7. Ceremonie rapporten, naar het ziekenhuis

7 april
Vandaag was de dag dat de kinderen hun rapporten moesten ophalen van school. Dat is niet zomaar even ophalen, daar zit een hele ceremonie omheen gebaseerd op het geloof, zang en dans.
We moesten tegen 11.00u op school zijn en ik zorgde ervoor dat ik op tijd was in Kiota. Ik wilde de kinderen natuurlijk niet teleurstellen. Shawn was helemaal wauwie gekleed. Dat kreeg hij dan ook van mij en Priscilla en Florence te horen, maar hij voelde zich toch opgelaten en kwam ineens weer in heel normale kleding de keuken binnen. Ik haalde hem over om toch op chique te gaan, gewoon voor de gein. Na enige twijfel trok hij toch weer zijn hesje enzo aan en was benieuwd naar de reactie van de kinderen.

We waren waarachtig op tijd in de kerk van de school. Deze was volledig gemaakt van golfplaten en echt groot! Shawn, ik en Florence gingen zo goed als vooraan zitten. Eerst kwam er een hele preek van een lerares over God en deze school en daarna werd er gezongen door haar. Dat klonk overigens wel goed. Hierna was het de beurt aan de 'jury' (geen idee wat ze nou precies deden) om een goed woordje te doen en daarna was het de beurt aan iedere klas om zich te presenteren met een liedje en wat dans. Aangezien we 20 kinderen van ons op deze privé-school hebben zitten, was er bijna iedere keer één van hen in de klaspresentatie. Het was iedere keer maximaal 1-2 minuten en dan mocht de volgende klas. Er werd achteraf altijd een soort van yel gedaan wat me weer erg veel aan mijn scoutingtijd deed denken en wat ik altijd heel gaaf vond.
Hierna werden de kinderen naar voren geroepen die het hoogste aantal rapportpunten had (het hoogste is 500, heel ander systeem dan bij ons dus) en kregen bepaalde kinderen nog een naam omdat ze het op een gebied heel goed hadden gedaan. Zo kreeg Terezia van ons de naam "meest verantwoordelijke van de school"! Ja, ja. Daarnaast werden er ongeveer 6 kinderen van ons naar voren geroepen, omdat ze zo'n goed rapport hadden of veel vooruitgang hadden geboekt. Kiota doet het goed!!
Na deze hele ceremonie kwam het hoofd van de school nog aan de beurt die vertelde wat de verwachtingen waren van deze school t.o.v. de kinderen en hun ouders. En publique werd de ouders dus verteld wat ze niet juist vonden hoe ze kinderen op school aantroffen: uniformen waar het een en ander aan ontbrak, haarkapsels die niet getolereerd werden, de staat van de boeken, het algemene gedrag en het schoolgeld dat niet op tijd betaald werd door deze en gene. Er werd duidelijk gemaakt dat de school een belangrijke bijdrage leverde aan de opvoeding, maar dat de ouders een net zo belangrijke bijdrage moesten leveren. Ik vond dat wel goed dat het zo besproken werd. Daarna kregen alle ouders de kans om te reageren wat gelukkig gebeurde. Het verraste me in de positieve zin van het woord dat er openheid van discussie was. De gemiddelde Keniaan doet dat niet zomaar. Vooruitgang!
Om 13.30u was dit gedeelte klaar en was het nu de bedoeling om de dossiers met de rapporten op te halen in de klaslokalen. En het begon me te regenen, niet normaal!! Op het hele terrein is niets geasfalteerd, dus je moest iedere keer door de modder naar het volgende klaslokaal, ook allemaal van golfplaat gemaakt. Ik rende Shawn achterna, want ik wist allemaal niet waar hij heen ging en ik wilde wel eens even weten wat er in de klaslokalen dan nog gebeurde. Nu bleek dat je met de leraar of lerares nog een gesprek kreeg indien nodig. Gewoon terwijl de anderen wachtten. Was goed om mee te luisteren, zodat ik ook een beetje wist wat ze allemaal bespraken en hoe het met onze kinderen op school ging.

