6. Bezoek broer Wilson, bezoek school David, CRC

6. Bezoek broer Wilson en bezoek school David, kinderen CRC, conflict matatuman (2,5 blz.)

Muziek, luide muziek…. Het is ’s morgensvroeg 6.00u… Iedere dag weer word ik wakker gemaakt door de luide muziek van de buren hier van ons gemeenschappelijke woonlokatie. Ik snap er helemaal niets van. Hoe komen ze erbij dat anderen er geen last van hebben?? Op een of andere manier val ik altijd wel weer in slaap… gelukkig. Het vreemde is dat ik thuis (Nederland) vaak klaarwakker kan zijn de laatste jaren, terwijl ik nog erg moe ben. Hier kan ik goed slapen, ongeacht welke (harde) geluiden. Zelfs als ik me eraan erger. Al gauw leg ik me erbij neer met de gedachten: “This is Africa!” waarom een ander stemmetje antwoord: “O, ja! Inderdaad!” en vervolgens slaap ik weer als een roos.
Vandaag is de broer van Wilson langs gekomen. Hij kwam rond een uur of 15.00u, zodat wij nog wat huishoudelijke dingen konden doen die hier nu eenmaal ook gedaan moeten worden. Zo hebben we ook muggengaas voor de ramen geplakt om de muggen zoveel mogelijk tegen te houden. Muggen genoeg hier! Voor de eerste keer heb ik besloten geen malariatabletten te slikken: op de eerste plaats helpen ze maar voor ongeveer 60%, op de tweede plaats valt mijn haar gigantisch uit en op de derde plaats is malaria als griep hier. Als je het hebt, ga je naar de dokter, kan je je misschien wel flink beroerd voelen, maar ben je er na een dag of 2-3 weer bovenop en ja, ik weet het, dan draag je het voor de rest van je leven bij je.

Fred (broer Wilson) arriveerde hier bij ons rond 15.30u samen met een Masai-vriendin. David die doodmoe was, ging…. onder het bed liggen op zijn matras… Heel apart… Maar ok, als hij moe is, is hij moe en als hij daar wil slapen, dan is er niemand die daar wat op tegen heeft. Waarom hij zo vaak moe is, was wel een vraag die ik had. Maar aangezien ik hem eigenlijk niet anders ken, heb ik daar verder geen aandacht aan besteed.
Na gezellig wat gekletst te hebben onder het genot van een heerlijke mok Keniaanse thee ben ik gaan koken voor 5 personen. Ik was er zo’n 2 uur mee bezig toen de Masai-vriendin zei (Jennifer) dat ze ervan door ging…. Mooi is dat… Maar ja, zo gaat dat hier. Leven en laten leven, zeg maar. Met z’n vieren eten is ook prima! Eindelijk konden we eten rond 20.30u en daarna een filmpje kijken. Het was wel al verdomd laat en ik begon me af te vragen of Fred wel terug naar huis ging (Nairobi). Het begon me duidelijk te worden dat hij bleef slapen. Ik weet niet of het een gebrek aan commucatie is of cultuurtechnisch. Ik ben hier nu langer dan een week en Wilson en ik zijn 1 dag alleen in ons huisje geweest. Het was eerst Peninah die 2 nachten is blijven slapen, daarna David die blijft slapen en nu weer Fred erbij… Och ja, ik denk dat het beste is me aan te passen, want zo gaat dat hier nu eenmaal… denk ik…

