5. Masai Mara, deel 4, naar huis....

We moesten weer de lange weg terug; de korte weg was te risicovol dat we daar niet doorheen kwamen, werd ons geadviseerd. Ok, gaan!
Hoh, wacht even de kunststoffen beschermkap aan de onderkant bij de motor nog vastzetten. Deze hing ook net boven de grond en was naar beneden gekomen, nadat de beschermkap van de wielkast eruit was geraakt. Met een touw dat ik ergens tussen de tenten vond en dienst deed als waslijn zette ik de boel vast aan de koelvloeistofslang. Nu konden we dan echt gaan. Daar gingen we rechtsaf vanuit het kamp. Nou, wat zal het ons brengen. “Ze zeiden dat het weer ging regenen”, zei Cris. Ik keek naar de wolken en zei: “Nee, dat zijn geen regenwolken. Het gaat niet regenen. Dit wordt een zonnig tripje!” “Ik ben blij dat je weer goeie hoop hebt! Hahaha!”
Eerst voor de zekerheid 5 liter bijhalen in Olooloimutia. Er was hier en daar een koe geslacht waar ik een foto van wilde maken. Dit wilden ze niet, maar ongezien heb ik toch een foto kunnen maken. Diesel of benzine? Uuuuuuhhh, zo te horen aan de motor benzine…
Een grote fles met 5 liter werd gevuld, een soort van trechter erbij en dan in de tank gooien… Nou, op hoop van zegen…
Een vriend van de broer van Wilson kwam eraan en vroeg om een lift naar Narok om naar school te kunnen gaan. Dit beantwoordde ik acuut negatief. Onze auto ligt TE laag op de grond en ik wil geen extra ballast dat onze reis terug bemoeilijkt. Klaar! De jongen begreep het en het was geen probleem.

We zetten onze terugreis in. Het water was duidelijk op veel plaatsen behoorlijk in de aarde gezakt en verdampt. Ik had er echt goeie hoop op. We passeerden weer elke hindernis die we op de heenweg gepasseerd waren, maar nu ging het makkelijker. Bij de grote plassen stapte ik telkens uit, pakte een stok om te voelen hoe diep het was, of er keien lagen en of er ergens gaten zaten. Iedere hindernis die we moesten nemen dachten we over na. Maar daar waren we veel problemen hadden gehad, konden we nu voor het grootste deel zo omzeilen, doordat de plassen niet meer zo groot waren. Af en toe ging ik wel helemaal links of rechts van de plas, waardoor je een tak langs de lak hoorde schrapen: “Krasje erbij!”, zei ik maar.
We hebben 2 keer even goed moeten na denken hoe we door een plas moesten komen, maar na goed wikken en wegen kwam dit telkens goed. Toen we na ongeveer anderhalf uur bij de “rivier” uitkwamen, was daar zo goed als niets meer dan een plasje water en een klein stroompje van over! Wauw, wat fijn!! Toen we aan de andere kant van het riviertje kwamen gebood Wilson me even te stoppen. Hij sprak 2 Masai-jongens aan die het vee aan het hoeden waren en besprak met hen een weg om niet door de Sekangani-gate te hoeven. Ze wezen me een weg door een nederzetting en ik hoopte maar dat dit goed begaanbaar was. Dat was het! We kwamen uiteindelijk wel bij een droge sloot aan, waar ik even een goede inschatting voor moest maken hoe ik hier doorheen kwam. Zo schuin mogelijk aanrijden. Dat deed ik en dat ging goed. We reden echter wel richting de Sekangani gate die echt niet verder dan 100 meter verder lag. Gauw maar draaien. Er kwam een pick-up aan die de richting van de gate ging, maar die moest maar even wachten. Toen ik omgedraaid was en weg aan het rijden was, gebaarde de bestuurder duidelijk dat hij me wilde stoppen. Ik dacht: Toedelidoki! Ik ben weg! Gas erop! “Labda ni mwanaume ya gate ya Jumapili!” (Misschien is het die man wel van de gate van afgelopen zondag), zei ik tegen Wilson. “Labda hahaha!” Niet over nadenken, doorrijden. De weg werd nu alleen maar weer beter en het zonnetje scheen!
Op een gegeven moment werd de weg geblokkeerd door een aantal matatu’s en jeeps. “O, jee, wat nu weer?” Een safaribusje die op dit stuk modderige weg van de weg was geraakt en weg was gegleden. Eén van de jeeps had een touw en probeerde ‘m er uit te trekken. Na een tijdje lukte dat. Wij Westerlingen legden alles vast op beeldmateriaal. Het blijft altijd weer leuk als herinnering!

