2. Verjaardag welgestelde familie, rat!

zaterdag 29 maart

Heerlijk geslapen! Pffff eindelijk! Dat had ik zo nodig! Ik ben rond 9.30u opgestaan. We hadden gisteren in Tusky’s bruin brood en een flinke pot aardbeienjam gekocht, dus het ontbijt was compleet! hahahaha
Na het ontbijt zijn we naar Kiota gegaan waar alle kinderen waren, want het is alweer weekend . Tijdens de wandeling van huis naar Kiota merkte ik duidelijk dat het erg warm was. Het is echt wel tegen de 30 graden en rond 12.00u staat de zon strak aan de blauwe hemel. Even geen zon is hier zelfs even fijn! En dan nog een beetje waaien, heerlijk! Maar ja, het waait hier niet zoveel.

Vandaag stond en verjaardag op het programma hier in Ngoingwa (naam of de wijk) bij de dochter van de dochter van een tante van Shawn. Het meisje werd volgens mij 6. We werden om 14.00u ongeveer verwacht, waarop Shawn zei: “It’s never good to be in time, because they are just busy with preparing food and you will get more and more hungry! hahahah” Na zo tussen 11.00u en 14.00u wat met de kinderen wat gespeeld te hebben, een kleine lunch gegeten te hebben en wat gekletst te hebben, waren de kinderen er klaar voor. Ze hadden allemaal het t-shirt van Wim aangedaan, een vrijwilliger die veel voor Kiota heeft betekent bij de aanleg van de moestuin, de watertank , beton storten bij de wasplaats achterom en het aanleggen van waterleidingen en kraantjes. Op één of andere manier noemden de kinderen hem Vie wat dan ook op alle t-shirt gedrukt stond. Shawn had David gevraagd om een matatu te regelen op straat, zodat we met z’n allen voor hooguit 100ksh (0,91 eurocent) naar deze mensen konden gaan. Het was vlakbij, maar we kozen er toch voor om ons te laten vervoeren.
In mijn gedachten zag ik een groot feest met veel mensen, maar toen we aankwamen waren wij de enigen. Het was een prachtig huis, een villa! De hele wijk waarin wij vertoeven bestaat grotendeels uit villa’s; een welvarende wijk dus. Shawn en ik gingen met de kinderen naar binnen – nadat we allemaal onze schoenen of slippers uit hadden gedaan – en kwam in een prachtige huiskamer! Wauw! Je zou niet weten dat je in Kenia zit!
Iedereen ging zitten op de zeer zachte, leren banken of op een schommelstoel of poef. Er stonden prachtige massieve kasten, tafels en van allerlei snuisterijen. Op de grond lagen een paar mooie vloerkleden. De keuken zag er volledig westers uit. Het was doodse stilte en alleen Shawn, ik, de tante en daar weer de dochter van en haar man, waren een beetje aan het kletsen. Op een gegeven moment werd de ‘fan’ aan het plafond aangezet om de warme lucht in de huiskamer wat aangenamer te laten aanvoelen.

Na ongeveer een half uur werd het eten geserveerd. Alle kinderen mochten naar de eettafel komen om daar op te scheppen, daarna gingen Shawn en ik. Heerlijke rijst, groenten, chapati en vlees. Smullen maar! Op de allerkleinsten na, aten we allemaal op de bank of poef, waardoor er behoorlijk geknoeid werd door de kinderen. Ik gebood de kinderen op de grond te zitten en hun bord op een stoel of tafeltje te zetten en ik maar het eten van de grond ruimen. Maar blijkbaar was ik de enige die zich er druk om maakte, dus ik liet het vervolgens maar een zootje worden. Het zal wel goed zijn.

De kinderen hebben heerlijk zitten smullen van het eten en daarna werd het speelgoed door de kinderen zelf uit de kast getrokken en waren ze allemaal druk aan het spelen. Er werd me gevraagd door de vrouw des huizes of het goed was dat ze wat te drinken kregen. “Yes, sure! No problem!” Ik had zelf namelijk ook erge dorst 
De coca-cola werd op tafel gezet, Fanta en Sprite. Helemaal goed ! Mjammie-mjammie! Daarna werden er ballonnen uitgedeeld. De kinderen bliezen het op of ik blies ze op als het de kinderen niet lukte. Al gauw waren ze door de huiskamer aan het rennen achter de ballonnen en naar elkaar aan het spelen. Op de banken, achter de banken, het maakte allemaal niet uit. “They are children, so it’s good to play”, zei de tante. Tjee, ja, wel lekker makkelijk.
Op een gegeven moment kregen de kinderen de fan in de gaten dat je daar ook wel een leuk spelletje mee kon spelen. Dus ‘hop’ iedere keer die ballonnen tegen de harddraaiende fan gooien. De ballonnen hielden het nog verbazingwekkend lang vol! Na een uur of wat waren de meeste ballonnen toch wel kapot en werd er een nieuw spel bedacht: tekenwedstrijd.
De moeder had allemaal tekeningen voorbereid die de kinderen in moesten kleuren. Ze deden er allemaal enthousiast aan mee. Ver volgens werd de gigantische televisie (flatscreen) aangezet en werd er een DVD ingedaan met een, hoe zal ik het zeggen, “lieflijk” kinderkoor met allerlei decoren waarbij natuurlijk “the Lord” of “my Father” met passie werd bezongen. De melodie is vaak wel leuk, maar moet het nou echt altijd over “the Lord” gaan?? Shawn is zeer sterk gelovig, wat mij een beetje tegen het harnas stuit, omdat de kinderen geen enkele mogelijkheid krijgen anders te denken. Tenminste dat gevoel, heb ik. Daar ga ik het binnenkort eens met hem over hebben. Ik heb het gevoel dat Shawn in staat is om boos te zijn op een kind als het gaat twijfelen in het geloof. Maar misschien heb ik het mis…

In elk geval, hierna werd er nog muziek opgezet, waarbij 4 meiden hun danstalenten lieten zien. En die kunnen dansen!!! Echt heel leuk om te zien!
Rond een uurtje of 17.30u gingen we naar huis met weer een matatu die op straat werd aangehouden. Het was geen probleem en we betaalden maar 100ksh.

