13. En toen ging de deur dicht.....

Zaterdag 7 januari...

Weer een hele drukke dag... Beaty en ik hadden het dagje met de kinderen bedacht. Beaty zat al met haar man en dochter in Blue Post, dus ik zou het verder regelen om de kinderen daar ook heen te vervoeren. Joe zou me daarbij helpen.
Eerst heb ik tussen 9.00u en 10.00u Nelson proberen te bereiken om hem ook hiervan op de hoogte te stellen. Maar ik kreeg hem niet te pakken. De verbinding werd telkens verbroken nog voordat de telefoon overging. Vervolgens heb ik Joseph gebeld en Beaty heeft Masinde gebeld. Beiden vonden het een leuk idee dat we van deze laatste gelegenheid nog gebruik wilden maken voordat de kinderen maandag weer naar school moesten en voordat we weer terug naar Nederland zouden gaan. Joseph vroeg mij wel of ik Nelson had geïnformeerd, want "you know this man". Ik zei hem dat ik hem niet te pakken kon krijgen. Joseph zei dat hij nog even met de huismoeder van CRC zou bellen om te vragen of zij ook meeging. Ik had ondertussen met de social worker Gladys gebeld met de mededeling dat Beaty en ik rond 13.00u eraan zouden komen om de kinderen op te halen. Ook zij vroeg mij of ik Nelson had geïnformeerd. Ik deed mijn verhaal, waarop zij zei dat ze Nelson net aan de telefoon had gehad. Vreemd.... Ik vroeg haar daarop om hem te bellen en hem in te lichten over dit plan. Dat ging ze doen. Na 10 minuten belde ik haar terug en ze zei dat ze hem gesproken had en dat hij mij ging terugbellen. Ik vertelde haar: "I don't believe that he will phone me back..." Ze had inmiddels ook gehoord van Joseph en Masinde dat het goed was dat we zouden gaan. Ze was eigenlijk vrij, maar wilde graag mee... Natuurlijk was dat geen probleem.

Voordat ik alles ging regelen deze ochtend, ben ik met Joe nog even naar een 'zuster' geweest van een kerkje. Ze wilde met me praten over een project dat ze had... Ik wilde niet gaan, wat ik ook zei, maar Joe zei: "Just for one hour." Ik wist dat het weer om sponsorgeld ging en om ervan af te zijn, besloot ik toch mee te gaan. Het was op loopafstand. Aangekomen bij haar, kregen we natuurlijk weer eten, maar omdat ze niet verwacht had dat we zo vroeg waren, had ze de kip, die ze had willen koken, alleen geslacht en in een plastic zak gedaan voor ons om zelf te koken. Daarvoor in de plaats kregen we nu brood. Ze kon nauwelijks Engels waardoor Joe als tolk op moest treden. Ze had een kerk laten bouwen en was o.a. bezig kinderen te helpen aan voedsel. Ze had 2 kinderen bij haar in huis genomen om ze te helpen aan onderdak. Ze kreeg dat nu voor elkaar door kleine donaties van mensen die naar haar kerk gingen. Maar ze kon daar nog niet veel mee. Ze was inmiddels officieel geregistreerd als iemand die hulp verleende aan kinderen en ik kreeg een kopie mee van dat document. Ik was het na een uur gewoon al zat, want ik kon er toch niets mee. Ze wilde nog even de kerk laten zien, met me op de foto, telefoonnumers uitwisselen en vervolgens konden we snel naar huis... met verse kip!

