11. Lerares Wilson, op bezoek bij moeder Beaty

We zitten op 4 januari. Zo raar om hier in Nederland over Kenia te schrijven... Het geeft een heel fijn gevoel om erover te schrijven, maar het zorgt ook voor verwarring. Daar weet je zeker dat je er toe doen kan, daar help je mensen groot en klein. Hier draait het om beter, mooier, makkelijker, sneller, meer... Da's echt een wereld van verschil...

Maar goed, gauw verder met 4, 5 en 6 januari 2012...

Alweer 4 januari... nog maar 5 volle dagen, waarvan ik er eentje wilde besteden aan inpakken, opruimen, afscheid nemen... We stonden rond een uurtje of 9.00u op. David en Joe kwamen ontbijten. Ik was nog in mijn pyjama en zoals altijd vinden ze het erg leuk om met mijn haar te spelen. Dus daar ging ik maar eens lekker voor zitten. Dorcas wilde vlechtjes maken en David wilde ook voor kapper spelen. Hahaha, was wel heel grappig. We hebben een aantal foto's gemaakt en daarna heb ik van David nog een fotoshoot gemaakt. Die David kan zo een model worden!! Als hij dan geld nodig heeft, dan is dat zeker een weg! hahahah!
Na een tijdje zo gefriemeld te hebben, werd het tijd voor iedereen om zijn eigen weg te gaan. Het viel me op hoe makkelijk Dorcas afscheid -of sterker- gewoon geen afscheid nam. Al kletsende liep ze met David en Joe weg. "Hey Dorcas! Bye!", riep ik maar. "Oh, yeah, bye!" en weg was ze. David bracht haar naar de matatu en Joe ging naar huis. Dat had ik nog net meegekregen.
Wilson ging het afval verbranden. Dit was ook een fenomeen waar ik aan moest wennen, omdat je hier zelf ervoor moet zorgen dat je afval verdwijnt. En dat is dus verbranden. Gewoon voor de ingang van de deur van het appartementencomplex. Ziet er best raar uit. Lucifers mee naar buiten, plastic zak uit de afvalemmer en aansteken maar!

's Middags hadden we om 13.00u een afspraak met de lerares van Wilson in Thika Town. We gingen rond 11.00u alvast naar Thika Town om nog even wat dingetjes te kopen, waaronder kinderboeken in het Engels om Wilson te helpen bij het leren van Engels. Heel leuk om te zien dat hij van alles wil leren. Hij vreet die boeken bijna op! Leuk!

We hadden afgesproken bij Coconut Grill. Dit is een heel groot grand café en ziet er prima uit. Lekker buiten in het zonnetje. Perfect! De lerares was er al en had al wat te drinken. Wij bestelden wat coca-cola en vervolgens natuurlijk lunch. Een standaard gang van zaken. Ik heb aardig wat gesproken met zijn lerares over hem en zij vond dat hij gezien zijn achtergrond en omstandigheden het heel goed doet. Ik daarentegen vond dat het best langzaam ging. Ze leerde hem dan ook niet Engels zoals kinderen Engels geleerd wordt om te lezen en te schrijven. Zij vond dat hij volwassen was en het op een volwassen manier moest leren.
Ik had ook gemerkt dat hij er niets van begrijpt als je Swahili schrijft, waarbij je de letters anders uitspreekt dan in het Engels. Dus dat betekent dat hij echt Engels leert spreken en schrijven en zijn spreektaal pas later zal herkennen op schrift. Laat staan zijn eigen taal...
We hebben een uurtje of 2 gezeten, elkaar hartelijk omarmd bij het afscheid zoals gewoonlijk en vervolgens zijn Wilson en ik even gaan internetten. Ik had ook even afgesproken met Joseph om hem te betalen voor de inspectie van CRC. Een inspectie waar ik heeeeeeeeelemaal niets van geloof dat CRC daar doorheen zou komen. Zo'n tehuis wordt gescreend op hygiene, bedden, voedsel, keuken, voorraad, kleding, omgang met werknemers en kinderen.... nou, ik weet wel een paar verbeterpuntjes!... Ik had sterkt het gevoel dat CRC ook hier meedeed aan het spel van corruptie...

