5. Ziek, erg druk, voeteters, sloppenwijk etc.

Ja, ja, hier ben ik weer! Ik leef nog, maar ben veel té druk geweest en waarschijnlijk daardoor een beetje oververmoeid geraakt in de eerste week. Ik heb 2 dagen ziek op bed gelegen, overgegeven, diarree gehad en niet gegeten. Alle werknemers zijn even bij me op de kamer geweest en vooral “mama” heeft wel gezien dat ik me erg druk om CRC maak en vond dat ik nu maar eens tijd voor mezelf moest nemen. Ik ben voordat ik weer hier was eigenlijk alle maanden al bezig geweest met Kenia en daarnaast zijn mijn eigen dingen blijven bestaan, waardoor ik maandenlang niet aan mijn rust toe ben gekomen. Inmiddels gaat het wel weer met me, ben wel nog veel moe, maar slaap gelukkig wel goed en veel, zo’n 10 uur per dag.

Ik ben tot op de dag van vandaag nergens anders geweest dan hier op CRC en in Thika. Vorige week heb ik ook een bezoekje gebracht aan het gezin van Fidelis. Hij leeft ongeveer net als Anton, behalve dat hij niet zo afgelegen woont. Het is wel een huisje waar je naartoe loopt via de maisvelden, maar je kan het gewoon lopen vanaf de openbare weg. Ook voor zijn gezin had ik wat cadeautjes bij me, alleen de kinderen zijn wat kleiner en hij heeft er maar twee, eentje van 2 en eentje van 7. Nadat de cadeautjes waren overhandigd en ik natuurlijk weer aan het eten werd gezet, zeg maar zo, wilde de vrouw van Fidelis en Fidelis zelf mij wat laten zien hoe de gezinnen in hun omgeving leven. Fidelis is namelijk aan het nadenken over een ander leven als hij bij CRC weg gaat. Hij vertelde dat de kinderen ‘jiggers’ hebben; beestjes die in de voeten van de kinderen kruipen en dan binnenin gaten vreten, waardoor de tenen uiteindelijk zouden moeten worden geamputeerd.... Hm, klinkt heel ‘jakkie’, maar ik heb er nog nooit van gehoord. Ze vertelden me verder dat deze kinderen van zo’n arme gezinnen komen, dat ze niet naar school gaan en ook geen schoentjes hebben en dat op zo’n manier de beestjes binnendringen. Hun plan is om te inventariseren hoeveel kinderen deze ziekte hebben en ze te helpen en uiteindelijk willen ze een project starten voor deze kinderen waarbij ze ook een huis zullen opzetten om de kinderen goed onderdak te geven. En wat hebben ze daarvoor nodig? Drie keer raden..... geld! Ze hoopten dat ik wat voor ze zou kunnen betekenen. Maar ik heb ze gezegd dat ik het nu druk genoeg heb en dat ik pas meer weet als ik weer terug in Nederland ben. Maar goed, ik was toch wel heel benieuwd hoe het eruit ziet, dus ‘hop’ naar die huisjes toe op een steenworp afstand.
Het eerste huisje, rond en met rieten dak, was van een oude vrouw. Het huisje zag er eigenlijk wel prima uit: kleine houten meubeltjes en een hoekje waar ze haar eten kon koken op houtvuur. Ze was blij verrast een ‘muzungu’te zien en wilde me een pompoen aanbieden. Fidelis zei haar dat we toch zo terug zouden komen en dat ze het me dan kon geven. Dus we liepen weer verder en kwamen aan bij 3 huisjes, hetzelfde met rieten dak en een stuk of 6 kinderen. Dat waren dan de kinderen met de ‘jiggers’. Nou, was benieuwd. We gingen op de grond zitten en de vrouw van Fidelis pakte een naald die ze had meegenomen en ging lekker pulken in de tenen van de kinderen. Je ziet een klein zwart kopje en begint daar het vel weg te halen... Dan kom je uiteindelijk een soort van wit spul tegen wat blijkbaar hoort bij het beestje en wat in de plaats is gekomen van het vlees. Op zo’n manier graaft hij een gangetje. Op het eind van het gangetje zit een soort van stevig vel wat ook van het beestje is en dat allemaal bij elkaar kan je er dan uit pulken. Ongelooflijk hoe groot het gangetje al is en heel begrijpbaar dat de tenen uiteindelijk geamputeerd moeten worden. Oplossing? De jiggers er handmatig uithalen, voeten reinigen met ontsmettingsmiddel en schoentjes aan. Een heel eenvoudige oplossing voor een vrij dramatische aandoening!
Een meter of 5 verderop zat een vrouw van een jaar of 30 op de grond. Zij heeft 7 maanden geleden haar kuitbeen gebroken, heeft 2,5 maand in het ziekenhuis gelegen, maar kon vanwege geldgebrek niet geholpen worden. Nu kan ze alleen maar op de grond zitten met een zakdoek om haar kuitbeen. Ze haalde de zakdoek eraf en je ziet het kuitbeen dus uitsteken!! Het is een wonder dat het in deze omstandigheden niet infecteert!!! Jezus! Nu zit ik wel heel dichtbij de echte armoede en inderdaad van dit soort omstandigheden kan je projectjes maken.

