6. Ziekenhuis HIV, weeshuis Naftali, brandhout etc

Zo, 'even' een tweede verslag schrijven vandaag. Dus eerst het vorige reisverslag nog 'even' lezen!

Ik kan mooi over 29 en 30 mei heel kort zijn, want toen lag ik dus op bed! Gelukkig lieten ze me ook de hele dag liggen, op een paar keer binnen komen vallen na om te vragen hoe het met me is en om wat thee in te schenken. Eten kon ik echt niet zien! En heeeeeeel, veeeeel geslapen! Ik had zaterdag dus eigenlijk om 9.00u met Naftali afgesproken, maar die had ik natuurlijk afgezegd. In bed maakte ik me ook nog wel druk over alles wat ik nog doen wilde en wilde proberen over te brengen qua verzorging van de kinderen. Ik moest m'n hersenen echt tot een halt roepen en eerst maar weer eens mezelf beter voelen...

Op maandag ging het weer redelijk en Mary Nduku, een meisje van 12 jaar had al een paar dagen gezegd dat ze last had van haar oog. Het was ook duidelijk te zien. Dan wordt zo'n beetje tussen neus en lippen door gezegd dat ze al maanden geleden naar het ziekenhuis had moeten gaan, maar dat hier weinig gehoor aan werd gegeven, omdat ze geld nodig hadden om haar naar het ziekenhuis te kunnen brengen. Omdat zij het meisje is met HIV, moet ze gewoon regelmatig gecontroleerd worden op haar toestand. Ik merkte ook dat ze haar medicijnen niet dagelijks inneemt. Dit vertelde ik tegen Anton en mama, en zij vonden dat ze dat zelf in de gaten moest houden. Ik werd zo kwaad! Ze is toch verdomme een kind dat al achtergelaten is door haar ouders en dus aardig alleen is op de wereld en nu wordt opgevangen in een weeshuis waar ze ook zo'n beetje aan haar lot wordt overgelaten?????!!!! Van frustratie ben ik naar mijn kamer gelopen en letterlijk met mijn handen in mijn haar heb ik mezelf tot de orde geroepen en weet ik dat deze medewerkers ook zelf niet precies weten hoe ze om moeten gaan met goede verzorging en daarnaast zelf in de problemen zitten door een management wat er ook niet echt is. Dus... adem in, adem uit.... geduld, geduld, geduld!
Ik ben vervolgens met Mary om 8.30u naar het ziekenhuis gegaan. Het is een heel mierennest zo'n ziekenhuis. Vorige keer heb ik er ook al over verteld, maar nog even voor de beeldvorming: overal artsen en verpleegkundigen buiten op het onverharde ziekenhuisterrein, kinderen, volwassenen en oude mensen lopen door elkaar heen, manken, blinden en ik werd zelfs geconfronteerd met een patient vastgebonden aan een touw aan een boom schreeuwend om weet ik veel wat.
Eenmaal aangekomen bij de barakken HIV/AIDS wist ik niet precies waar ik heen moest, want ik kon uit 14 deuren kiezen... De wachtkamer is gewoon buiten onder een afdak. Ik zag bij een van de deuren "Reception" staan. Dat leek me een goed begin. Er stonden een paar mensen voor de open deur en ik sloot aan. Maar.... ik werd gewoon naar binnen geroepen met Mary en moest vertellen hoe en wat. Mary had een soort van kaart bij zich wat haar verkorte dossier moest voorstellen. Deze kaart -formaat A4- was inmiddels zowat gevierendeeld en onleesbaar. Toch overhandigde ik het maar. En ze namen het nog heel serieus in ontvangst. Ik zie me in Nederland zo'n kaart al overhandigen. Dat accepteerden ze echt niet!
Maar goed, ik moest nu eerst haar volledige dossier halen en dan terugkomen. De receptioniste ging me voor naar de deur met "Patients archive" alwaar ook weer zeker 10 mensen voor de open deur stonden, maar waar ik ook weer voorrang kreeg. Binnen 2 minuten hadden ze het dossier tussen de honderden andere dossiers gevonden. Het is een zootje, maar toch blijkbaar gestructureerd. Keniaanse structuur zullen we maar zeggen. Het werkt in elk geval. Dus weer terug naar de receptie en daar vroegen ze hoe het kan dat ze haar bezoek van 25 maart heeft gemist. Ik heb de hele situatie uitgelegd en ze zeiden dat dit een serieuze kwestie is, aangezien haar weerstand (CDO of zoiets) achteruit is gegaan volgens de laatste cijfers en dat ze daarom 25 maart weer terug had moeten zijn. Dus