3.1 Een fantastisch geregeld weeshuis!!!

Nog nooit heb ik zolang niets van me laten horen. Maar mogelijkheden om naar een internet-omgeving te gaan waren er niet...

Jongens, jongens wat heb ik een tijd achter de rug! Maar dan heb ik het vooral over afgelopen week in Masai Mara bij de familie van Wilson… Pffff…. Man, man, man, wat een uitdaging zal ik maar zeggen… Ik ben er ziek van geworden!! Ik heb daar, ver verwijderd van de bewoonde wereld, geen mogelijkheid meer gehad om te internetten die tijd, vandaar mijn onverwachte lange afwezigheid in de cyberwereld. Hoe dat allemaal is verlopen, lees je in het verslag hierna. Maar eerst ons verblijf in het weeshuis bij Kilimambogo (de buffelsberg) “Watoto wenye nguvu” (kinderen met kracht) oftewel Kusitawi Village. In tegenstelling tot mijn vorige 3 bezoeken waarbij ik een dagboek bijhield voor mezelf, heb ik dat deze keer niet en zal ik alles uit mijn hoofd moeten doen.

Van zondag op maandagnacht hebben we, zoals ik volgens mij al geschreven had, in ons huisje geslapen in Makongeni. Dit ligt op ongeveer 5 km van het weeshuis CRC waarmee de oprichting van Stichting Kumbatio Nederland is begonnen om dat weeshuis te ondersteunen. Om voor mezelf meer kennis te vergaren, ben ik op het idee gekomen om naar een ander weeshuis te gaan kijken wat heel goed loopt op managementtechnisch gebied en financieel gebied. Ik wil deze kennis meenemen naar CRC.
Maandagochtend en -middag heb ik dus eerst van alles gekocht voor ons huisje en laat in de middag zijn we door John en Joe gebracht naar Watoto Wenye Nguvu. Daar werden we zeer hartelijk ontvangen in het huis van Elizabeth, de oprichter van dit weeshuis in samenwerking met Amerikaanse sponsoren en bestuurders. Dit huis van haar geeft al aan dat zij er wel bij vaart. Wauw! We kregen de kamer van haar dochter met eigen badkamer! Geweldig!!! Haar zus die het hoofd van de huismoeders en -vaders is, eet vaak gezellig mee en verder heeft ze nog een oudere zus die het huishouden bij haar in huis doet. Ik weet de naam even niet meer… Verder zat er nog een jongen in huis die ook meehielp in het huishouden. Deze jongen is 18 jaar en heet Anthony en is de broer van de vrouw van Fidelis, de vorige kok van CRC. Anthony heeft net als alle leerlingen en studenten in de maand december vrij en komt voor die maand dus even een zakcentje bijwerken.
Het huis zelf heeft een woonkamer van ongeveer 30m2, een keuken, een achtertuin met kippen en 6 honden (herdershonden en nog een ras) een buitenkeuken en een aardige oprit. Verder heeft het in totaal 4 slaapkamers. Het ligt op ongeveer 5 minuten afstand lopen van Watoto Wenye Nguvu zelf.
Zo, dan weten jullie ongeveer waar we terecht kwamen. Zie de foto’s verder natuurlijk!

Nadat we hartelijk welkom werden geheten, heb ik Elizabeth wat cadeautjes gegeven met het typische delftsblauw: een schort en een placemat waarop ik nog een persoonlijke tekst had geschreven. Hiermee was ze erg blij en wilde er meteen mee op de foto. Verder had ik een leistenen hart gegeven met op de achterkant geschreven: “A heart full of love, a home for so many children”. Ze vond het helemaal geweldig en heeft me wel 10 keer bedankt. Deze vrouw is voor mij ook echt een voorbeeld: hardwerkend, 100% inzet voor haar weeshuis , ongelooflijk vriendelijk en openhartig en een goed manager. En het resultaat mag er dan ook zijn: een weeshuis met 90 kinderen en daarnaast zorg voor 416 kinderen in 'het veld'. Zij krijgen een vorm van aandacht, er wordt geprobeerd persoonlijke sponsoren te vinden en er wordt kennis overgedragen aan hun verzorgers. Dit allemaal onder begeleiding van 7 “social workers” en een supervisor.
Nadat we even bijgekletst hadden, werden we welkom geheten voor het eten: kip, rijst, groenten en chapati (een soort van pannenkoek) met heerlijke Afrikaanse thee. Dit was genieten!! We hebben nog tot een uur of 21.00u gekletst en daarna is Elizabeth naar bed gegaan. Ze staat namelijk elke dag om 4.30u op, zodat ze om 6.00u naar de kerk kan. Ze is dan vervolgens om 7.30u thuis waarna ze aan haar werk begint.

