10. Kast gemaakt, onderhandelingen weeshuis

Zo... 3 maanden verder. Ik heb geen dagboek bijgehouden, dus ik moet goed graven in mijn gegeheugen met behulp van mijn foto's om de 2 laatste weken goed te kunnen beschrijven. Waarschijnlijk heeft het één voordeel: de verhalen zijn korter! Maar misschien maakt het dat ook wat minder boeiende. Ik weet het niet... We gaan het zien!

20 juni:
We waren bij de kast... Joe heeft de uitdaging aangenomen en terwijl ik de volgende dag op pad ging met Wilson om verder te gaan met de zoektocht naar een nieuw weeshuis is Joe met David aan de slag gegaan.
Ik had mijn 'nieuwe' broek aangetrokken en toen ik op bed zat en we de laatste dingen aan het bespreken waren, begon David ineens te lachen en te wijzen op mijn broek... "Shit! What is this! Oh, my God! It's good you're seeing it now instead of me leaving the house and doing the things I wanted to do!" Een gat in het kruis van een cm of 10!!! "Could you please go to find somebody to repair it?", vroeg ik David. Ik trok gauw een andere broek aan en we zijn gegaan.

Wilson en ik gingen naar Watoto Wenye Nguvu om daar te vragen aan Elizabeth of het goed was dat we met Mbogo huizen gingen bezoeken waarvan Mbogo wist dat die vrij stonden. Elizabeth vond het een goed idee en zo ging we met Mbogo in de middag op weg naar Nkolilba. We zijn het pad vanaf Watoto afgelopen naar de openbare weg om daar vervolgens op een matatu te wachten. We stapten na een minuut of 5 uit en zijn toen een minuut of 15 gaan wandelen langs het eerste huis wat Mbogo mij had laten zien. Wilson viel het meteen op dat het dichtbij de weg stond en er nog veel moest gebeuren.
We liepen verder naar een prachtig huis. Mbogo llegde me uit dat hij deze familie ziet als zijn ouders, omdat hij er een tijdje gewoond heeft en ze heel goed voor hem gezorgd hebben. Al vertellende liepen we een lange oprijlaan op naar een huis waarvan ik zei: "Wow! Mbogo this is beautiful and big!" Hij klopte aan en even later maakte de huishoudster open. Hij legde uit wie hij was en we werden binnengelaten. We werden begeleid naar een huiskamer van ongeveer 8 bij 12 meter volgestouwd met bankstellen aan de zijkant. Het had allemaal knusse raampjes, veel gordijntjes, een vloerkleed en de nodige christelijke afbeeldingen en uitspraken aan de muur. Ik keek Wilson aan, van "wow", maar hij houdt zich altijd bedeesd als je je begeeft in de omgeving van diegene waar het om gaat en toont dan geen emotie, buiten een snel gebaar van "inderdaad echt groot" (ken je dat gebaar :-)....)
We mochten gaan zitten en kregen limonade aangeboden. De huishoudster legde uit dat het niet zo goed gaat met mevrouw en dat ze er zo aan zou komen.
Ik nam de hele huiskamer eens goed in me op en de hamvraag kwam bij mij al gauw binnen: "Hoe krijg je het voor elkaar om zo'n huis te bouwen??"
Mevrouw kwam na een minuut of 5 aangelopen: een grote vrouw in alle opzichten en welvingen, een vriendelijke uitstraling, een echte African big mama, met een jurk en een driekante doek over haar schouders en rug. We gaven haar een hand en Mbogo legde haar uit wat we kwamen doen. Het ging om het huis wat we gezien hadden en wat moest worden opgeknapt. Welke plannen had zij daarvoor? Haar antwoord was dat ze het met haar man wilde opknappen, maar nog zeker een half jaar nodig had om het geld bij elkaar te krijgen. Daarna wilde ze het verhuren. Om het verhaal niet te lang te maken nu, heb ik haar verteld dat we daar niet op kunnen wachten, maar dat we mogelijk wel studenten Bouwkunde hierheen kunnen halen om dit klusje te klaren. Dit vond zij een goed idee en wilde het met haar man overleggen. In mijn achterhoofd had ik: "Hm, nou, daar trekken we dan ook maar een paar maanden voor uit, maar dat gaan we in deze paar weken niet redden."
We kletsten wat en kregen wat chapati aangeboden. Mbogo ging voorbidden alvorens we ervan proefden. Ik observeerde ze tijdens het bidden en vraag me telkens weer af hoe het toch kan dat er zoveel onenigheid, corruptie en geweld is in zo'n land als er zoveel gebeden wordt. Het bidden op zich vind ik wel mooi, maar waarom, waarom doen de mensen elkaar daar zoveel pijn? Nou, ja dat terzijde...

Ik heb haar gevraagd of ze het huis zelf gebouwd hebben en hoelang ze erover gedaan hadden. Ze heeft het met haar man gebouwd in twee fasen. In totaal hebben ze er zo'n 10 jaar over gedaan. Maar het mag er dan ook echt wel zijn! Ik ben nog even naar de wc gegaan die er ook prachtig uitzag. Mooi, hoor! Het kan allemaal, ook in Kenia! Wel triest dat ze ziek is, een of andere rare tongziekte (en nog iets, maar dat weet ik niet meer), waarbij ze geen controle meer heeft over haar tong en er constant op bijt. Medicijnen schijnen te helpen en als het goed is, gaat het wel weer een stuk beter over een tijdje.