we moesten nu eerst naar de arts om het verhaal te doen. Ook hier konden we meteen naar binnen lopen. Room 10. De dokter vroeg of ik het een goed idee vond om de maatschappelijk werkster in te schakelen. Ik vond het niet verkeerd. Dus hop, naar Room 8 waar we ook meteen naar binnen konden lopen. En die andere mensen maar buiten in de wachtkamer zitten.... De maatschappelijk werkster aldaar wist echter niet wat ze met de situatie aan moest. Mary zelf is erg verlegen en zegt niet veel. De maatschappelijk werkster had 2 collega's van haar erbij gehaald en die wisten van de situatie CRC af. Ze zeiden dat dit echt niet kon om de gezondheid van zo'n meisje ervan af te laten hangen, want als het om het geld gaat... het is GRATIS!!!! Iedereen met HIV of AIDS wordt gratis behandeld op wat geld voor de medicijnen na. Ze zeiden dat ze hier melding van zouden maken bij de Kinder Districtsofficier (ik weet even geen betere benaming in bet NL). Ik denk dat er eentje gaat flippen als hij een telefoontje hierover krijgt: Nelson... Maar goed, ik geloof niet dat ik iets verkeerd doe en als hij er tegenin gaat dan weet ik gelijk wat voor vlees ik in de kuip heb en dan is het klaar.
Nou, hierna kreeg ze nog een speciaal dieet voorgeschreven en daarna moest ze bloed prikken om de huidige witte bloedcellen te kunnen meten. Na het prikken biggelden de tranen toch wel over haar wangen. Lastig, lastig... zo'n alleen meisje van 12 jaar... getekend voor haar leven door verkrachting van een familielid.
Hierna zijn we samen Thika-town ingegaan om wat dingen voor CRC te kopen. Ik had gezien dat de kleine kinderen het erg leuk vinden om te kleuren, dus ik heb voor 4 euro kleurboeken en kleurpotloden en een doosje om het allemaal in te stoppen gekocht. Nu is de truc nog om de kinderen EN de medewerkers te leren zuinig om te gaan met hun spullen. Ennnnn, dat is een uitdaging!
Verder wilde Mary graag wat dingetjes hebben en ik gunde het haar op dat moment van harte. Dus ze heeft wat oorbellen uitgezocht, nagellak + remover (tja...) een haarband en een lekkere coca-cola. Ook alles weer voor Keniaanse bedragen van ongeveer 4,50euro. En ze was helemaal blij en dat is het mooiste om te zien! We hebben 2 uur in Thika Town rondgelopen, nog wat gegeten en zijn toen voor de bloeduitslag terug naar het ziekenhuis gegaan. Deze was nog lager geworden en ze moest daarom woensdag weer terugkomen om de hele weg naar een betere gezondheid met HIV opnieuw te belopen.
Ook zijn we vandaag haar oog trouwens laten gaan bekijken. Er heeft de hele weg over het terrein een dokter ons begeleid en alle drukke wachtkamers zijn we gewoon voorbij gelopen. Ongelooflijk! Maar wel fijn! Naar de oogarts, deur weer uit, andere kaart moest er gekocht worden, naar een ander gebouw, nieuwe kaart gekocht 30cent, terug naar de oogarts, eerst naar de assistent die buiten staat om oogtsten te doen gegaan waarbij de assistent met een waarschijnlijk die dag gevonden aanwijsstok de letters aanwees, klaar, naar de oogarts de kamer in die overigens wel gesloten was, in de kamer van zo'n 3 x 3 meter waar nog 2 patienten geholpen werden gewoon overgaan tot haar behandeling, medicijnen voorgeschreven, klaar! Nu nog even extra vitaminen en mineralen poeder voor pap halen met extra voedingsstoffen voor haar. Dit was in een hutje waar ze een soort van magazijn hebben. Ik overhandigde de naam van deze extra voeding, kreeg ik godsakker een zak met zo'n 4 kilo poeder in mijn handen gedrukt! Ja, hallo! We hadden al 2 tassen vol met dingen die we gekocht hadden. Nou, ja, moest maar. Niet zeuren, wees een echte Afrikaanse vrouw! Dus zo gingen we rond een uur of 15.30u de poort uit, waar ik gelukkig voor vervoer had gezorgd door Naftali te bellen. Vandaag zijn we zijn weeshuis gaan bekijken. Hij stond klaar met zijn pick-up. Grappig om te zien, want hij is altijd heel netjes in kostuum gekleed. Staat-ie daar met z'n pick-upje waar veel aan ontbreekt en kapot aan is. Wel lachen!

