3. Winkelpersoneel, terugkomst Wilson

30 en 31 maart

Vandaag ben ik om 9.30u opgestaan. Maar al bij het opstaan, voelde ik me moe. Ik ben me gaan wassen (ik gebruik de douche niet, omdat we geen warm water hebben en het koude water is echt KOUDDDDbrrrrrrrrrrrrrrr!) en we zijn gaan ontbijten en rond 11.00u naar Kiota.

Aangekomen in Kiota worden eerst weer de warme knuffels aan het personeel gegeven en ontvangen en daarna heb ik tot 14.00u met Shawn gesproken. Dit ging voornamelijk over de contracten die we nog moeten maken voor het personeel. Shawn had ze al zo goed als af. Dat deed me goed, omdat het soms niet helemaal duidelijk of Shawn zaken uit eigen beweging doet, maar dat dat doet hij wel degelijk. Geweldig om te zien! Er kwamen hierbij zaken als pensioen en verzekering naar voren, waarvan ik geen idee had dat dat hier bestond. Verzekering dan wel, maar pensioen wist ik niet. Verder moesten we het goed hebben over één van de huismoeders waarmee het niet goed gaat, werktechnisch gezien dan. We komen er maar niet achter waarom ze erg ongelukkig overkomt en dus erg gelaten het werk doet. Geen passie, geen inzet, geen contact met het andere personeel of de kinderen. Dit verstoort het Kiota-familie-gevoel. Dit zijn de mindere dingen die vallen onder het managen van een project waar je met hart en ziel voor gaat. Daar horen dus ook dingen bij die niet leuk zijn om te doen, maar wel moeten worden gedaan om alles in positieve sfeer te blijven laten draaien. Hier hebben we heel wat over gesproken, we hebben nou eenmaal een groot hart voor de mens en dat maakt dit soort zaken moeilijk. Maar het ontwikkelt ons wel!

Hierna zijn David en ik naar Thika Town gegaan, maar man, wat was ik moe. Mijn energiepeil was erg laag. Het voelt aan alsof ik mijn draai nog moet vinden. We zijn gaan kijken of we naar onze vorige meubelmaker konden gaan om een bed te laten maken voor de vrijwilligers, een tafeltje voor David en 2 kasten, één voor de huiskamer en één voor de kamer van David. Na vanuit Kiota in de matatu naar Thika Town te zijn gegaan, daar een tuktuk te hebben gepakt, kwamen we na ongeveer een uur bij onze meubelmaker die…. gesloten was! Het was dan ook zondag… ik denk dat zo’m 80% van de winkels gesloten is. Mooi klote. We zijn teruggegaan naar Thika Town en zijn daar naar Tusky’s gegaan. Hier hebben we wat rondgelopen, want ik was onder andere op zoek naar een geheugenkaartje voor mijn spiegelreflexcamera. Ik kon voor rond de 17euro een 4GB geheugenkaartje kopen, terwijl ik op Schiphol een 8Gb geheugenkaartje had gekocht voor 10euro95! Laat maar, dacht ik. Ik stop het kaartje wel van de ene camera in de andere. Ik liep wel tegen een leuke schemerlampstandaard aan die alles weg had van de balancerende stenen die je vaak ziet op foto’s die iets met meditatie hebben. Die moest ik hebben! Verder nog een krantje gekocht en de nodige frisdrank en en in de rij gaan staan bij de kassa’s. Het was vrij druk en het personeel bij de kassa isis altijd weer lekker met een overdreven aantal aanwezig. De lampstandaard had geen prijs, dus de cassiere moest iemand vragen om ernaar te kijken. Let op deze situatie: een cassiere, rijen mensen en 2 mensen die aan het einde van het kassadeel staan daar waar je in moet pakken. Er wordt hier voor je ingepakt waar dan één extra medewerker voor nodig is. In dit geval waren het er twee. Deze waren klaar met inpakken en stonden gezellig hun tijd te vullen met kletsen. En die cassiere maar proberen te roepen naar iemand die hij zag in de winkel. Het is niet gewoon een winkel, maar zo’n Amerikaanse supermarkt… groot dus, heeeel groot! Ik kijk die mensen aan, van: “Hallo, doen we ook nog wat of is het wel gezellig zo?!” Uiteindelijk ging één van de twee toch maar even kijken hoeveel het kostte. Goh, echt speedy consalezen (meervoud van consalez  ) Hierna zijn we weer terug naar Kiota gegaan en was het inmiddels 19.00u

