7. Kerk, septische tank, ons nieuwe huisje!

Nadat Cris vannacht is weggegaan, zijn we allemaal tussen 8.00u en 8.30u opgestaan. Het was zondag dus de kinderen gingen naar de kerk en ik wilde graag mee, omdat ik gehoord had van de vorige vrijwilligers dat het een heel gebeuren was met zingen en dansen, het typisch Afrikaanse, zeg maar. We gingen rond 9.00u en kwamen na ongeveer 10 minuten lopen bij een gebouw aan wat de kerk was. Zoals gewoonlijk zijn er 3 diensten: één voor de kinderen, één in het Engels en één in het Kikuyu. De kinderen werden opgesplitst in de jongere groep en in een oudere groep. Ik ging mee met de jongere en kwam terecht in een soort van klasje, waar het erg, erg warm was en de kinderen hutje mutje op elkaar zaten. Het wás ook een klas, het waren lessen godsdienst waar ze zo jong als ze zijn leren te bidden, voor te bidden, stukken uit de bijbel te kennen, liederen te kennen en te klappen en te bedanken als iemand iets gezegd of gezongen heeft.
Na een half uur had ik het wel gezien. Kinderen liepen in en uit de klas en ik begreep nu hoe kinderen vanaf een jaar of 3 de bijbel met de paplepel wordt binnengegoten in welke vorm van de bijbel dan ook . Ik ben naar buiten gegaan en heb wat foto’s gemaakt van de volwassenen die deels buiten en deels binnen zaten om de mis te volgen. Wilson had zich buiten erbij aangesloten en droeg zijn shuka. Verderop stond een koor te zingen onder het carcas van een gebouw dat dus alleen nog maar bestond uit dat carcas. Maar het klonk wel leuk! Zij waren zich aan het voorbereiden op de Kikuyu-mis. Het is me inmiddels duidelijk geworden dat de Kikuyu, hoe negatief zij ook besproken worden onder het volk, de vrolijkste muziek hebben en de vrolijkste missen. Misschien dat de volgende keer dan maar een keertje zien.
Rond 10.30u kwamen de kinderen naar buiten en konden we weer naar huis gaan. Het was enigszins tegengevallen, maar op de terugweg vertelde Shawn dat het een andere kerk was geweest waar hij met de vrijwilligers naartoe was gegaan: naast Kiota. Daarna had hij toch maar voor een andere gekozen.

Hierna zijn Shawn, Wilson en ik naar een appartementje gaan kijken in een flatgebouw. Het was op de tweede verdieping en nog steeds in aanbouw. Er wordt in dit gebied enorm veel gebouwd! De flat was van binnen helemaal geweldig met 2 slaapkamers, een huiskamer en een keuken en… met ‘onze’ wc en warm water! Een balkon met een geweldig uitzicht, ja, ik zag het al helemaal voor me. Wilson belde gelijk met de eigenaar en tja….. toch maar niet… iets te duur. Wat is duur? Zeg maar 110euro per maand. Klinkt als niets, maar toch… Toen zijn we even gaan kijken bij het appartement wat Wilson al gezien had. Prima alternatief, het enige is dat het geen warm water is en het een hurk toilet heeft. Maar ja, we kunnen altijd verder gaan kijken. Eerst maar eens in de buurt van Kiota wonen. Het is een geweldige buurt, ook hier met mooi uitzicht en je woont in een huis achter een muur met poort, zoals het hier standaard is je woont maar met één andere familie. Heerlijk rustig!

We zijn teruggelopen naar Kiota waar ik alle nog uit te voeren reparaties heb vastgelegd met mijn camera. Verder hebben we meegeholpen met het dweilen van bijna het hele huis, afwassen, opruimen en eten klaarmaken. Natuurlijk vragen de kinderen ook de nodige aandacht. Later op de middag kwam Fred, de broer van Wilson. Daarnaast kwamen nog wat vrienden van Shawn. Ze hielpen allemaal mee met het eten voorbereiden en tot mijn verbazing werden er om 16.30u nog even chapati’s gebakken. Dat is echt heel veel werk! En morgen moeten de kinderen weer naar school dus om 6.00u uit bed! Een beetje laat dus… Ik begreep van Shawn dat normaal zaterdag de chapati-dag is, maar die is door het vertrek van Cris verplaatst van zaterdag naar zondag.

