7. Weer terug in ons huisje + Kerstdiner CRC
Door: Yvette
Blijf op de hoogte en volg Yvette
16 Januari 2012 | Kenia, Thika
Het was heerlijk om weer terug te zijn in ons huisje. Heel apart om soort van samen te wonen. Zelfs een soort van gezinnetje, omdat Joe en David ook vaak van de partij waren.
David had ik geld meegegeven om een nieuw matras te kopen voor ons, want ik had dag-in-dag-uit pijn aan mijn schouders en rug van het matras waar we nu op lagen. Het was dan ook een bijzonder goedkoop matras geweest, maar ik verlangde naar een fatsoenlijke nachtrust en daar was toch echt een goed matras voor nodig. Ook mocht David een afvalbak kopen en een beter muggengordijn voor de deur en nog wat andere kleine dingen.
Het matras was heeeeeerlijk! Maar de afvalbak was een hele aparte: een wasmand! Hahahaha! Nou, die werd maar gelijk ook echt ingesteld als wasmand en een afvalbak zou ik zelf dan nog kopen. Het afval wordt trouwens verder niet afgevoerd. Je gooit het gewoon in de wijk neer, of je verbrand het zelf. Overal waar je loopt ligt afval. Je went eraan, of sterker: het is zo normaal dat je er niet eens naar kijkt.
Die avond hebben we lekker met z'n vieren gegeten en hebben we nagekletst over onze reis naar Masai Mara.
De volgende dag was het dinsdag 27 december en was afgesproken dat rond 12.00u de moeder van Beaty bij CRC zou zijn voor een verlaat Kerstdiner. Ingrid onze vrijwilliger was een dag later aangekomen dan ik en had de Kerst meegemaakt in CRC. Ik was benieuwd naar haar verhalen tot nu toe, dus ik keek er naar uit even met haar te kletsen.
Tot 11.00u hebben Wilson en ik gewassen, wat opgeruimd en wat voedselvoorraad gekocht in Makongeni. Veder heb ik nagedacht over CRC om het doel, wat ik had deze keer voor onze stichting, te voltooien. Dat was vooral: is CRC betrouwbaar genoeg of niet? De foto's, cadeautjes en tekeningen voor de kinderen van de vrijwilligers had ik gedeeltelijk gebracht. Maar hoe gaan we er nu achter komen wat we moeten doen met CRC? Ik wilde sowieso offertes binnenhalen van het bouwen van huisjes binnen het terrein, voor de solar en de waterput en deze afstemmen met de offertes die CRC al had geleverd. Om dat allemaal goed te kunnen bedenken, moest ons huisje ook opgeruimd zijn. Ik werd gek van tassen, kleding, boeken en andere spullen van 3 mensen op een oppervlakte van ongeveer 4x4 meter. Daar moest eerst iets mee gebeuren!
Maar goed, nu eerst naar CRC. Ik vroeg Joseph en Nelson of ze er ook al waren, maar ze waren nog onderweg. Ik wilde nog even wat foto's maken van het herstelde pad naar CRC wat voor een aardig bedrag was gedaan met sponsorgeld van vrijwilligers. Dus het zou natuurlijk wel leuk zijn als zij hun resultaat zouden zien. Het resultaat was echter verbazingwekkend... Ik moest echt van Nelson en Joseph horen wat hier gebeurd was...
Wilson en ik waren eerder dan de
moeder van Beaty, maar dat was wel prima, want dan kon ik even lekker met de kinderen kletsen. Ingrid was er op dat moment ook niet, omdat ze schoenen voor de kinderen aan het kopen was in Thika town.
Ik zag dat er goed gebruik was gemaakt van de tekenvoorbeelden die Ingrid bij zich had voor de kinderen om in te kleuren. De hele gemeenschappelijke ruimte was er mee bekleed. Leuk om te zien! Daarnaast zag CRC er bijzonder netjes uit. Niet zoals ik gewend ben.... De slaapkamers, de gemeenschappelijke ruimte, buiten, vele schoenen netjes... Hmmmm, opvallend...
De moeder van Beaty arriveerde rond 12.30u samen met haar vader, Beaty zelf met Rob (haar man) en hun dochtertje Xara. Alle spullen werden uitgeladen, ik legde Wilson uit dat het goed is om even te helpen wat hij zonder moeite dan ook deed en even later kwamen Joseph, Mary en Nelson er ook aan. Even later vernam ik van Beaty dat Mary weer van alles met de moeder van Beaty aan het regelen was betreffende de levering van de maandelijkse voedselbenodigdheden, wat de hele procedure in de war bracht en waar ook haar moeder niet vrolijk van werd. Ook ik werd er niet blij van dat Mary weer eens dacht even iets tussendoor te regelen. Ik kwam tussenbeide en maakte duidelijk dat we ons aan de afspraken moesten houden, omdat alles anders door elkaar heen liep. De moeder van Beaty was blij dat er een beslissing was genomen, waarmee zaken weer duidelijk waren voor haarzelf en Mary.