Rond 11.00u gingen Joe, David, Wilson en ik de straat op om te onderhandelen met de matatu-bestuurders. Als je daaraan begint, word je al gauw omringd door een hele groep mannen die zich allemaal met de onderhandeling willen bemoeien. Ik heb maar een beetje afstand genomen, want een mzungu in onderhandeling werkt altijd wat minder goed dan Kenianen onder elkaar. Na ongeveer 20 minuten werd me een voorstel gedaan van 5200ksh voor 2 matatu's. Ik begon flink te rekenen en was het er niet mee eens. Nadat iedereen flink gerekend had, gingen ze omlaag naar 4600khs. Na enige twijfel, ging ik akkoord.
Het was inmiddels rond 12.00u en nadat ik mede had gedeeld dat we wel nog langs de bank moesten als we de kinderen hadden opgehaald, stapten ik en Wilson in. De bedoeling was overigens dat Joe en David op eigen houtje naar Blue Post gingen. Tricky, omdat de relatie tussen Nelson en hen volledig verstoord is. Maar ja, waarom ook niet? We zijn toch volwassen?.....

Rond 12.30u kwamen we aan bij CRC. De poort ging open en de matatu's reden het terrein op. De kinderen waren in opperste stemming en waren druk en blij dat we naar Blue Post gingen. Sommigen sprongen al in de matatu, terwijl anderen nog niet klaar waren met eten of schoenen en goeie kleding aantrekken. Dus nog maar even wachten... Het vreemde was wel dat Gladys er niet was... Iets niet in de haak of "this is Africa", dus afspraken moet je niet zo letterlijk nemen?...

Na ongeveer 10 minuten komt Wilson naar me toe:"This man, this man..." "What?" "You can not go."
Ik dacht dat hij iemand iets heeft horen zeggen en het verkeerd begrepen had. Maar dat het over Nelson ging, was me duidelijk. Ik vroeg waar de huismoeder was aan een van de oudste meiden. "In her room". Ik vroeg aan een van de oudste meiden waarom ze niet naar de matatu ging. "We're not going." "Huh? Why?" "That's what Jennifer says. Ik naar binnen: "Jennifer! Come let's go, the children are waiting!" "We're not going", zei ze vervolgens doodleuk. "You're not going?" "Why?"
"Because Nelson has just phoned and told us we are not allowed to go." Ik dacht dat ik helemaal gek werd. Ik deed nog even alsof ik van niets wist en was vastbesloten toch met de kinderen weg te gaan. Dus ik nog dolenthousiast: "Come on, come on!" Maar de kinderen kropen bij elkaar en sommigen tegen de muur. Er heerste een onheilspellende sfeer. Ik pakte een meisje bij de hand: "Come let's go!" dolenthousiast. Maar ze drukte zich tegen de muur.... Toen kon ik mezelf niet meer beheersen. Dit was eng, dit was sekte-achtig! Dit voelde aan als kindermishandeling door de manager himself... Hoe kon een man die op ongeveer 2 uur afstand zat vertellen via de telefoon aan de huismoeder dat ze niet mochten gaan en de kinderen zo bang maken?? De kinderen was het niet eens medegedeeld. Wie is deze man precies die zoveel macht heeft en die macht gebruikt voor zaken die zeker niet ten voordele van de kinderen zijn?? Wat wil deze man? Een ding wist ik wel: IK zou 'm die macht over ons als Kumbatio uit handen nemen en dus.... de stekker eruit, de geldkraan dicht. Per deze seconde!!!!

