12. Funday en eerste vakantiedag in Nakuru
Door: Yvette
Blijf op de hoogte en volg Yvette
25 December 2012 | Kenia, Thika
Nou, over 10 dagen zit ik alweer in Thika! En ik heb nog wat te schrijven over de vorige keer...
Goed, het was zaterdag 23 juni en we gingen een weekje weg. Maar eerst even naar de Funday van Watoto Wenye Nguvu.
Na ongeveer 20 minuten onderweg te zijn geweest met de matatu en 15 minuten lopen naar het weeshuis kwamen we op het terrein aan waar wel 200-300 kindere waren. Ze zaten allemaal onder het golfplaten dak dat schaduw biedt. Elizabeth kwam me vrolijk en met open armen tegemoet om mij en Wilson even vast te pakken als welkom. Ik vertelde haar over de situatie van de familie van Wilson waar ze meelevend naar luisterde. Het was dus nu even niets meer dan afwachten...
Ik vond het erg leuk om te zien hoe verschillende groepen kinderen iets hadden voorbereid zoals zang en dans. Aan de voorkant van het weeshuis werd druk gekookt voor al die kinderen. Flinke pannen op houtvuur met een werkelijk heerlijke maaltijd.
Mbogo was de spreker van deze dag wat hij erg leuk deed. Op een gegeven moment stelde hij mij aan de kinderen voor en moest ik naar voren komen. Oh, my God! Ik vind het hartstikke leuk om zoiets te doen, maar dit was ever erg onverwacht. Wat moest ik zeggen? "Hi, I'm Yvette from Holland. How are you?" Nee... iets in het Swahili.... Hm... Proberen maar. Ik stond wat ongemakkelijk iets te zeggen in het Swahili waarbij natuurlijk gelachen werd, maar ik ook snel was uitgepraat. Ik moest mezelf even redden.... Uuhhh.... "Let's sing a song!!" En daar begon ik een van mijn scoutingliedjes te zingen waar alle kinderen aan mee konden doen in woord en gebaar. Het duurde zo'n 5 minuten en het was zeer geslaagd!
Na nog ongeveer en half uur was dit alles voorbij en kon er gegeten worden. Veel kinderen kwamen naar me toe en wilden dat ik het liedje nog een keer zong. Leuk!! :-)
Ze waren erg nieuwsgierig waar ik vandaan kwam en wie Wilson was. Eén jochie was een grappig bijdehandje. Hij riep naar mij: "Look, look!" en hij begon te lopen.... à la Yvette! Ik lachte me rot! Dat had hij snel opgepakt! Hahahahah.
We hebben binnen heerlijk gegeten met de staf van verschillende weeshuizen en emails uitgewisseld. De oprichters van deze verschillende weeshuizen gaven me allerlei tips, waarbij tip nummer 1 is: "Begin klein!" Vervolgens kwamen ze met hun verhaal over hoe het hun vergaan is. Het is geweldig om naar te luisteren, omdat het een verhaal van het hart is.
De tijd liep en we moesten toch echt gegaan. Het was inmiddels rond 15.00u. We moesten van Thika naar Nairobi en van daaruit naar Nakuru. Nakuru staat bekend om zijn flamingo's net als Naivasha waar we later naartoe zouden gaan. Ik had de Lonely Planet als leidraad en we zouden wel zien waar we zouden overnachten. Ik had een camping met huisjes (banda's) gevonden bovenop een berg, uitkijkend op het Nakuru-meer.
We namen afscheid van verschillende kinderen en al het personeel. Inmiddels had de broer van Wilson, Fred, laten weten dat het beter ging met hun moeder. Ze was blijkbaar die avond tevoren al aangekomen in het ziekenhuis en lag nu op een soort van Intensiver Care in Narok. Kosten 30.000ksh en natuurlijk of ik wat kon helpen. Ik sprak af dat ik de helft zou betalen en dat ze die andere helft dan betaalden door verkoop van koeien, geiten of schapen. Altijd weer even lastig zo'n situaties. Wat doe je? Wat is realistisch? Maar als je er gewoon over praat met ze, dan kom je er altijd wel uit.
