14. Kisumu, Naivasha

Maandag 25 juni 2012

We vertrokken rond 10.00u naar Kisumu met de matatu. Eerst naar de hoofdopstapplaats in Nakuru en van daaruit naar Kisumu. Dit was een aardig lange rit. Gelukkig hadden we telkens 2 extra stoelen gereserveerd voor onze tassen, dus het was iets comfortabeler zo. We hoefden niet nog eens over te stappen, maar de rit was verre van comfortabel. Ongeveer 2/3 de van de reistijd was over onverharde weg... We zijn zo'n 3-4 uur onderweg geweest vor ongeveer 100km. Ik dacht dat de bestuurder uit zichzelf een kortere route had gekozen, maar dat was verkeerd gedacht. Het was een officiële route... Ongelooflijk. Ik werd lichtelijk misselijk en toen we even eruit mochten, ben ik achter een struikje gauw gaan plassen en wat tijd gaan rekken om even bij ge komen. Maar deze tijd was niet langer dan 5 minuten. De omgeving was dan wel prachtig mooi, heuvelachtig, aardig onbewoond, maar het kon me niet heel veel boeien tijdens zo'n reis in de matatu... Pfff. Rond 16.00u kwamen we aan op een vrij grote standplaats van matatu's. Ik had in mijn Lonely Planet weer een hotelletje gevonden voor 1500ksh (€14.-) per nacht. We lieten ons brengen met een tuktuk die natuurlijk zijn telefoonnummer gaf voor het geval we morgen zin hadden in een rondleiding. Ok, bedankt...
Aankomende in het hotel deed het me denken aan een jeugdherberg. Het was een eenvoudige kamer met warm douche en ik vond het wel even prima zo. We zetten onze spullen neer en zijn toen Kisumu gaan verkennen. En het belangrijkste: Lake Victoria! We hadden er enigszins uitzicht op in de verte...

We zijn rond 18.00u naar een restaurantje gegaan waar het erg, erg gezellig was. Er stonden veel hoge planten en het leek alsof je buiten zat. Knus licht en lekker eten. Hier hebben we een paar uurtjes gezeten en daarna zijn we terug gegaan naar ons hotel. We wilden de volgende dag echt goed gebruiken om naar het meer te gaan en daar rond te hangen. Maar ik wilde ook naar een ander hotelletje.
Na het ontbijt vroegen we of we de tassen konden laten staan, omdat we eerst dat andere hotel wilden vinden. Ik zag wat advertentieborden en "Nyanza Club" sprak me wel aan. We gingen erheen en vroegen of je ook zonder een clublid te zijn hier kon slapen. Geen probleem. Ze lieten ons een kamer zien en dat was gelijk goed. Terug naar het oude hotel, spullen ophalen, een stuk gelopen en het laatste deel met de tuk-tuk. Dit was helemaal goed! Op naar het meer. Het was inmiddels rond 11.00u. Nou, ik had natuurlijk een prachtig meer voor ogen met strand... Na ongeveer een half uur lopen waren we er nog niet. We moesten een grote plas water voorbij zien te komen van een slootje of iets wat was overstroomd. En wat doe je dan? Daar maakt je gebruik van door bijvoorbeeld je motor te gaan poetsen! Hahahah! Weer zo'n creatif idee! We bestelden maar een piki-piki die ons nog een heel eind bracht door modderige paden, waarschijnlijk met omwegen om te doen lijken dat het ver genoeg was voor het geld dat we 'n hadden betaald. We kwamen uit in een moddelpoel bij een megalux hotel. Iemand stond ons gelijk ter woord en ik vertelde dat we op zoek waren naar een strand... Helaas... hier geen strand! Dan maar een boottochtje? Dit was niet goedkoop, maar we hadden een dealtje gemaakt voor 1000ksh. Om bij het water te komen, moesten we door het hotel en over het terras bij het water. Ik vroeg hoeveel een kamer hier kostte... De goedkoopste was 15.000ksh, zeg maar 140euro... Er was volgens mij niemand te bekennen, maar het zag er allemaal gelikt uit!
We stapten via een klein steigertje in ons houden bootje met een 'kapitein' die de motor aanzette. De jongen vertelde veel over het meer. Hoe groot het was, dat het zich uitstrekt binnen Oeganda en Tanzania en dat het kleinste deel in Kenia ligt. Het water is smerig vanwege de uitstoot van fabrieken en riolering. Het was ook duidelijk te zien. Getsiederrie! We gingen richten de nijlpaarden waar er een boel van in het water zitten. Hier en daar zag je wat vissersbootjes. Het was een romantisch tochtje waarbij ik in elk geval wat vakantiegevoel had. Voor Wilson was het helemaal nieuw, dus hij geniet er bij voorbaat al van.
Na een uurtje waren we terug bij de kade en zijn we een andere weg gewoon teruggelopen. We kwamen nog uit bij een stalletje van iemand die schilderijtjes maakte. Na een onderhandeling, heb ik er eentje gekocht.
Het was vrij warm en ik had erg veel dorst. We liepen door tot de eerste de beste mogelijkheid om coca-cola te kopen. Heerlijk! :-) Van daaruit zijn we het centrum ingelopen. Lekker even wat winkeltjes bekeken. Ik wilde sandalen kopen en even internetten. Wilson wilde een riem. We hebben in een behoorlijk modern internet-café-restaurant gezeten waar we wat hebben gegeten en gedronken. De middag vloog voorbij en voor je het weet is het dan weer donker.
Voordat we terug gingen naar ons hotel, hebben we nog even wat rondgelopen in de wijk van het hotel op zoek naar weer een ander hotel, want ik wilde eigenlijk nog wel een nachtje blijven. We hebben een mooi hotel gezien, maar zouden de volgende dag verder zien.
Ik weet even niet wat er was, maar toen we gingen eten was ik enorm, enorm chagrijnig en volgens mij boos op Wilson. Ik weet echt niet meer wat er was. Nou, gelukkig maar! Het avondeten was in elk geval niet erg gezellig... Ik weet ook dat het diezelfde avond uit is gesproken. Tja, het hoort erbij zullen we maar zeggen.

