3. Gitaar, trein en bestolen in Nairobi

4 september 2013

Om 7.30u zijn we opgestaan. David heeft het ontbijt gemaakt: wentelteefjes! Lekker!!
En daarnaast had ik nog jam gekocht om lekker een boterham met kaas en jam te maken. Die viel ook erg in de smaak. Het was een heerlijk ontbijt dus deze ochtend met de Cappucino/Latte Machiato! Mjammie!

We namen afscheid van David voor nu, want ik zou hem zeker nog op school bezoeken. Het schoolgeld was ook weer gestegen, waardoor ik zijn sponsor weer moest benaderen. Als dat rond zou zijn, zou ik naar zijn school komen.
Wilson en ik gingen naar Kiota van waaruit ik met Nick naar Thika zou gaan om een gitaar te vinden. In de tussentijd ging Wilson ook nog even de huur betalen, zodat we dat ook weer afgewerkt hadden. Ik ben met Nick enkele uren op zoek gegaan naar een gitaar, maar het was allemaal kinderkwalitieit. Dus dit werd het niet. We moesten naar Nairobi morgen om een gitaar te vinden. Op hoop van zegen. Ik heb hem verder laten kennis maken met Blue Post om hem wat Keniaanse artikelen te laten zien en hem bekend te maken met het onderhandelen en de prijzen daarin. We hebben nog wat gegeten en gedronken en zijn met de pikipiki teruggegaan naar Thika Town.
De middag vloog voorbij! Om 17.30u waren we pas weer in Kiota!

De kinderen waren gelukkig weer helemaal gewend aan me. De sfeer onderling is erg goed en het viel me op hoe positief mentaal de meest getraumatiseerde kinderen gegroeid waren. Vooral Ndunda. Jeetje, wat zie ik nu vaak een lach op zijn gezicht! Hij durft veel dichterbij te komen en speelt op een leuke manier met de andere kinderen. Wauw…. Echt mooi om te zien…

We hebben met z’n allen gegeten en om 20.00u gingen de kinderen allemaal naar bed. Wat een vooruitgang in planning in vergelijking met januari! Kiota is echt gegroeid! Zowel in het aantal kinderen, maar zeer zeker in de organisatie! Ben benieuwd wat ik nog allemaal ga zien.

Tegen de jongens zei ik: “If you go to bed now, I will give you a kiss!” Dat vonden ze geweldig en ze werden er helemaal druk van. Stuk voor stuk ging ik de bedden af om ze spelenderwijs een paar kusjes te geven en ‘slaap lekker’ te zeggen. Ze vonden het echt erg leuk! Die houden we er dus in!
Morgen zijn de meisjes aan de beurt!

5 september 2013

Ik heb heerlijk geslapen vannacht! Doet me goed! Zo’n 8 uur geslapen, dus de bijna 40 uur zonder slaap toen ik vanuit Nederland vertrok, heb ik nu weer bijgeslapen gelukkig! Ik voel me goed!

Vandaag ben ik met Nick naar Nairobi gegaan. Nick had al door dat hij een uur erbij moet optellen als ik een tijd met hem afspreek en moest er wel om lachen. Mimi ni Mwafrika!
In Kiota kreeg ik van Shawn nog een heerlijk ontbijt: wit brood met banaan en fijngeprakte avocado. Erg lekker! Eén ding miste ik: suiker! Dus dat deed ik er nog bij. Shawn kon het niet geloven dat ik suiker bij de avocado deed en liet het hem proeven. Ook Julia, maar Florence moet helemaal niets van suiker hebben, dus die wilde echt niet proeven. Maar Shawn en Julia en ook Wilson vonden het lekker! hahaha. Mjammie, mjammie!