Ik heb de jongste kinderen voor de eerste keer gewassen in een teiltje. Het zijn er een stuk of 6 die in een teiltje gewassen worden. De rest wast of doucht zichzelf. Het wassen in een teiltje gaat best goed en doet me denken (alsof ik het weet hahahaha) aan vroeger. Leuk om te doen! Het worden echt helemaal jouw kinderen als je je zo bezig houdt met de verzorging van ze. Genieten dus!

Wilson, Fred en ik besloten om 18.15u toch echt te gaan. Het was nog veel werk, maar het werd echt te laat voor ons om weg te gaan en Fred moest nog naar de universiteit.

14 januari 2013
Ik realiseerde me dat ik veel moe was en ik enorm veel slaap: zo’n 8-9 uur per dag. Het heeft veel geregend de afgelopen tijd en verder wil ik gewoon een boel geregeld hebben voordat ik hier weg ben. De tijd vliegt, maar tot nu toe: geen stress! Geen gedoe met anderen, dus ik heb ook tot nu toe geen contact opgenomen met bekenden. Eerst de boel geregeld hebben en dan pas tijd besteden aan anderen zoals ik mezelf de vorige keer beloofd had. Waarom ik dan zo moe ben? Geen idee.

We hadden om 10.00u afgesproken met Shawn in Thika Town. We gingen naar de watermaatschappij, omdat de septische tank weer vol is en er nu echt iets moet gebeuren. Dus eerst met de matatu van Makongeni naar Thika Town, daar Shawn ontmoet en dan met de boda-boda naar de watermaatschappij. De boda-boda is het openbaar vervoer per fiets. Je zit op een heerlijk zacht kussentje achterop en je wordt daarheen gebracht waar je om vraagt. Meestal gaat het om kleine stukjes en kost het iets van 10-30ksh. Grappig om een keer te doen! Ook wel spannend, want je bent enorm kwetsbaar tussen al dat verkeer. Maar het ging prima!
Bij de watermaatschappij spraken we de manager die ons vertelde dat het vreemd is dat de tank weer vol zit. Het zou kunnen zijn dat er een verkeerde tank in zit, namelijk een plastic en deze hoort er niet te zijn. We vroegen de manager bij wie we moesten zijn om de verstopping van de tank, want daar ging het om, te laten verhelpen. Hijzelf wist dat niet, maar als de tank weer leeg zou worden gehaald, dan zouden die aannemers ons dat wel weten te vertellen. De manager was erg druk en verwees ons verder naar zijn secretaresse die ons inboekte voor het leegzuigen van de tank en verwees ons naar een loketje buiten om te betalen.
Weer een stapje verder met die septische tank, want dat is toch echt een groot probleem!

We liepen weer terug naar Thika Town en zijn van daaruit met de matatu naar Kiota gegaan. Daar hebben we de rest van de middag meegeholpen met de dagelijkse gang van zaken en ons met de kinderen bezig gehouden… Nou, ja… zij eerder met mij! Mijn haren zijn altijd interessant voor ze, waar dan de nodige vlechtje in worden gemaakt! Hahaha, ik hou wel van dat gefriemel aan mijn haar, dus ga gerust je gang! Zie het resultaat!

Rond 18.30u zijn we terug gegaan naar Makongeni waar we dan ongeveer een uur later aankomen. Ik heb 3/4kg klaargemaakt varkensvlees gekocht (zitten de botten bij), 2 coca-cola en hebben de rest van ons eten bij het keukentje naast ons appartementje gekocht. Als je dat ziet hoe zo’n keukentje er dan uit ziet… daar moet je echt niet over nadenken en zeker niet vergelijken met Nederland! 

15 januari 2013
Geen flauw idee wat we deze dag gedaan hebben!

