zag er zoveel beter uit dan in januari! De kast in de kamer van jongens is zeer gestructureerd met kleding gevuld. Alle jongens dragen kleren van elkaar, dus ze hebben de t-shirts bij de t-shirts gedaan, de truien bij de truien, de broeken bij de broeken en het ondergoed bij het ondergoed gedaan. Alles netjes opgevouwen. Ik had mijn notebook in de kamer neergezet en had verschillende muziek laten luisteren vanuit Nederland. Ik had ook wat geleide meditatiemuziek meegenomen en erover verteld. Shawn sprak hierover dat hij al eerder hierover had gehoord en vroeg me of ik daarin geloofde. Dat ik dus geloof in de kracht in jezelf en dat alles daarom draait. Ik zei dat ik dat geloofde. Echter voor Shawn is het onmogelijk dat er iets groters is dan God. Hij luisterde wel naar de meditatiemuziek en zei dat het het wel erg rustgevende muziek is en dat de stem ook veel rust gaf. Wie weet geef ik eens een introductieles tot de meditatie… Even kijken hoe ik dat aan moet pakken.
Nick kwam naar beneden met zijn gitaar en begon te spelen, iets wat Shawn helemaal geweldig vindt. Nick nam de muziek dus over en we hebben al werkende naar zijn muziek geluisterd. Was een prima manier van werken!!
Tussen 13.30u en 15.30u hebben we vergaderd. We hebben vooral het afgelopen half jaar doorgesproken betreffende de vooruitgang van Kiota, de vrijwilligers, hoe de huismoeders en huisvader het ervaart en wat de verbeterpunten zijn. De vrijwilligers zijn meer dan welkom en brengen allemaal op hun manier iets in waar Kiota van kan profiteren en leren. Het verbeterpunt is het omgaan met spullen zoals speelgoed, boeken, schoenen en dat soort dingen. Er ligt nog teveel her en der verspreid en ik vertelde dat wij gewend zijn om dingen te waarderen die je hebt gekregen. Het is waarschijnlijk een cultuurzaak, maar we willen hier wel in verbeteren.
Daarnaast heeft Shawn een prima nieuw project bedacht: de aankoop van land om een paar stuks vee op te zetten en mogelijk een kas te plaatsen. Dit zullen we 17 september aan Wings of Support van de KLM gaan voorleggen waarvan iemand komt kijken.

Rond 16.00u kwamen de eerste kinderen binnen waarop ik gauw nog naar Thika Town ben gegaan om een nieuwe simkaart te kopen met de telefoon van Wilson. Aangezien je daarvoor eigenlijk naar Safaricom moet gaan, was ik het wachten na 10 minuten al zat en besloot naar een van de kleine winkeltjes te gaan. Echter ze konden me daar niet registreren. Dus was ik voor niets weggegaan bij Safaricom. Safaricom kan mijn bestaande nummer ook overzetten naar een nieuwe simkaart en de oude simkaart blokkeren. Ik baalde als een stekker, geen telefoon en nog geen simkaart…..
Ik ben nog even wat drinken gaan kopen en was pas weer om 19.15u in Kiota. Daar heb ik meegegeten en onder begeleiding van Nick liedjes gezongen.
Op de mooie tijd 20.00u gingen de kinderen naar bed en was het ‘kissing-time’ voor de jongens wat weer een leuk spel werd!

Wilson en ik gingen om 21.30u naar huis waar we nog een DVD-tje voor een half uurtje hebben gekeken en Engels hebben gedaan. Ik viel tijdens het DVDtje gewoon in slaap. Heerlijk, gewoon in slaap sukkelen, zonder enige gedachten…. gewoon volledige ontspanning! Dat gebeurt niet vaak in Nederland…