Nancy, bestuurslid van Watoto Wenye Nguvu bracht ons naar Thika Town, want zij woont daar vlakbij. Dat scheelde toch wel weer bijna een uur! We zaten rond 16.00u in de matatu naar Nairobi, stapten daar over naar een matatu naar Nakuru en waren nu eindelijk op weg. We wilden eigenlijk naar Mombasa/Malindi aan de Indische Oceaan, maar vanwege de onrust daar met aanslagen, besloten we daar niet heen te gaan. Of had ik dat al verteld?....
Rond 20.00u kwamen we in Nakuru in het centrum... Tja, en nu... Wat pikipiki's kwamen op ons af om ons natuurlijk naar de plaats van bestemming te brengen. We wilden naar "Top Camp". Het was nog wel zo'n 20 minuten rijden... Zou er geen matatu zijn dan? Dat scheelde toch een boel in geld! We gingen naar de "stage" en vonden daar nog een matatu die daarheen ging. Het was wel nog zeker een half uur wachten voordat die wegreed. Wilson ontdekte een andere Masai in de matatu en begon daar druk mee te kletsen. Hij is dan altijd helemaal in zijn sas. Leuk om te zien!
Iemand in de matatu zou ons helpen om ons op de berg te brengen met piki-piki's. Het was inmiddels 21.30u, dus al een paar uur pikkedonker...
De man onderhandelde wat met die piki-piki's en voor 50ksh per piki-piki werden we de berg op gereden. Nouououououo, levensgevaarlijk! Het was een wandelpaadje met flinke keien. Ik had mijn zware rugzak op mijn rug hangen, dus toen we over die keien reden, kantelde ik zowat achterover! Ik greep de bestuurder stevig om zijn buik vast en deed mijn ogen dicht. "Laat ons boven zijn, laat ons boven zijn.....", ging het door me heen. Het was een ritje van nog geen 5 minuten en ik was vreselijk blij dat we er waren! Maar nu.... de piki-piki's reden weg en de bewaker kwam met zaklamp naar ons toe. Of we gereserveerd hadden... Nee... Hij ging de manager bellen om te overleggen, want er was eigenlijk geen plaats meer... Oh-oh.... Ja, we moesten 'm volgen over weer van die keien-paadjes waar ik moeizaam overheen liep met die rugzak. We passeerden wat Amerikanen bij een kampvuur en met veel eten en drinken. Honger!!! Dorst! "Hier gaan we straks even langs", dacht ik.
We kwamen uit bij een schuur met een flinke pick-up voor de deur. De bewaker vroeg ons even te wachten... Wilson en ik vroegen ons af welk huisje voor ons zou zijn... Deze schuur toch niet? Nee, daar staat nog een aardig huis... Of misschien ergens een grote tent?
Hij kwam terug met sleutels en draaide die in de deur van... de schuur! Binnen stonden 2 stapelbedden, zonder douche, zonder wc, zonder water... "Over there is the toilet", zei de bewaker. "Is there some food or drink here?", vroeg ik. "No, there's nothing here. If you want to drink or eat you have to go down the hill and then you get something at the other side of the street." Oh, man! Ik wilde echt wat eten!
Kosten: 2000ksh per nacht! Hier was ik het niet echt mee eens. Je kan voor 1500ksh een kamer huren met douche, wc en ontbijt en nu dit voor 2000ksh? Tss... De bewaker liep weg en ik zei tegen Wilson dat ik me niet zou uitkleden om te slapen en dat ik eerst langs die Amerikanen wilde.
Ik stopte mijn tandenborstel en tandpasta in mijn zak van mijn fleecevest in de hoop iets van water te vinden om mijn tanden te kunnen poetsen.
