7. CRC laten klappen of niet??

Ik heb mijn vorige reisverslag gelezen en aangezien ik zoveel wil vertellen, is het allemaal een beetje warrig. Het is niet alleen om de buitenwereld te laten weten hoe en wat, maar ook om voor mezelf dingen op een rijtje te zetten. Ik heb hier met zoveel facetten te maken om voor mezelf te beslissen wat ik wil met CRC, waardoor ik af en toe wel een sparringsmaatje mis. Mijn sparringsmaatje is dus eigenlijk de computer en ik heb ook contact gezocht met Macheo, het weeshuis op zo'n 15 minuten afstand lopen van CRC en geleid door een Nederlander. Organisatorisch zit het daar gewoon heel goed in elkaar. Ik heb contact gezocht met hem, omdat ik er helemaal klaar mee was met CRC. Voor mij mocht het helemaal over zijn. Zoek het maar uit, de kinderen komen vast wel ergens terecht. Deze gedachtengang was afgelopen vrijdag bij mij onstaan nadat ik een overleg had geregeld met de medewerkers. Ik werd er niet goed van om te zien dat de kinderen die permanent medicijnen moeten krijgen niet daarop worden geattendeerd, dat een jongetje snot uit z'n.... OOR had lopen (!!!!!), dat ze niet zorgen voor het aanhebben van de schoentjes van de kinderen, dat het speelgoed wat ik had gegeven al binnen 2 dagen kwijt was en ergens in het veld lag of gewoon kapot gemaakt was, dat de huismoeder deinfecterend middel aan mij vroeg te kopen wat blijkt alleen te zijn voor medisch gebruik en dus erg duur is en de kisten van de kinderen waar de kleding in zit vol zit met smerige en/of natte kleding. Ik pak heel veel op, maar ik was niet meer van plan nog maar 1 cent over te maken als ik terug in Nederland ben wetende dat er toch niet voor de kinderen wordt gezorgd.
Dit heb ik zo ongeveer naar voren gebracht en kreeg ik al hun emoties over me heen. Ik had er letterlijk hoofdpijn van. De belangrijkste boodschap van hen aan mij was dat ze al een half jaar niet betaald gekregen hebben, ze allemaal kinderen thuis hebben die ze niet kunnen voorzien in de basisbehoeften: voeding en gezondheid. "So how can we take care of these children if we can't even take care of our own??!!" "How do we know what to do if there's no management?" "How can we take the children to the doctor if we call Nelson for money and he tells us that he can't give us money to take them to the doctor?" Ik heb ze verteld dat ik ze begrijp en dat ik dit zal bespreken met Nelson en Naftali. Dit hele overleg heeft zo'n anderhalf uur geduurd en Joe de tuinman/jongen was zelfs weggelopen, omdat hij simpelweg niet geinteresseerd is om aandacht aan de kinderen te besteden. Ik heb ze gevraagd als het om geld gaat en ik geef mijn laatste gedoneerde geld aan hen als salaris of ze dan meer tevreden zijn. "Yes! But after that we walk away! We don't want to work here!" Ik heb gezegd dat ik het prima vond, want dit moet NU stoppen. Als het zo moet, dan is het investeren in CRC het niet waard. Hierna heb ik gezegd dat ik nu rust wil en alleen gelaten wil worden. Ik ben meteen naar Macheo gegaan en het hele verhaal verteld. Aangezien Marnix (manager-directeur) naar Nairobi moest had hij maar even tijd, maar hebben afgesproken om maandag uit eten te gaan (gisteren). Pffffff, dit had ik even nodig.
De volgende dag ben ik naar Naftali gegaan om zijn visie te horen. Hij gaf me wat tips en zijn kant van het verhaal hoe hij Nelson kent, maar hij beaamde ook dat een weeshuis geen bestaansrecht heeft als er personeel zit wat niet wil werken.
Dus de maandag (gisteren) zou spannend worden en ik zag al een heel groot conflict ontstaan in mijn hoofd en de medewerkers bereidden zich ook voor voor het ergste, want ze geloofden niet dat Nelson accoord zou gaan met het betalen van mijn laatste geld aan hen.
En toch.....
Aan het eind van de middag heb ik mijn kleine Edwardje's hoofd onderhanden genomen. Hij heeft daar schurft/ringwormen. Ik weet niet wat het is, het enige is dat veel kinderen er last van hebben. Ik wilde z'n hoofdhuid eens goed wassen, want dat gebeurt nooit. Hij vond het zo raar, dat hij moest huilen toen er sop in z'n oortjes terecht kwam. Hij kent het immers niet en was dus bang. Maar nadat ik 'm afgespoeld had en droge kleding aan had gedaan, waren we weer vriendjes.