Dus op naar zijn weeshuis op de weg naar CRC. We moesten een aardig onbegaanbare weg door en kwamen uiteindelijk uit bij een highschool. Dit is zijn weeshuis. Het zag er aan de buitenkant goed uit, maar er is nog heel, heel veel te doen. Het meeste geld hiervoor heeft hij via een lening geregeld, via wat kleine sponsors en via zijn eigen zak. Er zijn nu 11 kinderen en er is 1 kind van CRC die weg was gelopen uit CRC. Ontroerend om te zien hoe kinderen elkaar echt in de armen vliegen en omhelzen als ze elkaar zo'n tijd niet gezien hebben. Mary herkende haar oude CRC-maatje en andersom. Was echt leuk om te zien hoe die twee elkaar in de armen vlogen!Naftali maakte gauw een foto.
Ik ben zo'n 2 uur gebleven en heb weer een goed gesprek gehad. Ik heb 'm gezegd dat ik alleen wat voor 'm kan betekenen als CRC echt tot z'n eind komt en ik verder wil met dit soort werk. Hij snapte het helemaal gelukkig.
Rond een uur of 18.00u gingen we weer richting CRC alwaar op het eind van het pad Anton en Joseph (de assistent tuinman) ons al stonden op te wachten om de tassen te dragen.

Daar aangekomen klaagde Lukas (de oude man van 74) over zijn tanden. Hij heeft ook een gebit waarvan je denkt '1 keer op een wortel bijten en alle tanden liggen eruit'! hahahah. Hij had in elk geval flinke kiespijn en heeft geen geld. Ik vroeg hem hoeveel hij nodig had... 250Ksh. Ik dacht dat hij mij niet begreep... We spreken alleen maar Kiswahili met elkaar namelijk en dat is lastig natuurlijk. Dus ik vroeg het aan anderen. Ja, het kost 150Ksh om een kies te laten trekken en dan nog het geld voor het vervoer. Nou, dat kon ik niet nalaten, dus ik gaf 'm 500 Ksh. Hij kon wel huilen van blijdschap, zo blij was hij. Hij is ook de enige die geen salaris betaald had gekregen door de situatie, dus hij heeft het nog moeilijker. Dus ik zal nog eens kijken hoe ik dat nog een beetje voor 'm kan verlichten. Even later begreep ik van een kwitantie dat het een project is van de Rotary die elke week een andere tandarts sturen. Hierdoor kan het zo goedkoop blijven.