Ik was bang dat wij ook vast kwamen te zitten, want de rijkuilen waaren wel een cm of 15 diep en het was één grote modderpoel. Ik wachtte tot de weg vrij was, zodat ik vol gas hier doorheen kon rijden. Ik schat in een metertje of 100. Een safaribusje gaf me wat advies en “off we go!” Mijn stuur schudde flink heen en weer, maar ik kwam er doorheen. Cris en Wilson bekeken mijn poging en stapten later in. Na een half uurtje bereikten we de geasalteerde weg. We kwamen de zebra’s weer tegen en waren rond 13.30u in Narok. Vlak voor we in Narok kwamen, zei Wilson: “Stop, stop!” Er kwam een bus aan die hij aan wilde houden. Ik snapte er helemaal niets van. Hij legde me uit dat daar iemand inzat die de kettinkjes van zijn moeder bij zich had. Deze vriend was vanuit Olooloimutia vertrokken met de kettinkjes van zijn moeder en wij zouden hem in Narok ontmoet hebben. Onze plannen waren de avond voor vertrek gewijzigd om niet meer voor vertrek ’s morgens bij zijn ouders langs te gaan. Daarop had hij meteen dit plan gemaakt waar ik niets van wist… Aangezien we veel later in Narok aankwamen en er maar één bus is per dag, zijn we hem misgelopen. Als hij me daarover nou geïnformeerd had…. Helaas, de bus stopte niet en reed door naar Olooloimutia.

Hier wilden we de auto wassen en wat drinken. Ik begon weer helemaal lekker in mijn vel te zitten en dronk een heerlijke koude coca-cola. We zagen een wasstraat met hogedrukspuit, maar…. natuurlijk “It doesn’t work!”
Het stikt van de wasstraatjes waar één of twee mannen je auto wassen met de hand en een hogedrukspuit aangestuurd door een generator. Het zal me benieuwen….
Het begon al goed: de hogedrukspuit werd erop gezet, terwijl één van de ramen gewoon openstond. “Hey! Wait!” Ik opende de deur en deed het raam dicht. Vervolgens begaf zijn generator het na een minuut of 10 en moest ik de auto bij zijn buurmanautowasser neerzetten. Daar was de benzine van de generator ook al zo goed als op. Ik dacht: “Toe maar… een beetje oppoetsen hier en daar. De rotzooi onder de motorkap weghalen, takjes, gras, blaadjes.
En dan 400ksh betalen. Prima… Het is niet echt schoon, maar we hebben weer ons best gegaan.

Fred (broer onder Wilson) zat ook in Narok en wilde met ons mee terug naar Nairobi. Dat is nu geen probleem meer. Het was nu alleen nog maar geasfalteerde weg. We haalden hem op bij Barclays waar ik ook de bekleding vastzette met het bevestigingsmateriaal en de matten teruglegde. Het was echter nog steeds niet droog…. Maar ja, meer konden we niet meer doen. De tijd zat erop!
Inmiddels hadden de mensen die de auto geleverd hadden al gebeld met de vraag waar we waren. Om 17.00u zouden we de auto terugbrengen, maar dat gingen we zeker niet halen, dacht ik… Dat hebben we ze medegedeeld waar ze niet blij mee waren: 5.30 at last!

