15. De reis terug...

* Als je deze reisverslagen niet meer wil ontvangen, kan je je afmelden in de aangegeven link in je email.

Beste allemaal,

een beetje heel lang geleden, maar door allerlei andere zaken die ik voor moest laten gaan, lukte het niet eerder. Ik moet weliswaar diep graven in mijn geheugen, maar ik wil deze reis wel afronden.

De laatste dag dus... 9 januari 2012. Vandaag weliswaar de laatste dag, maar we hadden nog een actiepunt voor de boeg: het geld van een sponsor voor Dorcas naar haar school brengen. Dus nadat we opgestaan waren, gegeten en opgeruimd hadden, gingen we naar Thika Town met de matatu. Ik nam alles nog eens goed in me op... Het stikt van de matatu's, mensen die langs de straat aan het lopen zijn, ongeasfalteerde wegen, sloppenwijken, ambachtelijk werk, huizen en gebouwen in de steigers, afval, koeien, geiten... Dat een andere passagier zowat op je schoot zit, ervaar je nu als normaal. Pfff, straks weer naar een strak georganiseerde wereld... Mensen, mensen... waar word je nu echt gelukkig van? Het is een vraag die steeds vaker door mijn hoofd gaat... Ik met Wilson, kijk ons nou... Twee mensen opgegroeid in een totaal andere wereld en toch o, zo veel plezier en begrip voor elkaar...
Na 20 minuten kwamen we aan in Thika Town. Eerst maar naar Barclays om het geld te pinnen. Een hele stapel is dat dan! Gek om te zien en om je dat te realiseren. Maar zo gaat dat als je in die wereld zit. Je bent hier niet om honderden euro's tot meer dan duizend euro uit te geven voor een luxe vakantie van 1 of 2 weken, maar je komt hier met een geheel ander doel. Terwijl je met dat andere doel bezig bent, geef je nog minder geld uit ook en het geeft je toch een heel goed gevoel, want je bent met het verbeteren van het leven van anderen bezig! Dat is toch mens zijn? Elkaar helpen... In dit geval was ik dan het doorgeefluik van het geld van iemand anders, maar ervoor zorgen dat dat goed terecht komt, geeft ook een goed gevoel.

Hierna heb ik nog even wat kleine dingen voor Wilson gekocht: zeep, waspoeder en een tas om mee naar Masai Mara te nemen voor zijn kleding enzo.
Innmiddels was het al 14.00u en we moesten nog naar de school van Dorcas. Deze school is vlakbij Makongeni waar we wonen. Maar toen we onze spullen thuis hadden gebracht en we een matatu wilde pakken, werden we flink afgeperst. Dat wil zeggen dat je het dan over 30-40 cent hebt... Vergelijkbaar voor ons gevoel met 10-15 euro extra voor een ritje van Eindhoven naar Utrecht. Daar trapten we niet in en we besloten te lopen. Nou... viel toch enigszins tegen. Zelfs Wilson klaagde dat het zo ver was: "Man, Masai, jij bent toch niet anders gewend dan te lopen?" "Ja, maar ik heb al maanden niet zoveel gelopen, dus nu ben ik het niet meer gewend." Iedere keer zei ik: "Nog even, over 5 minuten zijn we er!" Omdat hij ook door heeft dat een Afrikaan niet te vertrouwen is in tijd zoals wij dat gewend zijn, vraagt hij dan altijd: "Tien minuten Europese tijd of Afrikaanse tijd? hahaha!"
We hebben er al met al zo'n uur op gelopen. En het was ook nog best wel warm, maar we hebben het gered. Toen we rond 15.30u aankwamen bij de school van Dorcas, kwam het schoolhoofd al naar buiten: "Hello, hello, come, come!" Ik dacht: "Huh? Hij weet toch niet dat we komen?" Maar blijkbaar dus wel. We stelden ons voor en hij nodigde ons uit om naar zijn kamer te komen. De kamer is dan heel erg basaal uitgerust: een kapot bureau, een simpele houten stoel, wat documenten op het bureau, wat planken met mappen en ordners en wat posters aan de muur.
We spraken over het geld voor Dorcas en ik pakte het informatieformuliertje wat op zijn bureau lag om de vrijwilliger die Dorcas sponsort te laten zien hoeveel het precies kost allemaal. Per jaar kom je op ongeveer 400-500 euro uit. Voor een Keniaan best wel veel. Dus het volgen van de middelbare school is echt een luxe. De meesten willen dolgraag naar school, want dat opent de poort naar een betere toekomst. Het schoolhoofd wilde Nelson informeren dat het geld er was en vroeg mij of hij moest zeggen dat ik het gebracht had. "No, it's better not to tell." Daar had ik niet zoveel zin in om nu contact te krijgen met Nelson. Bovendien had Nelson om meer geld gevraagd van de vrijwilliger dan nodig, leidde ik af uit het formulier. Daarnaast snapte ik ook niet wat de band nog was tussen Nelson en Dorcas die toch niet meer welkom was in CRC...
Goed, het probleem was dat hij geen kwitantie kon laten schrijven door de financiële administratie, omdat die er al niet meer waren. Hij zou in de loop van deze week een kwitantie per mail naar me sturen. Hm... hier was ik niet zo blij mee... Maar een kwestie van vertrouwen en als ze dat vertrouwen schaden, dan weet je genoeg (ik heb het via de mail na 2 of 3 weken gekregen, dus valt mee...)