Na ongeveer 5 minuten kreeg ik een smsje van Nelson in grote letters dat ik geen toestemming had om met de kinderen weg te gaan. Ik moest zijn regels volgen.
Zoooooo, mijn adrenaline vloog door mijn lichaam heen en ik belde hem accuut. Hij nam zijn telefoon nog op ook: "Nelson, what are you doing??" "I'm doing Karate" Ja, lul, dat wist ik ook wel. Ik vroeg hem wat zijn beweegredenen waren om de kinderen geen leuke dag te geven op de laatste dag van de vakantie en de laatste gelegenheid van Beaty en mij. "You haven't informed me, so you can't go." Nou, ooeeeeh! Ik werd woest! "I tried to inform you, next to that you told Gladys that you would phone me which you never did and now you're doing this to the children???!!!! And what about the other boardmembers? They agreed! And why shouldn't they? It's for the children!!!" "Yvette, I AM the MANAGING DIRECTOR and I AM making the decisions, nobody else! So for the final: YOU CAN'T GO!!!" en hij verbrak de verbinding.
Woest was ik!! Deze man is niet goed wijs!!! Deze man heeft hulp nodig, hij begrijpt het allemaal niet! Ik liep het weeshuis binnen en trok de metalen deur met een flinke dreun hard achter me dicht, terwijl de tranen over mijn wangen rolden. Hoe KAN iemand zo wreed zijn tegenover kinderen en hoe KAN iemand zijn enige echte sponsor zo afwimpelen?? Hoe STOM kan je zijn??!!
Ik belde Beaty op en vertelde dat ik ermee wilde kappen en waarom. Ze was het er volledig mee eens. Vervolgens probeerde ik Joseph te bellen waarvan de telefoon al uitgeschakeld was. Dat zegt ook genoeg. Vervolgens belde ik Masinde die wel opnam. Ik vertelde hem dat we stoppen CRC te ondersteunen en waarom. Hij snapte Nelson niet en zij dat hij hem zou bellen en mij terug zou bellen. Ik vond het prima. Hij deed maar.

Mijn schatje Edward stond naar me te kijken en ik realiseerde me terdege dat hij zal gaan lijden, net als alle andere kinderen in CRC. Maar juist ook om de kinderen te redden, leek me dit de beste beslissing. "Het komt goed, het komt goed" zei iets in mezelf. En daar vertrouwde ik op.
Terwijl ik middenin mijn emotie zat en na aan het denken was over "hoe nu verder", kwamen de 2 matatu-bestuurders op me af. "We understand the situation and we would have liked to go. But if you just pay us the deal, we're leaving." "WHAT??? Pay you the deal???" NEEEEEEEEEEEEEE, nu ook dat nog regelen? Nu ook nog gaan onderhandelen en zaken doen??? Nu even niet!! Maar ja... zo gemakkelijk kom je er niet vanaf. Er is geen mogelijkheid van: "Laten we het er morgen even over hebben."
Ik belde Joe op om me te helpen. Die heeft aan de telefoon nog proberen te onderhandelen, maar het lukte niet echt. Vervolgens zei ik dat ze wisten dat ik sowieso niet genoeg geld bij me had en stelde ik voor dat ze konden krijgen wat ik had: 1500ksh. Ik pakte het uit mijn portemonnee en 1 van de 2 griste het uit mijn handen, rende naar zijn matatu en reed snel de poort uit, weg. De ander stak zijn hand ook op: "En mijn 1500ksh?" "That man is driving away with your money! So go and get him!" Maar daar trapte hij niet in... Hij was samen met nog een andere jongen en ze begonnen weer te onderhandelen en moesten hun geld nu hebben. Ik vertelde dat de penningmeester van het weeshuis het wel zou betalen, omdat het ons geld was wat hij had. Maar ook daarover vroeg hij mij hoe ik zo zeker wist dat hij dat zou betalen, wanneer en hoe. Ik zei via Mpesa (prachtig mobiele telefonie betalingsmogelijkheid). Hij wilde dat ik liet zien met een sms dat ik dat ging regelen. Dus ik een smsje aan Joseph geschreven, het hem laten lezen en en verstuurd... Toch was dit niet genoeg voor hen. Dus ik belde Beaty weer en ze zei dat ik maar met hen naar Blue Post moest komen en dat zij de bestuurder dan 1500ksh zou geven. Dus dat deed ik maar. Ik vertelde de werkers nog dat het afgelopen was voor ons met CRC en dat ze er echt rekening mee moesten houden dat er ook geen salaris meer betaald zou worden. Ook zei ik dat ik vandaag nog terug zou komen, omdat we nu zo abrupt weg moesten en bovendien had ik nog foto's voor ze van een van de vrijwilligers.
Dus ik en Wilson stapten in de matatu en gingen naar Blue Post. Onderweg werden gewoon passagiers opgehaald en na ongeveer 45 minuten waren we bij Blue Post. Ik had gevraagd aan David en Joe of ze er ook heen gingen, want dan kon Beaty ook met ze kennis maken.
Bij aankomst gaf Beaty het geld aan de chauffer, hebben we het nog even kort met ze besproken om zonder boosheid dit af te ronden en vervolgens zijn we wat in het gras van Blue Post gaan drinken. Joe en David waren er inmiddels ook bij. Het hele vreemde was, dat hoe spraakzaam tot bijna het irritante aan toe Joe is, dat hij zich nu in zichzelf terugtrok. David zei ook niets... Ik vond het zo raar en vroeg me af of ze eigenlijk wel hadden willen meegaan...

