4. Confrontatie Peninah-Anthony

Ik zit op dit moment bij Watoto Wenye Nguvu om het over het mogelijke nieuwe weeshuis te hebben. Ze hebben helaas op dit moment vergadering, dus ik ga mijn tijd even opvullen met het schrijven van een volgend reisverslag. Ik loop een week achter, dus ik moet even een inhaalslag maken!

Dinsdag 12 juli.
We zijn vandaag de spullen gaan inslaan voor het nieuwe huisje voor Peninah bij haar vader. Terwijl ik in Thika Town wat wilde doen, zijn Peninah en Wilson wat spullen op de markt gaan uitzoeken om over te onderhandelen. Ik heb even een uurtje door Thika Town gesnuffeld en ik merk dat wanneer ik alleen ben, ik veel meer mee krijg van de dingen om me heen. Met andere Kenianen om me heen ben je daar niet zo mee bezig. In mijn uppie observeer ik de mensen en gebeurtenissen om me heen veel meer.
Rond 14.30u was ik weer terug in Makongeni en was de vader van Peninah inmiddels ook gearriveerd. Na mooie onderhandelingen was Peninah voorzien van een bed, matras, beddengoed en wat toiletartikelen. Allemaal voor prijsjes die bij ons in Nederland niet voor te stellen zijn. Deel ze maar door tien en dan zit je in de buurt!
Er is altijd overal muziek en ik begon midden op straat in mijn uppie te dansen. De kraamverkopertjes moesten allemaal lachen en vroegen me meer te dansen. Even lekker los! hahahaha