De volgende dag zijn we verder gereisd, de terugweg via Naivasha. Nououoou, die dag was echt zo verspilde tijd. We hebben er echt de hele dag over gedaan! Van die dag hebben we wel 3 uur in en rond de matatu gewacht tot die eindelijk vertrok!! Hij vertrekt gewoon niet eerder voordat die vol zit! Zoooooooooo, welcome to the African way of living! Wachten is in Kenia een werkwoord, zeg maar. Voor ons westerling is dat meestal een noodzakelijk iets als het niet anders kan. Pffff, we zijn een paar keer de winkeltjes gaan rondwandelen, hebben wat koekjes gegeten en cola gedronken... En maar wachten... Toen we uiteindelijk vertrokken werd de rit zelf ook nog een drama, omdat eerst een kerel achter mij vreselijk aan het schreeuwen was door die telefoon om zaken te doen wat zeker 2 uur duurde en daarna vroeg een vrouw achter mij of ik even de chauffeur kon aantikken. Deze vrouw was vreselijk kwaad op de chauffeur, omdat hij de afslag naar het dorp voorbij gereden was waar zij het kaartje voor had gekocht. Het werd dus een ruzie in de matatu. Vervolgens werd het voor andere passagiers duidelijk dat zij ook besodemieterd waren en schreeuwde die man met zijn telefoon er nog bovenuit. Hij ging me toch tekeer tegen die chauffeur! Ik werd zelf bang dat we een ongeluk zouden krijgen. Een ongeluk krijgen in Kenia is niet heel bijzonder, omdat ze door hun rijgedrag dat zelf veroorzaken. Ze maken gewoon risicovolle manoeuvres, vooral bij het inhalen. Dus ik werd steeds banger. Toen ik er niet meer tegenkon, werd ik verschrikkelijk kwaad op de man achter me en schreeuwde tegen 'm of hij wel helemaal goed bij zijn hoofd was om tijdens het rijden ruzie te maken met de chauffeur!! Of hij zich realiseerde dat hij verantwoordelijk zou zijn voor het ongeluk wat er zou kunnen gebeuren door zijn gedrag. Hij vond dat hij het recht had om hem voor het gerecht te slepen, omdat hij mensen besodemieterd. "Then do that! But don't fight here!" Ik vroeg de chauffeur vervolgens onmiddelijk te stoppen en buiten verder ruzie te maken, maar niet tijdens het rijden!! De passagiers moesten allemaal lachen, maar ik denk eerder van de zenuwen, dan dat het echt leuk was. De man begon in het Swahili over mij te praten, maar ik kreeg aardig wat mee. Hij zei dat hij bang van mij was, maar als ik met hem wilde vechten, was hij er klaar voor. Hij begon vervolgens in het Engels tegen mij en vroeg me mijn naam. Die kreeg hij dus niet van mij. Na een minuut of 10 stopte de chauffeur en stapten er ongeveer 5 passagiers uit die allemaal besodemieterd waren.
