6. Old Town Mombasa, slavernij

10 september

We gingen met de tuktuk naar Fort Jesus, het begin van de wandeling door Old Town. We wilden Fort Jesus wel in maar bij aankomst bleek dit 1200ksh te kosten waarop we meteen niet meer naar binnen wilden. We dronken buiten een heerlijke verse kokosnoot waarna het vruchtvlees ook nog afgeschraapt werd. Dat is lang geleden! Indonesië 1996!
We liepen de eerste straat van Old Town in waarbij we meteen werden aangesproken door een mand die ons wel wat wilde vertellen over Old Town. En hij begon te praten en gebouwen aan te wijzen en iedere keer als ik even de andere kant op keek, was het: “Mama, mama, here, look here please.” Pfffff. Mama is hier heel normaal als je vrouw bent om je zo te noemen. Hij besteedde vooral aandacht aan mij en Marc, omdat wij natuurlijk de westerling waren die hem wel wat geld wilden toestoppen als hij maar goed zijn best deed. Hij wist wel veel te vertellen en nam ons vele straatjes en steegjes mee in. Old Town heeft vooral de geschiedenis van de slavernij. De vele gebouwen deden daar aan denken doordat de deurposten die van zwaar teakhout waren uitgehouwd waren in de vorm van kettingen. Kettingen die de slaven om hun enkels droegen. Onderweg in de oude straten kwamen we zomaar een Amerikaanse Chrevrolet tegen. Kapot, zet ‘m hier maar neer!  Wie weet hoe lang deze hier al staat!
Hij nam ons mee naar de ingang van de boten van waaruit handelswaar werd verscheept en aan wal werd gehezen, naar de vismarkt, naar de zoetwaterbron aan de oceaan waar de slaven werden gewassen en in de grot ernaast werden opgesloten, naar de slippermakerij en de kruidenmarkt.
Die laatste 3 waren wel interesssant. De zoetwaterbron was en is een bron waar nog steeds de arme mensen van de stad naartoe komen om zich te wassen of om de kleding te wassen. Vanaf een zekere straat, loop je wat trappen naar beneden tot een grot. Het bijzondere is dat het op een meter of 10 afstand van de oceaan gelegen is en toch zoet is! Op dat moment waren er 3 jongens die zichzelf aan het wassen waren. Nadat ze een onderbroek hadden aangetrokken maakte ik wat fotto’s. Die lichamen van de gemiddelde mannelijke Keniaan blijven toch wel aantrekkelijk! hahaha! Wat een atleten!
Toen we weer naar boven liepen, vroeg ik een man die samen met een andere man op de trap zat te werken met takjes en blaadjes en die opving in een doek, wat dat was. Voor de ervarenen onder ons, weten waarschijnlijk al het antwoord. Maar ik dus niet… wiet! Marc moest wel lachen, want voor hem was het wel duidelijk! Het is illegaal om dat hier te gebruiken, maar je ziet maar hoe makkelijk het is om het te bereiden.
De slippermakerij was in een huis met een aantal ruimtes met honderden leren slippers met autobanden als zolen en de bovenkant afgewerkt met allerlei gekleurde kralenfiguren. Ze verkochten ze voor 650 of 800ksh. Weet ik niet meer zeker. In de eerste ruimte zat een man op de grond de zolen eraan te zetten met lijm en een hamer. In de volgende ruimte zaten 3 mannen waarvan de ene de figuren knipten uit het leer, de andere deze bovenkant van de slippers vastzette op de slippers en de derde de verdere afwerking deed, voordat het naar de zolenman ging. Deze slippers wilde ik wel hebben, maar nu even niet… Volgende keer!
Het laatste waar we heen ging was de kruidenmarkt. We liepen eerst door de kledingmarkt en andere produkten en kwamen even later uit in de overdekte kruidenmarkt die stamde uit 1913. Nu dus 100 jaar oud. We werden meteen aangesproken om de kruiden te zien en te ruiken. Ik deed het spelletje van ruiken wel mee en liet Marc het benoemen. Ze vroegen welke kruiden we wilden en we deden allebei 3 zakjes van 50 gram. Ik had Saffraan, kruidenmix voor de rijst en ginger en Marc had hetzelfde behalve voor de ginger had hij chili of zoiets. Prijs: 1800ksh per persoon! D.w.z. 16-17euro per persoon. Ik werd zowat boos en zei dat ik het dan liever in mijn eigen land kocht waar het veel goedkoper is. Dan beginnen ze meteen te handelen. How much you want? Ik zei dat ik per zakje niet meer dan 300ksh wilde betalen (2,80 euro). De eerste reactie is: “Do you want to kill me and my family??” Ja, hoor, natuurlijk… Uiteindelijk hebben we voor 800ksh per person betaald. Dus is iets minder dan 300ksh per zakje… 
We liepen verder door de markt richting de uitgang waar we nog noten tegenkwamen. Hier heb ik nog 2 zakjes cashewnoten gekocht en kocht Marc 2 zakjes macadamia’s, waarvan hij me er eentje gaf.
We waren inmiddels 2 uur onderweg in de hitte van Mombasa en ik zei tegen de man die ons rondleidde dat het genoeg zo was. “How much do you want us to pay you?”, vroeg Marc. “Ah, because you’re really nice 1500ksh.” Ik zei tegen Marc dat dat echt belachelijk was en we wilden niet meer dan 1000ksh betalen in total. We waren aardig overtuigd dat we echt niet meer wilde betalen en hij accepteerde het.

