3. Kostschool Peninah

Zondag 10 juni:
Vandaag zouden we gewoon thuis blijven om de dingen te doen, die nou eenmaal gedaan moeten worden: opruimen, schoonmaken en kleren wassen. Voor degenen die nog niet op de hoogte zijn: dat doe je dus met de hand! En weet je, eigenlijk niets mis mee! Maar misschien ligt dat in onze westerse gehaastheid weer anders. Hier heeft het natuurlijk zijn charme.
Maarrrrrrrrrrrr….. wat je hier ook regelmatig meemaakt: geen water! Dat was weer eens zo deze ochtend. Het komt vaker op zondag voor dat het water er niet is of minimaal. In dit geval mooi shit! We hebben maar wat Engels en Swahili gedaan, ik heb nog wat administratie gedaan, maar toen het bijna 15.00u was, was ik het wel een beetje zat toen het water er nog steeds niet was. Ik stelde voor om Thika Town in te gaan om daar nog wat dingen te kopen die ik nodig had, zoals een USB-stick. Dat hebben we dus maar gedaan. Even wat rondkijken, winkelen om het zo maar te zeggen, en… schoenen gekocht. Maar dan echt Afrikaanse voor de prijs van: 395ksh, oftewel 3 eurootjes en 50 cent. Wilson zei al dat het niet lang zou houden, maar ik vond ze wel grappig, dus och. En nog wat slippers, want die waren zowel voor mij als Wilson wel nodig. Rond een uurtje of 19.00u waren we weer thuis waar Joe zou zijn. Die vroeg zich al af waar ik was, omdat ik hem nog steeds niet opgezocht had sinds ik weer hier was. Rond 19.30u belde Joe dat het hem toch niet uitkwam en dat hij morgen wilde langskomen. Prima! Dan hebben we tenminste een avondje voor onszelf! Wilson heeft wat gekookt, een DVD’tje gekeken en dan is het al gauw rond 23.30u en is de dag weer voorbij!

Maandag 11 juni:
Het enige wat we voor vandaag hadden afgesproken was om naar de school van Peninah te gaan samen met de vader, Peninah en Charles. Ik belde rond 8.30u naar het schoolhoofd. Ze nam niet op. Tien minuten later weer geprobeerd… geen gehoor…. Weer tien minuten later geprobeerd. Weer niets… Hm… wat nu? De vader van Peninah belde me rond 10.00u, maar aangezien mijn Swahili niet zo goed is dat ik een goed gesprek kan voeren met iemand die ik ook niet goed ken, gaf ik de telefoon aan Wilson. We bespraken dat we rond 11.00u bij stage B.A.T zouden zijn om van daaruit naar haar school te gaan. Rond (let iedere keer op het woordje ‘rond’…..) 11.30u waren we allemaal op de afgesproken plaats en zijn we gauw de volgende matatu ingestapt, nadat ik al tig keer was benaderd door een ‘kom-mee-in-mijn-matatu-jager’. De grap uithalen door het antwoord op de vraag te geven: “Where are you going?”, terwijl ik op dat moment helemaal geen enkel signaal gaf dat ik ergens heen wilde, “I want to go to America”, hielp niet meer. De meesten waren toch wel zo slim door te zeggen: “Oh, you want to go to America? Then you first have to go to Nairobi and take the plane there hahaha!” Hm, slimmerik!

We stapten in op weg naar Thika Town om van daaruit naar haar school te gaan. Nounounounou, dat was me toch een lange rit! De vader van Peninah zei al: “Is het niet een beetje ver? De mensen hier kunnen volgens mij niet eens Swahili spreken!” We moesten er allemaal om lachen. Vervolgens zei ik: “Weet je wel zeker dat het een school is en geen gevangenis?” We kwamen in het midden van niets terecht met later weer enkele houten kraampjes en wat kleine winkeltjes. “We’re almost there”, zei Peninah en ik was afwachtende wat “almost there” deze keer zou inhouden.
Na ongeveer 45 minuten in totaal kwamen we eindelijk aan. Het is een kostschool voor meisjes vlakbij een klein kliniekje en natuurlijk een kerk. We liepen de lange oprit op en kwamen bij de metalen poort. We namen met z’n allen plaats bij de receptie (stel je hierbij een betonnen hok voor van ongeveer 3x3 meter met wat metalen stoelen en een houten bankje). De conciërge vroeg vervolgens waarom Peninah haar uniform niet aan had. Deze vraag eindigde in een discussie met de conclusie van die conciërge dat ze haar uniform even thuis moest halen. Mijn haren gingen recht overeind staan (zie je het al voor je :)) en ik blokkeerde zijn c onclusie: “I think you’re mixing things up here. We’re here for serious issues at the moment and not for her school itself. It might be she isn’t even allowed to come back because of those issues. So the uniform isn’t even important now!”