Na ongeveer een uur konden we aan tafel. Er was heerlijke rijst, chapati, groenten en vlees door de moeder van Beaty bereid. En als verrassing kregen alle kinderen er een heerlijk flesje drinken bij.
Iedereen heeft er heerlijk van genoten en na anderhalf uur is de moeder van Beaty en familie weer vertrokken. Het was inmiddels dan ook 15.30u. Wilson en ik zijn nog gebleven om met de kinderen te spelen en om met Ingrid bij te kletsen. Ik begreep dat de gekochte matrassen in mei gedeeltelijk nog niet in gebruik waren, dus ik heb de huismoeder gevraagd dat wel te doen. Het was niet voor niets dat er nieuwe matrassen waren gekocht.
Ik had nog even kort een overleg met Joseph en Nelson in het kantoortje over de agendapunten van de aankomende vergadering die we met elkaar inclusief Beaty overmorgen gepland hadden.
Toen ik naar buiten kwam, zag ik dat de kinderen zich erg leuk aan het vermaken waren met Wilson. Ontzettend leuk om te zien hoe Wilson snel contact legt met alle kinderen en hoe graag ze bij hem in de buurt zijn. Op een gegeven moment ging hij ook mee kleuren, ging hij een soort pakkertje met ze doen en kletste hij gezellig met ze. Ze hadden zoveel plezier, waar ik enorm van genoot om te zien! Kon het altijd maar zo zijn voor al deze kinderen. Een gevoel van vrijheid, een gevoel van plezier, een gevoel van veiligheid... Ze wilden ook allemaal per se met hem op de foto!
Rond 18.00u zijn we naar huis gegaan. Het was me weer een dagje wel. Maar wel leuk om bij de kinderen te zijn. En zeker zo leuk om te zien en merken dat Wilson er helemaal in meedraait!!
De volgende dag (28 december) ben ik met Wilson de hele dag vanaf een uur of 11.00u op sjouw geweest: naar Thika Town, geld afhalen, naar de grootste supermarkt van Thika - Tusky's - om flink in te slaan aan voedsel, maar ook dingen voor de keuken of gewoon in het huis: borden, mokken, een scherp mes, een houten pollepel, een koekenpan, een snijplank, pennen, een fotolijst, dekbedovertrek (die nergens te vinden is), tandenstokers, zeep, schoonmaakmiddel, tandenborstelhouder, etc. etc. En niet te vergeten: een kast!! Een kast voor alle spullen die her en der verspreid liggen door het huisje. En iets om wat spullen van de keuken in te doen. Na lang wikken en wegen hadden we 2 kastjes gevonden en een keukentrolley van plastic. Hoe dit allemaal naar Makongeni moest komen, was nog even de vraag, maar gelukkig kwamen we er al snel achter dat dat gratis gebracht werd door Tusky's.
Rond 16.00u waren we klaar, waarna ik nog even naar de cyber wilde om een reisverslag te plaatsen. We zouden rond 18.30u terug zijn en dan konden we mee met een pick-up of vrachtwagentje om onze spullen mee af te leveren voor ons huisje.
Maar jaaaaaaaaaaa, zoals dat dan gaat: we komen aan in Tusky's en de chauffeur die ze opgeroepen hadden zou er over 5 minuten zijn. Ik vroeg waar hij was en toen ze me dat vertelde, wist ik dat het nog zeker een half uur zou duren.
Na ongeveer 40 minuten werd Wilson zelfs ongeduldig en vroeg wat dat was "5 minuten". Ik zei hem: "Dit is Afrika, dus dan weet je het toch wel?" Na ongeveer 1,5 uur wachten in totaal werden onze spullen naar buiten gebracht en kwam het vrachtwagentje eraan. Er stonden wat mensen naast ons die erg ongeduldig waren, omdat ze ook spullen moesten laten afleveren.Ze kropen voor en waren druk bezig in het Kikuyu (de grootste stam in Afrika met een negatieve naam als het om geld gaat). Ik vroeg de chauffeur wat allemaal de bedoeling was en hij zei dat ik met die vrouw, die zo nodig snel weg moest, voorin mocht zitten en Wilson achter in de vrachtwagen. Echt niet, dus! Ik ga sowieso niet bij die dikke chagrijnige vrouw zitten en daarnaast vind ik het leuk om achterin de vrachtwagen te zitten. Zoiets maak je in Nederland niet mee! Zo gezegd, zo gedaan!
