6. Masai Mara - deel 1

Door mijn hoofd gaan hele verhalen over Masai Mara. Verhalen die ik in geuren en kleuren met jullie wil delen, maar ik vrees dat ik er twee delen van moet maken. Ik heb vele foto’s vanuit ‘thuis’ op mijn netbook gezet en van daar weer op mijn USB-stick zodat ik ze in het interetcafe snel kan laden.

Nou, dan begin ik maar snel.

Maandagavond zijn we vroeg gaan slapen, want de volgende ochtend wilden we om 6.00u opstaan. Aangezien ik nog wat zaken aan David wilde overdragen om te kopen voor het huisje, moest David ook vroeg opstaan, zodat ik hem wat geld kon overhandigen. David bleef dus achter en zal op het huisje van Joe en mij passen. Joe ging namelijk mee met ons zoals vorige keer aan hem beloofd.
Om 6.30u waren we er klaar voor, klaar voor een reis naar de familie van Wilson die hij zo’n 3 maanden niet gezien heeft. Klaar voor een reis van zo’n 9 of 10 uur: Makongeni-Thika-Nairobi-Narok-Oloolaimutia. Een afstand van ongeveer 350km…

De reis verliep helemaal prima. Beetje slapen, beetje drinken en eten. Het per se naar buiten willen kijken, was er al niet meer bij. Het was immers de vierde keer al dat ik deze route aflegde.
Bij aankomst in Narok na zo’n 6 uur reizen, zijn we boodschappen gaan doen in een supermarkt. Maar we hebben onze bagage (tent, ieder een kleine rugzak en Wilson mijn grote weekendtas geladen met spullen die hij thuis wilde laten zien) achtergelaten buiten bij de locatie waar de bus zou komen te staan. In Nederland zou je dit niet meemaken op deze manier, maar hier is het toch een kwestie van vertrouwen, hoe tegenstrijdig ook in een corrupt land. Ik had overigens nog nooit met een bus gereisd, dus ik ben benieuwd hoe die reis zal verlopen….

In de supermarkt hebben we uitgebreid boodschappen gedaan. De kosten die op het scherm van de kassa verschenen, liepen op van 2000 naar 3000 naar 5000 naar 7000 naar 8000 en Joe keek me zo aan van: “Yvette? Uhm… is dit normaal?” Ik had nog twee matrassen gekocht voor in de tent die ik had meegenomen. Dat zou mijn permanente tent worden in Masai Mara. Maar van slapen komt niet veel als je op de grond ligt, denk ik… Al met al gingen we met 2 tassen naar buiten, 2 matrassen en 2 lakens. Echter ik moest eigenlijk wel pinnen, want nu ik meer dan 8000ksh had uitgegeven, had ik weer te weinig bij me voor ons verblijf van de twee nachten in Big Time. Maar ja, we hadden geen tijd meer. De bus was er inmiddels al, de passagiers zaten in de bus en de bagage…. OP de bus! Zo gaat dat hier met de grote bussen. Alle bagage gaat het dak op, vastgesjord met touwen. Onze bagage was dus ook al verdwenen op het dak, tussen de koffers, tassen, fietsen, jerrycans, kratten vol met bier, jutezakken vol met meel of groente, matrassen, etc, etc, bedenk het maar! We moesten direct instappen, want ze waren op ons aan het wachten. We vertrokken dan ook inderdaad binnen 5 minuten. Gelukkig had iedereen gewoon een eigen zitplaats. De stoelen waren verdeeld in twee rijen van 3, dus een vrij grote bus! Ik was zo moe, dat ik maar wat probeerde te slapen. Maar het is anders dan een heerlijk comfortabel bed. De weg begint zoals gewoon soepeltjes, totdat je na ongeveer een half uur zo ver van de stad Narok bent verwijderd, dat de weg begint af te brokkelen en de gaten steeds groter worden. De bus rijdt gewoon in volle vaart door en ik vraag me af hoe auto’s, matatu’s en bussen het volhouden zonder door de assen te zakken of een lekke band te krijgen. Wat zal de levensduur zijn? Of zijn wij westerling extreem voorzichtig met onze auto en kan een auto eigenlijk veel meer aan dan dat wij denken? Ik weet het niet. Maar het gaat er hard aan toe. En dat is nog maar het begin… Later gaat de weg over in grind- en zandwegen vol met kuilen, door de regen uitgespoelde wegen waardoor kleine ravijntjes ontstaan en ook daar moet de bus langs of over. Het landschap heeft intussen de vormen van een savanne aangenomen en je ziet hier en daar wat giraffen en zebra’s. Ook natuurlijk Masai-mensen. Wat me opvalt is dat ook de Masai steeds normaler voor me worden. Ik weet inmiddels wie ze zijn, hoe ze wonen, hoe ze praten, wat ze doen. En nu ben ik op weg naar de familie van mijn Masai-vriend… Met z’n drietjes kijken we er erg naar uit. Wilson vooral, omdat hij na 3 maanden zijn familie weer ziet. Familiebanden zijn erg nauw bij de Masai, waardoor ik volledig begrip had voor zijn weerzien met zijn familie en het leuk vond dat ik er bij was.