Op een gegeven moment begon het ook goed te onweren en het was niet ver weg totdat.... de bliksem sloeg in! Dit had ik nog nooit eerder meegemaakt. Je zag de bliksem in het klaslokaal en de klap was enorm hard. We doken allemaal naar beneden... Gelukkig gebeurde er niets verder. De kinderen moesten allemaal lachen, terwijl Shawn en ik het verre van grappig vonden. Het was levensgevaarlijk!
Later die middag vertelde Florence dat in het klaslokaal waar zij stond het raam eruit sprong en brand was ontstaan. Wel een klein brandje, maar toch... het is wel even schrikken!!

Rond 14.30u hadden we alle rapporten, maar wilde Shawn nog even met het hoofd van de school spreken, omdat hij was uitgenodigd om morgen een dagje mee te gaan naar Nairobi met een groep kinderen, omdat hij de meeste kinderen had met zo'n goed resultaat in school. Da's wel leuk natuurlijk.
Maar ja, hij bleef staan kletsen en kletsen en ik kreeg het zelfs koud! De kinderen liepen ook maar wat de dralen en ik had dorst en honger! Florence zat de wachten in de kerk en ik besloot met de kinderen naar haar toe te gaan. Nu was het de kunst om zoveel mogelijk modder en plassen te ontwijken.... Tja... Aangekomen in de kerk was al het drinken en eten al op :-( Na een minuut of 10 stelde ik voor om maar naar Kiota te gaan. Florence wilde eigenlijk niet vanwege de regen, maar ik zag het voorlopig niet stoppen. Even bikkelen! Florence had een plastic zak op haar hoofd gebonden om haar haar te beschermen tegen de regen. :-) Zo liepen we de poort uit en Shawn stond nog steeds te kletsen. Die komt vanzelf wel.
Florence had Charles op haar rug gebonden anders kwam hij helemaal als een modderklompje in Kiota aan.
Shawn kwam al gauw achter ons aangerend en zo gingen we als 'one big family' terug naar Kiota.

Eindelijk in Kiota! De kinderen kleedden zich allemaal om en gingen lekker een DVDtje kijken. Het was echt zo'n regenachtige middag waar je alleen maar wilde hangen. Florence gingen pannekoeken bakken voor mij, Shawn er haarzelf en ik zat na 2 pannekoeken wel vol. Ze vonden dat ik altijd zo weinig at. En dat was ook zo, zeker in vergelijking met hen!! Pffff...
Shawn en ik gingen nog wat Kumbatio-Kiota zaken bespreken en daarna vertelde ik alle kinderen wie welke sponsoren hebben en wat de afspraak daarin was: over een weer contact middels een kaartje, tekening, foto's en een brief.
Verder werd er die avond veel gedanst en gezongen en ging ik om 22.00u naar huis met Wilson. Aangekomen in ons huisje had David een kast gemaakt! We hadden besloten om in plaats van een kast te kopen voor in de huiskamer er eentje te maken. Het zag er echt goed uit! Die David! Hij wilde David ons nog wat anders laten zien: "Puss, puss, puss..." en daar kwam een katje van ongeveer 8 weken onder zijn bed uit... Oooooooo, wat lief! Maar wat nu? Waar komt deze vandaan? Gaan we 'm verzorgen? Nou, dat zouden we morgen dan wel zien...
Nu slapen!

8 april
Zo! Heb IK geslapen! Vanaf 23.30u tot 9.00u!! Blijkbaar heb ik het nodig. De laatste maanden in Nederland waren niet bepaald rustig en hier in Kenia is bijna alle stress weg.
Ik ben eerst naar Kiota gegaan om Florence op te halen. Ik zou haar mijn huisje een keer laten zien en gewoon wat gezellig bijkletsen. We liepen terug naar mijn huisje en ze kon zich niet voorstellen dat we iedere avond hier liepen. Het is niet ver, maar toch...
Ze vond het een mooi, leuk, groot huisje, maar ze zou er niet met David en Wilson kunnen wonen. De reden? Omdat zij man zijn en zij vrouw! Ik moest wel lachen en zij ook, maar wel jammer, want zo had het een en ander kunnen worden opgelost met de vrijwiligers. Maar Florence had zelf de oplossing al. Ze was sowieso van plan samen met haar dochter te gaan wonen in een eigen huisje vlakbij Kiota. En dat wilde ze doen vanaf juli of augustus. Ok, probleem opgelost en iedereen blij!