Op de terugweg kwamen we natuurlijk weer langs het oude vrouwtje en ze was me niet vergeten en zat al klaar met haar pompoen. Ik wilde een foto van haar prachtige natuurlijke gezicht maken, maar voordat ik het kon vragen, vroeg ze er zelf al om. Dus gezellig met haar én de pompoen op de foto! Het verbaast me toch steeds weer hoe graag deze mensen iets willen geven, terwijl ze niets hebben!!!
Hierna hebben we nog even nagesproken over het plan en zijn we rond 19.00u naar huis/CRC gegaan. Daar aangekomen heb ik de oudste meiden nog wat met Engels geholpen en ben ik rond 21.30u naar bed gegaan.

De volgende dag (27 mei) ben ik vooral op het weeshuis gebleven. Agnes, het kleinste meisje van 3 jaar, nu met schattige kleine Afrikaanse vlechtjes, moest door dokter Yvette even onder handen worden genomen. Al op de eerste dag dat ik hier aankwam, wees ze me op een van haar slapen waar een wond zat. Inmiddels was het zo gezwollen en leek het erg veel op een steenpuist. We hadden er even wat vaseline op gesmeerd en nog geen half uur later liep het pus over haar wangetje! “Zo, kleine meid, kom nou maar eens hier!” Hop, medicijnkast open, medicijnkist eruit en de wond eens heel goed schoongemaakt, betadinezalf op een gaasje gesmeerd en het gaasje op de opengesprongen puist gedaan. Toen ik de medicijnkast weer eens van binnen zag, kriebelde het gelijk om die hele kast uit te ruimen en alle oude pillen, potjes en zalfjes weg te mieteren. Dus dat heb ik ook gedaan. Alles wat hierna aan echte EHBO tekort was, wilde ik bijvullen. Heeeeeeeerlijk, hop, hop, hop, weg, weg, weg. Er liggen wel 100 spuiten in en ik weet niet hoeveel naalden. De werkers verzorgen de kinderen niet eens met pleisters, laat staan dat ze weten hoe ze een spuit moeten gebruiken!! Dus weg ermee! Puntje om ze te vertellen, want als 1 kind een pleister heeft, komen er vervolgens nog 10. En dan gaat het echt niet om kleine schaafwondjes, maar echt om flinke wonden, waar het pus uitkomt en waar de vliegen van vreten!!! Godsakker, volgende missie! Een voor een heb ik de kinderen behandeld. De gaasjes, pleisters, ontsmettingsmiddelen en zalfjes die er nog waren, kwamen goed van pas! Maar wel aanvullen en het overdragen aan de medewerkers hier. Puntje 1 van overleg....
Puntje 2.... de schoentjes. Ik wilde alle schoentjes zien die ik vorig jaar heb gekocht. Minder dan de helft is te voorschijn gekomen. Ik was boos, boos op de medewerkers vooral. “I’m not going to buy shoes if you don’t take care of them!” Inmiddels zijn er weer een paar dagen voorbij en ben ik wel weer aan het inventariseren. Het zullen een stuk of 15 paar schoentjes zijn die ik inkoop voor 15 euro. Dus vooruit. Maar het is wel een puntje wat ik weer mee wil geven hoe met de schoentjes om te gaan. De kinderen hebben echt nul regels. Het enige, maar dan ook het enige wat er gebeurt, is dat de kinderen bidden voordat ze een hap eten nemen. Voor de rest mogen ze het zelf uitzoeken. En ja, dan klagen de medewerkers over het management, dat die hun geen structuur geeft. Ik weet het, ook daar zit een punt....

Maar goed. Voor het avondeten had ik Idris, het jongetje met een handicap, voor de eerste keer van een schone luier voorzien. Hij werkte gelukkig gewillig mee, maar dan.... de luier. Hier kennen ze echt geen afvalophaaldiensten ofzo. Dus ik aan de andere kinderen vragen wat ik met de vuile luier moet. “Outside in toilet.” “Huh? Outside in the toilet??” “Yes, yes, come!” En ik werd begeleid naar het buitentoilet wat bestaat uit een gat boven een sceptische tank. De luier werd er zo ingegooid. Ik was toch wel heel erg benieuwd waar de kinderen als ze buiten spelen naar de wc gaan. Dus ik denk: “Eens even kijken in dat gat... Aaaaaaaaaaaaah, my God!!” Werkelijk waar duizenden maden!!!!! Ik heb nog nooit zoiets gezien!!! Ik ging zowat over m’n nek! Shit! Welcome to the African way of life!

In tegenstelling tot dat is de natuur toch wel heel rustgevend. Zodra de avond valt, hoor je alleen de insecten: ongelooflijk veel krekels die luid ‘tjirpen’ en kikkers die prachtig kwaken. Ik heb mijn videocamera gepakt en ook al zie je niets, het geluid staat er supergoed op! Dus vanaf nu kan je bij mij tegen een vriendenprijsje een rustgevende cd kopen met rasechte geluiden om je te ontspannen in tijden van stress!

