2. Nieuw koloniaans weeshuis? En Peninah

(4 pagina's, 2 dagen opgespaard en in ons huisje geschreven op mijn notebook)

De eerste dag weer in ons huisje. Ik ben van plan het deze keer allemaal anders aan te pakken: niet iedere dag van alles moeten regelen en anderen te woord staan als deze of gene om hulp vraagt. Deze dag is dat prima gelukt. Lekker uitgeslapen tot een uur of 10, daarna wat thee gedronken, wat opgeruimd en ’s middags Makongeni in. Niet eens Thika Town, maar gewoon het centrumpje van Makongeni. Best wel groot trouwens, hoor. Een grote groentenmarkt, waar de verkopers vaak al slapend hun waar verkopen, behalve als ze klanten in het vizier hebben. Dan staan er ineens een stuk of vier verkopers om je heen… Het eerste wat we gedaan hebben is een gasfles kopen. (Hoe heet zo’n ding ook alweer? Zo’n fles op de camping om te koken of bij scouting of in de caravan? Jeeeetje, hoe heet het ook alweer???) is zeker de moeite waard! De moeite in de snelheid van het koken en in je eigen gezondheid! Dat koken met kerosine slaat volledig op je longen en is gevaarlijk om in te ademen. Er zijn al menigen hier in Kenia uiteindelijk aan overleden na jarenlang zo te hebben gekookt. Dus… gasfles kopen! We zijn naar de supermarkt van Makongeni geweest, waar ik nog nooit geweest was. Ik dacht dat je daar niet zoveel kon kopen, maar dat viel alles mee. Eigenlijk alles wat we nodig hadden, konden we daar kopen. Van afwasmiddel tot brood en van schriften tot rijst. Deze ontdekking scheelde een heleboel tijd!! Rond 16.00u gingen we weer naar huis en er kwam een flinke wolkenpartij opzetten. Regen!! En dat gebeurde dan ook. Tot ’s avonds laat regende het. Eén geluk: we hadden nog geen kleren gewassen die nu lekker buiten te ‘drogen’ hingen!
In het huisje hebben we wat Swahili-Engels geleerd en ging Wilson koken. Zonder dat ik het in de gaten had, zat er ineens een meisje van een jaar of 4 op de stoel bij ons binnen. Pas toen Wilson vroeg: “Hé, wie hebben we daar?”, zag ik haar zitten. Truitje aan, daaroverheen een regenjas met capuchon en de regen liep over haar gezichtje. Daar zat ze dan, geheel onschuldig van “Ik moet toch ergens binnen zitten?” Dit meisje wordt door haar moeder achtergelaten tussen 16.00u en 18.00u, omdat ze dan terug van school komt en haar moeder pas om 18.00u van het werk thuis komt. Normaal gezien gaat ze naar de buren en openen ze de deur van het huisje waar ze woont. Maar ja, wat moet je als meisje van 4 helemaal alleen? Dus ze zoekt gewoon de mensen op in de binnenplaats; eigenlijk net als mijn kat. Die doet dat ook. Wilson gaf haar een stroopwafel die ik vanuit Nederland mee had genomen en ze bleef daar mooi zitten. Na een half uurtje ging ze toch maar naar de buren en heb ik de deur maar dicht gedaan… Tja…
Een lekker rustig dagje dus en ik moet zeggen: het beviel me prima!! Maar Peninah had Wilson al een paar keer gebeld en ik had haar gezegd dat we morgen zouden afspreken, omdat ik nu andere dingen wilde doen. Blijkbaar zat het haar zo hoog, dat ze deze avond al bij ons voor de deur stond… Ik was er niet blij mee en de sfeer was dan ook enigszins bedrukt. Ze wilde vertellen hoe ze zich voelde en dat was niet mis… Ik zei haar dat we nu niets konden doen en dat ze er maar naar uit moest kijken dat we morgen met haar vader bij elkaar zouden zijn om tot een oplossing te komen. Na een uurtje ging ze dan ook weer weg. Lastig moment… Ik kan immers niet alles zomaar even oplossen en ik had zelf veel behoefte aan wat meer tijd en ruimte voor de dingen die ik wilde doen, voorop gezet: het weeshuis.