16 juni
De volgende dag ging Fred om 12.00u weg waarna we naar de school van David gingen die met het schoolhoofd ging praten over zijn wens de school te verlaten en naar een andere school te gaan. We gingen met de matatu naar Muguga stage en reden met de pikipiki langs CRC. Na een half uurtje waren we bij de school. Zoals iedere school heeft ook deze school een metalen poort met een bewaker. Daarna ga je een lang pad op naar de verschillende schoolgebouwen en kantoorgebouw. Alle paden zijn onverhard en alle leerlingen zijn in uniform. Ik was benieuwd of dit allemaal net zo lang zou duren als bij Peninah en ook was ik benieuwd of ze ook zo over het uniform zouden beginnen zoals bij Peninah. Maar…. tot mijn grote verbazing kon David al binnen 10 minuten bij het hoofd van de school binnenkomen en was hij ook weer na een minuut of 20 terug! Daarnaast werd er niets gezegd over het feit dat hij geen uniform aan had. Pfff een stuk ontspannender daar dus! Het advies van het schoolhoofd was dat hij niet naar een andere school zou gaan, maar het schoolhoofd zou hem helpen als het te lastig voor hem zou worden om te studeren als hij de verantwoordelijkheid te zwaar vind t.o.v. de andere leerlingen. Hij zou een kamer alleen krijgen om zich te kunnen terugtrekken om zich op zijn studie te kunnen concentreren. David was er toch niet helemaal blij mee, want hij wist niet of het de oplossing zou zijn. Hij ging er in elk geval nog eens goed over nadenken.
We liepen een stukje terug om vervolgens weer de pikipiki te nemen. Toen we langs CRC reden, liepen er wat kinderen terug van school richting CRC. Wilson zei: “Children CRC!” En shit, ja! Inderdaad, zelfs mijn Edwardje!! Gelijk de pikipiki gestopt en een paar minuten met ze gekletst wat me overigens raakte. Het zijn ergens toch mijn kinderen die in een klotesituatie zitten door een klotemanagement en een DCO (District Children Officer) die niet reageert op onze brief. Er is geen water in CRC en ze wassen zich ergens bij een plas. Er is gek genoeg wel elektriciteit en ook wat eten. Ik zei dat ik ze volgende week zou opzoeken en gaf ze allemaal een knuffel.
We gingen weer verder op de pikipiki. Daar zag ik Mwangi, een jochie van een jaar of 6. Ik hoopte dat hij me niet zou herkennen…. “Yvette!” Shit… zo lastig… “Hi! See you next week!”….

We gingen verder richting stage B.A.T. om Peninah op te pikken en haar naar haar psycholoog te brengen. Aangezien we nog even moesten wachten zijn bij Makongeni wat gaan eten in een aardig restaurantje bij het benzinestation. Meestal vind ik het vlees in Kenia niet lekker, taai en hard, maar deze keer was het heerlijk mals! Dus smullen! :)
Na ongeveer een half uur gingen we richting de plaats waar we afgesproken hadden. Het was inmiddels 15.00u. Peninah kwam eraan met de matatu waarvoor ze geen geld had. Het gaat dan om 70ksh en als je niet hier bent geweest, kan je je niet voorstellen dat dat mogelijk is. Zaken lopen hier gewoon mis als je geen geld hebt. Al gaat het om een ritje naar het ziekenhuis. Heb je geen geld? Dan kan je dus niet naar het ziekenhuis. Het lenen van geld bij vrienden of bekende n gaat echter wel makkelijk. Dat is niet vergelijkbaar met onze cultuur. Wij zitten dan natuurlijk ook weinig om geld verlegen, zeker niet als het om kleine bedragen gaat. Maar hier… tja… het is keer op een keer een dilemma: wel geven of niet geven? Ik sta erin als: ik heb geld, ik weeg het goed af, ik voel de pijn niet en ik help er alleen maar iemand anders mee. Wees wel alert: weet de achtergrond van de ander, want besodemieteren zijn ze ook goed in! Maar daar kom je snel genoeg achter!....