De reis duurde bijzonder lang. Ik was gewend ongeveer 3 uur met de matatu vanaf Narok te reizen. Maar de reis duurde al met al deze keer 5,5uur!!! Onderweg kwamen we nog enkele matatu’s, auto’s, vrachtwagens en bussen tegen die we allemaal op de kleine zand-, modderwegen moesten passeren. Joe ging in het laatste uur voorin zitten. De bus werd gereden door een vrachtwagen, dus Joe ging van de bus zelf in de cabine zitten. Onderweg zagen we zoveel wilde beesten waardoor we veel foto’s namen. Even later hoorde ik van Joe dat de buschauffeur hem verbood nog foto’s te maken, omdat we ondertussen de poort van het park waren binnengereden waar je normaal gezien tussen de 60 en 80 dollar voor moet betalen.

Uiteindelijk waren we er rond 19.15u. We werden afgezet in Oloolaimutia. De tassen van de supermarkt, matrassen en tent gingen met de bus mee. Dat kostte mij nog even wat frustratie, want ik snapte er helemaal niets van waar onze tassen naar toe gingen en had het idee dat het niet helemaal ging zoals we gepland hadden. Uiteindelijk werd ik een beetje boos, omdat ik wilde dat we even overlegden wat er nu gebeurde. Bleek er inderdaad toch wat misverstand te zijn en is het nog net rechtgetrokken met de buschauffeur. Vervolgens moesten we nog 10-15 minuten lopen naar het Big Time Safari kamp wat ik zo gepland had, omdat ik de eerste nacht na aankomst graag in een goed bed wilde slapen en lekker wilde douchen en nog even goed wilde eten. Ik wist dat we hierna de primitiviteit ten top zouden meemaken. Tenminste voor mij als westerling zeker. Voor Joe zou het misschien minder heftig zijn en voor Wilson is het gewoon zijn ‘thuis’.

We werden weer hartelijk ontvangen door Joseph, de manager van het Big Time kamp. We konden meteen aanschuiven om te eten, nadat we onze tassen in onze grote tent met 3 bedden hadden gezet. Ook was Mengati er weer en Masai Ken. Mengati keek er misschien een beetje raar van op dat ik samen met Wilson kwam aanzetten, want afgelopen mei heeft hij ook aardig zijn best gedaan om mij van Wilson weg te houden… Helaas dus! Hier waren we dan, samen! Hahahaha!
We hebben een heerlijke maaltijd gegeten en daarna hebben Joe en ik een biertje gedronken: Tusker, zoals de plaatselijke bier hier heet. Rond 22.00u gingen we naar bed. Ik heb nog heerlijk gedouched en die nacht ook heerlijk geslapen. De volgende ochtend zijn we rond 8.00u opgestaan en hebben we een stevig ontbijt gehad als laatste voorbereiding op onze tocht naar de thuisbasis van Wilson. Dit zou ongeveer 1-1,5 uur lopen zijn met onze tassen. Wilson wilde eerst met de pikipiki gaan, maar ik stelde voor toch te voet te gaan. Dus hop, ieder z’n rugzak op en aan de wandel. Natuurlijk pole-pole, alle tijd! Onderweg kwamen we een Masai-familie tegen die mij nog herkende van afgelopen mei. Ik herkende ze niet meteen, maar nadat ze me uit hadden gelegd waarvan ik ze precies kende, wist ik het weer en was het tijd om weer op de foto te gaan natuurlijk. De kinderen zagen er stuk voor stuk smerig uit (zonder ze te willen beledigen, maar dit is een constatering): snotneuzen met vliegen erop die het snot wegvraten, kapotte en vieze kleding vieze mondjes, tja…. Dat is voor hen allemaal heel gewoon en wie weet is het een gebrek aan water en doekjes of iets om de kinderen mee schoon te maken. Alhoewel ik dat betwijfel… Waarschijnlijk is het een kwestie van mentaliteit?