Na het afronden van deze zaak, werd Dorcas geroepen. Ze was ontzettend blij en ze wilde graag een rondleiding door haar school geven. De school ziet er goed uit moet ik zeggen. Goed afgebakend terrein, slaapzalen die er prima uitzien, veel gelegenheid tot sport buiten, goeie keuken, een paar koeien die melk leveren. Ja, ik was tevreden te zien waar ze verblijft. Weer een meisje van 17 jaar een kans gegeven op een beter leven, dankzij vrijwilligers!
Rond 18.00u gingen we weer richting ons huisje. Dit keer konden we wel met de matatu terug gelukkig.
De laatste uren waren geslagen. Aangezien ik nog zo druk was in mijn hoofd over alles wat ik nog zou willen doen (of was het een gevoel van "ik kan, mag, wil hier niet weg..."?) waren er bij geen van ons twee nu sterke emoties. Die nacht zou John ons rond 5.00u komen ophalen. De laatste avond was eigenlijk heel rustig: eten, de laatste dingen inpakken en rond 23.00u naar bed.
Voor het naar bed gaan, heb ik Wilson nog een gezichtsbehandeling gegeven. Scheren, scrubben en een maskertje! Echt lachen, man! hahahaha
Maar toen was de pret voorbij... Er restte ons nog maar één ding: de laatste uurtjes samen slapen, met de gedachte: "Als we opstaan, scheiden onze wegen weer..."

We stonden om 4.30u op en John was inderdaad om 5.00u bij ons. Joe was er ook bij. We laadden mijn rugtas in, mijn weekendtas en mijn handbaggage. Het was nog donker, maar de wereld werd al wakker en er liepen al mensen op straat.
De hele weg hebben we weinig gezegd...Samen op de achterbank met mijn hoofd op zijn schoot... af en toe wel een traantje wegpinkende... Maar het is geen afscheid, ik kom terug, dat weten we allebei...
Na een uurtje komt het vliegveld in zicht. We zien vliegtuigen dalen en stijgen... Het is al aardig licht... Rond 6.30u waren we op het vliegveld. Ik wilde met Wilson nog even een stukje lopen, want op dit vliegveld mogen alleen passagiers binnen. Het afscheid is dus altijd buiten... Klotevliegveld! Maar ja... het was vrij stil tussen ons. Wat kon je nog zeggen... Om 7.00u ging ik naar binnen. Dikke knuffel, kus en een "doei"... Hij draaide zich om en liep weg...

Om 8.15u zou mijn vliegtuig vertrekken. Het inchecken ging zeker niet snel... Om 7.45u was ik pas bij de gate... Het vliegtuig had vertraging door de overdreven manier van controleren sinds de aanslag op de Twin Towers: schoenen uit, riem af, alles uit je zakken, laptop uit de tas en dan alles weer aandoen... We vertrokken pas rond 8.45u... Ik had Wilson die hele tijd aan de telefoon en hij was inmiddels alweer terug in Thika! En ik moest nog vertrekken...!
Tot het moment dat er wordt gezegd: "Cabin Crew, ready for take off", had ik Wilson aan de lijn... "Lazima tumalize kuongea na wewe. Ndege inaondoka saa hii. Nitakupigia simu, nikifika nyumbani.Big kiss!" (We moeten nu stoppen met praten. Het vliegtuig gaat nu vertrekken. Ik bel je als ik thuis ben. Dikke kus!"
Verbinding verbroken...

Daar ging ik... op weg naar de westerse wereld. Het is telkens weer heel vreemd terug te komen. Een rare wereld... Eén wereld met zo'n enorm verschil... Indrukwekkend, boeiend...
Morgen weer naar mijn werk... Gauw mijn leven hier weer oppakken... Het lijkt wel alsof de teletijdmachine van Professor Barabas van Suske en Wiske waarheid is geworden, zo'n enorme ommezwaai moet ik steeds weer maken. Intens!...

Kenia, we zien elkaar gauw weer! Het was weer geweldig, deze keer op een andere manier!

Tuonane, Yvette!!