9. Spulletjes Masai Market, ziekenhuisje, meubels

Dinsdag 22 januari 2013

Vandaag stond een bezoek aan de Masai Market op het programma om spulletjes in te slaan voor Wilson’s familie en om ideeën op te doen voor onze webshop van Kumbatio. We zouden eigenlijk om 8.00u vertrekken naar Nairobi, maar dit werd al gauw 9.30u. Ook zouden we vandaag naar de Nederlandse ambassade gaan om de procedure in te zetten om een toeristenvisum voor Wilson aan te vragen. Eens kijken welke dingen we vandaag allemaal waar konden maken….

Om 10.30u kwamen we aan in Nairobi met de matatu op een plek waar het wel erg druk was met matatu’s, bussen en heel veel mensen. Ik werd er gek van. Ze spreken je allemaal aan en roepen naar je: “Nakuru, Nakuru, miss you’re going to Nakuru?”, “Kisumu 300, 300, this bus miss”….. Ga toch weg!! Ik moet helemaal nergens heen! Ik zei tegen Wilson dat we maar op zoek gingen naar een wat rustigere plek om daar met Fred af te spreken. Hij zou ons helpen met het inkopen op de Masai Market. We liepen een minuut of 10 door straat in en straat uit, maar we kwamen niet op rustige plekken uit. We besloten Fred gewoon te bellen. Wilson kon hem niet uitleggen waar we waren, waarop ik de telefoon in mijn handen kreeg geduwd. “Where we are? Well, let’s see, let’s see… We’re in front of the Accra Hotel…. there’s a stage…. Ah, I can see the street name Tsavo street!” “Let me come”, reageerde Fred en de verbinding werd verbroken. Ik zei tegen Wilson dat we maar wat gingen drinken in het Accra Hotel. Wie weet hoe lang we nog moesten wachten. Maar binnen 10 minuten belde Fred en vertelde ik hem dat we boven in het hotel zaten. Hij was er al! Dat was de vorige keer ook al. Toen belden we ‘m op en toen was hij er ook erg snel. Nairobi is geen kleine stad, dus ook nu weer heel apart dat hij er zo snel is! We dronken met z’n drieën een Novida en ik las de Narok-newspaper om meer te weten te komen wat daar allemaal speelt in Masai-wereld. Het viel me op dat de Masai-cultuur en politiek erg bezig zijn met de positie van meisjes en vrouwen. Meisjes worden vaak uitgehuwelijkt, zodat de familie van de jongen of man geld krijgt om de jongen of de man te voorzien in onderwijs. Triest… maar het is een onderwerp wat duidelijk veel wordt besproken momenteel binnen hun cultuur en waarin de politiek en organisaties in meehelpen om de positie van het meisje sterker te maken, zodat zij zelf kan kiezen wanneer ze wil trouwen en wat ze wil met haar leven. Ook het gruwelijke feit van het FGM (Female Genital Mutilation, oftewel meisjesbesnijdenis waarbij de clitoris wordt verwijderd) wordt steeds meer besproken en het begint hier en daar door te dringen dat dit mishandeling is van een vrouw. Het gebeurt daardoor steeds minder. Goed te lezen dat er toch veel aandacht aan wordt besteed. Het kost wel moeite om dit door te laten dringen in hun cultuur, maar de ontwikkeling is er.