Alle spullen werden ingeladen en vastgesjord en wij mochten erbij. De achterdeuren waren tralies, dus je kon lekker naar buiten kijken. Da's weer eens wat anders dan veiligheid boven alles! hahaha!
Eerst werden de spullen van die andere mensen afgeleverd en daarna moesten we langs nog een ander adres. Geen probleem, hakuna matata. Zodra je de "wijk" ingaat is de weg niet meer geasfalteerd en een grote gatenkaas. Dus echt comfortabel was het niet meer, maar toen die dikke vrouw uitgestapt was, mochten we met z'n tweetjes voorin.
Ik vroeg de chauffeur of hij Makongeni fase 4 kende (Makongeni is in een stuk of 12 fases ingedeeld) en hoe hij het bekeek in het kader van veiligheid. Hij zei dat het niet slecht was, maar hygienisch zeker niet goed. Hij had daar gewoond met zijn dochtertje, maar was vanwege de hygienische omstandigheden ergens anders gaan wonen. Qua veiligheid dacht hij dat het wel redelijk was, maar adviseerde ons na 19.00u niet meer naar buiten te gaan. Dat deden we ook bijna nooit, tenzij we nog gauw even iets moesten kopen: lucifers, vlees of melk.
De chauffeur vertelde me dat hij me wilde helpen met het vinden van een ander huisje en gaf me z'n telefoonnummer. De spullen werden afgezet en ik wilde alles dolgraag op z'n plek zetten. Dus we gingen gauw aan de gang en gingen alles inruimen. Wat was dat een opluchting om wat meer overzicht te hebben over alle spullen!!! Pffff!
Het was inmiddels ongeveer 20.30u en we moesten eigenlijk nog koken. Maar daar hadden we echt geen zin meer in. Ik was ook helemaal doodop! Wilson wilde nog even een filmpje kijken op zijn dvd-speler en dan slapen. En slapen kan hij! Jeetje, hij valt op de raarste momenten in slaap. Nee, niet dan!!... Op een nacht hoorde hij niet eens dat ik uit bed was gestapt om te gaan klagen bij de buren die enorm hard hum muziek aan hadden staan.
Maar daarover de volgende keer!
Tuonane!
David had ik geld meegegeven om een nieuw matras te kopen voor ons, want ik had dag-in-dag-uit pijn aan mijn schouders en rug van het matras waar we nu op lagen. Het was dan ook een bijzonder goedkoop matras geweest, maar ik verlangde naar een fatsoenlijke nachtrust en daar was toch echt een goed matras voor nodig. Ook mocht David een afvalbak kopen en een beter muggengordijn voor de deur en nog wat andere kleine dingen.
Het matras was heeeeeerlijk! Maar de afvalbak was een hele aparte: een wasmand! Hahahaha! Nou, die werd maar gelijk ook echt ingesteld als wasmand en een afvalbak zou ik zelf dan nog kopen. Het afval wordt trouwens verder niet afgevoerd. Je gooit het gewoon in de wijk neer, of je verbrand het zelf. Overal waar je loopt ligt afval. Je went eraan, of sterker: het is zo normaal dat je er niet eens naar kijkt.
Die avond hebben we lekker met z'n vieren gegeten en hebben we nagekletst over onze reis naar Masai Mara.
De volgende dag was het dinsdag 27 december en was afgesproken dat rond 12.00u de moeder van Beaty bij CRC zou zijn voor een verlaat Kerstdiner. Ingrid onze vrijwilliger was een dag later aangekomen dan ik en had de Kerst meegemaakt in CRC. Ik was benieuwd naar haar verhalen tot nu toe, dus ik keek er naar uit even met haar te kletsen.
Tot 11.00u hebben Wilson en ik gewassen, wat opgeruimd en wat voedselvoorraad gekocht in Makongeni. Veder heb ik nagedacht over CRC om het doel, wat ik had deze keer voor onze stichting, te voltooien. Dat was vooral: is CRC betrouwbaar genoeg of niet? De foto's, cadeautjes en tekeningen voor de kinderen van de vrijwilligers had ik gedeeltelijk gebracht. Maar hoe gaan we er nu achter komen wat we moeten doen met CRC? Ik wilde sowieso offertes binnenhalen van het bouwen van huisjes binnen het terrein, voor de solar en de waterput en deze afstemmen met de offertes die CRC al had geleverd. Om dat allemaal goed te kunnen bedenken, moest ons huisje ook opgeruimd zijn. Ik werd gek van tassen, kleding, boeken en andere spullen van 3 mensen op een oppervlakte van ongeveer 4x4 meter. Daar moest eerst iets mee gebeuren!