De volgende dag (28 mei) heb ik eerst met Naftali afgesproken in Thika Town. Hij is op dit moment de voorzitter van CRC, maar heeft inmiddels zijn eigen weeshuis gestart. Uit de verhalen die ik gelezen en gehoord heb, is hij iemand die dus blijkbaar echt te vertrouwen is. De vorige keer heb ik ‘m alleen maar even tussendoor gezien, maar nooit gesproken. Om 10.00u ’s morgens hadden we afgesproken, om 10.20u kwam ik aan, dus mooi op tijd! Ook hij was er net 2 minuten.We namen wat melk met thee (ja, inderdaad dus geen thee met melk!) en hebben de stand van zaken eens doorgesproken. Aangezien er teveel gebeurd is, wilde hij dus wel nog CRC herstarten, maar tegelijkertijd zijn eigen huis starten. Het zou verder onmogelijk zijn met Nelson verder te werken, want de littekens zouden blijven bestaan. Daar zit dus nog wel een ‘gat’ in het bestuur en ik weet niet hoe dat gat opgevuld gaat worden.
Rond 11.00u kwamen Nelson en Joseph er ook even bijzitten en ondertekenden ze met z’n 3-en het rapport wat was opgemaakt door de overheidscommissie inzake het interne en externe conflict. Ik heb ze nog mijn verbazing geuit over de maden en Nelson vertelde dat dat ook nog iets op de lijst is om opgepakt te worden. Er moet dan een bedrijf komen dat de tank leegzuigt. Kosten 8000Ksh (80 euro). Gelukkig gingen ze rond 12.00u weer weg, waardoor ik even met Naftali verder kon praten. Hij wilde me graag zijn weeshuis laten zien en ik had de volgende dag om 9.00u met ‘m afgesproken .

Vandaag was het overigens enorm slecht weer! Ik had het zelfs koud en raakte toen ik nog even een half uurtje wat inkopen had gedaan volledig doorweekt en smerig. Mijn broek zag er ongelooflijk smerig uit!!! Om 13.00u had ik afgesproken met Waithaka (sociaal werker) van Umoja. Umoja is een sloppenwijk van Thika. Deze wijk met honderden volledig aan de grond zittende mensen, bestaat uit drie subwijken, waarbij ze in één subwijk hun eigen bier brouwen. Dit bier is zo slecht voor de gezondheid dat je na een jaar of 2 je leven op het spel zet! We zijn er even gauw doorheen gelopen (gauw = 2 uur) en hebben de huisjes die voornamelijk uit golfplaat, steen en modder bestaan, niet van binnen bekeken.Dat wilde hij de volgende keer doen. Hij kwam ook weer met allerlei verhalen over Nelson, maar ik hoor ze aan en stel verder geen vragen. Ik weet toch niet hoe het precies in elkaar steekt, zolang hij mij niet besodemietert, vind ik het goed en anders is het afgelopen, uit.
Toen we een stuk in de sloppenwijk een heuvel naar beneden liepen, kwamen we uit bij stenenbikkers. Degenen die dit werk doen, zijn hier de vrouwen. Er is een hele grote heuvel/berg dat uit rotssteen bestaat. M.b.v. dynamiet worden stukken rots losgeslagen en vervolgens, worden de hele grote stukken door de mannen tot kleinere keien geslagen en mogen de vrouwen met een hamer, zittende op de rotsstenen, deze stenen tot steentjes slaan van zo'n 4-6 cm groot. Ze doen dit de hele dag en verdienen er ongeveer 2000 Ksh mee.... 20 euro... per maand!! Meestal hebben ze dan ook nog minimaal 4 kinderen op de wereld geworpen en is de vader vaak nergens meer te bekennen. Ja, ja in Kenia weten ze wel wat liefde is! hahahah!

De bedoeling is dus in elk geval dat ik een keer terugkom om voedselpakkettten uit te delen. Ik ben benieuwd hoe dat in z'n werk gaat!

Rond een uur of 17.00u was ik weer thuis, smerig en wel. Iedereen lachte me uit, maar ze zeiden wel: "Now you're one of us! You're a Kenian woman!" Dat vond ik dan wel weer leuk (dat dan weer wel!). Ik ben gelijk 3 teiltjes gaan kopen en 3 verschillende soorten zeep. Nee, niet voor mezelf. Maar voor de kinderen. Aangezien de kinderen geen warm water hebben en zichzelf maar moeten zien te wassen, wil ik de nieuwe taak introduceren: het wassen van de kinderen (gezicht, armen/handen/benen/voeten en de rest) met warm gemaakt water...

's Avonds nog wat Engels huiswerk met ze gemaakt en naar bed om 21.00u...

Zo! Ik laat het bij dit verslag en begin aan een nieuw verslag tot op de dag van vandaag!

Dus tot zo!

Tutaonana baadaye!
Kus, Yvette