We gingen rond 11.00u naar de Masai Market en gingen er lopend heen. Na een kwartiertje lopen in de hitte waren we er. De temperaturen zijn de laatste tijd toch echt wel 30graden of hoger. De zon is enorm sterk en staat strak aan de hemel. We Masai Market is sinds een jaar of 2 niet meer binnen, maar buiten en prachtig om te zien. Alles ambachtelijk gemaakt, kleurig en prachtig. Kettinkjes, armbandjes, slippers, kleding, schilderijdoeken, tassen, houten keukengerei, mandjes, soapstonebeeldjes en zelfs kattepulten! hahahaha!
Nou, aan de slag. Fred begon aardig te onderhandelen, maar als ze mij zien wordt dat toch lastiger om de prijs zo laag mogelijk te brengen. Ik stelde voor dat we opsplitsten en ik vertelde wat er gekocht kon worden. Ik had een budget gesteld van 10.000ksh, zeg maar 95 euro. Op een gegeven moment begon ik ook te handelen en toen wist ik weer: “Dit is leuk, want het lukt best goed als Westerling!” Het is minder leuk dat die mensen de hele tijd naar je roepen: “Welcome, welcome customer!” “Come and look at my things.” “What about this shirt? What about this plate?” En dat gaat maar door! Als je dan niet reageert, krijg je het volgende: “Why don’t you want to talk to me?” Tja….
We hadden van alles ingekocht. Na 2 uur wilde Fred weg en had hij afgesproken met een vriend in de stad. Ik wilde nog heel even door om iets voor mezelf te kopen. Wilson en ik bleven achter op de markt, maar Wilson had het ook aardig gehad in de hitte. Ik kocht een typisch Afrikaans canvas shirt
en we besloten toen ook naar de stad te gaan. “Eerst wat drinken!!” We liepen door op zoek naar een restaurantje om wat te drinken. Het was inmiddels bijna 15.00u. We liepen terug naar de plaats waar we met Fred hadden afgesproken om daar weer met Fred af te spreken. Ik had het niet meer toen we daar stonden te wachten… moe… MOE! Pfffffffffffffff…..
Na een half uurtje was Fred er en vroeg ik ‘m of hij een Barclay’s bank wist. Die wist hij wel. We gingen naar het rustigere deel van Nairobi-centrum en liepen Moi-Avenue over. We kwamen in de straat waar ook de vliegtuigmaatschappij-bureaus zaten en daar was de Barclay’s bank. De geldautomaten stonden binnen waar het een stuk koeler was dan buiten! Heerlijk!
Fred was ondertussen druk van alles aan het regelen voor zijn studie aan de telefoon en toen ik op mijn horloge keek, zag ik dat het onmogelijk was om naar de ambassade te gaan: te laat! Helaas…. Volgende keer beter…
Ik stelde voor om wat te gaan eten en Fred zei dat hij ons naar een plaats wilde brengen waar het lekker eten was. “Let’s take you to one of the caves”, zei hij. “Cave” zo noemde hij het. We kwamen aan bij een eenvoudig restaurantje wat er wel redelijk netjes uit zag. We gingen boven zitten en bestelden allemaal was te eten en te drinken. De serveerders zijn vaak ongelooflijk sloom. Komen ze aan je tafel staan en zeggen helemaal niets…. Dan doet Fred bijvoorbeeld zijn bestelling en loopt die serveerder weg om dat te gaan halen. “Hello!! Can I order something as well?” Jeetje, denk eens na! Ik doe mijn bestelling, Wilson doet zijn bestelling en de ober wil weglopen. “Wait! I would like something to drink!” Pfffff…. Nou, de bestelling is gemaakt. Binnen 5-10 minuten hebben we wat we besteld hebben. Ik heb genoten van mijn eten: pilau-rijst, soep met een aardappel en een kippepootje en…. Novida! Mjammie, mjammie!

Om 17.30u gingen we richting de matatu voor Thika. Fred bleef in Nairobi en ik en Wilson stapten in. Ik bedankte Fred voor zijn hulp en gelukkig vertrok de matatu al heel snel richting Thika.
We waren rond 19.30u thuis en ik heb Shawn gebeld dat we niet meer naar Kiota zouden komen, want we waren helemaal op! Ook wel lekker om gewoon even thuis te zitten en daar wat dingen te doen die gedaan moeten worden. Geen stress deze keer! Alles op z’n tijd en dat is een groot verschil met mijn laatste keer dat ik in Thika was!!!

woensdag 23 januari 2013
Vandaag was de dag dat we de meubels op konden halen voor Kiota en ons huisje: een schoenenrek, een tafel, 2 stoelen en een kast. Ik was benieuwd of de afspraak door de twee meubelmakers na werd gekomen. In de tweede meubelmaker had ik wat meer vertrouwen dan de eerste. Ik ging in elk geval niet meer, want ik had een afspraak met David en het schoolhoofd. Dat was een stuk verder op, dus we hebben de taken gesplitst. Shawn en Wilson gingen de meubels ophalen en ik ging naar David en eventueel nog naar Fidelis die ik beloofd had te bezoeken. Eerst gingen we wat nieuwe matrassen kopen voor de vrijwilligers. De matrassen die er nu lagen waren van bijzonder lage kwaliteit en ik wilde wel dat de vrijwilligers een goed matras hadden om op de slapen. Ook kochten we hier 4 plastic stoelen, omdat het wel heel krap was aan tafel voor ons allemaal. Zeker als er dadelijk nog 3 vrijwilligers bijkwamen. We zouden alles komen ophalen samen met de meubels.