Hij hield stil, maar ging er toch weer op door: “All the students should wear uniforms and can’t enter the compound without it.” “Let us wait for the principal first, she knows everything about it.”
Maar dat was juist het probleem, het schoolhoofd had mijn telefoontjes niet beantwoord en nu stuurde ik haar een sms waarin ik haar vertelde dat zaken scheef liepen op dit moment en dat ik haar of iemand anders wilde spreken. Ik kreeg een smsje terug dat ze me ’s morgensvroeg verwacht had en dat ze nu pas rond 15.00u aanwezig zou zijn. We besloten op haar te wachten. Ik was blij dat we voor ons vijf allemaal een flesje coca-cola of fanta hadden gekocht en allemaal een cakeje. Even later kwam de mentor die ook meteen – in mijn ogen – begon te zeuren over haar uniform. De mentor zocht zelfs steun bij mij: “Isn’t it so that she has to wear a uniform?” Ik liet haar weten dat ik het in dit geval er niet mee eens was, aangezien we voor belangrijkere zaken hier waren dan de regel ‘uniform’. Vervolgens vroeg ze me mee naar buiten en stelde mij de vraag of het goed was dat Peninah werd getest. Ik snapte er niets van. Getest? Waarop? Intelligentie? Psychisch om te kijken of het niet teveel van haar gevraagd was om de middelbare school te volgen? Maar ik zat op het volledig verkeerde spoor. Het ging over een zwangerschapstest! Ik was totaal verbaasd, maar zei als zij het gevoel had dat ze dat moest doen, het maar moest doen. Kan nooit kwaad natuurlijk. Dus Peninah werd erbij gehaald en wat me dan zo ergert, is dat haar vader en haar vriend erbij zitten en dat niemand op de hoogte wordt gesteld wat de bedoeling is. Ook Peninah niet. We liepen naar het kliniekje waar de mentor bij de receptie vroeg om haar papieren en Peninah aan mij moest vragen wat de bedoeling was. Ik ben daar toch niet verantwoordelijk voor? Die vrouw is toch de mentor? Maar er werd haar gewoon niets verteld! De test was binnen 5 minuten gedaan en er was niets aan de hand. Iedereen blij.
Vervolgens weer terug naar de rest waar ik om de tijd wat te vullen nog wat vragen stelde over de school. Ze wilde me een rondleiding geven waarbij ik zei: “But the father of Peninah might like to see it also.” Ze reageerde niet. Ik voelde me niet prettig. Natuurlijk wilde ik het zien, maar ik betekende evenveel zo niet minder dan de vader van Peninah! Iedere keer als ik iets meemaak wat ik vreemd vind, denk ik dat het tot de Afrikaanse cultuur behoort en weeg ik af of ik er iets van moet zeggen of niet. Deze keer deed ik het niet, met spijt achteraf…. Ze leidde me rond bij de slaapzalen, de eetzaal de keuken met de gigantische pannen, de koeien, schapen en varkens, de wasplaatsen, de wc’s (gaten in de grond) en de waslijnen. We liepen terug naar de receptie waar ik voorstelde dat we onze ‘eetwaar’ gingen nuttigen. Natuurlijk mocht dat niet binnen de hekken… Prima dan gaan we toch heerlijk in het veld zitten! Het is de eerste keer dat ik ergens in het gras kan gaan zitten hier in Kenia. Over het algemeen zijn er geen grasvelden namelijk. Dit is een veld voor de kinderen om te sporten. Het zonnetje scheen en de temperatuur is hier altijd rond de 25 graden. Heerlijk! Zo, allemaal een colaatje of een Fanta, cakeje erbij en even gezellig kletsen. De vader is echt een leuke, aardige kerel die Peninah de steun geeft die ze nodig heeft.