We liepen weer een keienpad omhoog met de zaklamp in mijn hand en kwamen uit bij de Amerikanen. We liepen wat heen en weer, kletsten wat totdat één van de Amerikanen riep: "Hi, would you like to sit here?" En zo raakten we in gesprek, namen plaats en even later boden ze ons gegrilde kip aan dat ze boven het kampvuur hadden klaargemaakt. Ze boden ons helaas geen drinken aan. Er was één Amerikaanse die Wilson flink aan het omlaag halen was met allerlei suggestieve vragen. Ze werd op haar plaats gezet door haar vrienden, maar ze hield zich van de domme. Ik reageerde ook niet meer op haar en Wilson al helemaal niet. Ik begon een beetje te kletsen met iemand anders om haar te negeren. Even later stelde iemand voor om nog even naar beneden te gaan met de auto. Ze gingen weg... mooi, dacht ik... Twee die bleven achter en ik vroeg hun of we gebruik mochten water van hun keuken om onze tanden te poetsen. "No problem!" We gingen hun banda binnen wat ik eigenlijk ook voor ogen had toen we hierheen gingen. Wilson vond het ook erg mooi, maar ja, wij hadden onze "schuur" nu. We bedankten ze na het tandenpoetsen en gingen weer terug naar onze hut. Er zat een dikke spin binnen en ik checkte de bedden nog even. Ik trok mijn schoenen en mijn fleecevest uit en ging zo mijn bed in. "Welterusten".
De volgende ochtend pakten we weer in en ik wist niet eens wat we nu moesten. Ik wilde niet nog een nacht slapen hier. Maar waar moesten we dan heen met die sleutel? Ze wisten ons paspoortnummer niet, we hadden nog niet betaald... "Let's go!" We namen de sleutel mee en liepen door struiken naar beneden.
"Wauw, dat zag er allemaal anders uit!" Verschillende campings/vakantiehuisjes/hotels konden we nu duidelijk zien. We hadden op de eerste plaats natuurlijk honger. We liepen een terrein op met een mooi grasveld en.... een zwembad! Een heerlijk zonnetje! Yes! Dit is het!
Er was een lopend ontbijtbuffet, maar we kozen kostentechnisch gezien toch maar voor een normaal ontbijt. Geroosterd brood met jam, fruit en een theetje. Helemaal goed! Ik zei Wilson dat ik na het ontbijt even wilde zien hoeveel het hier kostte. Na een klein uurtje genoten te hebben van dit ontbijt en het gevoel dat je op vakantie bent, liepen we naar de receptie. Er waren kamers te huur in drie prijsklassen opgedeeld. Ik wilde graag de kamers van de middenklasse zien: 8000ksh... Westerse prijzen dus... Maar toch, ik was er zo ongelooflijk aan toe naar al het gedoe wat ik in de afgelopen weken heb gehad! Ik wilde gewoon eens genieten!
Er kwam een hotelmedewerker aan die ons wat kamers liet zien. De eerste kamer was vergelijkbaar met een eenvoudige hotelkamer 2-3 sterren. "But I would like to show you another", zei de man. We liepen naar een nagemaakte grot, waar we een gang in gingen met een stuk of 20 kamerdeuren. We gingen naar binnen..."Wow!" Een soort van woon/slaapkamer, een flinke badkamer en een balkon dat uitliep op het gras. "How much?", vroeg ik. "The same as the other." Ok, dan: "Wilson, unapenda? (vind je het leuk?) "Sana!" (erg leuk) Ok, we doen het!
We zetten onze spullen neer en gingen terug naar de receptie. Ik had zelf geen paspoort bij me, dus Wilson liet zijn ID zien. Ik moest een formulier invullen en daarna betalen. Wilson had er geen idee van hoeveel het kostte, maar schrok er wel een beetje van. Dat behoeft dan natuurlijk weer uitleg over mijn leven. We gingen terug naar onze kamer en dan eerst: douchen! Daarna stelde ik voor om mountainbikes te huren en naar het meer te gaan fietsen. Het was inmiddels zo'n 12.00u, dus om nog een beetje van deze dag te kunnen genieten, moesten we nu echt opschieten. Om 18.00u is het immers zowat weer donker. Deze dag was waarschijnlijk de leukste en avontuurlijkste dag: platte band, regen, achterop een pick-up, giraffes langs de kant van de weg, aapjes zo tam dat ze van je hand eten en... een medewerker en manager van het vorige kamp achter me aan...
