11. Verder zoektocht weeshuis en vertrek vakantie

30 november 2012

Over 5 weken vertrek ik weer en ik moet nog steeds zowat de helft inhalen over de vorige keer. Gaat me lukken! Aan de slag!

Donderdag 21 juni 2012
Vandaag stond op het programma om weer bij een huis te gaan kijken wat we als weeshuis kunnen gebruiken. Huis nummer 6…. Om 10.00u had ik afgesproken met Nancy, een bestuurslid van Watoto Wenye Nguvu. Ze had een prachtig huis gezien via een verhuurmakelaar. Ook een vriend van haar ging mee. Hij is pastoor (wanneer is een man daar gaan pastoor?) en een vriend van de verhuurmakelaar. Ik ben in m’n uppie naar Thika Town gegaan om daar nog wat te internetten en zou worden opgehaald door Nancy. Elizabeth wilde ook graag mee, dus gezellig!
Rond 10.15u was Nancy er al. Nadat ze mij had opgehaald, wachtten we nog op de pastoor en belden we Elizabeth. Zij zat bij de kapper om haar haren weer in een nieuwe look te brengen. Aangezien vrouwen hier meestal haar erbij laten vastmaken, duurt dat wel een paar uur… Om 11.00u was ze nog niet klaar waarna we zelf verder zijn gegaan. We kwamen in een voor mij nieuw gebied op zo’n 10 minuten afstand met de auto van Thika Town richting Nairobi. Een heel mooi gebied, een heel net gebied, een gebied waar duidelijk de wat rijkere mensen wonen. We gingen het rode zandpad op de wijk in en na nog wat smalle weggetjes kwamen we bij het huis. Voor het huis was een groot nat veld waar de kinderen niet lekker konden spelen. De poort werd open gedaan door wat bouwvakkers die druk aan het werk waren. Er moest nog een heleboel gebeuren. Er was één hoofdgebouw en nog een bijgebouw. Het aantal kamers was niet genoeg en de ruimte binnen de poort was ook niet echt groot. Hm… We hebben nog wat plannen gemaakt om het anders in te delen, maar het voelde nog niet goed. Na ongeveer een half uur er te hebben rondgelopen zijn we de wijk ingegaan op zoek naar wat scholen. Scholen genoeg, de meeste privé.
Na hier even te hebben rondgereden en bekeken te hebben, vertelde ik dat ik niet tevreden was. Het moest echt goed voelen of een redelijk mogelijkheid zijn tot verbetering… Dus nieuwe ronden, nieuwe kansen…. toch?

Vrijdag 22 juni 2012
Vandaag wilden we een dagje voor ons zelf pakken, want morgen zouden Wilson en ik een weekje erop uit trekken. Ik wilde hem dolgraag de kust van de Indiase oceaan laten zien, maar aangezien het in Kenia niet heel erg veilig is op dit moment als het om grote steden gaat of toeristische trekpleisters, heb ik hier van afgezien. Ook onze nachtelijke treinreis van Nairobi naar Mombasa ging hiermee niet door. Ik verlangde wel naar een heerlijk ontspannen, rustige vakantie met zon en leuke overnachtingsplaatsen. Ik had een nieuw voorstel: Kisumu. Dit ligt aan Lake Victoria, het op een na grootste meer van de wereld aan de andere kant (westen) van Kenia. Hier zou toch zeker ook wel strand zijn? Vandaag gingen we dus inpakken en wat huishoudelijke dingen doen en ’s avonds nog even met z’n drietjes uit eten.

Zaterdag 23 juni 2012
De dag van vertrek. We zijn rond 9.00u opgestaan en hadden een reis van ongeveer 4 uur voor de boeg. Ik wilde van Thika naar Nairobi naar Nakuru naar Kisumu terug via Naivaisha en dan weer naar Thika. Ik had de landkaarten bij me en we waren er zowat wel klaar voor. Maar eerst wilde ik naar Watoto Wenye Nvugu, omdat ze daar hun maandelijkse Funday met honderden kinderen hebben. Dat had ik nog niet gezien.
Ik ging even de badkamer op en toen ik terugkwam, zat Wilson met zijn hoofd tussen zijn handen en zei: “Yvette, more problems” en hij begon te huilen. Shit, als hij emotioneel is, dan kan het niet anders zijn dan dat het over zijn familie gaat. “Mama yangu ni mgonjwa sana…” Mijn moeder is erg ziek. Ze was zo ziek dat ze niet meer kon praten en dus aardig buiten bewustzijn was. Hij ging op bed liggen en ik vroeg hem of hij meer wilde vertellen. Hij zei niets, maar tranen vloeiden. Familie is enorm belangrijk voor een Masai en zeker als het de moeder betreft. Ik liet hem even en vertelde David het verhaal die net even buiten de was op aan het hangen was. David praatte met Wilson en vertelde dat hij niet wist of hij nog met mij weg wilde als zijn moeder niet beter was.
De telefoon ging tig keer en Wilson belde tig keer met zijn andere broers en natuurlijk Fred. Fred woont in Nairobi en kan wat beter inzien wat er precies aan de hand is door zijn opleiding. Daarnaast woont hij dichter bij Masai Mara, ook al is het dan nog steeds 7 uur reizen…
David stelde Wilson gerust door eerst even af te wachten wat Fred te weten zou komen. Daarnaast zei ik dat het wel belangrijk is dat zijn moeder weg zou worden gehaald uit Masai Mara om in Narok naar het ziekenhuis te kunnen. Ze waren blijkbaar al met zoiets bezig om te regelen. Als ik het goed begreep, was zijn moeder erg zwak om vervoerd te worden. Dat gaat natuurlijk ook niet met een uitgeruste ambulance over gladde wegen, maar met een normale personenauto door kuilen en gaten trekkende door de savanne…
Ik deed het voorstel om van onze route af te wijken en via Narok verder te trekken, zodat hij zijn moeder in het ziekenhuis kon opzoeken. Hij moest het allemaal laten bezinken… Nadat hij van zijn broer Fred begrepen had dat Fred naar Narok zou gaan, was hij iets meer gerustgesteld. We zouden de hele tijd contact houden en dan bekijken hoe we het zouden plannen… Voor mij was het logisch dat we naar Narok zouden gaan… We wachtten af en besloten naar Watoto Wenye Nguvu te gaan, alhoewel Wilson bijna niets meer zei…
Rond 11.00u vertrokken we. Ik met een volle rugzak en Wilson met een volle weekendtas. We waren overal op voorbereid… en… op hoop van zegen!!