9 juni 2012
Deze zaterdag zijn we naar Watoto Wenye Nguvu gegaan en zouden we ook naar Peninah gaan. Er is enorm veel te regelen voor en met Peninah, dus ik had in gedachten gepland om Watoto Wenye Nguvu even binnen te lopen en af te spreken wanneer we naar het nieuwe weeshuis zouden gaan kijken. Rond 11.00u waren we daar en heb ik de social workers begroet met een hand of een Afrikaanse omhelzing en vervolgens ging ik naar Elizabeth op haar kantoortje. Dat was natuurlijk een uitgebreide enthousiaste begroeting, waarna we over verschillende dingen hebben gesproken. Het laatste nieuws over het mogelijke gebouw wat we konden gebruiken als weeshuis was natuurlijk één van de dingen. Het andere was over het vinden van een weg voor hulp voor Peninah en haar zoontje.

Vol enthousiasme vertelde ze dat iedereen klaar was om naar het gebouw te gaan wat ze hadden gevonden en of ik dan ook klaar was om zo te gaan! Oeps…. Nou, dat kon ik natuurlijk niet voorbij laten gaan wat dat was voor onze stichting erg belangrijk! Ik had pas om 14.00u met Peninah en haar vader afgesproken, dus dat zou ik dacht ik wel redden…. Uuuuhhhh…. Hm… dat je zoiets hier in Kenia niet moet denken, bleek later!... Em ik had het natuurlijk kunnen weten, maar ik had enigszins in gedachten: “Als ik het niet red, dan is dat ook geen probleem, want… this is Africa! En dat was ook wel weer een geruststellende gedachte….
We gingen met z’n vijven in de overdekte pick-up van Watoto Wenye Nguvu op weg naar het huis. Pffffff, dat was niet om de hoek. Eerst van Mogogoni naar Makutona, door Ol Donyo Sabuk naar nog kleinere locaties om uiteindelijk na een weg vol met kuilen aan te komen in Kwamaura… Aardig in het midden van het niets. Voor de aanstaande vrijwilligers een echt vrijwilligerskamp, zeg maar zo. Niet dat het een kamp is, maar je hebt niets meer in een cirkel van zo’n 10 km dan bananenbomen, koffieplantages en wat kleine nederzettingen. Dus even lekker de stad in…, daar moet je even een dag voor uittrekken!
We reden een soort van oprit in, begroeid met hoog gras en kwamen uit bij een soort van koloniaal huis met twee verdiepingen. De corridor was een gedeelte ingestort en enkele raampjes waren gebroken. De omgeving was geweldig mooi en deed me echt denken aan een scene uit een film over de Indische koloniën van Nederland. Ik weet het, je zit hier in Kenia, maar daar deed het me toch aan denken. De staat van het huis was belabberd. Smerig, veel kapot, plafonds die naar beneden kwamen, muren in slechte staat…. Maar… als je je voorstelt dat dit allemaal zou zijn opgeknapt en gerenoveerd, dan… WAUW!! Een superhuis!!! Weg gingen meer rondkijken op het terrein en er stonden nog een stuk of 3 huisjes die we konden gebruiken, bijvoorbeeld een huisje voor de werkers en een huisje voor de vrijwilligers. De sfeer die je je erbij moet voorstellen is uit de jaren 30-40… Er was ook een betonnen vijver, met watervalletje, wat ik meteen tot jacuzzi heb benoemd. Enige fantasie maakt het alleen maar leuker, toch? Een kip met haar kroost kwam ons tegemoet gelopen, wat een heerlijke natuur om je heen