Maar goed, nu eerst naar CRC. Ik vroeg Joseph en Nelson of ze er ook al waren, maar ze waren nog onderweg. Ik wilde nog even wat foto's maken van het herstelde pad naar CRC wat voor een aardig bedrag was gedaan met sponsorgeld van vrijwilligers. Dus het zou natuurlijk wel leuk zijn als zij hun resultaat zouden zien. Het resultaat was echter verbazingwekkend... Ik moest echt van Nelson en Joseph horen wat hier gebeurd was...
Wilson en ik waren eerder dan de
moeder van Beaty, maar dat was wel prima, want dan kon ik even lekker met de kinderen kletsen. Ingrid was er op dat moment ook niet, omdat ze schoenen voor de kinderen aan het kopen was in Thika town.
Ik zag dat er goed gebruik was gemaakt van de tekenvoorbeelden die Ingrid bij zich had voor de kinderen om in te kleuren. De hele gemeenschappelijke ruimte was er mee bekleed. Leuk om te zien! Daarnaast zag CRC er bijzonder netjes uit. Niet zoals ik gewend ben.... De slaapkamers, de gemeenschappelijke ruimte, buiten, vele schoenen netjes... Hmmmm, opvallend...
De moeder van Beaty arriveerde rond 12.30u samen met haar vader, Beaty zelf met Rob (haar man) en hun dochtertje Xara. Alle spullen werden uitgeladen, ik legde Wilson uit dat het goed is om even te helpen wat hij zonder moeite dan ook deed en even later kwamen Joseph, Mary en Nelson er ook aan. Even later vernam ik van Beaty dat Mary weer van alles met de moeder van Beaty aan het regelen was betreffende de levering van de maandelijkse voedselbenodigdheden, wat de hele procedure in de war bracht en waar ook haar moeder niet vrolijk van werd. Ook ik werd er niet blij van dat Mary weer eens dacht even iets tussendoor te regelen. Ik kwam tussenbeide en maakte duidelijk dat we ons aan de afspraken moesten houden, omdat alles anders door elkaar heen liep. De moeder van Beaty was blij dat er een beslissing was genomen, waarmee zaken weer duidelijk waren voor haarzelf en Mary.
Na ongeveer een uur konden we aan tafel. Er was heerlijke rijst, chapati, groenten en vlees door de moeder van Beaty bereid. En als verrassing kregen alle kinderen er een heerlijk flesje drinken bij.
Iedereen heeft er heerlijk van genoten en na anderhalf uur is de moeder van Beaty en familie weer vertrokken. Het was inmiddels dan ook 15.30u. Wilson en ik zijn nog gebleven om met de kinderen te spelen en om met Ingrid bij te kletsen. Ik begreep dat de gekochte matrassen in mei gedeeltelijk nog niet in gebruik waren, dus ik heb de huismoeder gevraagd dat wel te doen. Het was niet voor niets dat er nieuwe matrassen waren gekocht.
Ik had nog even kort een overleg met Joseph en Nelson in het kantoortje over de agendapunten van de aankomende vergadering die we met elkaar inclusief Beaty overmorgen gepland hadden.
Toen ik naar buiten kwam, zag ik dat de kinderen zich erg leuk aan het vermaken waren met Wilson. Ontzettend leuk om te zien hoe Wilson snel contact legt met alle kinderen en hoe graag ze bij hem in de buurt zijn. Op een gegeven moment ging hij ook mee kleuren, ging hij een soort pakkertje met ze doen en kletste hij gezellig met ze. Ze hadden zoveel plezier, waar ik enorm van genoot om te zien! Kon het altijd maar zo zijn voor al deze kinderen. Een gevoel van vrijheid, een gevoel van plezier, een gevoel van veiligheid... Ze wilden ook allemaal per se met hem op de foto!
Rond 18.00u zijn we naar huis gegaan. Het was me weer een dagje wel. Maar wel leuk om bij de kinderen te zijn. En zeker zo leuk om te zien en merken dat Wilson er helemaal in meedraait!!