We zijn zo'n 1,5 uur gebleven en toen maar gegaan. Het was inmiddels zo'n 16.30u. Bij de uitgang van Blue Post heb ik ze toch even recht op de man af gevraagd wat er aan de hand was, want ik vond het erg vreemd. Joe zei dat hij Beaty niet kent en hij het vreemd zou vinden om te gaan praten met mensen die hij niet kent... Ik voelde me nog steeds niet prettig en had het gevoel dat er iets niet klopte... Het waren toch mensen die al die tijd meegeholpen hebben en aan mijn kant en ook die van hen stond?? Wat speelde er nu weer?? Nou, het zal wel...

We gingen richting CRC. David en Joe stapten uit bij Makongeni en Wilson en ik gingen door naar CRC. Ik was benieuwd of ik nog binnen werd gelaten. Nelson heeft al zoveel vrijwilligers verboden binnen te laten bij CRC... We kwamen aan tegen 18.00u en klopten op de metalen deur en.... werden binnengelaten. Ik heb gevraagd om alle kinderen bij elkaar te roepen en in de "shade" plaats te nemen. Ook de werkers.... Ze weten dan dat er iets serieus te vertellen is. In het Engels heb ik uitgelegd wat er die middag allemaal gebeurd was en wat de gevolgen daarvan waren. Ook vertelde ik dat we ze niet zomaar in de steek zouden laten en nog enkele plannen hadden. Er kwam niet veel reactie vanuit de kinderen en ik vroeg me af of ze het wel begrepen hadden. Ik vroeg aan Jennifer of zij het in het Swahili kon vertellen. Dat deed ze in 1 minuut en vervolgens nam.... Wilson het over! Hij leek wel een soort van manager. Geweldig om te zien! Ik was trots op hem! Ik wist dat hij er hetzelfde over dacht als ik, dus ik hoefde niet bang te zijn dat hij een of ander verhaal in het Swahili zou vertellen wat niet zou kloppen. Hij heeft nog zo'n 10 minuten gesproken en vervolgens gingen de kinderen naar binnen. Ik heb de oudste meiden nog even apart geroepen om ze gerust te stellen en ze de mogelijkheid te geven mij te bellen in Kenia of Nederland als ze hulp nodig hadden... Enkelen waren aan het huilen... Maar... ze stonden niet versteld van hetgeen er gebeurd was, omdat ook zij weten waar Nelson het voor doet. En zo kwamen er nog meer verhalen boven water toen ze me van alles begonnen te vertellen wat ze mee hadden gemaakt in CRC. Een onderkomen dat ze lichamelijk en geestelijk zou moeten helpen. Echter het tegengestelde gebeurt... al jarenlang... Erg triest. Nee, er wordt binnen Thika niets aan gedaan... Corruptie heet dat...

Na ongeveer een half uur zijn Wilson en ik naar huis gegaan.... Wat een dag, wat een dag... Boosheid, frustratie, machteloosheid... Maar ik was vastbesloten een nieuw project te starten zonder corrupte en onbetrouwbare managers en waar wij wel in de positie zouden staan om zaken te bepalen, waardoor we echt iets konden gaan betekenenn voor de kinderen, hoe moeilijk de kinderen het nu ook zouden krijgen..., want tegelijkertijd bleef iets in mij zeggen: "Maak je niet druk om de kinderen.... Het komt echt, echt goed met ze!" .......