zo! Bomen die wel 100 jaar oud zijn… Hoe kan ik het nog meer beschrijven? In mijn gedachten zie ik in elk geval een prachtig huis. Hoe we dat moeten aanpakken is natuurlijk de vraag, waar echter al gauw antwoord op kwam. Te beginnen was met 10 man inhuren die zullen beginne met schoonmaken voor zo’n 2 euro per dag! Ok, dan! De renovatie moest ik me ook niet te druk over maken, want ook dat lijkt meer dan het daadwerkelijk zijn zal. Het water is in elk geval aanwezig en de elektriciteit ook. Eerst zullen we moeten onderhandelen met de eigenaar over de huur van het huis. De eigenaar is een koffieplantagebedrijf. Ik verging van de honger, terwijl er voorgesteld werd om het bedrijf te gaan om even kort met de manager te praten. Jeeeeeemig, ik had zo’n honger!! Maar ja, we zijn nu hier en om weer een keer terug te komen, had ik niet zo heel veel zin in. De dagen hier vliegen al zo snel voorbij, vooral met wachten en je verplaatsen van plaats naar plaats. Dus vooruit, gaan! Ik ging achterin zitten, waar je alle kuilen natuurlijk nog veel beter voelt. Ik zat met Monica en Katiku achterin. Wilson en Gerald zaten voorin. Na een minuut of 10 kwamen we bij een slagboom aan bij het water. Deze slagboom werd handmatig met een touw en een gewicht bediend en we mochten het terrein oprijden. Dit was dus de koffieplantage.
Het eerste wat ik zag waren bananenbomen!! HONGER!! Maar ja… eerst het gesprek aangaan. We gingen het kantoor binnen. Het beeld wat je je dan moet vormen is er ook een uit de jaren 60, schat ik zo in. Een eenvoudig houten bureau, een eenvoudige kast van planken, wat certificaten aan de muur, geen computer en wat mappen en ordners op het bureau en in de kast. “Karibu!”, zei de manager en wees naar de stoelen net zo eenvoudig gemaakt als de rest van de meubels. We gingen allemaal zitten en begonnen enigszins te onderhandelen. Zijn er plannen voor het huis? Waarom staat het al zo lang leeg? Hoeveel kamers zijn er? Hoelang mogen we er gebruik van maken? Wordt er een contract ondertekend? Een weeshuis in deze omgeving is van toegevoegde waarde, vind je ook niet? Etc. Na ongeveer drie kwartier zijn we weer vertrokken, nadat ik zei: “Maar eerst zou ik wat willen eten!” En vervolgens kwam de manager met een tak vol bananen. Eindelijk wat eten!!
De terugreis kon beginnen. Ik ging weer achterin zitten, wat niet zo’n heel goed idee was. En naar achter kijken om te kletsen met Monica en Katiku en dan over die kuilen en hobbels heen en moe zijn en hongerig en dorstig zijn…. Hmmm… Na 10 minuten zonderde ik me maar een beetje af, door mijn ogen dicht te doen. Na ongeveer 40 minuten stopten we even, omdat Monica wat fruit wilde kopen op de markt waar we inmiddels doorheen. Ik stapte ook maar gauw uit met de mededeling dat ik toch liever voorin wilde zitten. Ik denk dat het anders niet helemaal goed was gegaan…
We zetten de reis voort en Wilson en ik stapten na ongeveer een kwartiertje uit in de ‘stage’(halte) Makutano om van daar een matatu naar Makongeni te nemen. Peninah was al een paar uur met Charles op ons aan het wachten om naar haar vader te gaan.