Maar dat in het volgende verslag!
Goed, het was zaterdag 23 juni en we gingen een weekje weg. Maar eerst even naar de Funday van Watoto Wenye Nguvu.
Na ongeveer 20 minuten onderweg te zijn geweest met de matatu en 15 minuten lopen naar het weeshuis kwamen we op het terrein aan waar wel 200-300 kindere waren. Ze zaten allemaal onder het golfplaten dak dat schaduw biedt. Elizabeth kwam me vrolijk en met open armen tegemoet om mij en Wilson even vast te pakken als welkom. Ik vertelde haar over de situatie van de familie van Wilson waar ze meelevend naar luisterde. Het was dus nu even niets meer dan afwachten...
Ik vond het erg leuk om te zien hoe verschillende groepen kinderen iets hadden voorbereid zoals zang en dans. Aan de voorkant van het weeshuis werd druk gekookt voor al die kinderen. Flinke pannen op houtvuur met een werkelijk heerlijke maaltijd.
Mbogo was de spreker van deze dag wat hij erg leuk deed. Op een gegeven moment stelde hij mij aan de kinderen voor en moest ik naar voren komen. Oh, my God! Ik vind het hartstikke leuk om zoiets te doen, maar dit was ever erg onverwacht. Wat moest ik zeggen? "Hi, I'm Yvette from Holland. How are you?" Nee... iets in het Swahili.... Hm... Proberen maar. Ik stond wat ongemakkelijk iets te zeggen in het Swahili waarbij natuurlijk gelachen werd, maar ik ook snel was uitgepraat. Ik moest mezelf even redden.... Uuhhh.... "Let's sing a song!!" En daar begon ik een van mijn scoutingliedjes te zingen waar alle kinderen aan mee konden doen in woord en gebaar. Het duurde zo'n 5 minuten en het was zeer geslaagd!
Na nog ongeveer en half uur was dit alles voorbij en kon er gegeten worden. Veel kinderen kwamen naar me toe en wilden dat ik het liedje nog een keer zong. Leuk!! :-)
Ze waren erg nieuwsgierig waar ik vandaan kwam en wie Wilson was. Eén jochie was een grappig bijdehandje. Hij riep naar mij: "Look, look!" en hij begon te lopen.... à la Yvette! Ik lachte me rot! Dat had hij snel opgepakt! Hahahahah.
We hebben binnen heerlijk gegeten met de staf van verschillende weeshuizen en emails uitgewisseld. De oprichters van deze verschillende weeshuizen gaven me allerlei tips, waarbij tip nummer 1 is: "Begin klein!" Vervolgens kwamen ze met hun verhaal over hoe het hun vergaan is. Het is geweldig om naar te luisteren, omdat het een verhaal van het hart is.
De tijd liep en we moesten toch echt gegaan. Het was inmiddels rond 15.00u. We moesten van Thika naar Nairobi en van daaruit naar Nakuru. Nakuru staat bekend om zijn flamingo's net als Naivasha waar we later naartoe zouden gaan. Ik had de Lonely Planet als leidraad en we zouden wel zien waar we zouden overnachten. Ik had een camping met huisjes (banda's) gevonden bovenop een berg, uitkijkend op het Nakuru-meer.
We namen afscheid van verschillende kinderen en al het personeel. Inmiddels had de broer van Wilson, Fred, laten weten dat het beter ging met hun moeder. Ze was blijkbaar die avond tevoren al aangekomen in het ziekenhuis en lag nu op een soort van Intensiver Care in Narok. Kosten 30.000ksh en natuurlijk of ik wat kon helpen. Ik sprak af dat ik de helft zou betalen en dat ze die andere helft dan betaalden door verkoop van koeien, geiten of schapen. Altijd weer even lastig zo'n situaties. Wat doe je? Wat is realistisch? Maar als je er gewoon over praat met ze, dan kom je er altijd wel uit.