De volgende dag zijn we om 7.30u opgestaan en hebben we van een heerlijk ontbijt genoten: brood, jam, 2 eieren en heel veel verschillende soorten fruit. Natuurlijk weer met de heerlijke Afrikaanse thee (thee met melk en veel suiker). We zitten dan met z’n vieren aan tafel, want Elizabeth is al weg. Om 8.30u zijn we naar Watoto Wenye Nguvu gegaan. Eigenlijk moet ik zeggen “Kusitawi Village”, omdat dat het weeshuis zelf is en Watoto Wenye Nguvu is de organisatie in z’n geheel.
Daar aangekomen, ging ik met Wilson gelijk de dagelijks vergadering in met alle social workers. Hier worden de zaken van de dag ervoor besproken en genotuleerd. De vergadertijd is ongeveer 3 uur (van 8.00-11.00u). Daarna wordt er wat administratief verwerkt, gelunched en gaat iedereen het veld in. Elke social worker heeft zo’n 40-50 kinderen onder zich in het veld die ze allemaal bezocht moeten hebben binnen 1 maand.
Toen we de vergadering binnenkwamen, werd er eerst een rondje gedaan wie wie is en wat je doet. Bij mij aangekomen vertelde ik over mijn doel van deze week, wat de Stichting Kumbatio doet en hoe ik Wilson had ontmoet. Bij het vertellen dat hij nu Engelse les elke dag volgt en daarmee meer dingen van het leven meekrijgt, kreeg ik een applaus! Ik was lichtelijk verbaasd, maar ik begreep dat ik in deze wereld van kinderen in nood te maken heb met educatie, een facet van het leven wat zeer hoog in het vaandel staat om iemand een betere toekomst te geven. Dus ook als volwassen mensen deze kans alsnog krijgen, betekent dat dat hun toekomst er beter uit zal zien.
Wilson moest zichzelf ook voorstellen, wat natuurlijk in het Swahili gebeurde. De vergadering werd af en toe in het Swahili voortgezet, maar de spreektaal is Engels dus al gauw ging het weer verder in het Engels. Wilson vertrok door deze taalbarrière, maar ik denk ook door gebrek aan kennis. Dit is allemaal zo onbekend voor hem, maar hij zal hier vast ook wat van meepakken.
Na een paar uur was de vergadering voorbij. Een vergadering waarbij iedere social worker verslag uitbrengt van de dag ervoor. Het was voor mij ook allemaal niet heel makkelijk te verstaan. Ze spreken dan wel Engels, maar het Afrikaanse accent is sterk aanwezig, waardoor ik me goed moet concentreren om te kunnen verstaan wat er wordt gezegd.
Wilson zat al die tijd in de zon te wachten. Ik vroeg hem of hij zich niet verveelde en of hij het niet vervelend vindt dat hij op mij moet wachten. Hij zegt dat hij zich prima vermaakt met het bekijken van alles wat hier gebeurt en dat hij ook begrijpt dat ik hier ben om van alles te leren. Dus ‘no problem’. Ik weet niet of hij echt uit wat hij voelt of denkt, maar ja, rechtsom of linksom, ik ben hier inderdaad om dingen te leren en hij gaat er zoveel als zijn capaciteit daarin reikt in mee. Dus dat positief.

Na de lunch zijn we met een social worker het veld in gegaan. Zijn naam was Charles en werkt nu een jaar of 9 bij Watoto Wenye Nguvu. We moesten eerst een stuk naar de weg lopen om een matatu te pakken naar Kilimambogo, ongeveer 10 minuutjes rijden. Daarna nog zo’n 30 minuten lopen naar het eerste huisje waar 2 kinderen wonen bij een grootmoeder. Echter de omstandigheden zijn niet echt geweldig. Ze wonen in een huisje van modder en stront en de grootmoeder is ook niet echt in staat om goed te zorgen voor de kinderen. We hebben deze dag nog 2 andere verzorgers bezocht. Het is steeds weer kilometers lopen… En de omstandigheden zijn steeds weer hetzelfde…
Toen we teruggingen naar de stage Makutano heb ik Fidelis gebeld, want hij woont daar. Enigszins spijt had ik daar wel van, omdat het hem steeds meer om geld gaat en daar heb ik geen zin in. Hij heeft vervolgens een ontmoeting geregeld met de hele familie met mij om te praten over een project voor kinderen met zandvlooien in hun voeten. Op zich een aardig project, maar ik heb gezegd dat ik dit moet bespreken in Nederland en wil weten wat de anderen van de stichting ervan vinden.