Om 11.00u had ik de afspraak staan op de school van David. Ik was er om 11.10u wat een heeeeeeeeeele mooie tijd was  . Bij de ingang moest ik tekenen bij het mannetje wat in het betonnen hokje zat als “receptie”. Hij hield de namen, datum en tijden van alle bezoekers bij. Ook weer als deze weggingen. Natuurlijk hield hij even een praatje met me en eindigde hij met: “Maybe you can give me something for lunch hahahaha!” Ja, ja. Zo gaat dat nou eenmaal. Een beetje een grapje over maken en ze reageren meestal met “No problem”.
Ik liep het pad op richting de school en ging naar het kantoor. Ik meldde me dat ik voor David kwam die gebeld werd. Na een paar minuten kwam David, meneer de president, in zijn pak eraan. Serieus gezicht waarbij anderen hem met respect aankeken. We omhelsden elkaar en gingen naar het kantoortje van het schoolhoofd ‘principal’. Ik gaf de man een hand en hij gaf aan dat ik mocht zitten. de secretaresse werd erbij gehaald en gevraagd of ze een kopie kon geven van de vorige keer toen het geld ook was betaald door de sponsor van David. “I can’t find it”, zei mevrouw de secretaresse. Ik dacht echt: “Dit kan niet!” Het schoolhoofd reageerde gelukkig ook: “How can you not find it?” “Because the computers have been cleaned and replaced, so now I don’t know where to find it.” Goh, dacht ik, da’s makkelijk om je documenten gewoon kwijt te raken met als excuus dat de computer is opgeschoond enzo… Ze liep weg en…. kwam na een minuut of 10 terug mét de kopie van de brief van de vorige keer. Ze kon het niet vinden?? Ja, ja….
Het hoofd van de school had inmiddels een nieuwe brief met de hand geschreven en aan haar gevraagd of ze deze brief over wilde tikken. Het bedrag wat was overgedragen was echter te laag, omdat het het laatste jaar was van David. Het laatste jaar is duurder dan de rest van de jaren. David overhandigde me een handgeschreven overzicht om de kosten uit te leggen.
We gingen naar buiten waar we onder de golfplaten gingen zitten waarvan het ‘wachthokje’ was gemaakt. Hier wachtten we totdat de brief was geschreven en de overdracht van het geld was afgehandeld. Na ongeveer een kwartiertje was alles afgehandeld en gingen we terug naar het kantoor van het schoolhoofd. Hij ondertekende de brief en gaf me een enveloppe die ik dan aan de sponsor kon overhandigen. Ik zou wellicht nog een keer terugkomen als ik met de sponsor van David heb kunnen overleggen of het tekort aan geld zou worden overgemaakt aan mij, waarmee ik het tekort kon betalen. Ik nam afscheid van de man en David en stapte op de pikipiki terug naar Mugugastage. Heel apart om dan langs CRC te komen. Het betonnen bord wat ik voor €150,- had laten plaatsen was aardig afgetakeld. Van de prachtige letters met logo was nauwelijks nog iets over. Verleden tijd… Vergaan….