7 september
Ik weet niet hoe, maar we hadden de wekker op 7.30u staan en om 10.30u werden we pas wakker!!!!! Is dat verslapen of verslapen??? Jeemineetje!! Nadat we Cappuccino vanuit Nederland hadden gedronken, is Wilson naar zijn werk gegaan en ik naar Thika Town. Daar heb ik een supertelefoononderhandeling gedaan. Dat was dan wel weer leuk. Er zitten hier zo overdreven veel van die telefoonkioskjes waarbij je vooral door de vrouwen iedere keer wordt aangesproken als je maar even kijkt: “Customer, customer, what are you looking for?” Dan denk ik echt al meteen: “Hou je kop toch! Ik zeg het wel wat ik wil hebben als ik iets wil hebben!” Ik liep een paar meter door en kwam bij een jongen/man uit die me rustig liet kijken. Ik zei dat ik alleen Nokia wilde en hij wees me aan welke het waren. Ik wilde eerst een supergoedkope speciaal voor Kenia, want ik wilde exact dezelfde telefoon in Nederland kopen waarvan ik was bestolen, zodat ik er niet meer aan herinnerd zou worden. Als ik maar weer kon bellen en smssen en gebeld en gesmst kon worden, vind ik het goed. Na een minuut of 5 bedacht ik me toch. Ik besloot een iets duurdere telefoon te nemen. In plaats van tussen de 12 en 15 euro besloot ik rond de 25-30euro iets te kopen. Hij begon met een Nokia telefoon van 3800ksh (35 euro) en ik zei dat ik toch even verder wilde kijken. Ik liep een meter of 30 verder en kwam bij een Kiosk met ook een jongen/man erachter die o.a. dezelfde telefoon verkocht. Zijn vraagprijs was 4500ksh, waarop ik meteen zoiets zei van: “Wewe, that guy a few shops over there asked 3800ksh for his first price.” Hij zei dat hij dan uiterlijk naar 3200ksh zou willen gaan. Ik zei dat ik wel weer als terug ging naar mijn eerst keus en dat het afhankelijk van de prijs bij hem of de ander zou kopen. Ik wilde weglopen, waarop hij nog zei: “Ok, let me give it to you for 3100ksh!” Ik zei dat ik alsnog terug wilde gaan en ging weer terug naar de eerste verkoper. Ik vertelde hem het verhaal en hij zei dat hij niet verder dan 3000ksh zou kunnen gaan. Ik zei dat ik dan ook weer naar de tweede verkoper te gaan om hem nog een kans te geven. Dus ik weer terug naar de tweede verkoper en vond het spel wel leuk! De tweede verkoper zei dat hij dat echt niet kon om nog lager te gaan en hij vroeg me bij hem de telefoon te kopen. Ik zei dat ik de telefoon bij de eerste zou kopen, want door hem zijn we het onderhandelen gestart op deze manier. Hij vroeg me een soort van hoesje te kopen voor die telefoon bij hem waarop ik ook nog een hoesje voor de Black Berry wilde kopen. Dit alles voor de prijs van 300ksh, zeg maar 2 euro 80. Nou, prima deal, allebei toch blij!
Ik weer terug naar de eerste van wie ik de Nokia-telefoon voor 3000ksh heb gekoch, zeg maar 28 euro. Prima ding! Ik ben er later achtergekomen dat het gebruik van internet en Facebook hierop wel erg eenvoudig en goedkoop is! Daar kunnen we in Nederland dan weer van leren! 
Nu kon ik eindelijk weer terug naar Safaricom waar ik in de rij ben gaan staan. Ik kwam de tijd prima door met het ontdekken van mijn nieuwe telefoon. Al met al heb ik niet langer dan een half uur gewacht en heb ik voor 50ksh mijn telefoonnummer kunnen laten overzetten.
Nadat ik dit eindelijk achter de rug had, ben ik inkopen gaan doen voor de kinderen voor vanavond. We zouden vandaag een kampvuur gaan houden met zang en wat lekkers en natuurlijk met Nick als begeleiding. Dus dat zou een leuke avond worden!
Ik had me met de TukTuk laten brengen al zoekende naar Marsmallows. Ik was eerste bij Tusky’s waar ik de kans het hoogste achtte, maar helaas…. Ik had totaal geen zin om weer terug het centrum in te gaan nu ik alweer richting Kiota was. Ik maakte het plan een tuktuk aan te houden en die me eerst naar Mathai (andere grote supermarkt) te brengen en van daaruit naar Kiota.
Al gauw was er een tuktuk en legde mijn plan voor. Hij vroeg hiervoor 200ksh, terwijl ik tot nu toe 200ksh had betaald voor alleen naar Kiota vanaf Tusky’s. Ik stapte in, hij bracht me naar Mathai en ik liet mijn spullen die ik in Tusky’s gekocht had bij hem. Menig westerling zal zeggen: “Yvette, ik snap niet dat je dat doet!” Maar mijn motto, en tot nu toe heeft dat ook altijd gewerkt, is geef vertrouwen aan de ander en de ander zal het niet schaden. Natuurlijk doe je dit niet bij iemand bij wie je dat gevoel niet hebt. Het is een kwestie van het volgen van je intuïtie. Deze man vertrouwde ik in elk geval.
Ik ging naar binnen, terwijl hij wachtte. Wat me opvalt, is dat menige plek zich echt ontwikkeld heeft. Mathai supermarket heeft nu een luxe, hygiënische uitstraling. Achter de kassa’s is een soort van restaurant en bakkerij met mooie, schone vitrines waarachter iedereen met haarnetje werkt voor de hygiëne. Ik heb me menigmaal al verbaasd te constateren dat er wel degelijk vooruitgang is, als ik het zo mag noemen.
Maar helaas, ook hier geen marshmallows. Ik kocht een flesje frisdrank en wat broodjes, betaalde en s tapte weer in. De man vroeg mijn naam en stelde zichzelf voor: Boni of in Swahili Mburo, wat een Kikuyu-naam is. Ik vroeg hem wat hij vond van de ICC en de president. Zoals zijn naam al zegti, is hij ook Kikuyu net als de president. Hij verdedigde zijn president dan ook en zei dat hij er bij was wat er allemaal gebeurde in 2007-2008. Er is de president niets te verwijten en het is een goede keus om Kenia zich te laten terugtrekken uit de ICC en het Verdrag van Rome. (Grappig om te constateren trouwens dat ik zo geïnteresseerd ben in de politiek hier. Een interesse die ik in Nederland nauwelijks heb. Waarschijnlijk omdat het hier primitiever eraan toe gaat en ik het erg interessant vind om te achterhalen hoe mensen hier hun keuzes maken. In Nederland gaat het vooral om bezuinigingen. Ik heb nog nooit iets anders gehoord sinds ik iets van de politiek begreep. Het grijpt me niet zo aan, denk ik. Hier wel; er is hier een geheimzinnige dynamiek gaande die me boeit… dat ter intermezzo! )
Het lijkt mij het domste wat ze kunnen doen om zich terug te trekken uit de ICC en de kranten staan er dan ook vol van; vol van meningsverschil , vol van verbazing. Het is absoluut niet zo dat de Keniaan dat wil. Er is namelijk door “de Keniaan” bij de ICC als laatste redmiddel om rechtvaardigheid te vinden over hetgeen er in 2007-2008 is gebeurd.
De mening van Boni is: “How can more than 50% choose for Uhuru if he truly did those bad things??? That should mean that more then half of the polulation is stupid!” Nou, dacht ik… ik sluit het niet uit… Het is een spannend gebeuren! Wat trouwens ook opvallend is, is dat de frisdrank goedkoper is geworden en dat er een paar dagen geleden is aangekondigd dat de belasting 2 tot keer zo hoog zal worden op het eten en gebruik van water en elektriciteit.
Hij vond ook alle blanken slecht en wilde dat er eens gestopt werd met het bemoeien met hun leven. Ze konden het ook zonder de blanke af…. “But you are a good person, I can see that. You help those children and I can see you love Kenya. So you’re good.” Tja… Ik zou nog zoveel kunnen discussiëren met hem. Maar ondertussen waren we in Ngoingwa waar ik hem vroeg op een zekere plaats te stoppen. Niet voor Kiota, omdat ik probeer zo mind mogelijk te laten merken dat daar blanken zitten, maar hij stond erop mij helemaal daar te brengen. Ok, dan. Ik kreeg het plan dat hij me ook naar huis zou brengen en dat vond hij prima. “I’ll wait for you!” Hij had echt zo’n olijk gezicht, ik ben even het woord kwijt wat ik eigenlijk bedoel, maar echt zo’n leuk gezicht met een leuke lach erop en twinkelende oogjes.
Ik ging naar binnen met het drinken en lekkers voor vanavond en ging weer terug naar de tuktuk. Ik zei dat hij me op de ‘stage’ kon afzetten. Dat deed hij en ik gaf hem 250ksh. We wisselden telefoonnummers uit en hij vertrok precies in de richting waar ik heen moest lopen….
Een seconde of 10 later: “Shit, mijn tasje met het doosje van de camera met de oplader enzo!! Verloren in de afgelopen 100 meter of wat? Ik rende terug en dacht: “Shit, misschien wel in de tuktuk. Boni bellen!” “Hey, Boni, do you have a plastic bag of me in your tuktuk?” “Yes, I see here a plastic bag with a box of your camera. Shall I come back?” “Yes, please!” Ik legde hem uit dat hij gewoon de onverharde weg terug moest rijden, omdat ik daar ook aan het lopen was. We gingen elkaar tegemoet en hij gaf me even later mijn plastic zakje met telefoondoosje en nog iets wat ik vergeten was… Maar dat ben ik nu weer vergeten…. Ik gaf hem nog een keer 50ksh om te bedanken.
Verdorie, ik raak iets te veel dingen kwijt op dit moment… Pfff…. shit…. nou, ja…. alles is relatief zullen we maar zeggen….