Eindelijk gingen we naar Nairobi. Eerst met de matatu naar Thika Town en van daaruit de matatu naar Nairobi. De meeste matatu’s naar Nairobi hebben van die keiharde hiphop muziek. Niet echt prettig. Zo ook in onze matatu. Nick had gelijk contact met een kerel achter hem en ik probeerde maar wat te slapen. Op een gegeven moment toen we in Nairobi waren, heb ik gevraagd of de muziek alsjeblieft wat zachter mocht. En dat gebeurde gelukkig.
We stapten uit en zijn eerst een lunch-restaurantje ingegaan, dat er uiterst schoon en modern uitzag: het keukenpersoneel had haarnetjes op, de vloer werd de hele tijd schoongehouden en de vitrine zag er echt westers uit. Ik was verbaasd. Nick bestelde Cappuccino die ik nog nooit in Kenia besteld had en ik bestelde een Latte Machiato die ik ook nog nooit besteld had. Verder wilde Nick een toast met friet en ik een gewoon “Chocolate Cookie”. Nououoououououo, de Cappucino en Latte Machiato waren werkelijk een 9 waard! Ik heb er een foto van gemaakt! Super toch? Kijk maar! Het was ook nog lekker! Echt formidabel! De toast van Nick was ook helemaal goed, maar mijn cookie….. uhm… is er een bijl in de zaak? Mijn God! Wat een ding! Daar breek ik mijn tanden echt mee. Ik vroeg de keuken dit klein voor me te maken. Dat deden ze, maar ik vond het nog steeds niet echt lekker. Maar verder. Nick ging ook nog even naar de wc. “En?”, vroeg ik. “Schone wc?” “Ja, hoor!” Ik ging zelf ook maar even en het was meer dan schoon! Mooie, schone, gladde marmeren stenen, rol wc-papier in het wc-hok aan een mooie rolhouder, alles schoon! Zo, het lijkt erop dat er veel aan het veranderen is in Kenia! Er gebeurt in elk geval wel degelijk wat! Voor dit alles betaalden we zo’n 10 euro (1000ksh). Voor herhaling vatbaar!