Na een tijdje verschenen er allemaal kinderen in de leeftijd van 6-14 jaar schat ik. Het waren er wel 100 ofzo. Ik was zoals altijd weer een bezienswaardigheid, dus alle kinderen verzamelden zich in een kring op een gepaste afstand, bang om dichterbij te komen. Ze bleven op zo’n tien meter afstand en je hoorde ze tig keer zeggen “mzungu, mzungu!” Als ik gewoon even wat zei tegen Peninah of Wilson, dan begonnen ze allemaal te lachen, alsof ik echt een buitenaards wezen was die ook nog kon praten. Ze zagen dat Wilson een Masai is en dat hoorde je ze op een gegeven moment dan ook zeggen. “Masai, Masai.” Wilson is erg goed in het spelen met de kinderen en rende dan ook nu op ze af. Al die kinderen gillen en wegrennen en dan weer uitdagen en zo ging het spel door. We hebben aardig wat foto’s gemaakt, want dit was wel uniek moet ik zeggen. Om 15.30u reed het schoolhoofd de oprit op en zijn we weer naar de receptie gegaan waar we weer moesten… wachten tot ongeveer 16.15u…. Ik werd op een gegeven moment gehaald door de mentor, terwijl het schoolhoofd me tegemoet liep. We gaven elkaar een hand en ze vroeg waar de grootmoeder was. Ik zei dat de problemen zijn besproken en grotendeels opgelost door de vader die er nu ook was. Ze wilde dat ik met haar meeging naar haar kantoor, maar ik was het een beetje zat dat ik alleen werd gevraagd, want ik wil niet als de meerdere gezien worden, simpelweg omdat ik dat niet ben. “Why only me? I’m here with Peninah and her father. We’ve been waiting here for 4 hours and I think he’s supposed to come with you, because he’s her father!” Met enige tegenstribbeling, liep ze toch richting de receptie en voordat ze er weer op “Keniaanse” manier eronderuit zou komen, gebood ik de vader te komen: “Baba, kuja!” Hij liep naar buiten en stelde zich voor aan het schoolhoofd. En zo liepen we met z’n drieën het kantoor binnen. Even later kwam de mentor ook en nadat ik kort mijn verhaal in het Engels had gedaan, zei ik dat er van nu af aan Swahili moest worden gesproken, omdat de vader van Peninah geen Engels spreekt en hij bovendien vanaf nu de zorg op zich neemt. We hebben ongeveer anderhalf uur gesproken en gedurende die tijd is Charles er ook bij gehaald. Zo heeft het schoolhoofd van verschillende kanten de problemen aanhoord. De genomen beslissing was dat Peninah eerst professionele hulp moet hebben, voordat ze met school verder gaat. Het was een goed gesprek, waarin veel besproken is en het was nu nog de kunst om het goed over te brengen aan Peninah. We bedankten elkaar en gingen richting huis. Het was inmiddels al zo’n 18.00u…
En ik moest plassen! Ik doe het het liefst ergens in de bosjes of in het maisveld, want wc’s zijn vele malen onhygiënischer. Maar helaas, er liepen zoveel mensen overal. Peninah wist mij een binnenplaatsje met ‘wc’ aan te wijzen… Gatverdarrie! Echt niet! Vier deuren naast elkaar, waarvan eentje open. Het enige wat daar was, was een goot waar je het blijkbaar dan in kon doen. Maar zo vreselijk smerig! Ik zei dat ik daar echt niet ging plassen! Getsiegetsie! “Just do it in front of the door”, zei Peninah. “In front of the door? Just here outside?” “Yes, I will stand here to stop other people. Do it.” Ik kon het niet geloven… Maar ik moest het toch echt kwijt. Snel dan… Dit zijn een van de mindere dingen, maar vooruit dan maar. Pfff… Toen ik opstond kwamen er twee mannen aan die ook even wilden plassen… Net op tijd! Weg hier!
We gingen de matatu in op weg naar Thika Town. Ik stelde voor dat we met z’n allen gingen eten. De vader stelde voor dat we bij mij gingen eten. Ook goed. Even naar de supermarkt en terug naar Makongeni. Van even napraten kwam niet veel. Ik ging koken, de draagbare DVD-speler van Wilson werd aangezet, er werd een filmpje opgezet en daarna gingen we eten. Ik heb hem wel nog gevraagd hoe hij zich voelde toen ik alleen met de mentor een rondleiding van het schoolterrein kreeg. Hij snapte inderdaad niet dat ze hem daar liet zitten, omdat hij natuurlijk ook wil weten hoe Peninah leeft op zo’n kostschool. Ik legde hem uit dat ook ik het niet prettig vond en dat ik niet zeker wist of dit een bepaalde Afrikaanse houding was. Maar dat was dus niet zo en hij had het ook graag willen zien.
Peninah weet nu nog steeds niet wat de bedoeling is en we spraken af dat we morgen weer samen zouden eten om dit te bespreken.
Tegen 22.00u was gingen Charles, Peninah en haar vader weg. Haar vader moest werken. Hij is een soort van priester/pastor (het verschil weet ik niet) en moest een avond- of nachtdienst doen. En zo kwam er een einde aan deze dag waarin een belangrijke zaak grotendeels is afgerond. Overmorgen naar Watoto Wenye Nguvu om te vragen of er al meer bekend is betreffende het huis en betreffende een mogelijke manager met wie ik in gesprek ga om te bezien of hij een potentiële link is voor Kumbatio vanuit Nederland. Dus weer een belangrijke dag!