9. Besodemieterd door meubelmaker

19 juni

Vandaag wilde ik gewoon even Thika Town in om wat Swahili leerboeken te kopen voor mezelf, wat Engelse leerboeken voor Wilson, woordenboeken en een landkaart (die ik thuis vergeten was).
We gingen met z'n drieën rond 13.00u naar Thika Town om daar gewoon even lekker rond te snuffelen. Maar voordat we naar de matatu's gingen, wilde ik eerst even naar meneer de meubelmaker om er zeker van te zijn dat de kast morgen klaar zou zijn. Ik had er namelijk niet zoveel zin in om me als malle Truus voor de gek te laten houden door die kerel.
We kwamen aan en David vroeg hoe het met de kast stond. De man zei dat deze morgenmiddag klaar zou zijn. Dat was de derde uitstelpoging dus... Ik vroeg de man me te laten zien hoe ver hij al was. "It's not here, it's somewhere else. But tomorrow it will be finished." "When tomorrow?", vroeg ik. "At around 5 o'clock." "If you don't have it finished by then, I want my money back!" (Je weet wel die 1000ksh die we vooruit moesten betalen). Ik kreeg steeds meer het idee dat die man helemaal niets aan het doen was.

We liepen weg en David zei: "Those fundi (klusmannen) are the worst liars! So let's see by tomorrow."

We liepen nu door naar de stage waar de een na de andere schreeuwerd je weer zijn matatu wil laten instappen. Ik vroeg me altijd af waarom iedereen zo stoïcijns altijd voor zich uit kijkt, maar ik begin het te begrijpen... Als je niet bij jezelf blijft en je laat afleiden of intimideren door die schreeuwerds, dan laat je je mooi voor de gek houden. Het gaat hen er alleen maar om om de matatu vol te krijgen. Of het daarvoor nou de juiste passagiers zijn of niet...

We hebben lekker wat rondgebanjerd in Thika Town, wat gegeten en gedronken en de dingen gekocht die ik wilde kopen. Na een geslaagde paar uurtjes, kwamen we rond 16.00u aan bij Makongeni waar ik nog even over de markt wilde lopen om groenten te kopen. Onderweg kwamen we een optreden op een podiumvrachtwagen tegen midden op de markt. Harde muziek en Afrikaanse dans door een man en vrouw. Dit wilde ik wel even zien! Na een minuut of 10 was het afgelopen en wilde ik klappen, maar.... niemand klapte, niemand juichte... Huh? Wat is dit? Ik vroeg het David en die zei dat dat normaal was dat dat niet gebeurde. Oh.... Weer wat geleerd dan over de cultuur... Wel jammer.

We liepen verder de markt op om groenten te kopen. Onderhandelen doe ik daar niet heel veel, want de prijzen zijn ongelooflijk laag, waardoor ik bijna er geld bovenop wil doen... We gingen naar huis met 4 tomaten voor 20 cent, 500g maiskorrels voor 25 cent en een grote witt kool voor 30 cent... Pasta of rijst erbij en de maaltijd is weer compleet!

Voordat we naar huis gingen, wilde ik toch meneer de meubelmaker weer even bezoeken om toch nogmaals te peilen of hij wel daadwerkelijk van plan was om die kast af te hebben morgen.
We gingen erheen en ik stelde de vraag: "We're just wondering whether the cupboard will be finished tomorrow?" Hij draaide zich naar David, begon in het Swahili en Kiguyu tegen hem te spreken en begreep dat hier zaken werden besproken die niet voor mijn oren bestemd waren. Ik begon me lichtelijk op te fokken, maar hield me in... David draaide me naar mij en vroeg me: "Do you know what he said?" "No" "He said that he's not going to make the cupboard, because he knows now that there's a mzungu and he would have never made this cupboard for the price of 2500ksh if he knew you were there." Zo! Dat was weer duidelijk, maar dat ik mijn geld hoe dan ook terug zou krijgen, zou ik nu ook duidelijk maken!
"I want my money back", zei ik kort en duidelijk. De man begon zijn volgende smoes: "You know I've bought the materials and...." Ik wist precies waar hij heen wilde en werd woest: "Stop telling me you can't give me back your money! You're doing your business for years everyday so you know EXACTLTY what you are doing, so give me my money back NOW!!!!" Ik was echt furieus en was tot alles in staat! De woede straalde uit mijn ogen. Verdomme!! Waarom kan je met dat soort mensen nou niet gewoon overleggen!?!?!
David vertelde de man in het Swahili dat hij beter ervoor zorgt dat ik de 1000ksh terug zou krijgen, "because once she get angry, everything is going to be wrong!" De man liep weg. Ik vroeg David wat hij ging doen: "He's going to get the money somewhere from somebody else, because he doesn't have any."
"Ah, come on! He has enough money he's just pretending now that he doesn't!"
Ik was me alvast aan het bedenken wat ik mee zou kunnen nemen van die man als hij terug zou komen met een volgende smoes... Hij kwam terug en gaf me de 1000ksh. Hij vroeg me of de kwitantie. Het lef! Ik had deze niet bij me en vond het wel prima zo. "Twende!" (let's go) en we liepen weg. De klootzak!! Vorig jaar wilde ik graag een kast, maar kwam het er allemaal niet zo van. Nu leek het gelukt te zijn en worden we besodemieterd!

We liepen de markt weer uit en kwamen langs wat broekenstalletjes. Ik wilde een nieuwe broek en Wilson ook. Dus gauw nog even... We kochten allebei, na de normale gang van zaken van onderhandeling, een broek met zakken aan de zijkant van de broekspijpen voor 550ksh per stuk! (5 euro) Dat was alsnog een leuke afsluiting van deze dag!

We gingen naar huis waar Joe even later ook kwam. Ik vertelde hem het verhaal en kwam ineens op het genieuze idee om Joe hiervoor in te zetten. Joe heeft een lekkere babbel en weet mensen te bespelen. Hij zou eventueel nog wat geld krijgen voor een certificaat "goed gedrag" en een medische check-up te doen om zijn plan te verwezenlijken naar Saoedi-Arabië te gaan. Ik was hierover nog aan het twijfelen. Maar als hij het voor elkaar kreeg om morgen de kast door iemand te laten maken en diezelfde dag te laten leveren, dan kreeg hij het geld. Dat vond Joe een leuke uitdaging en nam de deal aan. Morgen zou de grote dag zijn...