Ik heb thuis eens even lekker eindelijk mijn rugzak helemaal uitgepakt en alles in de kast gedaan en de cadeautjes voor de kinderen in een aparte tas gedaan. Ook heb ik ons huisje aangekleed om het wat gezelliger te maken. Ik heb 2 uur heerlijk zitten aanrommelen wat me een opgeruimd gevoel gaf in mijn hoofd. Overzicht.
Rond 16.30u ging ik weer terug naar Kiota en van daaruit ging ik nog even naar het internetcafe, omdat ik de auto nog moest huren in Mombasa. Daar het internetcafe net ging sluiten, kreeg ik nog 20 minuten. Simon, een vriend van Shawn kwam ook nog even binnen. Maar het huren van de auto is niet gelukt. Nou, ja, morgen weer een dag….
Om 18.30u waren we weer in Kiota waar druk chapati’s werden gebakken. Buiten Florence, Julia, Shawn en Wilson, hielpen nu ook Simon en Betty. Betty is een vrouw die via een oud-collega van mij is binnengekomen.
Nick en ik gingen de avond voorbereiden qua liedjes waarbij we even naar het balkon van zijn kamer gingen om daar wat liedjes uit te proberen.
Rond 19.30u hebben we chapati’s gegeten met groente en om 20.00u begonnen we de avond met de kinderen. Shawn deelde mij en Nick mede dat we geen kampvuur zouden houden, omdat het koud was, de kinderen moe waren en er toch geen marsmallows waren. Dit was even een teleurstelling en natuurlijk onbegrijpelijk dat het ‘te koud’ is, maar ik had ook geen zin om er een punt van te maken. Dus prima, dan blijven we binnen.
We hadden de bankjes van de gemeenschappelijke ruimte in een kring gezet en soort van barbecue in het midden. Ik ben de avond gaan inleiden en gaan starten met het liedje wat ze allemaal geleerd hebben van me in januari: “Everywhere we go” om de stembanden eens even lekker op te warm te maken.
Tot 22.00u hebben we gezongen, gedanst, wat gedronken en koekjes gegeten en heeft Nick lekker op zijn gitaar met de kinderen gespeeld en is hij aardig op weg om een leuk liedje te compenseren met en voor de kinderen.
Om 22.30u lagen alle kinderen op bed en zijn wij rond 23.30u naar huis gegaan.