We waren om 17.30u weer terug in Watoto Wenye Nguvu, waarna we weer naar Elizabeth zijn gegaan en onze avondritueel hebben gevolgd.

De volgende dag zijn we weer naar de vergadering gegaan waar ook ik mijn verslag moest uitbrengen. Ik vertelde wat mij het meest verbaasde en dat is dat de omstandigheden zo slecht zijn van de kinderen en vroeg hoe de kinderen bij zo’n familie terecht komen. De kinderen die vanuit hun eigen ouders naar school zijn gegaan, worden op die school aangetekend als kinderen die vervangende verzorgers nodig hebben. Deze kinderen worden dan bij Watoto Wenye Nguvu gemeld. De school zelf regelt de vervangende verzorgers en Watoto Wenye Nguvu volgt deze kinderen in gezondheid, omstandigheden en educatie. Er wordt ook steeds aan mij verteld dat de social workers ze geen oplossing kunnen geven in de vorm van voedsel, kleding of een huis, maar wel in de vorm van kennis en hoop. Daarnaast bestaat de kans voor dit soort families om micro-krediet aan te gaan. Ook deze hele vorm van het opbouwen van een onafhankelijk bestaan, wordt door Watoto Wenye Nguvu geboden. Vaak heeft een familie een stuk land, maar weten ze niet hoe ze dit moeten bewerken. Er wordt dan de benodigde kennis overgedragen aan de gemeenschap aldaar en er wordt een klein krediet gegeven. Hier worden duidelijke afspraken over gemaakt en aangezien de gemeenschap erbij betrokken is, voelt iedereen hier bepaalde verantwoordelijkheid in om deze afspraken na te komen.

Wilson trok zich weer terug tijdens deze vergadering, maar het wederzijdse begrip is hier gelukkig wel voor. Na deze vergadering heb ik met de supervisor Joseph Mbogo gesproken over zijn achtergrond. Ook hij heeft een vrouw die hem uit zeer arme omstandigheden heeft getrokken en zo is opgeklommen tot wat hij nu geworden is. Nog steeds verdient zij meer dan hem, maar de weg die ze samen bewandeld hebben, heeft ze veel gebracht. Hij motiveerde mij om door te gaan met Wilson en dat het goed is begrip te hebben voor elkaars achtergrond. Ik nam zijn woorden van harte aan, maar sta er heel open in: “We zien wel waar het eindigt.” Het pad wat ik nu bewandel brengt mij sowieso persoonlijk veel en het leven van dag tot dag wordt me hier steeds weer bijgebracht.

Deze middag zijn we met de pikipiki weer het veld in gegaan. Jeetje, mineetje, ik had mijn haarband in tot op de rand van mijn voorhoofd wat ervoor gezorgd heeft dat ik op het eind van de middag volledig verbrand was op deze grens. Ook mijn armen en hals waren volledig verbrand. Ik dacht dat ik niet bruin zou terugkomen, maar in deze eerste week ben ik bruiner dan in onze hele Hollandse zomer!
We hebben zeker bij elkaar bijna 2 uur op de pikipiki gereden. Oeps, sorry, pikipiki is dus de motor die als openbaar vervoer geldt. Hartstikke leuk, hoor! Het leuke is vaak dat de bestuurder een helm heeft en degene die passagier is niet…. Tja… Het is vaak ook spannend in onheilbergzame gebieden, omdat de kans op vallen groot is. Maar ja, dat is het Afrikaanse spel zullen we maar zeggen. Meegaan met dit leven!

