1. Vertrek en aankomst

9 juni 2012

Zo, daar ben ik weer, veilig en wel in Kenia geland. De reis heen was een stuk ontspannender dan vorige keer. Alhoewel ik wel als een halfdooie erheen ging, door een drastisch slaaptekort van de afgelopen dagen, stond ik in elk geval niet onder spanning deze keer. Die spanning hebben we gehad met de verhuizing en nog even een afgeschreven auto een paar dagen voordat ik naar Kenia vertrok. Ook heb ik op de dag van vertrek nog gauw even een grasmaaier gekocht, gauw het door mezelf met trots aangelegde grasveldje in mijn achtertuin gemaaid (met een handmaaier natuurlijk!) en nog even gauw wat laatste informatie gegeven aan de buren waar ik nog geen tijd voor heb gehad om echt kennis mee te maken. Oh, ja nog gauw even wat cd’s gebrand, gestofzuigd en de laatste dingen ingepakt… valt best mee, toch??? :) Om 12.15u lag ik dan ook pas op bed…

’s Nachts om 3.30u zou mijn oude buurman er zijn, maar hij kwam tegen 4.00u. Ik was dan ook zelf pas om 3.15u opgestaan en heb nog gauw even de laatste afwas gedaan, boterhammen gesmeerd en wat gedronken. Echt klaar voor vertrek? Ja!
Daar gingen we en jawel om 5.45u stond ik op het vliegveld in Düsseldorff! Twee uur en 35 minuten te vroeg!! Pffff, daar liep ik dan, verlangende maar naar één ding: slapen! Ik ben maar naar de gate gelopen – na mijn bagage en mezelf ingecheckt te hebben – in de hoop op een bank of voor mijn part op de grond te slapen. Maar gelukkig, de stoelen waren leeg en tussen de stoelen zit geen armleuning, dus…. Slapen!! Wel even mijn mobieltje op de wekker gezet, want je zult het net meemaken dat ik 3 uur later wakker word! Ik heb een uurtje geslapen en ben toen gaan boarden. Aangezien het een klein vliegtuigje was (Fokker 70) naar Amsterdam, moesten we de trappen aflopen en daar in een bus stappen die ons naar het vliegtuig(je) bracht. In de bus trok een donkere vrouw mijn aandacht , omdat ik me meteen afvroeg: “Zou zij ook naar Kenia gaan?”… Ze had rastaharen met een rastaband erin en ze zag er rasta-achtig uit. Na ongeveer 20 minuten in de bus hebben gewacht voor de laatste passagiers, gingen we eindelijk het vliegveld op. Toch wel raar om te zien zo’n vliegtuig als je aankomt. Het blijft eigenlijk groot, maar in vergelijking met een Boeing 747 ofzo, is het toch wel klein. Zeker als je het trappetje met een trede of 12 ziet dat je toegang geeft tot het vliegtuig.

Die vlucht was 35 minuten en daar sta je dan weer…. In Amsterdam! Daar moest ik 2 uur wachten om vanaf daar in één keer door te vliegen naar Nairobi. Een reis van 7,5 uur. Toen ik in de rij ging staan om te boarden, kwam ik die donkere vrouw inderdaad weer tegen. Ze gaf me een hand en vroeg waar ik heenging in Kenia. Zijzelf vertelde mij naar Kisimu te gaan, waar ze een school heeft voor mishandelde vrouwen en waar ze een voetbalclubje heeft voor weeskinderen. Dat was natuurlijk meteen aanleiding voor nader contact, aangezien we in hetzelfde soort ‘werk’zitten. Ze liep door met nogmaals mij de hand gevende “One love!”. Ik dacht: “Ok, ja, typisch Keniaans! Hahaha”