Toen we weer terug waren in Kiota zijn we de zaadjes van Cris gaan planten: honingmeloen en komkommer. Florence had daarbij de jembe nodig, maar die had Julia. Julia was gelukkig aanwezig, dus Florence heeft zelf gevraagd of ze de jembe wilde gaan halen. We hadden ook nog een gewone platte schop waarmee David de bedden van de moestuin wat ging ophogen. Het was leuk om even in de moestuin te werken! Nu maar kijken hoe de zaadjes het doen! Hopelijk kunnen ze over een paar maanden meloen en komkommer eten!

Ik ben nog op de fiets naar de supermarkt gegaan, echt heerlijk zo op die fiets! Ook al is het geen kwailiteitje, het is gewoon heerlijk!

Vandaag vroeg naar huis gegaan: 20.30u, want morgen wilde ik om 8.00u in Kiota zijn. Ik zou samen met Florence en Sharon A en Terezia naar het ziekenhuis gaan vanwege huidproblemen. Het leek op een soort van schimmel, maar Sharon had het over haar hele huid van top tot teen. Terezia maar een beetje op haar armen en nek. Maar ja, het is niet goed, dus we lieten dat eens goed bekijken.

Bij thuiskomst ben ik mijn haren gaan wassen. Meestal was ik ze om de 3 dagen en het water is bij het uitspoelen steeds weer bruin! Echt, jongen, alles wordt daar zo gauw vuil! Maar ja, wat wil je als er weinig geasfalteerd is? Het hoort er bij!