We liepen even later door. De zon stond strak aan de hemel en er was niets anders te zien dan struiken, soms wat koeien, soms een Masai die langsliep en in de verte wat bergen. Meer is er gewoon niet. Heel af en toe misschien nog een stroompje water… ik had geen idee wat me te wachten stond. Alhoewel ik afgelopen mei al op bezoek was geweest bij de familie van Wilson...

Na bijna 2 uur lopen kwamen we inderdaad aan bij de familie van Wilson. De ontvangst van Wilson door verschillende zussen was met een kus op de wang, de broers met een hand en de moeder eigenlijk niet meer dan een ‘Hoe gaat het?’. De vader kwam na 10 minuten ofzo aangelopen in zijn shuka en volgens mij was er ook niet meer dan een hand en een ‘hoe gaat het?’ oftewel ‘supa?’. Een woord wat je zeker 100 keer op een dag hoort of zegt!
Ik zag overigens nu dat de moeder van Wilson toch wat ouder is dan wat ik eerst dacht. Gekleed in ware Masai-kleding en versierd met kralensieraden rond haar nek, polsen, enkels en in haar oren wat natuurlijk allemaal heel normaal is, zag ik dat ze inderdaad ergens in de tweede helft van de 50 is. Ze had haar haar iets laten groeien, waardoor ik zag dat er weinig zwart haar over was, maar vooral grijs. Zijn vader is duidelijk achter in de 60 en met hem krijg je weinig contact. Het lijkt een teruggetrokken man, waar Wilson soms ook wat van weg heeft. Alhoewel ik Wilson bijzonder vaak enthousiast en spontaan zie en hoor lachen en hem deze dagen erg veel heb zien kletsen met iedereen. Volgens mij wordt hij graag gezien.
Wat enigszins een teleurstelling was, was dat er geen enkel welkom was voor mij. Geen zang, geen dans of iets anders speciaals. Dat had ik eerlijk gezegd wel verwacht. In tegenstelling tot deze verwachting ging iedereen gewoon door met wat hij of zij aan het doen was. Natuurlijk stonden alle kinderen om me heen en gaf ik ze allemaal een hand. De gezichten ook hier weer met snotneuzen en met vliegen, maar ik probeerde er overheen te kijken. Het oppakken van een kind is hier dan ook een stuk minder aantrekkelijk dan ik normaal heb. Misschien stel ik me aan, maar ik kan er niet zo goed tegen…

We kregen eerst van de moeder thee met melk en suiker en chapati welke zijn moeder bijna identiek maakt aan onze Hollandse pannenkoeken. We aten het op in het huisje van Wilson. Zijn huisje is zoals iedere Masai gemaakt van koeienstront en takken, maar zijn huisje is iets stabieler gebouwd: het is vierkant, je kan er makkelijk in staan en het heeft een dak van golfplaten. Maar….. omdat een Masai leeft van zijn vee, stikt het van de koeienstront, schapenstront en geitenstront. En al die stront om je heen, zorgt voor vliegen…. Heel veel vliegen. Het huisje van Wilson was binnen een vingerknip gevuld met tientallen vliegen die overal op gaan zitten: op je handen, je gezicht, op de rand van je mok op je chapati of welk eten dan ook…. Ik word er gek van!! We hebben snel onze thee en chapati gegeten en zijn toen mijn tent op gaan zetten. Ik wist niet of ik dit beter in mijn eentje kon doen of dat de hulp van anderen me daadwerkelijk zou helpen. Zij hebben namelijk nog nooit een tent gezien en aangezien ik niet met ze kan communiceren, was ik bang dat de tent misschien wel kapot zou gaan. Gelukkig was zijn broer Fred er ook bij. Fred is net sinds een maand afgestudeerd aan de universiteit van Nairobi voor zijn accountancy-opleiding en gaat verder met z’n master. Dus Engels spreken kan hij prima. Maar ook hij had nog nooit een tent opgezet. Toch hebben we met z’n vieren de tent na een uur ofzo overeind gekregen. Zijn moeder kwam nieuwsgierig kijken hoe ons huisje eruit zag. Ik was allang blij dat ik enigszins was afgeschermd van de vliegen. De kinderen waren echter ook allemaal nieuwsgierig. Dus zodra ze de tent binnen wilde gaan, vulde de tent zich met vliegen. Kinderen zijn namelijk zowat één met vliegen. Dus ieder kind wat de tent binnen wilde komen, heb ik verzocht buiten de tent te blijven, ook al begrepen ze er misschien niets van. Maar hoe dan ook: MIJN tent!