We reden door en kwamen bij wegwerkzaamheden uit, omdat er geasfalteerd werd. De chauffeur wilde over het nog warme asfalt rijden, waar ik ook weer boos over werd. Snappen ze het hier dan echt niet? Het verkeer werd tegengehouden door bewakers met geweer en een gespijkerde wegblokkeringslat. Toen een jeep toch het lef had door te rijden werd dat ding er gelijk voor geschoven en YES lekke banden! Jongens, jongens, wat een gedoe. We stapten allemaal uit, omdat de chauffeur niet omgeleid wilde worden. Na ongeveer een kwartiertje wachten, werd de weg opengesteld. Nou, ja, zeg.... het zal allemaal wel.
We reden naar Naivasha door waar iedereen uitstapte. De man ging direct weer met de chauffeur in woordengevecht, waardoor er meteen meer mensen omheen kwamen staan. Wilson en ik gingen ongezien weg van dit gedoe. Maar het was inmiddels wel alweer donker...
Ik had in mijn Lonely Planet alweer uitgezocht waar we heen zouden gaan. Tjeetje, nou die Lonely Planet mocht wel een keer bijgewerkt worden! We gingen naar een hotel van een Chinese eigenaar. Het zag er van de buitenkant al niet goed uit... We gingen naar binnen waar we bij de receptie vroegen om een kamer te zien. We kregen de sleutel mee en gingen de lift in... Niets bijzonders... voor ons... Maar wel voor Wilson. Hij had dus duidelijk geen idee toen we zo'n klein hokje ingingen waar ik op een knop drukte... Toen de deuren weer opengingen, zei hij: "What is this?" met grote verbazing! Ik moest lachen en probeerde hem uit te leggen wat een lift is. We gingen de kamer binnen en het zag er meer naar uit dat het een "afwerkkamer" was dan een fatsoenlijke hotelkamer. Het zag er niet schoon uit, het beddengoed vertrouwde ik ook niet, de televisie was kapot en de wc-bril ontbrak... Ik wilde een andere kamer zien, die iets beter was. Die hebben we maar genomen, maar ik voelde me niet lekker daar. We hadden echter geen andere keuze meer, dan dit maar te accepteren. We waren doodop van deze lange en enerverende dag en het was donker. We hebben de spullen neergegooid en zijn op zoek gegaan naar een restaurantje.

De volgende dag (donderdag 28 juni) zijn we zo vroeg mogelijk vertrokken om een ander hotel te vinden. Die vonden we toen een man ons op straat aansprak. Hij bracht ons naar een hotelletje dat er best knus uit zag. Het had ook weer veel weg van een oude jeugdherberg, maar het zag er in elk geval een stuk schoner uit. En niet duur! 2000ksh per nacht. Daarnaast organiseerde hij ook tochtjes en vroeg hij ons gelijk of we interesse hadden in een tochtje naar de krater bij Lake Naivasha. Ik had er wel zin in. Die paar kleine dingen waarbij je het gevoel had dat je op vakantie bent, miste ik zo. We sloten een deal en zouden over 2 uur worden opgehaald. We gingen ons even douchen, omkleden en nog wat over de markt lopen. We zorgden dat we op tijd terug waren, want je weet maar nooit. Je hebt Kenianen die zich wel aan de tijd houden! En dat was deze dus ook! Perfect timing! Het was een privé-jeep waar we mee werden opgehaald en waar het dak van open kon. Echt leuk! We reden door de straten en kwamen langs bed