De volgende dag (28 december) ben ik met Wilson de hele dag vanaf een uur of 11.00u op sjouw geweest: naar Thika Town, geld afhalen, naar de grootste supermarkt van Thika - Tusky's - om flink in te slaan aan voedsel, maar ook dingen voor de keuken of gewoon in het huis: borden, mokken, een scherp mes, een houten pollepel, een koekenpan, een snijplank, pennen, een fotolijst, dekbedovertrek (die nergens te vinden is), tandenstokers, zeep, schoonmaakmiddel, tandenborstelhouder, etc. etc. En niet te vergeten: een kast!! Een kast voor alle spullen die her en der verspreid liggen door het huisje. En iets om wat spullen van de keuken in te doen. Na lang wikken en wegen hadden we 2 kastjes gevonden en een keukentrolley van plastic. Hoe dit allemaal naar Makongeni moest komen, was nog even de vraag, maar gelukkig kwamen we er al snel achter dat dat gratis gebracht werd door Tusky's.
Rond 16.00u waren we klaar, waarna ik nog even naar de cyber wilde om een reisverslag te plaatsen. We zouden rond 18.30u terug zijn en dan konden we mee met een pick-up of vrachtwagentje om onze spullen mee af te leveren voor ons huisje.
Maar jaaaaaaaaaaa, zoals dat dan gaat: we komen aan in Tusky's en de chauffeur die ze opgeroepen hadden zou er over 5 minuten zijn. Ik vroeg waar hij was en toen ze me dat vertelde, wist ik dat het nog zeker een half uur zou duren.
Na ongeveer 40 minuten werd Wilson zelfs ongeduldig en vroeg wat dat was "5 minuten". Ik zei hem: "Dit is Afrika, dus dan weet je het toch wel?" Na ongeveer 1,5 uur wachten in totaal werden onze spullen naar buiten gebracht en kwam het vrachtwagentje eraan. Er stonden wat mensen naast ons die erg ongeduldig waren, omdat ze ook spullen moesten laten afleveren.Ze kropen voor en waren druk bezig in het Kikuyu (de grootste stam in Afrika met een negatieve naam als het om geld gaat). Ik vroeg de chauffeur wat allemaal de bedoeling was en hij zei dat ik met die vrouw, die zo nodig snel weg moest, voorin mocht zitten en Wilson achter in de vrachtwagen. Echt niet, dus! Ik ga sowieso niet bij die dikke chagrijnige vrouw zitten en daarnaast vind ik het leuk om achterin de vrachtwagen te zitten. Zoiets maak je in Nederland niet mee! Zo gezegd, zo gedaan!
Alle spullen werden ingeladen en vastgesjord en wij mochten erbij. De achterdeuren waren tralies, dus je kon lekker naar buiten kijken. Da's weer eens wat anders dan veiligheid boven alles! hahaha!
Eerst werden de spullen van die andere mensen afgeleverd en daarna moesten we langs nog een ander adres. Geen probleem, hakuna matata. Zodra je de "wijk" ingaat is de weg niet meer geasfalteerd en een grote gatenkaas. Dus echt comfortabel was het niet meer, maar toen die dikke vrouw uitgestapt was, mochten we met z'n tweetjes voorin.
Ik vroeg de chauffeur of hij Makongeni fase 4 kende (Makongeni is in een stuk of 12 fases ingedeeld) en hoe hij het bekeek in het kader van veiligheid. Hij zei dat het niet slecht was, maar hygienisch zeker niet goed. Hij had daar gewoond met zijn dochtertje, maar was vanwege de hygienische omstandigheden ergens anders gaan wonen. Qua veiligheid dacht hij dat het wel redelijk was, maar adviseerde ons na 19.00u niet meer naar buiten te gaan. Dat deden we ook bijna nooit, tenzij we nog gauw even iets moesten kopen: lucifers, vlees of melk.
De chauffeur vertelde me dat hij me wilde helpen met het vinden van een ander huisje en gaf me z'n telefoonnummer. De spullen werden afgezet en ik wilde alles dolgraag op z'n plek zetten. Dus we gingen gauw aan de gang en gingen alles inruimen. Wat was dat een opluchting om wat meer overzicht te hebben over alle spullen!!! Pffff!
Het was inmiddels ongeveer 20.30u en we moesten eigenlijk nog koken. Maar daar hadden we echt geen zin meer in. Ik was ook helemaal doodop! Wilson wilde nog even een filmpje kijken op zijn dvd-speler en dan slapen. En slapen kan hij! Jeetje, hij valt op de raarste momenten in slaap. Nee, niet dan!!... Op een nacht hoorde hij niet eens dat ik uit bed was gestapt om te gaan klagen bij de buren die enorm hard hum muziek aan hadden staan.
Maar daarover de volgende keer!
Tuonane!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