8 september

Terwijl Wilson naar Kiota ging om te werken, ben ik rond 9.15u opgestaan en heb ik lekker even wat kleding gewassen en eindelijk mijn haren. Ik heb er nooit zoveel zin in, omdat we alleen maar koud water hebben in ons huisje. Dus dan zet ik eerste een grote pan met warm water op en was mijn haren met behulp van een mok.
Daarna heeriljk met een mok cappuccino heb ik wat administratie gedaan en een reisverslag geschreven. En verder het huisje nog verder aangekleed.
Na dit alles ben ikom 15.00u naar Kiota gegaan. Daar ben ik eens gaan nadenken over het opruimen van de schoenen, de boeken en schriften en de rugzakjes van de kinderen. Hoe krijgen we de kinderen, maar eerst het personeel, dat er geleerd wordt de spullen netjes op z’n plaats te leggen?
Even later kwam er een vrouw binnen die social worker is van een ander weeshuis vlakbij ons. Je kan het zo zien liggen. We hebben gesproken over hoe alles loopt en ze vertelde ook dat het nieuwe beleid mogelijk zou worden de kinderen bij hun familie te plaatsen en dan de familie te helpen. Dit leek me onmogelijk, omdat terugplaatsing bij de familie vaak niet kan door de situatie daar. Er is al aangegeven door alle social workers van de weeshuizen dat ze dit niet zien zitten, omdat kinderen niet terug mogen worden gestuurd naar een situatie die hun eerder traumatiseerd dan goed doet. Dus dat beleid zal voorlopig niet door worden gevoerd.

Deze dag verder niet veel bijzonders. Ik heb meegeholpen met koken en afwassen en het was ‘kissing-time’ voor de jongens.
Daarna weer even het nieuws gekeken over de ICC en andersoortige schandalen binnen te politiek en toen met Wilson terug naar huis gegaan.

Morgen naar Mombasa met de trein!

(Op het moment van dit schrijven zitten we nu al 5 dagen hier en moeten overmorgen weer terug, helaas. Maar daarover meer morgen of overmorgen?....)

Tuonane!
Yvette X
p.s. ik heb geen titel bij de foto's geplaatst. Foto's spreken voor zich!