We zijn er later achtergekomen dat een officiële gids 500ksh vraagt…
In de supermarkt kwam ik er later achter dat kruiden tussen de 40 en 90 ksh kosten….

We waren toe aan even lekker relaxen en wat drinken! We zochten het op in de Lonely Planet en gingen naar Bella Vista. Een Afrikaans restaurant waar we een plekje op het balkon namen. Heerlijk wat gedronken en wat gegeten om daarna toch maar een hotelletje te zoeken. Het was al 17.00u en te laat om nu nog richting Diani Beach te gaan. Hier rijden in het donker is verschrikkelijk! Ze hebben sowieso de tik om hun grote lichten op te zetten als je iemand tegemoet rijdt, in plaats van ze te dimmen… Je ziet niets meer. Daarnaast is er geen verlichting en zijn de wegen niet te vertrouwen door de talloze gaten en drempels.
Dus een hotel. We vonden al gauw ‘The Regency’s Plaza’ wat aan de buitenkant erg duur leek, maar uiteindelijk wel erg meeviel en ook niet heel veel voorstelde. We namen een kamer voor 3600ksh (35 euro) en gingen weer terug naar het hotel van Marc om onze bagage op te halen. We spraken af dat we eerst gingen douchen en daarna weer zouden afspreken om ergens iets te gaan eten.
We namen de auto mee, maar ik kon de weg naar het hotel terug niet vinden…. Het werd donker waardoor ik het helemaal niet meer wist. Frustrerend!! Wilson slaat dan volgens mij helemaal dicht, waardoor ik het gevoel krijg van: “Zoek jij het maar uit, ik wacht wel af…” Doet me denken aan iemand… Ik stuurde Marc een sms: “Guess what.. . we did get lost…. What is the name of the street??” (voor degenen die me kennen is dit geen nieuws.... toch? :-) ) Na ongeveer een half uur rondgereden te hebben, hadden we het gevonden. Eindelijk even opfrissen!!
Rond 19.30u was Marc beneden op ons aan het wachten. We hadden de keuze gemaakt voor een Indiaas restaurant. De sfeer was prima, de inrichting, het personeel, de muziek en het eten. Ik was wel ontzettend moe. Ik had immers niet echt geslapen!
Om 22.00u waren we klaar en gingen we naar de Casblanca Bar. Ik denk de meest foute bar van Mombasa. Hier komen vele prostituees binnen… Het was ook weer zo’n Afrikaansachtig gebouw met palmbladeren en we gingen naar de tweede verdieping. We bestelden een biertje en hadden een gezellig uurtje nog. Wilson werd op een gegeven moment lastig gevallen door een vrouw die hem van achteren pakte. Ze sloeg zijn arm om zijn buik en vroeg hem de nodige dingen… Wilson vond het allesbehalve grappig en liet dat ook duidelijk merken. De vrouw was met nog 2 andere prostituees die allemaal hartelijk lachten…
We betaalden en gingen weg. Naar ons hotel. Eindelijk lekker slapen. Wij en Marc gingen vanaf nu onze eigen weg. Hij ging naar het strand ten noorden van Mombasa, wij ten Zuiden… Diani Beach!