Rond 16.00u liepen we bij Leen's Supermarkt Elizabeth tegen het lijf! Gezellig! Ze nodigde ons meteen uit om mee te gaan om wat te drinken, maar eerst bracht ze me naar een aannemer om een offerte te regelen voor het bouwen van huisjes bij CRC.
Ze hield een taxi aan die haar kende en we stapten met z'n vieren in. De dochter van haar was er namelijk ook bij. Ze is een jaar of 23.
We reden van de geasfalteerde weg af en kwamen na een minuut of 10 terecht bij een gebouw met poort. De poort werd voor de taxi opengedaan en we reden de binnenplaats op.
We zijn maar heel even binnengegaan. Het ziet er redelijk modern uit. Nadat Elizabeth mij geïntroduceerd had, kreeg ik een visitekaartje van de directeur om hem te bellen voor een offerte en zijn we weer gegaan.
We gingen weer naar Coconut Grill waar Elizabeth een vergadering zou hebben. We hebben een half uurtje wat gedronken en nog gesproken over CRC waar ik een beetje genoeg van kreeg. Ik had zoveel twijfels over het hele reilen en zeilen van het management van CRC... Wanneer zou het moment nou komen dat doorslaggevend zou zijn voor het wel of niet doorgaan??....

Wilson en ik bedankte haar voor het drinken (heel vreemd gevoel trouwens dat zij ons betaalde als je dat niet meer gewend bent), ik heb haar een hele stevige knuffel gegeven en noemde haar Oprah Winfrey the second. Ze doet zoveel voor deze wereld en met zoveel passie en compassie! Mooi mens!

's Avonds hebben we met z'n vieren nog een hele fotoshoot gemaakt. Zoveel gelachen!! Hele sketches opgevoerd! hahahaha! Wat voor sketches? Veel te melig om te beschrijven. Moet je mee hebben gemaakt! hahahaha Zie een paar foto's...

De volgende dag zijn we rond 10.00u naar de moeder van Beaty gegaan die in Ruiru woont. Beaty, haar man Rob en hun dochtertje waren er ook. Heel leuk om daar samen als bestuur te zijn!! Later bleek dat ook nog eens goed uit te komen...
Ik wist de weg niet echt goed erheen, maar het zou ongeveer 45 minuten met de matatu zijn en we moesten onderweg overstappen op een andere matatu op de weg naar Nairobi. Maar dan moesten we wel de bypass-route te hebben... Als dit maar goed ging...
En jawel, het ging goed! We werden wel afgezet midden op een zeer druk kruispunt waar allerlei wegwerkzaamheden plaatsvonden. Ik was er een beetje pissig om, want het is niet echt grappig om gewoon tussen het verkeer gedropt te worden! Maar we hebben het overleefd!
We zijn overgestapt op een andere matatu met een jongen van een jaar of 20 die wel eens even dacht die hele matatu vol te proppen met mensen. Toen er echt geen mens meer bij kon en hij over de mensen heen hing om op die manier zichzelf een plek te kunnen geven, stopte die idioot nog om mensen binnen te laten. Ik zei dat hij op moest houden en gelukkig waren de mensen die buiten stonden het er ook mee eens en stapten niet in. Zoals David altijd zegt: "The money they can earn by putting more people in the matatu is more important than the people themselves." En zo is het daar maar net!
We zijn veilig aangekomen en Beaty kwam ons met de auto ophalen vanaf een bepaald punt. We moesten nog zo'n minuut of 10 rijden tot hun huis. De weg in hun wijk was een drama, zo hoog lagen alle keien waar je dan met een vrij moderne auto overheen moest.
Het huis van haar ouders is daarentegen weer erg groot. Ziet er goed uit en in een mooie omgeving. Rust, rust, rust.
We kregen lunch zoals afgesproken en maakten later kennis met haar broer. We zijn er een uurtje of 2 gebleven en zijn daarna weer teruggegaan naar Thika. De moeder bracht ons naar hun supermarkt van waaruit ze altijd voedsel leverden aan CRC. Haar vader stond nu in de supermarkt en ze wisselden van plaats: de moeder in de supermarkt en de vader achter het stuur. We zijn nog even langs een school gegaan die heel goed les geeft en er heel netjes uitziet. De school was nog niet open, want het tweede trimester was nog niet begonnen. We hebben met de auto even een rondje terrein gemaakt. Het is een privé school en het kost ongeveer 30.000ksh/280euro om daar een jaar les te kunnen krijgen als leerling van een lagere school. Dus best prijzig, maar wel met kwaliteit.

De vader van Beaty zette ons weer af bij de stage en we zijn van daar naar huis gegaan met een matatu.
Zodra de matatu zijn normale weg niet kan vervolgen, wegens een opstopping, zoekt deze altijd gelijk een andere weg. Deze keer dus ook, dus je trekt dan echt door een veld achter huizen langs. Ik vind het altijd wel lachen! Deze wereld en die van ons.... één wereld, maar toch twee... Later moesten we ook weer ergens overstappen. Midden op de "snelweg" waar ze ook druk mee bezig zijn om te bouwen. Een zand! Pffff, iedere keer als er een busje, bus of vrachtwagen langskwam, werd je zowat gezandstraald! This is Africa!

Nou, jongens, ik zie dat ik toch nog niet het eind van deze reisverslagen heb bereikt. Nog 3 te gaan... Pole pole!

Tuonane!!
Yvette X