Na het eten kwam het ene kind na het andere bij me. Mathu, Terezia, Sharon, Samuel en Edward. Het bevreemd me, omdat ik volgens mij helemaa niet zo gezellig ben tot nu toe. Denk ik. Ik weet het niet. Desalniettemin… het is heerlijk met die kids zo.
We zijn na de dagafsluiting rond 21.00u naar huis gegaan. Dat is altijd weer een uitdaging. ’s Avonds over straat lopen, is risicovol, zeker als mensen je in de gaten houden rond welke tijdstip je steeds weer naar huis gaat. Maar ik vind het zo jammer om eerder naar huis te gaan, omdat ik dan een paar uur met de kinderen mis. Maar ja, we zien het wel hoe we dit oplossen.
We zijn in elk geval weer goed aangekomen en hebben tot 23.30u gekletst aan tafel in de huiskamer. Daarna lekker mijn bedje in!

31 maart
Nou, hier kan ik heel kort over zijn: ik heb namelijk niets gedaan! Nog steeds druk bezig met mijn draai te vinden, veel moe zijn en de kinderen waren op school. Het is hun week van schoolexamen. Zo wordt dat ook gewoon genoemd op de lagere school. Helaas kan ik dus deze keer weer niet meekijken in de lessen om te zien hoe er les wordt gegeven. We betalen behoorlijk wat geld en willen daar natuurlijk wel iets van terugzien in kwaliteit. Maar helaas… deze keer weer niet.

Wilson liet me ’s morgens rond 9.00u weten dat hij in Narok was. Hij was dus op de terugweg naar Thika. Rond 13.00u was hij in Thika en ging eerst even naar huis. Ik was wel een beetje benieuwd hoe het zou zijn in onze nieuwe situatie. Hij kwam rond 14.30u binnen in Kiota vol enthousiasme en helemaal blij. Het is lang geleden dat ik hem zo vrolijk en vrij heb gezien! Erg leuk! Hij gaf Shawn, David, Sabine een flinke hand en/of knuffel en kwam daarna bij mij. Ik stond op uit de bank en hij pakte me heel stevig vast, tilde me op en was helemaal blij! Jeetje, wat een spontane, leuke begroeting!! Echt heel leuk om hem weer te zien!

We hebben zo nog wat gekletst, gegeten en gedronken en rond 16.00u kwamen de eerste kinderen weer binnen. Ze begroetten Wilson allemaal ook erg blij en we hebben de rest met z’n allen zoals gewoonlijk doorgebracht.

’s Avonds zijn we met z’n drieën naar huis gegaan en wilde ik echt even met Wilson spreken. Wilson was doodop, want hij had de hele nacht gereisd, maar we hebben toch nog zo’n twee uur met elkaar gesproken. Ik had hem nog nooit zo horen praten!! In één keer stortte hij zijn hele hart uit. De taalbarriere was voor hem de grootste boosdoener waardoor hij zich nooit heeft kunnen en nooit heeft kunnen zeggen wat hij wilde zeggen in de dagelijkse dingen en hij durfde daardoor al helemaal niet te vertellen wat hem dwarszat. Het zat hem allemaal zo dwars dat hij er zelfs ziek van werd! Pffff, dit had ik allemaal niet verwacht. En nu gaat hij met een Masai-meisje trouwen! Hahaha! Maar maakt niet uit, want ik zie dat hij nu echt helemaal weer lekker in zijn vel zit. We zijn echte vrienden gebleven en hij volgt zijn traditionele leven weer qua “liefde” en trouwt een Masai-meisje voor 2 koeien een een stuk of 7 dekens! Hahahah, tja, zo kan je ook aan een partner komen!
Hij heeft de afgelopen week familieberaad gehad onder ander over het verplaatsen van zijn bruiloft van juli naar oktober, zodat ik erbij kan zijn. Ik voel me vereerd!! Het is goed bevonden door beide families. Er wordt overigens niet getrouwd om het meisje, maar om de familie. Eerst moet je zeker weten of de families met elkaar overweg kunnen en als er dan een potentiele partner is die je wel aanstaat dan trouw je die. Nog traditioneler is dat de ouders dat bepalen, maar in dit geval heeft hij het zelf bepaald. Het blijft nog steeds geen liefde zoals wij die kennen, maar het is wel van groot belang dat er getrouwd wordt. En zo is het daar gewoon. Cultuur, traditie, punt. En ik vind het geweldig dat ik erbij ben!