Bij Muguga stage belde ik Fidelis op om te horen of hij thuis was. Helaas was hij niet thuis, maar aan het werk. Ik stelde voor naar zijn werk te komen wat niet zo heel veel verder van zijn huis was. Dat was een prima idee. Hop, in de matatu voor 30ksh naar Makutano en van daaraf een pikipiki naar Kilimambogo Hospital gaan. Ik zocht een pikipiki en liep naar een bestuurder toe die met zijn rug naar me toe stond. Hij hoorde me aankomen en draaide zich om: “Hé, Charles!” Het was Charles Kimanzi van Watoto Wenye Nguvu die de motor gebruikt van Watoto Wenye Nguvu voor zijn werk. Hij wilde me wel naar Kilimambogo Hospital brengen met de motor. Da’s mooi meegenomen, want dat is gewoon een vriendendienst!
We kwamen een minuut of 10 later aan en het was inmiddels 13.00u. De lunch zou zo worden opgeschept. Charles vertelde me dat hij even een bekende wilde opzoeken in het ziekenhuisje en hij liep naar binnen. OK…. uuuuuh. Dan maar wachten op Fidelis. Hij was er zo en we begroetten elkaar hartelijk. Ik zei dat ik even afscheid wilde nemen van Charles, maar dat ik niet wist waar hij was. We gingen het ziekenhuisje binnen en konden zo overal heenlopen. Iemand van de receptie zei dat hij waarschijnlijk op die en die kamer was. We liepen erheen en gingen zo een ziekenkamer in. Daar was Charles…. aan het bed van iemand die hij kende. Hij vroeg mij of ik de man herkende… Vaag…. Hij zag er erg ziek uit en het was heel bijzonder om in zo’n ziekenhuisje te zijn. Ik was nog nooit zo dichtbij de echt zieke mensen geweest in een ziekenhuisje in Kenia. De bedden waren oud en eenvoudig. De infusen die bij deze en gene was inbracht leek gemaakt te zijn van een afgesneden plastic fles.
Charles vertelde dat de man de bewaker was van Watoto Wenye Nguvu en dat hij zich de laatste tijd ziek voelde. Hij scheen een virus te hebben waar hij nu met antibiotica van af werd geholpen.
Het was even indrukwekkend allemaal. We bleven er maar een paar minuten en gingen toen weg.
Fidelis bracht me naar het “College for Teaching St. John’s”. Hier zaten studenten van een jaar of 24 en ouder die opgeleid werden tot leraar. Fidelis deed hier van allerlei klusjes en was dus niet vast in dienst, maar werkte er al bijna een jaar. Ik kwam binnen en zijn medewerkers stonden in een grote zaal te wachten op de lunch. Fidelis zei dat ik me kon voorstellen aan de rest. Ik zwaaide maar even, want het waren zeker een mannetje of 20. Maar dat was toch niet de bedoeling…. Even aan iedereen een hand geven en me voorstellen…. Ok dan….! Daar ging ik dan, met iedereen een kort praatje gemaakt waarbij je met de een kon lachen en de ander bloedserieus bleef.
Na mijn rondje gedaan te hebben, gingen we naar buiten. De baas kwam eraan en stelde zich aan me voor. “I already thought you were the boss!”, zei ik. “How did you know?”, zei hij lachend. “Because I can see it in your eyes and the way you look. Well-educated!” “Wow, you don’t even know me and you already can see who I am! That is good! hahahha!” Hij vroeg me om me aan te sluiten in de rij naar de grote pan waar…. githeri inzat… Niet bepaald mijn favoriete eten, maar ik eet wel mee. De kok wilde een behoorlijke volle schep op mijn bord gooien. “Hohohoh, not that much!” “Not that much? It is nice!” Mijn bord was vol en we gingen onder een houten afdakje zitten waar het hout werd gehakt. Ik ging op een plank zitten en Fidelis op een boomstronk. Ik had water bij me en we kletsten over van alles en nog wat.
Hierna leidde Fidelis me over het schoolterrein. Groot!! Er waren verschillende schoolgebouwen, kantoren, een kerk die erg veel leek op een kerk zoals wij die kennen in Nederland, een winkeltje en een kapsalon.
Daarna liepen we het terrein af en bracht Fidelis me door het veld, over een riviertje naar Makutano stage. “Is it ok that you walk with me this far during your work?” “Yes, because my boss knows that I’m with you.” Ok, prima. We gingen nog even naar zijn huisje waarover hij me uitlegde dat zijn vrouw en kinderen nu even ergens anders woonde, omdat hij het zo druk heeft met zijn werk en de kracht niet meer heeft ’s avonds om nog veel aandacht aan het gezin te besteden. Daarnaast moet hij van de gemeente zijn huis en land verlaten en heeft hij een stuk land en een huis van zijn ouders in het verschiet. Ik snapte het verhaal niet helemaal, maar dit is zo’n beetje wat ik eruit kon opmaken. Hij wilde heel graag zijn rijbewijs halen wat ik al een jaar weet. Ik heb hem beloofd hierin bij te dragen als hij daarmee meer kans heeft op ander werk waarmee hij ook meer verdiend. Een rijbewijs hier stelt niets voor. Je haalt het altijd binnen een maand, maar wat je er leert?? De instructeur zit gewoon naast je in een gewone auto zonder extra pedalen en regels bestaan er niet echt. Het zal er wel vooral omgaan dat je weet hoe je technisch een auto vooruit en achteruit kan bewegen en verder…. ?? Als je dat weet en een beetje theorie (echter geen idee wat het inhoudt) hebt gedaan, dan heb je je rijbewijs voor een paar tientjes! Dan staat er ook nog in de folder “International valid”. Ik zei tegen Fidelis: “Don’t believe it is international, because you can never ever drive around in Holland with a driving license you got here! hahaha! I think they mean maybe in Africa or some countries in Africa.”