We zijn in totaal zo'n anderhalf uur gebleven. Toen we naar de achterdeur gingen om naar buiten te gaan, passeerden we zelfs zo'n grote Amerikaanse ijskast! Jeetje! (Helaas helemaal geen foto's van dit huis!)

We namen hartelijk afscheid en vervolgende onderweg. Hiervoor hadden we de hulp nodig van een vriend van Mbogo om ons daar te brengen waar Mbogo nog een huis wist. We pakten eerst nog een matatu, omdat we nog even bij het huis van Mbogo langsgingen. De safari-mieren waren er niet, omdat het nog geen avond was, dus ik kon ze Wilson niet laten zien jammergenoeg.
Aangekomen bij zijn huis, was zijn vrouw er ook die net zoete aardappelen had gekookt.Ze bood ons wat gekookte aardappels aan die ik in eerste instantie niet aan wilde nemen, omdat ze ze net voor haar gezin had gekookt, maar ik vind ze wel lekker! Ze pakte een plastic tasje en deed daar 3 grote aardappelen in. Mjammie!
Wilson ging nog even naar de toilet en daarna gingen we weer terug naar de weg waar de vriend van Mbogo inmiddels was gearriveerd.
We stapten in zijn auto en gingen naar een lokatie waar het leegstaande huis stond. Het was een soort van boederij geweest met een grote kippenschuur. Het had een behoorlijk terrein waar de kinderen heerlijk zouden kunnen spelen. Het had ook 2 watertanks en je kon er makkelijk een groente en fruit verbouwen.
Het huis zelf had wel de nodige reparatie nodig... In het huis woonde een moeder met haar paar kinderen. Ik moest een foto maken van haar dochtertje (zie foto). Ik weet niet meer wat de reden was, maar we hadden ter plekke al van het huis afgezien. Of het nou om geld ging, restauratie of de periode dat we erin konden zitten? Ik weet het niet meer. Ons bezoek was ook maar ongeveer 20 minuten waarna we weer weg zijn gegaan.
Het volgende programmapunt was een gesprek met de huiseigenaar van die vriend van Mbogo die in principe een prachtig huis had om een weeshuis van te maken. Maar het ging nu om de huur...
We gingen naar een aardig restaurantje vlak in de buurt, waar nog 2 andere mannen zaten waar we met z'n 3-en bij aansloten. Wilson wilde eerst ergens anders zitten, omdat hij het toch niet zou kunnen volgen, maar we geboden hem toch er gezellig bij te komen zitten.
We namen allemaal wat te drinken en begonnen ons gesprek. Geen van beiden sprak in eerste instante de huur uit, maar de man begon zijn verhaal over zijn plan n.a.v. de vraag die ik steld over wanneer we erin zouden kunnen trekken en wanneer hij er dus uit zou zijn. Hij had een prachtig plan bedacht, nadat hij zei dat hij 20.000ksh (180-200 euro) huur wilde. Ik liet niet merken dat ik het daar helemaal mee eens was en zei alleen dat ik dat allemaal met het bestuur in Nederland moest bespreken. Hij vervolgde zijn verhaal en zei dat hij er binnen een maand of 2-3 uit kunnen zijn, mits hij het geld had. Na een lange inleiding, volgde:".... so if you pay 1 year in advance, it is no problem for me to leave." "Aha!", dacht ik "Kumbatio wordt nu als soort van bank gebruikt! Jaja...." Ik vertelde hem dat er geen sprake van was om een jaar vooruit te betalen. Daar was geen discussie over mogelijk. Na wat onderhandeling zei ik dat het maximaal een half jaar zou kunnen zijn wat ik met het bestuur moest overleggen. Verder dan dat zijn we niet gekomen. We hebben nog wat bijzaken overlegd, maar dat was het dan ook. Het gesprek kwam tot een eind na ongeveer en uur. Het was inmiddels al tegen 20.00u, dus we moesten hoe dan ook gaan. Wilson en ik gingen met de matatu naar Makongeni. Ik heb de mannen allemaal een stevige hand gegeven en we zijn naar de weg gegaan om op een matatu te wachten. Gelukkig kwam die al gauw. Na Mbogo te hebben omhelsd en bedankt zijn we ingstapt en gegaan.

Achteraf gezien wel iets wat ik zo ongelooflijk leuk allemaal vind. Ook al was ik nog niet veel verder gekomen, ik was er druk mee en kijk mij nou, ik en onderhandelen tussen de mannen! Hahaha, het zijn serieuze zaken, maar ook wel leuk!!! Nooit gedacht dat ik in dit soort dingen mijn passie ben gaan vinden!

Bij thuiskomst stond David ons op te wachten en wachtte tot er een reactie van mij kwam toen ik ons huis binnenliep. "Hey! Wow, the cupboard!" De kast stond er voor.... 2500ksh!!! HAHAHAHHA, kijkkijkkijk. Heel eenvoudig van spaanplaat en ze hadden de timmerman gevraagd de kast bij ons op de binnenplaats in elkaar te zetten waarbij Joe en Wilson zouden helpen. Het moest wel nog geverfd worden, maar dit zag er verder prima uit. Het gaan er niet om of deze mooi is, maar het gaat om het praktische en daar voldeed het aan! EINDELIJK!!!

Het was een nuttige en leuke dag, maar de missie is nog niet voltooid...

Tot zover deze dag wat toch nog een lang verhaal is geworden!

Tuonane!
Yvette