Het eerste opvanggezin was zo ver en in zo’n onherbergzaam gebied dat we af moesten stappen. En heet dat het was!!! Gelukkig hadden we water meegenomen. We kwamen uit bij een grootmoeder die zo oud was dat ze bijna alleen maar kon zitten en daarnaast had ze de ziekte van Parkinson. Het Swahili dat eruit kwam, klonk dan ook echt als een motor die niet door wilde starten. En met verbazing stonden we er met z’n vijven bij (3 social workers, Wilson en ik), waarbij ik dus echt geen beeld kon vormen bij het geven van een ‘thuis’ aan een of meer kinderen in zulke omstandigheden. Het huisje was van koeienstront gemaakt tussen de maisvelden, ver op een heuvel, ver van anderen weg met een hoog bejaarde vrouw… Ik snapte er werkelijk waar niets van. We bleven maar een minuut of 10 om weer verder te gaan naar de volgende familie. Sommige leefden iets beter, maar dan heb ik het puur over de verzorger zelf die wat meer capabel was. De leefomstandigheden waren overal wel ongeveer hetzelfde.
De twee families die het meeste hun indruk bij me hebben achtergelaten waren een vrouw van in de 40 die kanker heeft en 6 keer chemotherapie moet ondergaan om hier wat aan te kunnen doen. Totale kosten: 650 euro. Dit is nooit op te brengen door haar. Daar zat ik dan naast een vrouw die ten dode was opgeschreven als ze geen sponsor zou vinden om haar te helpen. Daarnaast heeft ze de zorg over 2 kinderen… Dat vond ik wel heel lastig… Op dit moment had ze vooral veel pijn in haar darmen waar ze mee moest zien te leven, verder zag ze er prima uit… Maar dat kan niet lang duren als ze niet snel geholpen wordt….
Daarnaast een vrouw van in de 30 die zeer ernstige epilepsie heeft en elke dag wel neervalt. Het erge is dat ze op het moment van die aanvallen…… wordt verkracht!!!!!!!! Ze is zelfs zwanger nu! Ik vroeg waarom ze die kerels niet pakken. Het antwoord is dat er alleen maar vermoedens zijn wie het zijn, omdat ze het zelf niet bewust meemaakt!!!!! Dat is toch ZIEK!!!! Als ik zo’n kerel te pakken kon krijgen, ging gelijk z’n wikkiedepikkie eraf!!! Belachelijk en onvoorstelbaar hoe een man op die manier te werk kan gaan, zeg maar!!!! Afschuwelijk!!

Zo zijn we nog een dag het veld ingegaan wat mij in elk geval een goede indruk gaf over de hele manier van werken daar. We hebben ook een rondleiding gehad door het weeshuis zelf en er werd ons het een en ander verteld over de activiteiten daar. Zo wordt er iedere maand een ‘guardianday’gehouden waarbij de verzorgers naar Kusitawi Village kunnen komen om daar een leuke dag met alle kinderen te hebben.
Eén van deze dagen heb ik ook nog Bernadette ontmoet die ook in Makutano woont. Zij is de huismoeder die per augustus niet meer werkzaam is in CRC. Ze was erg blij me te zien en vroeg hoe het met de andere vrijwilligers ging met wie ze nauw contact had. We hebben ook haar zus ontmoet en aangezien het bijna Kerst was, vragen de meesten om Kerstgeld. Zij dus ook, maar ik ben er verder niet op in gegaan.
De laatste dag op vrijdag zijn we alleen maar in Kusitawi Village gebleven waar ik mijn kans heb gepakt om zoveel mogelijk vragen te stellen. Zaken zoals management, sponsoring, omgang met personeel en kinderen zijn de revue gepasseerd. Ook werd er mij getoond hoe declaraties werden verwerkt en welke procedures erbij werden gevolgd. Verder hebben we gediscussieerd hoe je verkrachtingen kunt voorkomen. Het gaat er namelijk om dat de vrouw zich dusdanig ondergeschikt voelt aan de man dat ze niet voor zichzelf kan opkomen en het dus allemaal laat gebeuren en er niets verder over meldt.
Al met al, ik heb er veel van geleerd wat er echt voor nodig is om een weeshuis goed te runnen en dat dat ook in een ontwikkelingsland zoals Kenia mogelijk is!

Deze laatste dag heeft Mbogo als pastoor zijnde (voordat hij supervisor werd) mij en Wilson zijn zegen gegeven, waarna we een leuke foto hebben gemaakt met alle social workers.

Ik heb tijdens het ontbijt afscheid genomen van Elizabeth met een stevige knuffel, gezegd dat ze een tweede Oprah Winfrey is (wat ik natuurlijk moest uitleggen) en haar menigmaal bedankt. Wilson daarentegen is met zijn achtergrond niet gewend afscheid te nemen of mensen te bedanken en bleef dus zitten waar hij zat. Maar beetje bij beetje leert hij dat wel om dankbaarheid en blijdschap te tonen.
Later hebben we van Anthony en de oudste zus afscheid genomen welke ik nog 1000ksh heb toegestopt voor al haar goede zorgen (koken, wassen en gezellige klets) en zo gingen we op zaterdagochtend rond 11.00u terug naar ons huisje in Makongeni.

Nou, het is een lang verhaal geworden, waarbij dit nog maar het begin is. Het volgende reisverslag gaat over Masai Mara… Een hele aparte Kerst… primitiviteit ten top!!! En niet om blij van te worden….

Tot dan!
Kwaheri!
Yvette