Nou, ja we zouden wel zien.
We vertrokken en gingen de Rift Valley nu bergopwaarts op. Vrachtwagens redden een snelheid van 20-30km per uur. Deze weg wordt de Mayomayo genoemd. Ik ben vergeten wat de betekenis is. Voordat we de Rift Valley opreden had ik de 120km/u gehaald. Heerlijk raampje open! Plots begon iemand te toeteren en te wijzen… Oh, nee, he… de bumper, die zat ook los en hadden we zo goed en zo kwaad we konden vastgedrukt…. Deze hing nu dus weer los… Verder viel het best mee met de auto, hoor…. Hahaha. Hij reed nog prima! 
Fred was overigens een welkome passagier, omdat hij de weg kent en zeker in Nairobi. Bijna aankomende in Nairobi heeft hij dan ook goed de weg gewezen. Je komt op een soort van snelweg aan waar je links en rechts wordt ingehaald. En niet te vergeten: pas op voor de kuilen! Tja, zie die maar eens te ontwijken met 100km/u als je daar niet op bent voorbereid en er links en rechts auto’s, bussen, matatu’s of vrachtwagens van je rijden! BAM! Kuil, dus! Niets aan te doen.
We moesten nog één keer tanken om een de auto met volle tank te retourneren. We kwamen bij een Shell tankstation aan met “Bonjour”, een supermarkte bij een tankstation die wij ook goed kennen in Nederland. Ik vulde de tank en haalde voor iedereen wat drinken en…. smarties!!
Op dat moment belde de vrouw van de auto weer. Het was precies 17.00u! We waren bij Westeind een knooppunt waar op dit tijdstip altijd file is. Tot nu toe hebben we goed door kunnen rijden. Maar toen we het tankstation afreden terug de weg op, kwamen we direct in de file. We hadden gezegd dat we binnen een kwartier op de plaats van bestemming zouden zijn. Dat gingen we dus nooit redden. De verkopertjes op straat lopen alle auto’s weer voorbij met hun koopwaar van fruit, tot koekjes, van messen tot pennen, van posters tot kleding. Ik zag een poster van Kenia met zijn provincies voorbij komen en inwoneraantallen van grote plaatsen. Ik las wat namen voor met de aantallen waar Fred ook wel in geïnteresseerd is. De man vroeg me er ééntje alsjeblieft te kopen. Ik vroeg hem hoeveel het kostte: 100ksh. Ik kreeg gewoon medelijden met die man. VEEL te goedkoop! Maar kocht er wel één. Blij dat hij was. Wilson heeft de kaart goed bestuurd. We hebben al met al zo’n half uur in dit stukje file gestaan en moest toen ergens linksaf, maar dat ging echt niet meer met die vrachtwagens zo naast me. Afstand houden kennen ze hier echt niet en ik ging het risico dus niet nemen. Een andere weg was ook goed, zei Fred, maar ik moest ervoor zorgen dat ik nu wel links aanhield. Ok, dat ging goed. Het werd drukker en drukkker… We zaten inmiddels midden in het centrum waar wat stoplichten stonden, maar die meer dienst deden als decoratielichten, dan uit veiligheid en structuur. Ook ik ging dus maar door het rode licht, althans dat probeerde ik, want het verkeer bleef gewoon doorrijden. Na een minuut of 5 vond ik een gaatje om over te steken. We waren vlakbij en Fred had de verhuurders al geïnfomeerd. In plaats van Mfanganostreet reden we naar een tankstation die overvol stond met matatu’s. En ik moest plassen! We hadden afgesproken niet te vertellen dat we in Masai Mara waren geweest, maar bij Nakuru en Naivasha. De verhuurders waren er binnen 10 minuten en begonnen de schade op te nemen. De krassen op het dak en aan de zijkant van de auto was het eerste wat ze zagen. Vervolgens opende ik de achterbak en overhandigde hen de kunststoffen wielkastbescherming. De vrouw was vriendelijk verbaasd en we vertelden dat we die onderweg waren verloren en dat die los moest hebben gezeten, omdat er geen schroefje te bekennen was. Daarnaast was deze helemaal heel. De vrouw besprak dit met de man met wie ze samen was die alles heel redelijk beargumenteerde. Ze gingen eerst maar eens verder met hun ronde. Toen werd gezien dat één wieldop verdwenen was. Dat klopte… Geen idee waar we die verloren zijn. Ook op de terugweg hebben we niets gezien.