Ik had tijdens het boeken een stoel uitgekozen met veel beenruimte, doordat er geen stoelen voor zitten. Het verbaasde mij dat niemand deze nog had gekozen. Het minpuntje was dat er tussen de stoelen vast armleuningen zitten, waardoor je niet lekker een beetje kan hangen. Maar ik heb toch aardig mijn best gedaan om wat slaap in te halen. Ik heb mezelf regelmatig betrapt op een charmant opengevallen, enigszins kwijlende mond op het kussentje dat op iedere stoel voor je klaarligt. Nu maar hopen dat ze echt na iedere vlucht die kussensloopjes vervangen….
We kwamen zoals altijd een minuut of 15 vroeger aan. Waarschijnlijk de enige keer dat je over "te" vroeg kan spreken in Kenia...
Het begon nu toch wel spannend te worden. Ik wist de weg nu op het vliegveld en ben snel door de gangen gelopen naar de douane en was één van de eerste. Dat ging een stuk sneller dan de vorige keer! Toen stond ik een uur in de rij!! Ik had in het vliegtuig de immigratie-formulieren al ingevuld voor het tijdelijk visum, waarvoor je dan 40 euro betaald bij de douane. Om 21.00u stond ik al bij de bagageband waar die Keniaanse rastavrouw ook stond. Ik vroeg me af of mijn bagage wel aan zou komen, omdat het me niet onmogelijk leek dat bagage kwijt zou raken, zeker niet als je deze 2 uur te vroeg in Düsseldorf hebt afgegeven tussen allerlei bagage me volledig andere bestemming en dan ook nog naar een ander vliegtuig moest worden overgebracht worden… Maar jawel!! Daar was mijn bagage!! Prachtig stukje logistiek!!! Dat zou ik wel eens willen zien achter de schermen!
De Keniaanse vrouw stelde zich voor en overhandigde mijn kaartje. We hebben het wat gehad over haar werk in Kenia en mijn belevenissen betreffende ongeveer hetzelfde soort werk hier in Kenia. Ze ging naar Kisimu aan Lake Victoria, één van de mogelijke bestemmingen waar ik een weekje zou willen doorbrengen met Wilson. Even echt volledige ontspanning in plaats van dag in dag uit van alles regelen, mensen om je heen te hebben die iets van je willen en het overal naartoe gaan.
We liepen samen naar de laatste controle van de bagage. Normaal ben ik hier altijd omheen gelopen en mee weggekomen, maar nu werd zij aangehouden en ik waarschijnlijk daardoor ook. Ze had een flinke koffer met alleen maar kleding en schoenen voor de kinderen. Ze werd aardig ondervraagd, waar ze aardig pissig over werd. De controleur vroeg aan mij of ik haar kende en ik zei dat ik haar net had leren kennen en dat ik begreep waarom ze zo boos erover werd. Het ging uiteindelijk over betalen enzo. Nadat de controleur mij had uitgelegd dat het niet zozeer over de inhoud ging waarom ze haar steeds meer ondervroegen, maar om de manier waarop ze reageerde. Ach, ja, dan praat je wat mee, je maakt een grapje, gooit een zinnetje Swahili erdoorheen en ik mocht door. Ik heb haar een hand gegeven, haar daar gelaten met haar volle koffers en we zouden elkaar voor een mogelijke ontmoeten emailen. Vervolgens ging ik met mijn wagentje naar buiten...

Daar stond Wilson, hij zwaaide en ik liep naar hem toen. Een onwennige omhelzing van beide kanten, want het is toch altijd weer apart om elkaar weer te zien in een omgeving waarbij dat ook wel zo gezien wordt. Ik gaf de taxi-chauffeur Kamau een hand en zei dat ik eerst een simkaartje wilde kopen, zodat ik weer volop kon bellen hier tegen Keniaanse prijzen. Een mobieltje is hier nog meer onmisbaar dan in Nederland!

Voordat we de auto ingingen, brak Wilson het ijs, gaf me een zoen en gingen we eindelijk naar ‘huis’ waar we binnen 50 minuten rond 22.30u waren. Het was zo vreemd om te realiseren dat het zo normaal was allemaal nu. Wat een paradox! Je weet precies waar je heengaat, je kent de sfeer, de mensen, de cultuur, ons huisje, alles… Het lijkt ineens alsof Nederland heel dichtbij is. Het voelt goed. Ik ben er weer… Mijn tweede huis….
Lekker slapen! (23.30u)
Groetjes, Yvette