9 april
Jawel! Ik was om 8.00u in Kiota! Goed, he! hahahaha!
We vertrokken uiteindelijk om 9.15u en waren om 10.00u bij het gemeenteziekenhuis "Thika District Hospital". Ik had Florence en Shawn verteld dat ik hier een paar keer eerder was geweest met wat kinderen van CRC en dat ik steeds voorrang kreeg op de lange, lange rijen. Florence vertelde me dat hier mensen op de grond sliepen, omdat ze die dag niet aan de beurt waren geweest... Dat ging ons dus echt niet gebeuren, he!
Omdat Florence hier bekend was, wist zij de weg te bewandelen. We moesten eerst een ticket halen bij een receptie door eerst in de 'receptie-rij' te zitten en om met het gekregen ticket aan te sluiten in de lange, lange rij. We moesten aansluiten in de vrouwenrij... Nee, echt niet, he... Die rij bewoog nauwelijks!
Ik ging met Florence ergens achteraf zitten en besprak met haar dat ik het zo echt niet wilde. Ik was niet van plan hier tot vanavond te zitten. Ik stelde voor om net alsof te doen dat ik er niets van snapte. Florence vond het een goed idee. Ik liep met Sharon en Terezia helemaal naar voren en ging voor de deur van de dokter staan. Dit was dan de eerste toegang tot mogelijke verwijzing naar een meer gespecialiseerde arts. Meer vrouwen stonden voor die deur te kakelen, waarop de dokter er genoeg van kreeg en de deur dichtdeed. Ik liep met Terezia en Sharon verder de buitengangen in en sprak een paar vrouwelijke artsen aan met een groot vraagtekengezicht. "Where do I have to go? Look the skin of these girls..." En zo werd ik eerst verwezen naar andere dokter die mij binnen 10 minuten binnenriep. Terezia en Sharon moesten daarop ook binnenkomen. "That's the mazzles", zei ze. Ik geloofde er niets van en zei met bevestigde wat ze zei: "So you think this is the mazzles?" "Yes, it is!" en ze verwees ons weer naar de eerste deur waar we eerst stonden.
Florence was inmiddels op eem bankje naast die deur gaan zitten. Ik deed net alsof ik haar niet kende, maar ze zei wel dat ik echt gewoon naar binnen moest gaan. Ik durfde niet goed... Even later kwamen er twee vrouwelijke gevangenen aan, geëscorteerd door 3 vrouwelijke gevangenisbewaarders. Met z'n vijven gingen ze naar binnen. Ik dacht: "Ok, als die weg zijn, ga ik naar binnen..."
Ik trok inderdaad de stoute schoenen aan, mijn naam is Haas en ging naar binnen. Ik schoof het gordijn waar de dokter achter zat een beetje opzij en toonde mijn gezicht en begon gelijk de vraag te stellen: "I'm a volunteer and I've been sent with 2 of our children, but I don't know where to go to.." "Where are they?", vroeg ze. "Here outside." "Bring them in."
YES! Eindelijk!!
De diagnose was nu een soort van schimmel waarbij de vraag werd gesteld of de handdoeken altijd door hetzelfde kind werden gebruikt en of ze altijd goed opgedroogd waren. Dat was toch wel zo. Maar ik kon me er iets bij voorstellen. De dokter kon de diagnose niet met 100% vaststellen, maar schreef 3 verschillende medicijnen voor: creme, antibiotica en anti-fungus.
Binnen 5 minuten stonden we weer buiten en liepen we met Florence naar de apotheek van het ziekenhuis. Ook weer een rij, maar niet zo heel lang. Na 15 minuten vond ik het wel weer lang genoeg en ging ik bij Terezia en Sharon zitten.
Binnen 10 minuten stond Florence alweer bij ons en vertelde dat we nog langs andere apotheken in de stad moesten, want zoals gewoonlijk heeft het ziekenhuis niet alle medicijnen.

Ik stelde voor dat we buiten het ziekenhuis de tuktuk zouden nemen de stad in. Daarna even wat lekker eten en drinken. We moesten nog 3 apotheken af om te kunnen kopen wat we nodig hadden. Voor mezelf had ik nog wat muggencreme gekocht tegen de jeuk.
Eindelijk om 13.00u zaten we bij Levincas, het restaurant waar ik vaker eet. We bestelden wat heerlijke frisdrank en een gerecht. We namen allemaal friet met kip. Sharon en Terezia vonden het helemaal geweldig!
We hebben heerlijk gegeten en gedronken en gingen daarna naar Kiota.
Ik was doodmoe en ben op bed van Florence gaan liggen. Die moeheid, die moeheid. Helemaal normaal is het niet...

Na even geslapen te hebben, vertelden de kinderen me dat de band van de fiets lek was. Ik wilde hem meteen maken, maar dit was niet gewoon lek, er zat gewoon een scheur in van ongeveer 5 cm!! Dit is dus niet meer te maken!! Daarnaast werkte de dynamo ook niet, deed de blokkering van de standaard het niet meer en was de handpomp afgebroken. Lekker, he... Tja, het was te verwachten... 90euro voor een nieuwe mountainbike... ja...
Ik ben gauw met David naar Thika Town gegaan om een fatsoenlijke fietsenpomp te kopen en een nieuwe dynamo. De dynamo had ik bij een kleine fietsenzaak gekocht, de fietsenpomp bij de zaak waar ik de fiets gekocht had. Voor 5 euro had ik een nieuwe, goeie pomp en voor 3 euro een nieuwe dynamo. Prima!
We gingen terug naar Kiota, waar ik me wel aan het opvreten was over die fiets, maar ja, niets aan te doen. Morgen wilde ik terug naar die zaak om mijn beklag te doen!

En deze avond voor de verandering: bij thuiskomst... geen electriciteit! Volgens mij is het echt het korte regenseizoen. De naam weet ik niet...