Ze stelden voor om de auto even ergens anders heen te rijden, omdat het hier zo druk was. Ik dacht even een stukje uit de stad rijden, maar dat werd gewoon het tankstation afrijden en ‘m daar direct naast de stoep te zetten, terwijl het verkeer eraan kwam. Ok, prima.
We zaten allemaal binnen en zei: “So we have a problem… You have to pay for the scratches, for the wheel hub, that things that came off…” Cris begon haar weerwoord daarover en ik hield het niet meer. Mijn blaas stond op knappen. “Do you know any place where you can go to the toilet?” “Yes, just here at the petrol station. “ “Ok, let me first go.” “But you can’t go alone!” Wilson ging met me mee en de wc was nog aardig ook. Bij de ingang kreeg ik een stuk wc papier mee en bij het weggaan moest ik 10ksh betalen. De deur kon weliswaar niet dicht, dus ik vroeg Wilson dit te bewaken.
Pfff, dat was even nodig!
Terug in de auto komende was de schadeprijs bekend. Vol spanning luisterde ik, nadat we de terugkomsttijd hadden besproken, waarop Fred zei dat we om 17.00u aankwamen bij Westend, waarop de man tegen de vrouw zei dat wij al toeristen dat ook niet konden weten dat dat zoveel vertraging zou geven. De wielbeschermingskap lieten ze voor wat het was aangezien ik ze ervan overtuigde dat wanneer ik een paar schroefjes had, ik het voor ze had kunnen vastzetten. De man moest lachen en geloofde dat ook wel. De wieldoppen waren alleen per paar te koop en dan de krassen. In Nederland weet ik wel wat dat kost…. nu hier… “It will come to a total price of 5000ksh.” Van binnen dacht ik: “Een lachertje! Nog geen 50 euro!” Maar ik reageerde heel serieus: “Well, I know, that’s the way it is. So ok.” Ik overhandigde haar de 5000ksh, tekende en v.w.b. de borg was iets dat ze moesten regelen met de bank van Sixt. Die moest het vastgehouden geld weer loslaten en op mijn bankrekening terugstorten. Zoiets. Ik ging ervan uit dat dat wel goed zou komen.
Cris had gevraagd of ze ons naar de stage voor de matatu naar Thika konden brengen. Dat was geen probleem. We stapten allemaal uit, ik bedankte de man en vrouw hartelijk en als er verder geen problemen waren na gesproken te hebben met de baas, zouden we niet meer gebeld worden. Verder vroeg ze of ik het niet eng heb gevonden in Nairobi om te rijden. Ik zei dat ik zo voorzichtig mogelijk heb gereden waarop ze zei: “If you can drive in Nairobi, you can drive anywhere!” “Thank you!” Die pluim nam ik van harte aan!

Zoooooo, hier waren we even goed vanaf gekomen!!!! Nu door naar Thika met de matatu. Heerlijk om niet meer te hoeven rijden vol concentratie. Fred stapte uit na ongeveer een half uur bij de universiteit en wij gingen door. Rond 19.30 kwamen we aan in Thika. Cris stelde voor om Kamau te bellen om per taxi naar huis te gaan. We waren uitgestapt bij Tusky’s en Kamau kwam eraan. We gingen even wat eten en drinken kopen in Tusky’s en toen we naar buiten kwamen was Kamau er al. Eerst bracht hij Cris en daarna ons; 400ksh Cris, 500ksh wij.

Eindelijk…. woensdagavond 9 januari 20.30u, we waren in Makongeni! Wat een reis!!! Als ik weer met eigen vervoer ga, dan…. juist met een jeep!!

Tot zover, dit lange, lange reisverslag van alleen Masai Mara!!