13. Avonturen rondom Nakuru

Het was dus zondag 24 juni.

We konden mountainbikes huren bij het vakantiepark ernaast, Fisherman's Camp. Zelf zaten we in the Fish Eagle. We liepen naar Fisherman's en huurden daar 2 fietsen voor 500ksh per fiets per dag. Wilson moest even wennen, maar het lukte aardig. We gingen naar Lake Nakuru zelf, wat toch nog zo'n 10km fietsen was. We wilden de flamingo's zien. Die duizende flamingo's... We kwamen aan bij een eerste meer waar maar een paar mensen waren en dan vooral de Keniaan zelf die bootjes verhuurden en een Masai die door zijn kleder- en haardracht aan geld kwam. Het werd aardig donker en het zag er naar uit dat het flink ging regenen. We kwamen met iemand in gesprek die zei: "The flamingo's have gone now. They've flewn to Naivasha!" Oh... hm, nou, ja we zullen wel zien wat we nog tegenkomen. "Ok, thanks, we go now, because it's going to rain!" "No, it's not going to rain", zei hij. Jaja...mijn ogen zeiden toch echt dat we snel moesten gaan.
We liepen een stukje met de fiets aan de hand naar een pad waar we weer konden fietsen. Maar eigenlijk wilde ik wel een foto van die Masai. Ik maakte een foto van heel verre afstand met mijn telelens. Wilson stelde voor dat hij ging vragen aan hem om met 'm op de foto te gaan zonder te betalen. Ik dacht dat dat niet zou lukken, maar... zie het resultaat! Het lukte dus wel!

We gingen verder op de fiets in de heuvelachtige gebied. De wegen waren geasfalteerd en na onderweg nog een keertje gevraagd te hebben, en steeds verder van de bewoonde wereld te geraken, zagen we zebra's en wildhogs onderweg. Na een tijdje kwamen we op een zandweg uit met allemaal winkeltjes. We hadden dorst en een beetje honger. Ik kocht 2 bananen voor 10ksh per stuk en 2 coca-cola's. We bleven even een half uurtje hier rondhangen en zijn toen verder de zandweg opgegaan op aanwijzen van de mensen daar die we de weg vroegen. Ik had het inmiddels wel een beetje gehad, maar het duurde dan ook niet langer dan 5 minuten en daar waren we: Lake Nakuru!

Er liepen tientallen Pipi-Langkousaapjes rond en er waren nog flamingo's. Misschien 100-200. Maar geen duizenden... Jammer, maar och, ik heb ze gezien. We gingen met de aapjes spelen door koekjes die ik bij me had aan ze te geven. Er was één mannetjes-aap die vond dat hij het meeste recht had op de koekjes en de vrouwtjes op een afstand van me hield. Daar was ik het mooi niet mee eens! Er werd geschreeuwd en gevochten, maar uiteindelijk heeft iedereen wat gehad. Jammer genoeg kan ik de foto's niet meer vinden van het moment dat zo'n aapje van mijn hand eet. Maar andere foto's wat enige indruk geeft wel.
Al met al zijn we ook niet langer dan een uur gebleven en toen weer teruggekeerd. Het werd steeds donkerder en jawel... de eerste druppels vielen. We reden snel door het zand, zo snel mogelijk naar de geasfalteerde weg. Wilson bleef na een minuut of 5 wel erg ver achter. Ik keek naar achter, riep naar hem "Haraka!" (schiet op :-) ) en toen hij dichterbij kwam, zag ik dat.... hij een lekke band had!! Hij had het zelf nog niet gezien, maar het was echt waar.... Shit... Daar liepen we dan in de middle of nowhere. Bah, het mag best een beetje meezitten... Maar al gauw genoot ik van de omgeving, want buiten de zebra's, wildhogs en apen, kwamen we nu ook giraffen tegen aan de kant van de weg. Dat kom je niet gauw tegen hier in Nederland! Hahahah. Ik maakte wat foto's en filmpjes en ik stelde voor een matatu aan te houden in de hoop dat die ons mee wilden nemen met de fietsen op het dak. Dat vond Wilson niet zo'n heel goed idee, want dan moesten we betalen. Maar ja, we zouden wel een paar uur onderweg zijn als we bleven lopen... We kwamen nog de familie Baviaan tegen die een gevaar voor de auto's, motors en fietsers waren, omdat ze vrolijk de weg overstaken met z'n allen. Wel leuk om te zien!

