8. Wat een enorme baaldag!

14 september

Nadat we ontbeten hadden voor de laatste keer in ons geweldige cottage, zijn we om 10.00u weggegaan. Ik wilde eerst nog even naar het internetcafé om nog een reisverslag te plaatsen. Ik had gelukkig niet heel veel tijd nodig, waardoor we om 11.00u werkelijk op weg waren naar Mombasa.
Ik schatte in dat we 12.00u in Mombasa zouden zijn en dan zo tussen 13.00u en 14.00u in ons nieuw verblijf voor een dagje met wederom een paar uurtjes genieten van de zee en natuurlijk weer een hotel, huisje, appartement of cottage met uitzicht op zee. Ik had er zin in!

De reis naar Mombasa ging voorspoedig. We kwamen bij de veerboot aan en alles liep volgens schema. Het regende een heel klein beetje, maar dat mocht de pret (nog) niet drukkken...

Ik reed de veerboot af en ging vol goeie moed het treinstation zoeken. Het was druk in Mombasa.... DRUK zeg ik je!!! Het was zaterdag en een vrije dag voor de meeste mensen. Ik reed en ik reed tussen de auto's, matatu's, tuktuks, vrachtwagens, boda-boda's en mensen door. Het kwam van links en van rechts, het steekt over, het stopt en je moet echt een knop omschakelen in je hoofd: het recht van de sterkste geld hier! Of nee, anders, er is hier maar één recht en dat is ik, ik, ik, ik, ik, ik. En zo denkt iedereen. Ik reed als een dolle rond, want ik wist niet waar ik heen moest. En nee, natuurlijk is er geen bewegwijzering... hallo, this is Africa! Na 1,5 uur, jawel ANDERHALF uur was ik het helemaal zat. Ik vroeg verschillende mensen naar het treinstation, zelfs de politie, maar zelfs die wisten het niet... GEK werd ik ervan! Ik stopte bij het benzinestation en vroeg iemand om de weg. Ik wees op een van de plattegronden op de achterkant van de landkaart van Kenia en zei dat ik wist waar Moi Avenue was en nog een andere straat, maar kon me totaal niet oriënteren. Die man kijkt mee en wijst met zijn vinger over de kaart welke kant ik uit moet. Hij brabbelt maar wat en komt er vervolgens ook niet uit en probeert mij vervolgens de weg te wijzen op straat. Hier links, daar rechts bij dat gebouw rechtdoor.... ja, stop maar, dat weet ik allemaal niet, hoor. Ik word wanhopig! Hij bied aan om iemand van het tankstation mee te laten rijden en ik vind het in deze situatie het beste plan wat ik maar kan bedenken. Wellicht is het een bandiet, maar dat neem ik op de koop toe. IK WIL NAAR HET TREINSTATION! Er stapt een jongen in van achter in de 20, begin 30 die mij perfect de weg wijst. Hij geeft me ook nog wat advies over dat ik door moet rijden en niet zo voorzichtig moet zijn, maar ja... Maar ik volg zijn advies wel op!
Ik herken hier en daar wat straatjes waar we zijn geweest toen we een paar dagen terug hier ook waren. Op een gegeven moment moeten we een drukke weg oversteken en dan gelijk met een beetje rare bocht naar links. Veel tijd om uit te kijken had ik niet, want het is vooral doorrijden, doorrijden... BAM! Een voetganger loopt tegen de spiegel van de auto aan. Schreeuwen dat die kerel deed! Vervolgens gaan nog 3 mannen zich ermee bemoeien waarvan één matatu chauffeur. Ik dacht verrek: "Waar bemoei je je mee, man!" Geschreeuw op straat, raampje is open en ik rij langzaam door. Ze zijn gek hier qua zogenaamde ongevallen. Het advies wat ik ooit eens heb gelezen is: doorrijden, want ze zijn altijd op je geld uit. De man schreeuwde door het raampje en probeerde de auto tegen te houden. Het was eerst alleen zijn arm die de spiegel geraakt had, maar even later riep hij dat zijn been ook gewond zou zijn. Wilson die aan de kant van de man zat, reageerde heel rustig: "Je hebt alleen de spiegel geraakt en wat denk je van die beschadiging?" In alle rust, dat is dan wel weer het voordeel van bijna nooit boos worden. Ik vond het eigenlijk wel knap dat hij er sowieso iets van zei. De jongen achterin zei dat ik echt gas moest geven, want ze willen alleen maar je geld of ze trekken je achterbak open en gooien al je bagage op straat.... De straat die we in waren gereden had even de ruimte om door te rijden, dus gassen deed ik! Toedeliedokie! Ik, ik, ik! hahahah Er was niets aan de hand: noch die man, noch de auto hadden enige schade opgelopen. Nou, als dat alles was in Mombasa wat we meemaakten, dan was de Mombasa-reis een eitje!