Nancy, bestuurslid van Watoto Wenye Nguvu bracht ons naar Thika Town, want zij woont daar vlakbij. Dat scheelde toch wel weer bijna een uur! We zaten rond 16.00u in de matatu naar Nairobi, stapten daar over naar een matatu naar Nakuru en waren nu eindelijk op weg. We wilden eigenlijk naar Mombasa/Malindi aan de Indische Oceaan, maar vanwege de onrust daar met aanslagen, besloten we daar niet heen te gaan. Of had ik dat al verteld?....
Rond 20.00u kwamen we in Nakuru in het centrum... Tja, en nu... Wat pikipiki's kwamen op ons af om ons natuurlijk naar de plaats van bestemming te brengen. We wilden naar "Top Camp". Het was nog wel zo'n 20 minuten rijden... Zou er geen matatu zijn dan? Dat scheelde toch een boel in geld! We gingen naar de "stage" en vonden daar nog een matatu die daarheen ging. Het was wel nog zeker een half uur wachten voordat die wegreed. Wilson ontdekte een andere Masai in de matatu en begon daar druk mee te kletsen. Hij is dan altijd helemaal in zijn sas. Leuk om te zien!
Iemand in de matatu zou ons helpen om ons op de berg te brengen met piki-piki's. Het was inmiddels 21.30u, dus al een paar uur pikkedonker...
De man onderhandelde wat met die piki-piki's en voor 50ksh per piki-piki werden we de berg op gereden. Nouououououo, levensgevaarlijk! Het was een wandelpaadje met flinke keien. Ik had mijn zware rugzak op mijn rug hangen, dus toen we over die keien reden, kantelde ik zowat achterover! Ik greep de bestuurder stevig om zijn buik vast en deed mijn ogen dicht. "Laat ons boven zijn, laat ons boven zijn.....", ging het door me heen. Het was een ritje van nog geen 5 minuten en ik was vreselijk blij dat we er waren! Maar nu.... de piki-piki's reden weg en de bewaker kwam met zaklamp naar ons toe. Of we gereserveerd hadden... Nee... Hij ging de manager bellen om te overleggen, want er was eigenlijk geen plaats meer... Oh-oh.... Ja, we moesten 'm volgen over weer van die keien-paadjes waar ik moeizaam overheen liep met die rugzak. We passeerden wat Amerikanen bij een kampvuur en met veel eten en drinken. Honger!!! Dorst! "Hier gaan we straks even langs", dacht ik.
We kwamen uit bij een schuur met een flinke pick-up voor de deur. De bewaker vroeg ons even te wachten... Wilson en ik vroegen ons af welk huisje voor ons zou zijn... Deze schuur toch niet? Nee, daar staat nog een aardig huis... Of misschien ergens een grote tent?
Hij kwam terug met sleutels en draaide die in de deur van... de schuur! Binnen stonden 2 stapelbedden, zonder douche, zonder wc, zonder water... "Over there is the toilet", zei de bewaker. "Is there some food or drink here?", vroeg ik. "No, there's nothing here. If you want to drink or eat you have to go down the hill and then you get something at the other side of the street." Oh, man! Ik wilde echt wat eten!
Kosten: 2000ksh per nacht! Hier was ik het niet echt mee eens. Je kan voor 1500ksh een kamer huren met douche, wc en ontbijt en nu dit voor 2000ksh? Tss... De bewaker liep weg en ik zei tegen Wilson dat ik me niet zou uitkleden om te slapen en dat ik eerst langs die Amerikanen wilde.
Ik stopte mijn tandenborstel en tandpasta in mijn zak van mijn fleecevest in de hoop iets van water te vinden om mijn tanden te kunnen poetsen.