Uiteindelijk waren we om 16.15u bij Makongeni en liepen van daar naar een andere stage waar Peninah en Charles waren. Ze leidde ons direct naar een andere matatu om naar haar vader te gaan. “Is it far?”, vroeg ik eigenlijk wetende dat het antwoord altijd hetzelfde is, ver of niet: “No, it is not far.” Vervolgens zaten we 45 minuten in de matatu en kwamen we bij een klein dorpje uit. Peninah ging ons voor en we kwamen uit bij een rijtje stenen huisjes (zeg 4 x 4 meter) zonder ramen waar we bij eentje verwelkomd werden door een man en een vrouw: de vader en zijn nieuwe vrouw. Daarnaast een paar kinderen in de leeftijd van 8-14 jaar; zijn zonen. We gingen het huisje binnen waar genoeg stoelen voor ons allemaal stonden. De vrouw (er kwam terwijl ik dit schrijf even een vrouw binnen wandelen die een pan wilde lenen… net als op de camping :) ) schonk ‘chai’ in (thee met melk) en de vader ging voor ons allemaal coca-cola en sprite halen. Toen hij terugkwam en allemaal bij elkaar zaten (behalve de zonen dan), begon ik in het Swahili het ijs maar even te breken. Wat er namelijk met Peninah aan de hand is, is niet zomaar iets om even gezellig over te kletsen. Heftig allemaal, erg heftig. Ik ga er dan ook niet teveel op in, maar het komt er op neer dat Peninah van alle kanten heel veel hulp nodig heeft: financieel, sociaal en psychisch. Het feit dat ze na zo’n 6-7 jaar haar vader weer gevonden heeft, is een zeer belangrijk moment voor haar. Hoe ze daarnaast met de ongewenste baby omgaat is een ander zwaar issue en daarnaast haar leven weer enigszins op de rit krijgt, is een lange weg die ze heeft te bewandelen. Voordat ze aan haar toekomst kan werken, heeft ze behoorlijk wat te verwerken. Om haar enige stabiliteit te geven, moest de eerste fundering gelegd worden: haar ‘thuis’ creëren. Al deze zaken zijn besproken bij hen thuis.
Het mooie was dat toen we inmiddels allemaal rond de olielamp zaten, er buren binnen kwamen gewandeld: twee vrouwen en een kind. Dan is het niet van: “Sorry, maar we zitten even in een belangrijk persoonlijk gesprek”, maar “Ga zitten.” Vervolgens mengden ze zich in het gesprek… En daar was helemaal niets mis mee, moet ik zeggen.

Toen het zo’n 20.30u was en we alles besproken hadden, wat besproken moest worden en enkele oplossingen hadden bedacht die we ook echt gingen uitvoeren, waarschuwde haar vader ons dat we echt moesten gaan, voordat we de laatste matatu zouden missen. Ik heb de vader flink omhelst, want dit moet voor hem een behoorlijke impact zijn. Ik heb gelukkig een heel goed gevoel bij deze man en ik verwacht dan ook dat Peninah een stuk verder komt met haar leven. Ook de stiefmoeder heb ik omhelst en bedankt en zo liepen we met z’n allen naar de matatu…. De laatste was inderdaad al vertrokken!! Er stond een matatu die terug ging naar huis, maar zeker niet daarheen ging waar wij heen moesten. Daar stonden we dan…. Blijven slapen was in principe geen optie. Geen bedden, het stikt van de muggen…. Maar ja, als het moet, dan moet het…. Toch eerst maar eens onderhandelen. Na een minuut of 10 hadden we de chauffeur zo ver gekregen om als taxi te gaan rijden. Zo werden we voor 600ksh (5 euro ongeveer) teruggebracht naar Makongeni. Prima natuurlijk!! Aangekomen bij Makongeni begon de chauffeur meer geld te vragen, want de prijs van de benzine was zo hoog en hoe kan ik werken als ik zowat geen geld verdien en het is erg laat, normaal ben ik al thuis blablablabla… “No, we have agreed to pay 600ksh, so I pay you 600ksh!” Na enkele minuten hierover een hele woordenwisseling gehad te hebben, bleef het bij 600ksh en zijn we uitgestapt.

Charles bracht Peninah naar haar tijdelijke verblijfplaats en ik en Wilson gingen naar huis. Het was me een dagje wel! Nuttig, goed, indrukwekkend, heftig en dus vermoeiend… Maar hoe dan ook, als westerling een hele belevenis!