Joe en ik begonnen onze verbazing van de leefomstandigheden naar elkaar uit te spreken. “Where do I have to go to the toilet?”, vroeg hij. “There’s no toilet here. There’s one big toilet here: everywhere you like to pipi or poopoo, just do it in the bushes.” Joe, was geheel verbaasd en we waren blij dat we 2 rollen wc-papier bij ons hadden. Joe en ik kregen meer en meer de slappe lach van de leefomstandigheden hier. Dat die slappe lach voor mij vooral een manier was om ermee om te gaan, bleek de volgende dag wel...

Aan het eind van de middag heeft Wilson ons meegenomen naar zijn schapen en geiten om ze op te halen. Heel bijzonder om te zien. Een ander broertje, hoedt de schapen en geiten en Wilson kwam helpen om ze naar huis te hoeden. Het waren er denk ik zo’n 300. Toen we na ongeveer 10 minuten er waren, begon Wilson op 2 verschillende soorten manieren te fluiten en binnen een seconde draaiden alle schapen en geiten dezelfde richting. Heel bijzonder om te zien!
Later, zo rond 19.00u worden de koeien opgehaald. Dit zijn er denk ik zo’n 50. Tussen de koeien bevindt zich één stier. Een bonk van een beest!

’s Avonds rond 21.00u aten we rijst met aardappelen en volgens mij een paar wortelstukjes ertussen. We hadden een paar liter water voor mij en Joe gekocht om van te kunnen drinken. Nadat we gegeten hadden, zei ik dat ik het wel lekker zou vinden om me even te wassen. Dat werd geregeld door Wilson. Heerlijk, dacht ik, even wat lekker water over me heen, al was het maar even alleen mijn gezicht en handen en dan lekker naar bed….. Ja…. in mijn dromen! Wilson kwam binnen 5 minuten terug met een teiltje water en ik lag direct weer in een deuk: “Joe, Joe! Look at this!!” Het teiltje met het water waar ik me zo op verheugd had, was gewoon bruin water!!! Ik moest er een foto van maken! Dus zie foto! Ik waagde het er toch op om mijn gezicht ermee te wassen, want blijkbaar is dit hun waswater en blijkbaar ook het water waarmee de thee wordt gemaakt…. Dus moet kunnen…. Daarna poetste ik mijn tanden met ons gekochte water en ging ik naar bed. Joe bleef slapen in het huisje van Wilson en Wilson en ik gingen in mijn tent slapen. Daar hebben we nog heel wat gekletst over zijn leven, maar ook over John, zijn zg. vriend die zoveel heeft gelogen tegen mij over de vrouwen van Wilson en de mogelijke vrouw die hij zou hebben getrouwd. Hier werd veel miscommunicatie geklaard, want er is nooit een meisje geweest die hij zou trouwen! De gesprekken die we erover hebben gehad, zijn ook allemaal gebaseerd op miscommunicatie aangezwengeld door die klote-John. Aangezien het Swahili nu beter gaat en we elkaar kunnen aankijken, begreep ik het hele verhaal nu. Hij had wel toestemming gevraagd aan zijn ouders om voor mij te kiezen. En dat was goed. Tjongejongejonge, met grote verbazing luisterde ik naar al zijn antwoorden op de vragen die ik hem stelde. Ook heb ik met hem over het leven als Masai gesproken. Het is heel normaal om als man met een meisje van 14-15 jaar te trouwen en als ze rond de 16 jaar is aan kinderen te beginnen. Daarover probeer ik het met hem te hebben hoe dat voor mij is als ik dat hoor. Hij begrijpt het in elk geval wel en vindt het zelfs een goed idee om Masai daarover te onderwijzen. Zoveel dingen waarover we het hebben gehad om mijn levensvisie uit te leggen en naast zijn cultuur neer te leggen, wat met de levensomstandigheden ter plekke en gebrek aan slaap heeft gezorgd voor een totale inzinking vanaf de volgende dag….

Maar daarover in het volgende deel van mijn volgende reisverslag!

Tuonane!
Yvette