In Kiota aangekomen, was ook Simon er. Hij is een vriend van Shawn. Op een of andere manier kwamen we in een discussie terecht over Obama die weigerde akkoord te gaan met een nieuwe wet in Uganda. Deze wet was tegen homosexualiteit. De hulp van de USA aan Uganda zou worden ingetrokken als ze die wet zouden aannemen in Uganda. Toch tekende Uganda de wet.
Simon vond dat Obama hier een grote fout maakte. Zo, kan je je voorstellen wat voor discussie dat werd? Die jongen houdt maar niet op met discussiëren en vond natuurlijk ook dat homosexualiteit verboden moest worden. Ik ga hier de 1,5uur durende discussie maar niet herhalen, maar met allerlei andere voorbeelden had ik ‘m af en toe wel tuk, maar uiteindelijk bleef Obama fout volgens hem. Je moet je blijven realiseren dat Simon niet beter weet dan dat homosexualiteit niet bestaat en alleen maar een soort van ‘trend’ is geworden, aangestoken door iemand die daar zin in had.
Daarna hadden we het nog over allerlei wijsheden, zoals dat je actie moet ondernemen in je leven en niet moet zitten lijden in de hoop dat iemand je zal helpen. Ook al was dit geen discussiepunt, hij wilde toch maar even duidelijk maken voor 30 minuten ofzo hoe hij erover dacht .
Ik moet zeggen, hierna wil ik niet meer met hem discussiëren, want hij blijft maar doorgaan en ik heb wel meer te doen!
Hij was van plan naar huis te gaan, want hij had een beetje hoofdpijn en hij wilde nog even bij zijn moeder langs. Nou, ok, gaan dan. Maar ook dat was weer een heel gesprek waard voor hem. Ik trok me terug, ging me een beetje met de kinderen bezighouden en toen ik na ene minuut of 20 naar de gemeenschappelijke ruimte ging, was hij buiten aan het discussiëren met David en even later ook Shawn over hun geloof. De stelling was dat je deel moest nemen aan ‘fellowships’ – waarvan ik tot dan toe niet wist wat het was - en dat je naar de kerk moet gaan om je geloof goed te belijden en dus een goed leven te hebben. David was vrij stellig dat hij daarvoor niet naar de kerk hoeft te gaan en zeker niet aan fellowships hoeft deel te nemen, omdat hij zelf wel bepaalt wat hij wil geloven en hij zijn eigen keuzes maakt in zijn leven en dat God of een andere macht hem daarbij zal ondersteunen.
Dat vond ik een vrij ‘moderne’ stelling weer van David. Hij denkt echt na over het geloof en zeker de manier waarop ze het beleven. Hij trekt de bijbel in twijfel, want wie heeft dat geschreven? Hij trekt alles wat ze geloven in twijfel, want wie zegt dat het waar is? Ik vind dat echt knap van David!
Shawn betrok alle bijbelhoofdstukken en paragrafen erbij. Hij kent die bijbel echt van voor tot achter uit zijn hoofd en alles wat er in staat is voor hem gewoon waar. Punt. Geen discussie mogelijk…

Rond 20.30u zijn we met de kinderen de dag gaan afsluiten en heb ik de post vanuit Nederland overhandigd (Crisje, Arta en Nick). Dit is voorgelezen in de groep. Cris had nog wat zaadjes voor de moestuin erbij gedaan. Maar wat komkommer en honingmeloen waren, moest ik uitleggen. Hahhahah! Ben benieuwd of ze het doen! Ik hoop het wel, dat zou wel leuk zijn!
Loise was erg blij met haar post en las het met een grote glimlach op haar gezicht voor. Hierna werd er nog door een stuk of 4 kinderen met mijn haar gespeeld en zijn de kinderen naar bed gegaan.

Om 23.00u gingen David en ik naar huis. Ik had slippers vanuit Nederland meegenomen, maar ik wist zeker dat ik hier ook slippers had. Ik vroeg aan David of hij wist waar ze zouden zijn. Hij dacht onder de kast. Hij deed zijn hand onder de kast en haalde een slipper en een sandaal in een snelle beweging onder de kast vandaan en draaide zich met grote ogen om: “Wah! There was something else!”
Achter het nachtkastje had zich nu… een rat verstopt! We duwden het nachtkastje weg en razendsnel wastie weer weg. Hij had een plasje van angst achtergelaten. Maar nu… waar wastie nu gebleven? Niet onder het bed, niet achter het nachtkastje, niet onder de andere kast. Verder kon hij zich nergens anders verstoppen. Of wel?....

We haalden het bed van de muur af, want misschien had hij zich daartussen verstopt…. nee… David ging even weg, terwijl ik een kussen optilde…. JA, daar zat hij! Hij rende weer weg en verstopte zich onder de kleding in de wasmand. David gooide een deken eroverheen en zo hebben we de rat buiten vrij gelaten… Tja…. ik moet eerlijk zeggen, liever een rat dan een grote spin ofzo. Die heb ik hier gelukkig nog niet gezien!

Welterusten!