De volgende dag 1 juni kwam het volgende probleem op de proppen: het brandhout. Dit is een noodzakelijk iets, want zonder brandhout geen eten, geen thee. Shit, shit, shit. Ik heb Nelson en Joseph nog proberen te bellen, maar ze zeiden dat ze de brandhoutleverancier niet konden bereiken. Ja, ok.... dus.....?? Ik vroeg de werknemers of ze iemand anders wisten die brandhout leverde. Dat wisten ze, hier 'vlakbij' voor 3000KSh. Nou, goed, dat moest dan maar. De twee oudste meiden wilden met mij naar Thika Town, omdat het Madarakadag was, Onafhankelijkheidsdag en er dus veel te doen is in Town. Maar ik voelde me er niet goed bij om leuke dingen te doen, terwijl we hier een groot probleem hebben. Dus besloten de meiden met ons mee te gaan om brandhout te halen en daarna met z'n vieren naar Town te gaan... Ja... even.... Na ongeveer een half uur kwamen we lopend aan bij de leverancier maar die was niet op z'n werkplek. "Ok", zei Anton, "dan lopen we wel even naar z'n huis!" Nou, prima... Dat 'even' werd 10 minuten, kwartier, half uur, 3 kwartier... een uur! Jezus! Onderweg maar even gestopt om bij een klein winkeltje coca-cola te kopen. Pfff, even bijtanken, zeg! Daarna was het nog 10 minuten lopen en kwamen we aan. Het hele verhaal verteld en daarna ging de man accoord met mijn 2500Ksh die ik maar bij me had. Maar het transport moest nog geregeld worden... Dus via Joe (tuinman) en mama per telefoon gezorgd voor een pick-up. Alles bij elkaar zijn we ook wel weer anderhalf uur bij deze man geweest met een geweldig stuk grond met mais, sinaasappelbomen en suikerriet. We kregen gelijk wat aangeboden. Lekker!
Nadat de pick-up was gearriveerd zei ik in het Swahili dat ik wilde rijden, maar de chauffeur vond het geen goed idee... Jammer! Maar vervolgens eiste ik met al mijn charme wel dat ik achterop de pick-up bovenop het hout mocht gaat zitten met nog 2 anderen. Joe was namelijk meegekomen en we waren nu met z'n vijven van CRC. De twee meiden gingen voorin zitten. Dat ding was overbeladen en we reden denk ik maximaal 20 km/u over de ongeasfalteerde weg. Iedereen zwaaide me toe en vond het geweldig dat ik als 'muzungu' meedeed met de Afrikaanse gewoonten. Maar dat is voor mij geen moeite!! Hahahah!

Rond 17.30u waren we weer op CRC, mochten de kinderen nog een ritje achterop maken en was dit het einde van de dag. Jammer van Madarakadag, maar wel voldaan!

Nou, he-he, bijna bij!
Gisteren ben ik weer met Mary Nduku naar het ziekenhuis geweest om weer opnieuw te beginnen met haar weg naar een betere gezondheid. We waren er pas om 10.00u, omdat ik eerst de kleine Agnes weer heb verzorgd en omdat alle matatu's bang waren van de politie. Gisteren tijdens Madarakadag had president Kibaki gezegd dat al het openbaar vervoer extra gecontroleerd zou worden, omdat er te snel gereden wordt, bestuurders aan het mira zitten (bladeren waar ze op kauwen als soort drug om zichzelf wakker te houden), geen verzekeringsbewijs hebben en slecht onderhouden zijn. Dit is ook echt allemaal waar. Dus de matatu's trekken van de hoofdweg ineens de velden in om rond de politiecheck te komen, maar dat lukte ze niet. Vervolgens wordt je dan ergens gedropt om zelf weer een andere matatu te vinden. De prijzen werden ineens bijna verdubbeld op het punt waar je voorbij de politiecheck een matatu wilde pakken naar Towwn! En wat een agressief gedrag vertoonden de "lokkers" in een keer, zeg! Het was een vechten om passagiers. Dat vond ik even minder.
Maar goed, al aangekomen in het ziekenhuis werden we meteen doorverwezen naar de tent voor HIV/AIDS voorlichting. Hier werd Mary van voren af aan verteld wat haar ziekte inhoudt en hoe ze ermee om moet gaan. Ook werd mij een heleboel bijgebracht. De bedoeling is nu dat ze iedere maand terugkomt en dat er echt voor haar gezorgd wordt. Ik zal dit overdragen aan de medewerkers en volgende week kom ik dan met een van hen die Mary mee wil nemen terug naar het ziekenhuis voor de volgende voorlichtingsronde.
We waren na ongeveer een half uur klaar en zijn toen weer Thika Town in gegaan. Rond 14.30u waren we terug in CRC. Even rust. Maar ik had intussen ook 6 nieuwe handdoeken gekocht en 6 nieuwe gezichtsdoekjes om de werknemers te laten zien hoe je beter voor de kinderen kan zorgen als het om hygiene gaat en dus minder huidinfecties. Ze hebben zoveel wonden op voeten en benen!!! Ze gaan ook bijna nooit schoon naar bed en gebruiken dus geen warm water. Ik heb gevraagd flink wat warm water te maken. Ik heb 2 teilen i.p.v. 3 teilen gepakt, omdat ik het nu in mijn eentje ging doen. Nou, echt...ik dacht eerst dat de kinderen het helemaal niets zouden vinden, maar ze vonden het helemaal goed en zelfs lekker! Ze gingen ervoor in de rij staan! Na het wassen, heb ik de wondverzorging gedaan, daarna gingen we eten, werden de tanden gepoetst en 'hoplakee'naar bed.
Ook de sleutel van de medicijnkast heb ik ingenomen, want de kinderen kunnen er te pas en te onpas bij waardoor dingen kwijt raken. Puntje 3 en 4 van overleg...