We reden door en waren binnen een minuut of 10 bij het treinstation. Een vreselijk station overigens. Nairobi ziet er vele malen beter uit wat dat betreft. Iets wat ik niet snap. Bij Mombasa zijn veel meer toeristen, dan in Nairobi. Tja, de Afrikaanse logica kan je natuurlijk als westerling niet altijd zomaar eventjes snappen. We werden tegengehouden bij het hek door de bewakers. De jongen achterin moest vertellen wat we kwamen doen. Oh, man, dan denk ik echt wel eens: "Wat voor antwoord verwacht je nou? We komen de koeien melken ofzo??" Och, ja, dat zijn zo van die momenten. Het hek werd geopend en we reden het lege terrein op naar een soort van barakken wat dan het loket was. De voorkant was gesloten. Ik liep om en kon daar naar binnen. Er zat een man achter de computer die niet heel veel aandacht aan ons besteedde. Wilson vroeg hem waar we de treinkaartjes konden kopen. Even later keek hij op en zei doorleuk: "We zijn gesloten." .......... WAT??? Nee! Ja, dus, want vandaag rijden er geen treinen en dus is het loket alleen vanmorgen een paar uur open geweest.... Morgen vanaf 8.00u konden we kaartjes kopen.... Natuurlijk, morgen...
We liepen terug naar de auto en vertelde de jongen dat het station gesloten was. Morgen weer een dag. Dat is wel fijn dan eigenlijk de reacties van de meeste mensen zijn gewoon heel nuchter: "Ok, dan komen we morgen terug." Allemaal op zo'n manier van: "Waar moet ik me druk om maken?" Nee, zelfs dat denken ze niet, want ze maken zich niet druk. Gewoon morgen weer een dag, dus dan gaan we dan. Hakuna matata!

Ik wilde gauw doorrijden naar Nyali, de eerste plaats ten noorden van Mombasa nadat we de brug vanuit het schiereiland van Mombasa over waren gestoken. De jongen wilde ons nog verder brengen en ik vond het wel prima, want weer de weg moeten zoeken had ik echt geen zin in.
Binnen 10 minuten waren we over de brug waar hij erg trots op was, omdat het de grootste brug van Mombasa was... Ik heb er geen foto van, want het was een vrij kleine brug die niet veel voorstelde. Hij reed nog een stukje mee, totdat we echt op de weg naar Nyali zaten en liet hem toen uitstappen. Hij had zijn dienst goed bewezen en was echt blij met hem en gaf hem daarom 500ksh voor de terugweg en als bedankje. Dat is zeg maar €4,50. Dat is behoorlijk veel, maar ik vond dat hij het verdiend had. Hij was dan ook erg blij. Daar werd ik dan ook weer blij van en zo is het blije cirkeltje weer rond! :-)