Maandag: ik was zo moe en wilde gewoon mijn eigen tijd hebben qua slaap en verheugde me om heerlijk uit te kunnen slapen tot een uur of 8.00u. Maar nee, hoor. Om 6.30u wordt er op mijn deur geklopt. Ik heb zolang mogelijk vol gehouden te doen alsof ik niets hoorde, maar de deur ging gewoon open. Staat daar een van de oudere meisjes: "Yvette, can I have a pen?" Ik dacht dat ik het niet goed hoorde. Dus ik vroeg haar wel drie keer: "A pen?" "Yes"... "A PEN?" "Yes" "So, a PEN to write with?!" Ik kon het niet geloven dat ik hierom wakker werd gemaakt. Om mezelf in toom te houden, heb ik haar een pen gegeven. "Are you tired?", vroeg ze ook nog.... "Do you have a pencil?" "No" "Give me 20 shilling" Godsakker! Hop 20shilling, dan ben ik er vanaf en kan ik weer terug mijn bed in. Ik had zo'n slechte zin (bijna een van de enige manieren om mij echt chagrijnig te krijgen is mij wakker te maken, terwijl ik moe ben en er geen reden is om op te staan), waardoor ik erg kortaf tegen Anton was toen hij binnen kwam gelopen om geld te vragen voor het vervoer naar de dokter met 2 kinderen. Hij liep pissig mijn kamer uit, omdat ik hem dus geen geld had gegeven. Ik was ook pissig... gaat lekker. Een uur later komt het meisje van 14 die naar de dokter moest bij mij de kamer opgelopen om te vragen hoe het met me is. Ik heb het haar maar verteld en haar vervolgens het geld gegeven. Erg vermoeid toch maar opgestaan, want vandaag stond de vergadering met Nelson, Joseph en de werkers gepland. Toen Joseph en Nelson er waren heb ik eerst een voorbereidend gesprek met ze gehad. En dit verliep ook nog helemaal prima, met als verrassend besluit dat ze ermee accoord gingen mijn laatste geld aan de werknemers te betalen. D.w.z. 10.000Ksh per persoon. Ik heb ze duidelijk gemaakt dat ik dan niets meer kan doen qua geld, want dan is het op en vanaf dan wil ik tijd voor mezelf. Ook dat begrepen ze helemaal. We hebben nog zeker een uur gesproken over CRC en de historie en wilde met mij een ander gesprek hebben om mijn visie en adviezen te horen. Het blijft lastig, omdat hij nu met allerlei bekentenissen kwam waar ik hem helemaal niet naar gevraagd heb. En dat waren geen bekentenissen die je zomaar aan iemand verteld: hij heeft veel geld gestolen, hij heeft 3 vrouwen, hij heeft mensen de deur uitgezet.... Mijn achterdocht is nu: is dit strategie, is dit mijn vertrouwen proberen te winnen om het later te misbruiken of is er cultuurtechnisch en communicatietechnisch tussen Nederland en Kenia erg veel scheef getrokken met alle gevolgen van dien? Een ding weet ik zeker, daar ga ik in deze laatste 12 dagen niet achter komen.
Vervolgens werden de medewerkers naar binnen geroepen en kregen ze een hele preek in het Swahili over mijn observatie van CRC en de manier van werken. Verrassend genoeg waren er 3 van de op dat moment 6 aanwezige medewerkers die vragen stelden. De sfeer was niet gespannen. Na ongeveer 3 kwartier mochten de medewerkers weer gaan. Ik vroeg Joseph wat hij ze verteld had: "I told them that you observed that they don't work the way they should and that they should have worked better so you were motivated to help us financially. Now you were forced to give them a smaller amount of money then you first wanted to do." "No, did you really say that? Now they will be angry with me!" "No, no, they are ok!" Eerst vond ik het niet zo leuk dit te horen, maar zakelijk gezien is dit wel een goeie zet. Nu krijgen ze vandaag ieder 10.000Ksh wat ze nog nooit hebben gezien. Dus als het goed is, zijn ze superblij. Ik zal dadelijk even wat envelopjes kopen om daar het geld in te doen voor iedereen. En wat daarna gebeurt? Niemand weet het! Maar ik heb mijn missie voor 90% wel voltooid.

Gisteravond ben ik dus met Marnix uit eten geweest en we hebben enkele uren gesproken over CRC, allerlei tips heeft hij meegegeven, hij adviseerde me nog naar een ander project te gaan kijken hoe de kinderen daar leven en hoe het dus echt goed kan lopen. Het heeft me weer veel goed gedaan.

Tussendoor ben ik weer met een meisje teruggegaan naar het kliniekje vlakbij voor haar teen. Dit zag er nog niet best uit en ze hebben nu haar hele nagel verwijderd en weer opengesneden om al het nieuw gevormde pus weg te laten lopen. Was wel even 'jakkes' om te zien.

Verder heb ik nog een onderhandeling gedaan toen ik drie kettinkjes kocht. Ze vroegen me 5555Ksh en ik heb het uiteindelijk gekocht voor 600Ksh!!! Verder proberen ze je hier helemaal niet te besodemieteren, hoor! Hahahah!

Nou, morgen ga ik naar het huis van de bewaker Lukas, de 74-jaar oude man. Donderdag willen Nelson en Joseph weer een vergadering met alle medewerkers. En dan ga ik donderdagmiddag of vrijdag rond 6.00u 's morgens naar Masai Mara om mijn masai-vrienden te ontmoeten. Hoogstwaarschijnlijk lezen jullie pas weer iets van me volgende week dinsdag! Ook per sms ben ik niet bereikbaar, omdat mijn Keniaanse simkaart op een of andere manier geen internationaal verkeer accepteert.

O, ja vanmorgen heb ik een behoorlijke teek op mijn bovenbeen verwijderd... Ik heb er een foto van gemaakt...

Tutaonana wiki ijayo!
Yvette X
P.S. 3 kwartier later: het plaatsen van de foto's lukt niet. Dus nog even geduld!