We gingen naar Moi Avenue waar enkele gitaarzaken zitten. We gingen eerst naar Credible Sounds (dus niet Incredible…) waar veel electrische instrumenten stonden, vele ongelooflijk grote boxen/speakers en wat akoestische gitaren. We werden niet echt geholpen, dus Nick pakte een gitaar en ging er eens goed voor zitten. Hij had zijn plectrum en stemapparaatje bij zich, dus hij was er klaar voor en ging lekker spelen in de zaak. De muziek zoals wij het gewend zijn, zegt de Keniaan denk ik niet zoveel, want niemand besteedde echt aandacht aan hem, terwijl het een prima stukje muziek was. Nick had een stuk of 3 gitaren geprobeerd, maar wilde eigenlijk nog één gitaar uitproberen. Echter, deze miste een snaar. Ik vroeg ze om deze snaar er even op te zetten, zodat hij fatsoenlijk kon uitproberen of hij ‘m wilde. De jonge vrouw antwoordde dat alle snaren erop zaten bij de verkoop en dat deze alleen maar voor ‘display’ waren. Hierop zei ik: “Hoe kan je een gitaar spelen, als je niet weet of die goed is? Je gaat toch ook geen auto zonder remmen kopen, omdat de verkoper zegt dat de remmen wel bij de verkoop erbij zitten?” Ze zuchtte diep en zei dat ze de snaar ging halen… Maar ze bleef staan. Ik vroeg het iemand anders, die weer naar haar verwees. Ik zei dat zij het niet wilde halen. Maar toen ging ze… En….. ze kwam met een volledig nog in de doos ingepakte gitaar. Ik maakte even duidelijk dat dit niet betekende dat we de gitaar gingen kopen. Ze knikte, zoals het vaak gaat in de communicatie hier. Ze hebben tig codes die ik inmiddels wel ken. Op dit moment was ik me aardig aan het opvreten, omdat me één ding wel duidelijk was: ze had geen verstand van gitaren of sterker, geen verstand van muziek. Ze stond daar als verkoopster, maar wat ze eigenlijk verkocht wist ze niet. Het is inderdaad maar goed dat ze geen auto’s verkocht!
Ik zei tegen Nick dat de service hier beneden peil was en dat ik echt wilde gaan en deze zaak geen gevoel bij muziek had, alleen maar die flinke boxen en keyboards.
We gingen weg naar de volgende zaak op Moi Avenue. Ik ben de naam even kwijt, maar iets van Ashanda Music. Het was in een winkelcentrum (stel het niet voor zoals bij ons!!) op de eerste verdieping. Het was een klein, smal winkeltje, maar de service was erg goed. De man in de winkel kon zelf ook gitaar spelen en had veel meer begrip voor Nick.
We besloten toch nog naar een andere winkel te gaan. We staken de straat over en ineens liep ik James tegen het lijf. James heeft als safari-man gewerkt in CRC en ook als social worker. Dat ik heb in zo’n miljoenenstad tegen het lijf liep is wel heel toevallig!! We maakten een praatje en hij liep een stuk mee naar een andere gitaarwinkel. Deze was echter onvindbaar. We hadden onderweg wel een souvenirzaakje gezien. James nam weer snel afscheid van ons en wij gingen weer onze eigen weg, terug naar de tweede gitaarzaak. Maar eerst tereug naar het souvenirzaakje in het Hiltoncentrum. Overal is erg goeie ‘security’ (hoe zeg je het in het Nederlands??.....) en je wordt bij supermarkten en winkelcentrums altijd met zo’n electronisch ding nagezocht. We gingen hier naar binnen om naar een souvenierzaakje daar te gaan. Veel souvenirs en……… ik heb het nog nooit zo goedkoop gezien. Ik heb wat afgehandeld om een goeie prijs te krijgen, maar hier was de prijs onder die prijs! En geen handel, gewoon take it, or leave it en dat mag ook wel !
We hebben zeker nog een uur daar rondgelopen en van alles gekocht en gingen daarna naar de tweede gitaarzaak. Toen we weer op Moi Avenue waren, voelde ik waar mijn mobiele telefoon was. Ik vond ‘m niet zo gauw, maar dacht dat ik ‘m mogelijk niet goed on vinden. Ik voelde tijdens het lopen goed in mijn schoudertas, maar nee… echt niet…. Ik wilde nog niets tegen Nick zeggen, want we waren zo druk bezig met het kopen van zijn gitaar. In de gitaarzaak vroeg ik hem toch om me te bellen…. Niets…. stilte…. SHIT!!!! !@#$%^& Mijn telefoon is gestolen!! Hij zat ook in het verkeerde vakje van mijn tas die erg, erg makkelijk te openen was met een ritsje. Je voelt echt helemaal niets als deze door iemand anders geopen wordt! Verdomme, klote!! Dit is me nog NOOIT gebeurd!!! Zolang ik gereisd heb in de afgelopen bijna 20 jaar is er nog nooit iets gestolen!!!!!! Mijn mobiele telefoon, mijn telefoonnummers, mijn smsjes, mijn foto’s!!!! Mijn privé!!!! WEG!
Ik weet niet hoe ik me moest voelen… Tussen de tienduizenden mensen die je overal zag, zocht ik in mijn hoofd mijn telefoon, maar niets natuurlijk! Ik weet zeker dat op het moment dat ik mijn telefoon wilde zoeken, dat DAT het moment was dat ik bestolen werd. Onbewust voel je iets… Of…. James??? Dit hield ik zeker voor mogelijk…. Daar wil ik achter zien te komen….

Nick wilde gelukkig de gitaar kopen die hij had gezien in dit zaakje: 8500ksh, zeg maar 83 euro. Prima prijs voor een echt mooie akoestische gitaar.