We liepen weer een keienpad omhoog met de zaklamp in mijn hand en kwamen uit bij de Amerikanen. We liepen wat heen en weer, kletsten wat totdat één van de Amerikanen riep: "Hi, would you like to sit here?" En zo raakten we in gesprek, namen plaats en even later boden ze ons gegrilde kip aan dat ze boven het kampvuur hadden klaargemaakt. Ze boden ons helaas geen drinken aan. Er was één Amerikaanse die Wilson flink aan het omlaag halen was met allerlei suggestieve vragen. Ze werd op haar plaats gezet door haar vrienden, maar ze hield zich van de domme. Ik reageerde ook niet meer op haar en Wilson al helemaal niet. Ik begon een beetje te kletsen met iemand anders om haar te negeren. Even later stelde iemand voor om nog even naar beneden te gaan met de auto. Ze gingen weg... mooi, dacht ik... Twee die bleven achter en ik vroeg hun of we gebruik mochten water van hun keuken om onze tanden te poetsen. "No problem!" We gingen hun banda binnen wat ik eigenlijk ook voor ogen had toen we hierheen gingen. Wilson vond het ook erg mooi, maar ja, wij hadden onze "schuur" nu. We bedankten ze na het tandenpoetsen en gingen weer terug naar onze hut. Er zat een dikke spin binnen en ik checkte de bedden nog even. Ik trok mijn schoenen en mijn fleecevest uit en ging zo mijn bed in. "Welterusten".
De volgende ochtend pakten we weer in en ik wist niet eens wat we nu moesten. Ik wilde niet nog een nacht slapen hier. Maar waar moesten we dan heen met die sleutel? Ze wisten ons paspoortnummer niet, we hadden nog niet betaald... "Let's go!" We namen de sleutel mee en liepen door struiken naar beneden.
"Wauw, dat zag er allemaal anders uit!" Verschillende campings/vakantiehuisjes/hotels konden we nu duidelijk zien. We hadden op de eerste plaats natuurlijk honger. We liepen een terrein op met een mooi grasveld en.... een zwembad! Een heerlijk zonnetje! Yes! Dit is het!
Er was een lopend ontbijtbuffet, maar we kozen kostentechnisch gezien toch maar voor een normaal ontbijt. Geroosterd brood met jam, fruit en een theetje. Helemaal goed! Ik zei Wilson dat ik na het ontbijt even wilde zien hoeveel het hier kostte. Na een klein uurtje genoten te hebben van dit ontbijt en het gevoel dat je op vakantie bent, liepen we naar de receptie. Er waren kamers te huur in drie prijsklassen opgedeeld. Ik wilde graag de kamers van de middenklasse zien: 8000ksh... Westerse prijzen dus... Maar toch, ik was er zo ongelooflijk aan toe naar al het gedoe wat ik in de afgelopen weken heb gehad! Ik wilde gewoon eens genieten!
Er kwam een hotelmedewerker aan die ons wat kamers liet zien. De eerste kamer was vergelijkbaar met een eenvoudige hotelkamer 2-3 sterren. "But I would like to show you another", zei de man. We liepen naar een nagemaakte grot, waar we een gang in gingen met een stuk of 20 kamerdeuren. We gingen naar binnen..."Wow!" Een soort van woon/slaapkamer, een flinke badkamer en een balkon dat uitliep op het gras. "How much?", vroeg ik. "The same as the other." Ok, dan: "Wilson, unapenda? (vind je het leuk?) "Sana!" (erg leuk) Ok, we doen het!
We zetten onze spullen neer en gingen terug naar de receptie. Ik had zelf geen paspoort bij me, dus Wilson liet zijn ID zien. Ik moest een formulier invullen en daarna betalen. Wilson had er geen idee van hoeveel het kostte, maar schrok er wel een beetje van. Dat behoeft dan natuurlijk weer uitleg over mijn leven. We gingen terug naar onze kamer en dan eerst: douchen! Daarna stelde ik voor om mountainbikes te huren en naar het meer te gaan fietsen. Het was inmiddels zo'n 12.00u, dus om nog een beetje van deze dag te kunnen genieten, moesten we nu echt opschieten. Om 18.00u is het immers zowat weer donker. Deze dag was waarschijnlijk de leukste en avontuurlijkste dag: platte band, regen, achterop een pick-up, giraffes langs de kant van de weg, aapjes zo tam dat ze van je hand eten en... een medewerker en manager van het vorige kamp achter me aan...
Maar dat in het volgende verslag!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