In elk geval we gingen met Peninah naar haar psycholoog. Geen idee wat je bij een psycholoog in Kenia moet voorstellen, maar ook hier heb ik nu meer inzicht in gekregen en er bestaan wel degelijk psychologen zoals wij ze gewend zijn. We gingen naar een gebouw wat er op het eerste gezicht lelijk, smerig en onafgemaakt uitziet, maar als je dan naar binnen gaat, dan kom je terecht in een trappenhuis met verschillende winkeltjes, bedrijfjes en dus ook een psychologencentrum. Ik heb kennisgemaakt met de psychologe en Peninah wilde dat ik graag met haar mee de sessie inging. Ik probeer nu enigszins afstand van haar te nemen, omdat ze erg veel aandacht vraagt en ik graag mijn eigen leven hier wil leiden en ook echt dingen moet doen en uitvoeren. Ik heb haar dat dan ook gezegd en ben daarna met Wilson en David de dingen gaan doen die ik voor mezelf wilde doen. Daarna zouden we Peninah ophalen en naar huis gaan. Echter toen Peninah na ongeveer 1,5 uur klaar was, ging ze mee met ons. Ze zegt ook niet veel als ik vraag hoe het was wat me ernstig bevreemd, aangezien ze erg veel verteld heeft voordat ze naar een psycholoog ging en ze ook wilde dat ik meeging… Raar…
We gingen laat naar huis, pas rond 19.00u. Ik maakte duidelijk dat we 1 stage eerder moesten uitstappen om Peninah veilig in de volgende matatu te laten instappen. Maar het een en ander ging mis. Normaal gezien hoef je maar 10-20 ksh te betalen tot aan Makongeni. We gingen nu 1 stage eerder eruit en de ‘passagiers-lokkende-man’(ik weet nog steeds niet wat voor naam ik eraan moet geven) vroeg 20ksh. Ik gaf hem 4 keer 15ksh en toen begonnen de problemen…. Gedurende de hele weg vroeg hij om 20ksh extra. Ik had hier geen zin in en natuurlijk gaat het niet om die 20ksh, maar om het gevoel van ‘besodemieterd worden’. Tot op het eind dat we uitstapten vroeg hij erom. Sterker, hij eiste het. Ik vroeg simpel “Waarom? Ik snap het niet, want ik neem iedere dag de matatu en weet hoe de prijzen liggen.” Hij reageerde er niet op en wilde alleen maar geld. De chauffeur en passagiers werden ongeduldig. “Give me money!” Er kwamen andere mannen om me heen staan die zeiden: “He just want to have the money!” Toen werd ik kwaad: “Listen to me now!! I just want to know why!” Ik begon met mijn vinger naar zijn ogen te wijzen om te benadrukken wat ik wilde weten. “Everyday I go to Makongeni for less money and now you’re asking me for more money!! WHY??….” De chauffeur liet weten dat hij niet meer langer kon wachten en maakte aanstalten om door te rijden. Ik liep weg, de “Give me money”- man liep richting de matatu en even later gaf David me 40ksh. “Here, he didn’t want your money…” “Ok, let him!” Ik was wel erg gefrustreerd op dit moment…. Dit is een van de dingen in Kenia waar moeilijk doorheen is te komen, vooral als het mensen betreft die niet willen – of waarschijnlijk niet kunnen wegens gebrek aan scholing - nadenken of uitleggen. Ze denken en doen heel primair en kunnen praten als brugman als ze niet krijgen wat ze willen, maar gewoon communiceren dat is wat anders. En oooeeeeeh, dat maakt me soms wild! Daarna kregen we het volgende: toen het 19.30u was en Peninah nog op de juiste matatu moesten zetten, kwam gelijk een pikipiki bestuurder naar ons toe die ons vertelde dat er geen matatu meer was op dit tijdstip naar het gebied waar ze nu woont. Op dat moment dacht ik er totaal niet aan dat dat wel eens een truc was om haar op de pikipiki mee te krijgen. Alles draait hier eenmaal om het geld om te overleven. Niet alles, maar in elk geval voor diegenen die geld moeten zoeken om te overleven. Wat ik verder dacht was: “Peninah, je gaat NIET met ons mee naar huis! Je gaat naar je vader waar je nu woont! En dat het nu te laat is, is je eigen verantwoordelijkheid!” Deze gedachten sprak ik niet uit, maar ik zei haar dat ze hoe dan ook naar huis moest, ook al moest ik daarvoor een taxi regelen. Ook duidelijk toch? En jawel, hoor, binnen 10 minuten kwam er een andere matatu aan! Instappen!! Deze was echter overvol. Er hingen 3 mensen buiten en de deur kon dus niet meer dicht. Ik dacht echter : “This is Africa” en liet haar instappen...