16 januari 2013
Vandaag hebben we weer afgesproken met Shawn om de noodzakelijke dingen te kopen in Thika Town, zoals ondergoed voor de meiden en jongens en daarnaast het geld ophalen van de bank van Shawn van die ene verhuurmakelaar. En jawel, het geld was er! Hoera! Op naar onze eigen verhuurmakelaar om de huur te betalen van ons nieuwe huisje, zodat we de verhuizing konden inzetten! YES! Ik liet Wilson samen met Shawn gaan en dan vermaakte ik me buiten wel.
Ik kwam al gauw in contact met één van de verkopertjes die aan je raampje van de matatu staan als de matatu nog niet weg is gereden van zijn standplaats. Hij kwam er al gauw achter dat ik wat Swahilie spreek en begon een gesprek met me. Het ijs is dan zo gauw gebroken. De meeste mensen, vooral vrouwen en dat heb ik volgens mij al eens eerder gezegd, kijken hier echt niet vriendelijk en zeer, zeer afstandelijk. De mannen proberen zo altijd indruk te maken om iets van je gedaan te krijgen, zoals iets van je verkopen. Zodra je dan met ze in gesprek gaat, gewoon een kletspraatje, verschijnt eindelijk die glimlach op hun gezicht en gaat het ze – in dit geval – helemaal niet meer om het verkopen, maar om het kletspraatje. Al gauw kwamen er 2 andere verkopertjes bij staan die zich in het gesprek mengde. Het was nog gezellig ook! De tijd vloog dus voorbij en voordat ik het wist, stonden Shawn en Wilson al buiten met de kwitantie waarbij Shawn zei: “Congratulations, the house is now yours!” Wow! Eindelijk! Weg uit Makongeni en op naar Ngoingwa! Nu de verhuizing zelf nog regelen, want vanaf morgen kunnen we er gewoon in. De sleutel heeft de buurvrouw en van de poort moet nog worden nagemaakt.

We zijn nog even in Thika Town gebleven en hebben met z’n 3-en gelunched. Ik heb nog wat andere dingetjes gekocht, zoals schriften met harde kaft voor de huismoeders om daar ook hun administratie in te doen. Shawn is teruggegaan naar Ngoingwa, terwijl ik en Wilson naar Makongeni gingen om een pick-up te regelen en te pakken! We hadden de afgelopen dagen al wat plastic tassen gevraagd bij supermarkten en hopelijk zouden we het met onze eigen tassen samen kunnen redden om alles vervoerd te krijgen in de pick-up. Ik had er mijn twijfels bij of het allemaal in één pick-up zou gaan, maar dat zouden we vanzelf wel zien.
Aangekomen in Makongeni, liet ik Wilson de pick-up regelen, terwijl ik door was gelopen en van een grote afstand toekeek. Na een kwartiertje liep Wilson weg en belde ik hem om te melden waar ik zat. Hij kwam naar me toe en had een prijsafspraak kunnen maken van 1500ksh. Dat was nog minder dan ik verwacht had! Super! Voor ongeveer 13euro verhuizen!!
We zijn de hele avond bezig geweest met inpakken en hebben uiteindelijk twee buurvrouwen gemeld dat we morgen gingen verhuizen. Dat vonden ze echt niet leuk. Een vrouw alleen (veel vrouwen zijn hier alleen met kind door mishandeling van manlief of dronkenschap) met haar kind nodigde ons meteen die avond uit en vroeg ons morgenochtend bij haar te komen ontbijten. Het is ongelooflijk hoe veel mensen hier leven: de hele dag zitten en rondhangen, een beetje boodschappen doen, het kind verzorgen en dat was het dan. Geld regelen ze onderhands en ze zijn vaak constant op zoek naar werk .Deze vrouw is echt heel aardig en gezellig en ik voelde me bijna schuldig dat we gingen. Wilson draait daar verder zijn hand niet voor om, die gaat echt helemaal zijn eigen weg. Even later kwam een andere vrouw binnen die we ook vertelden dat we morgen gingen verhuizen. “We’ll miss you! Even my daughter is talking about you a lot, but you never talk to her.” Dat klopt, ook al is dat niets voor mij. Dat is wat me altijd zo vrolijk maakte hier: ik sprak met iedereen en voelde me overal welkom, maar omdat ik merkte dat mijn eigen dingen daardoor achterop raakten, heb ik deze keer echt besloten me niet te laten afleiden door anderen, totdat ik… mijn dingen heb geregeld. Juist! En dat lukt dus goed! 
Weer even later kwam de andere buurvrouw en ook haar deelde we mede dat we gingen verhuizen. Zowel zij als Joyce (zo heet die eerste vrouw) vroegen me om de volgende keer een man voor ze uit Nederland mee te nemen. Dat vragen bijna alle vrouwen die in de steek zijn gelaten door hun man en die nu met hun kind of kinderen hun leven moeten zien te rooien. En het lukt ze, hoor! Maar natuurlijk is het geen prettig leven…

We zijn om 22.30u naar bed gegaan in een half-leeg huis om de rest ’s morgens rond een uur of 8.00u in te pakken en natuurlijk bij Joyce nog te ontbijten. Om 11.00u hadden we met de pick-up afgesproken.