We hadden hierna nog één ding te doen: naar het treinstation. Ik wilde twee tickets kopen voor mij en Wilson voor de treinreis van Nairobi naar Mombasa. We kwamen aan bij een station waar vandaan heel veel bussen vertrokken en waar het stikte van de fruitverkopers die op de grond zaten. We kwamen uit voor het gebouw: “Railway museum”. We konden ook door de hekken kijken naar de trein van hedentendage waarop Nick zei: “Die trein die daar staat is al een museumstuk, ik vraag me af hoe de treinen uit het museum er dan uit zien! Hahahha” Tja, tja, we gaan het meemaken.
Ik liep naar de balie, waarbij je eerst weer door de veiligheidszone moest. Bij de hekken naar de balie aangekomen, zei iemand dat het net gesloten was. Dat zag ik ook wel…. Na een minuut of 2 gesproken te hebben, kon ik door de tralies 2 kaartjes kopen voor de eerste klas wat betekende dat je een hut voor 2 personen hebt voor 8800ksh in totaal. Zeg maar 40euro per persoon en een reis van 15 uur! 
Prima, ik had ze in elk geval. We gingen even op de grond zitten achter halve cirkel van ticketverkopers voor de trein die ongeveer nu ging vertrekken. Echt heel apart. Ze stonden achter een touw tickets aan te bieden. We gingen daar op de grond zitten en ik belde Wilson en sprak zowat vloeiend Swahili in al mijn teleurstelling over mijn mobiele telefoon. Ik sprak vrij had (niet onbekend voor mijn collega’s) en de verkopers draaiden zich naar mij om en begonnen te lachen en de duim op te steken, omdat ze mij zo druk Swahili hoorde spreken! hahaha

Het was inmiddels al 17.30u en we gingen terug naar de ‘stage’ voor de matatu’s naar Thika en reserveerden 3 stoelen. De rit verliep erg voorspoedig en we waren rond 19.00u weer in Kiota waar Nick na het eten een stukje gitaar gingen spelen e wat liedjes liet horen.

Deze avond was het kusjes-geefavond voor de meiden van mij. Echt wel een leuk ‘spel’, een soort van wegkruipen, maar het toch leuk vinden. Gezellig! De meiden zijn overigens een stuk gedisciplineerder dan de jongens en houden elkaar in de gaten, zodat er op tijd geslapen wordt, want de volgende dag staan ze rond 5.00u weer op!

Hierna hebben Shawn, Wilson, Florence en ik het nieuws gekeken. Het nieuws wat je al maanden hoort hier, ik denk zelfs het afgelopen jaar is over de ICC, the International Criminal Court in Den Haag alwaar de gekozen Keniaanse president met zijn vice president (Uhuru Kenyatta en William Ruto) voor een zware rechtzaak staan vanwege georganiseerd geweld en moorden in bij de verkiezingen van 2007-2008. In Nederland is hier nauwelijks nieuws over, maar het is uiterst interessant materiaal, omdat deze president ondanks alle slechte verhalen, toch gekozen is door het volk. Dit heeft als oorzaak het behoren bij een stam. Iedereen behoort tot een stam en de grootste stam van Kenia is de Kikuyu waartoe deze president behoort. Het heeft dus heel veel te maken met kiezen voor je eigen stam i.p.v. politiek correcte keuzes. Dit is zo verschrikkelijk moeilijk nog te scheiden hier, waardooe emoties in de politiek snel oploopt. Je ziet momenteel dan ook op de televisie vooral deze emoties waarbij ministers weglopen tijdens een debat, de ene hoge piet een andere hoge vrouwelijke piet slaat waarbij ook weer nieuws ontstaat over het gedrag van de Keniaan tussen henzelf. Er gebeurt echt heel veel momenteel. Het zijn veel conflicten, maar het volk keurt het gedrag wel af… Dus wie weet over een jaar of 10….?
In elk geval, Kenyatta en Ruto staan terecht voor het opzetten van stammen tegen elkaar, zodat zij gekozen zouden worden.

Tot zover!
Vanuit Diani Beach op de veranda van ons geweldige cottage op 0 meter van de Indische Oceaan bij een temperatuur van boven 30 onder de palmbomen….

Foto’s zonder hierboven genoemd in tekst:
moestuin gefotografeerd vanaf vrijwilligerskamer
huismoeders Julia en Florence met schort, ovenwant en boodschappentas die ik hen gaf vanuit Holland