We reden door en we waren al gauw in Nyali. De oceaan zag ik niet echt, maar ik wist dat die op loopafstand was... Ik verheugde me erop om lekker ergens wat te drinken in het zonnetje op vast zo'n strandpaviljoen als Diani Beach. We reden wat straatjes in met resorts en gelegenheden tot massage waar ik ook wel zin in had. Maar eerst even dat ultieme hotelletje scoren. Straat in, straat uit. Resort na resort na resort na resort. Ik wilde helemaal geen resort! Gewoon een knus hotelletje aan het strand, klaar! Da's hier toch niet moeilijk?? We reden en we reden, we stapten uit, gingen de meest luxueuze resorts binnen, maar de prijzen waren belachelijk (in Afrikaanse standaard dan...) Na 3 uur rondrijden... was al mijn goede moed volledig verdwenen en had ik nergens, maar dan ook nergens meer zin in. Ik koos ervoor om toch een resort te kiezen direct aan het strand. Ik betaalde 9000ksh voor dat achterlijke ding en we werden meteen op handen gedragen. Bagage werd gedragen, er werd gevraagd of je nog iets te wensen had, er werd je verteld dat als je nog vragen had je altijd bij de receptie terecht kon en we werden een fantastisch verblijf toegewenst. Nou, jippie... We gingen naar onze kamer met de man die de bagage meenam, de deur ging open en ik vond het schandalig. Het was exact vergelijkbaar met het goedkoopste hotelkamertje van Van der Valk... Wat een misser vandaag! Ik probeerde het allemaal te accepteren, maar ook Wilson was verre van vrolijk. Ik wilde nog per sé even in de zon liggen en het was inmiddels al 16.30u. Ik trok mijn bikini aan en Wilson pakte alleen de krant. We gingen naar buiten en ik kon nergens meer van genieten. Je ziet dat 90% van de mensen is blank en je hoort Duitsers, Nederlanders en Amerikanen om je heen. Als we elkaar nou eens even oppepten of konden lachen om de situatie, maar dat zit er bij Wilson niet in. Die gaat gewoon zijn gang en praat nergens over. Of hij dat soort momenten nou niet door heeft of gewoon geen zin heeft om erover te praten weet ik niet. Buiten op de ligbedden ging hij in elk geval in alle rust hardop de krant lezen om zijn lezen en begrijpend lezen te oefenen.
Colaatje, dan maar?

Na een uurtje begon het koud te worden (geen idee waar ik het dan over heb, misschien 23 graden?) en ging Wilson al naar binnen. Even later ging ik ook en ben even onder de douche gesprongen. Dat was het enige positieve: een warme douche met heel veel druk. Dat was even genieten, naar omstandigheden dan.

Rond 19.00u gingen we naar de eetzaal. Deze bestond uit een vrij grote ruimte overdekt met een bananenbladerendak en de zijkanten grotendeels open. Om 20.15u zou er een optreden zijn van acrobaten. We gingen zitten en er werd ons gelijk een lopend buffet voor 1500ksh in onze strot gepropt. Iedere dag hebben we voor tussen de 400 en 600ksh gegeten en nu moeten we 1500ksh uitgeven per persoon? "Je kan zoveel eten als je wil. Daar is het buffet." Ja, daag, mag ik de kaart? De serveerster was niet blij met ons, maar we kregen wel een normaal gerecht van de kaart. Ik wilde Wilson inktvisringen laten proeven, maar dat was ook al niet geslaagd. Wilson vond ze niet lekker, maar ik ook niet...

We wilden net weggaan toen de acrobaten binnenkwamen. We hebben de hele show van ongeveer een half uur gekeken en ik moet zeggen: een knap werkje acrobatiek en ook heel vlot, stoer en muzikaal. Lekker opzwepend.
Het was nu rond 21.00u... en nu? Massage dan maar laten doen? Ik informeerde ernaar, maar ze waren maar tot 18.00u open en anders morgenochtend om 10.00u... Ook al niet dus....

Ik wilde even alleen zijn en liep het resort twee keer rond, maar ik voelde me niet vrolijker. Wilson was op onze kamer verder met de krant gaan lezen en een telefoontje gaan plegen met zijn familie.

Om 22.30u lagen we op bed en wilde ik maar één ding: laat het morgen zijn, zodat ik weer verder kan!