Het was inmiddels 16.00u. De vader van Peninah bracht alles in z'n uppie per matatu naar huis (bed en al wordt dan op het dak vastgebonden) en Peninah had nog een laatste missie te voltooien: Anthony confronteren met het feit dat hij een kind bij haar heeft. Het was wel al wat laat, maar ik wilde dit wel nog afgerond hebben. Dan was alles gedaan, wat gedaan moest worden. Ik wist nog ongeveer waar hij woonde, maar toen we eerst met de matatu, daarna met de pikipiki ergens waren waar niets meer was dan ananasvelden en hier en daar een huisje, was ik de weg toch echt kwijt.
Op een gegeven moment heeft ze 'm gebeld! Ze durft wel in elk geval! Anthony deed er niet moeilijk over en hij kwam ons tegemoet gelopen. Het was inmiddels anderhalf jaar geleden dat ik hem gezien had en ik dacht dat het voor hem pleitte dat hij niet voor haar wegliep.
De ontmoeting na anderhalf was vol spanning natuurlijk. Hij zag er nu voor mijn gevoel uit als een echte man. Ook hij is inmiddels 40 jaar. In CRC had hij nog wat jongensachtige trekjes. En dan met Peninah... Heftig verhaal...
Hij liep ons voor naar zijn huisje waar zijn vrouw ook was. Ze zag er een stuk beter uit dan anderhalf jaar geleden, moet ik zeggen en ze was dolenthousiast mij te zien... Ze begroette Peninah natuurlijk ook en we gingen buiten op een bankje zitten. Anthony, zijn vrouw en dan Peninah. "So, how shall we start?", vroeg ik aan Peninah. "I don't know", antwoordde ze. Ik stelde Anthony de vraag of hij wist waarom we hier waren. "No." Hm.... ok, da's een apart antwoord... Peninah zei vervolgens: "Do you think he feels comfortable with his wif being here?" Tja, dat wist ik ook niet. Ik ging er vanuit dat ze wel wist wat er gebeurd was, maar misschien was dat ook wel een verkeerde aanname...
Ik nam Anthony apart en toen ik hem vertelde waarom we hier waren, wist hij wat er aan de hand was. Het was toch erg lastig om daar over te praten, terwijl zijn vrouw in de buurt was. Ik heb een minuut of 10 met hem gesproken en toen kwam Peninah: "Hey, I'm the main character here, so let me talk!!" Nounounounou, toen gooide ze er echt alles uit wat op haar hart lag. Woede en verdriet, alles kwam eruit. Wauw! Ik hield mijn mond en liet haar gaan in alles wat ze wilde zeggen, zodat ze dit stukje enigszins kan verwerken. Er werden dingen gezegd die erg duidelijk waren voor dit moment, maar waar ze waarschijnlijk over een aantal jaar wel op terugkomt. Maar dat maakt niet uit. Nu is nu en dan is dan. Ze heeft 20 minuten haar hart gelucht en Anthony heeft af en toe proberen te reageren. Allemaal in het Engels. Ik merkte dat er af en toe langs elkaar heen werd gesproken wat enige miscommunicatie opriep.
Anthony stelde voor om naar de pikipiki te lopen om daar nog wat verder te praten. Ik vond het prima en wilde erheen lopen, maar Anthony vroeg me om zijn vrouw nog even gedag te zeggen. Pffff, wat lastig... Maar goed, ik loop wel even naar haar toe. Het was pikkedonker en ik vroeg me waar ze was. Ik deed het zaklampje van mijn mobiele telefoon aan en ik zag haar zo dichtbij ons staan en dacht alleen maar: "Oh-oh!" Haar gezicht stond op onweer! Peninah keek haar recht in de ogen aan en gaf haar een hand. Ook ik gaf haar een vluchtig handje en zei verder niets. Er zou toch niets te zeggen zijn op dit moment. De emoties zijn nu veel te hoog opgelopen bij haar en Peninah en Anthony.
We liepen naar de pikipiki en zijn vrouw volgde ons op de voet. Bij de pikipiki heeft Peninah nog een minuut of 10 haar hart gelucht in het Engels. Ik vroeg haar Swahili te spreken, omdat ik merkte dat ze langs elkaar heen aan het praten waren, maar vanwege zijn vrouw deden ze dat niet.
Uiteindelijk zijn we op de pikipiki gestapt, terwijl ik Peninah stevig vastpakte. Meisje, meisje, wat heb jij een leven. Ze heeft een lange weg te gaan om alles te verwerken van jongs af aan, maar ook nu bij zichzelf stil te staan om een draai aan haar leven te kunnen geven.
We kwamen weer in het centrumpje uit, hebben de volgende pikipiki gepakt en zijn nog even een bezoekje gaan brengen aan Fidelis (kok van anderhalf jaar geleden in CRC) om het verhaal te vertellen. We waren op hem aan het wachten samen met de pikipiki bestuurder voor een hek en maakten nog een foto van de pikipikibestuurder, de motor en Peninah. Plotseling kwam er een militair naar het hek uitgewandeld en zei dat we hier niet mochten staan. "What is the problem?", vroeg ik hem. "No problem", antwoordde hij. "Oh, I thought that there was a problem."
"Do you see what this is?", vroeg de militair terwijl hij naar zijn mitrailleur wees.
"Let me see what it is... hmmm, let me see, let me see", en ik bestudeerde toneelachtig zijn mitrailleur. Hij begon er zelfs om te lachen en vroeg me mijn naam. We gaven elkaar de hand en stelden ons voor. Van binnen moest ik lachen. Zo gaat dat tot nu toe altijd: eerst maken ze je bang, willen ze laten zien dat zij het hier voor het zeggen hebben en dan ga je een beetje met ze geinen en zijn ze ineens je vriend. Ik weet niet of er een dag komt dat die truc niet meer werkt, maar tot zover wel...
Ik vroeg hem nu serieus wat het probleem eigenlijk was en hij zei dat je geen foto's mag maken voor een overheidslokatie. En dat klopt, het is waarschijnlijk een ongeschreven regel, maar het wordt zeker niet gewaardeerd en je kan er door in moeilijkheden komen.
Fidelis was inmiddels aangekomen en we namen afscheid van de pikipikibestuurder en de militair.
We liepen mee met Fidelis en zijn ongeveer een kwartiertje bij hem binnen gebleven. Daarna was het echt tijd om naar huis te gaan. Het was inmiddels 21.00u...
Peninah en Charles bleven vandaag bij ons slapen en we hebben tot 1.00u 's nachts wat karaoke gedaan. Eventjes lekker los! Als het goed is, kan Peninah nu haar eigen weg weer verder bewandelen. Maar als ze financieel geen sponsor vindt voor haar therapie en school, dan kan het nog wel eens anders lopen...