Het was inmiddels bijna 16.00u en ik ging terug naar Thika Town. Ik was benieuwd hoe het met de meubels was gegaan. In Thika Town belde Shawn mij en vroeg mij naar de zaak te gaan waar we de matrassen en stoelen hadden gekocht. Deze zou namelijk om 17.30u sluiten en Shawn en Wilson waren nog niet klaar met de meubels ophalen!! Nou… dat belooft niet heel veel goeds. Ik was om 17.10u bij de matrassenzaak en ging daar buiten op een stoel zitten wachten… en wachten… en wachten… Ik voelde me een echte Afrikaan. Een beetje kijken, een beetje wachten, een beetje ‘chillen’.
Om 17.45u ging de zaak toch echt sluiten. Ze hadden onze spullen buiten de deur gezet en ze gingen allemaal naar huis. Best spannend. Ik moest nu als vrouw alleen onze spullen bewaken…. Ik smste Shawn een minuut of 10 later en hij bood zijn excuses aan. Ik heb tot ongeveer 18.15u moeten wachten en eindelijk… daar waren ze! Shawn deelde mede dat de kast niet gemaakt was, omdat de kosten verhoogd waren en besloot bij dat meubelmakertje alleen onze tafel op te halen. Prima keuze! En nu: opladen die boel!! Het was met hetzelfde pick-up mannetje als onze verhuizing. Hij wilde niet dat iemand achterop ging zitten en zo besloot Shawn met de matatu naar Kiota te gaan, want hij moest toch nog medicijnen kopen voor Florence. Eerst was Julia een week of 2-3 ziek en nu was Florence behoorlijk grieperig.
Wilson en ik gingen voorin in de pick-up zitten en gingen eerst naar Kiota om van daaruit naar ons huisje te gaan. De man was ook nu weer zeer behulpzaam en toen hij zag dat de houten deur van de gezamenlijke ruimte loshing, wilde hij dat al zowat maken. Ik zei dat we dat later wel deden en reden door naar ons huisje. Daar was het probleem dat de tafel niet door de poortdeur kon. Oooooooooooooh, wat was ik het nu even zat als iets niet goed geregeld was! Regel dan ook dat dat slot eraf kan! We probeerden het te ‘mollen’, maar dat lukte niet. De bestuurder stelde voor de tafel over de poort te tillen, maar ik wilde dat echt niet. Ik wilde niet dat onze spiksplinternieuwe tafel half over de poort werd getild en half gegooid. Nu doen we het even niet op z’n Afrikaans. Iets is niet geregeld, dan regel het maar eerst! Ik stelde voor de tafel bij de buren te zetten en morgen te regelen dat dat slot open kon. Ik klopte aan bij de buren, maar niemand maakte open. Per toeval kwam de buurman eraan gereden. Die heeft het niet slecht in zijn aardig nieuwe Mercedes Benz! Hij wilde ons helpen en nam de tafel aan, nadat hij zijn auto de poort in had gereden.
De stoelen zetten we in onze huiskamer en de rest zien we morgen dan wel weer. Ik bedankte de bestuurder weer en gaf hem weer 500ksh fooi.

Het was me weer een dagje wel, maar wel met tevredenheid afgesloten! Weer wat dingen bereikt!