Na ongeveer een half uur gelopen te hebben, stopte er een pick-up! Een van de mannen vroeg wat er aan de hand was en toen ik vertelde dat we een lekke band hadden, stapte hij uit en stelde meteen voor om de fietsen achterop te leggen, dat Wilson ook achterop kon en ik voorin. Maar ik wilde helemaal niet voorin, ik wilde ook achterop! Dus hoppekee ook in die achterbak geklommen met mijn korte broek en topje in de regen... De eerste 10 seconden waren leuk, maar toen ze vaart hadden, kreeg ik het behoorlijk koud en werden we echt zeik-doornat! De wandelaars riepen naar me: "Baridi!" (koud!) Nou en of! Maar toch erg gaaf! In Nederland kan je dit niet doen! Na een kwartiertje ons stevig vast te hebben gehouden aan de stangen van de achterbak boven de cabine, de kou en regen te hebben doorstaan, kwamen we aan bij het dorpje vlakbij ons hotel/camping. Ik was benieuwd hoeveel ze hiervoor vroegen... Een hand! Meer niet! Ik heb ze menigmaal bedankt en vond het een bijzonder middagje uit! We liepen met de fiets aan de hand naar de stalletjes langs de weg waar ook fietsenmakertjes tussen zaten.
We gingen onder het zeil staan, want het regende nog steeds goed. De buitenband werd gelicht en.... er kwamen twee binnenbanden uit! Ik vroeg de fietsenmaken waar dat goed voor was. "To protect the other tyre".... Ok, creatief, creatief.... hahahah. Hij sneed een stukje band uit een van zijn andere binnenbanden. Dit stukje band gebruikte hij als plakkertje. Ik geniet er echt van om te zien hoe eenvoudig ze hier dingen doen, maar net zo goed. Zooooooo leuk! Na 10 minuutjes was het gepiept en fietsen we richting Fish Eagle. Ik zei Wilson dat ik eerst even geld wilde halen van een bank. Deze bank was een minuut of 5 verder fietsen. We reden langs ons hotel toen iemand naar me riep: "Hello, hello! How are you?" Ik dacht dat het gewoon iemand was die dit vroeg, zoals mensen dat zo vaak aan me vroegen, omdat ik blanke ben. Deze ging echter door: "Miss, I've been sent by the manager of Top Camp, because you haven't paid. He wants to see you at the camp." "I'm just going to get money and if he wants to see me, ask him to come down." "Ok, I ask him." Het was een vriendelijke jongen die met ons mee reed naar de bank. Er waren twee verschillende banken en wat denk je? Geen van beide banken werkte.... We fietsten terug en de manager was ondertussen onderweg. Die manager mocht zijn geld dan wel willen hebben, maar ik wilde hem ook vertellen wat ik vond van de accomodatie die geheel niet in verhouding was tot de prijs. Hij stond te wachten bij de ingang met nog een man en we begonnen het gesprek. Ik zei dat ik hem best wilde betalen, maar wel voor hetgeen we ervoor gekregen hadden. Ik vroeg hem de prijs te verlagen. Hij kwam met het weerwoord dat dat tegen de regels van het kamp was en hij de prijs niet wilde verlagen. Ik zei dat ik geen goed woordje kon doen voor dit kamp, omdat de prijs veel te hoog was voor hetgeen je ervoor kreeg. Ik vroeg hem mijn klacht aan te nemen en zoniet dan moest hij begrijpen dat ik niets goeds over dit kamp kon vertellen en slecht nieuws gaat snel. Hij bleef bij zijn standpunt en in één keer liep hij weg, de auto in en reed hij weg. Ik snapte er niets van. Wilde hij nu wel of niet zijn geld? Ik vroeg het aan de andere man en die zei dat hij naar zijn kantoortje moest waar de fietsen werden ingeleverd. Ik zei dat ik het erg onfatsoenlijk vond om zomaar weg te lopen.
Ik zei tegen Wilson dat we de fietsen weg gingen brengen en klaar. We liepen erheen en daar zat die kerel. De man zei: "Just pay me." Ik gooide de 2000ksh op het bureau en we liepen weg. Dit was dus de manager van Top Camp Lake Nakuru! Als je teveel wil betalen, zonder eten, drinken en douche met een manager die je zonder respect behandeld, dan moet je hier zijn!
We gingen terug naar ons hemelse hotelkamer en gingen daarna in de bar wat drinken en vervolgens heerlijk eten. We besloten de volgende dag door te gaan naar Kisumu. Dit was onze eindbestemming om dan op de terugweg naar Lake Naivasha te gaan en van daaruit naar Thika.

Hierin is niet zo heel veel spannends gebeurd, waardoor ik de aankomende 4-5 dagen in een verslag kan schrijven. Daarna nog maar 4 dagen en toen zat deze reis er weer op.

Ik hoop dat ik het red voor ik weer op het vliegtuig stap naar Kenia!