Gisteravond was het laat toen ik echt ging slapen. Iedereen sliep al toen ik me bedacht dat ik de sleutel van de medicijnkast nog in mijn broekzak had zitten. Die ben ik op het spijkertje gaan hangen in de keuken, zodat ik niet om 5.30u uit bed werd gehaald...
Om 5.30u... TOCH aan mijn deur geklopt. Anton..."Yvette, can I have your keys for the medicines?" "I have put them in the kitchen." "No, they are not there!" Klaar wakker was ik! NEE! Na 5 minuten werd me verteld dat ze de kast open gingen breken, want de sleutels waren nergens te vinden. Ik zei dat dat niet gebeuren ging. Toch hoorde ik ze aan de gang. Kwaad kwam ik in mijn pyjama uit bed, liep alle kinderen voorbij en riep in de 'huis/eetkamer': "NOBODY is going to open it like that!! I want to see the keys NOW!!!" Stilte en mama nog even erover heen dat de kinderen de sleutel moesten zoeken. Na een kwartier was-ie er nog niet. Het was erg lastig zoeken (als er al gezocht moest worden), dus toch de kast opengemaakt via een andere weg... Gelukkig konden de schroefjes van het slot gewoon losgedraaid worden en hoefde niets kapot gemaakt te worden. Ik ben hierna weer naar bed gegaan en meteen weer in slaap gevallen. Daarna het besproken met wat werknemers en ze snapten dat iemand verantwoordelijk moest zijn voor de sleutel van de kast. Ik zei:"Tomorrow, tomorrow in the meeting we'll talk about it."

Later vandaag ben ik nog met een meisje naar een project-ziekenhuis geweest: Caritas en ligt op zp'n 5 minuten afstand lopen bij CRC vandaan. Ze had haar teen flink gestoten en op een of andere manier is er van binnenuit allemaal pus gaan vormen. Dus dat meisje had superveel pijn. Dus haar teen moest worden opengemaakt. Het ziekenhuisje ziet er allemaal heel eenvoudig ingericht uit, maar toch is de hygiene wel prima. Haar teen werd aan alle kanten verdoofd en vervolgens opengesneden. Maar ze was erg bang en had veel pijn. Dus ze moest echt flink huilen en omdat ze niet veel binding met mij heeft en ook niet met Anton die erbij was, wist ze niet goed haar troost te zoeken. Toch hebben Anton en ik haar handje vastgepakt en over haar rug gestreeld. Ik moet zeggen dat ik het ook even moeilijk kreeg als ik er bij stilstond hoe alleen ook dit meisje op de wereld staat.... Na ongeveer 20 minuten al het pus eruit gehaald te hebben en goed te hebben schoongemaakt, moest er ook voor haar antibiotica gehaald worden. Kosten van de behandeling: 150Ksh, paracetamol 60Ksh, antibiotica 320Ksh.... Allemaal enorm goedkoop voor ons westerlingen dan...

Nelson en Joseph waren ook nog even bij CRC geweest. Ik zat in die tussentijd net op zijn kantoortje om even na te denken zonder kinderen en medewerkers. Maar de medewerkers vonden het wel interessant dat ik daar zat en kwamen een voor een uit nieuwsgierigheid kijken. Zo gingen we het management-medewerkers spelletje naspelen. Net op dat moment kwamen Nelson en Joseph binnengelopen, terwijl ik op de managersstoel zat. Ik was benieuwd wat ze ervan vonden, maar ze zeiden er niets van en begonnen gewoon met me te kletsen. De medewerkers verlieten ook weer een voor een de kamer en vroegen me later wat Nelson had gezegd dat ik daar zat met alle medewerkers. "Nothing." Ze waren erg verbaasd... ik moet zeggen... ik ook! En zo werd ik ook weer verward, want ik kon de persoon Nelson nog steeds niet peilen...

Nou, dat was het wel....

Het is half 6 geweest, het gaat donker worden. Tijd om terug te gaan! O, wacht nog wat foto's!

Nou ja, goed, komt goed.

Tot de volgende keer in elk geval!

Kus, Yvette