8. Op weeshuizenjacht, mieren in mijn broekspijp!

Maandag 18 juni
Vandaag ben ik in mijn uppie naar Watoto Wenye Nguvu gegaan. Wilson had het idee om de elektriciteit en het water te gaan betalen. Dat leek me ook een goed idee, want alles neemt zoveel tijd hier in beslag. Alles wat ik in Nederland in een dag doe, heb ik hier in Kenia een week voor nodig. En de tijd vliegt en ik moet achter mijn missie aan. Dus prima idee! Het idee werd versterkt door enige irritatie as resultaat van de omstandigheden. Het idee om te ontspannen, is tot nu toe niet waargemaakt. Teveel subzaken die ik ook niet zomaar los kan laten. Het idee om alleen met Wilson in het huisje te kunnen zijn, is tot nu toe niets van gekomen. Ok, misschien 2 dagen. Het idee om cultuurgevoelige zaken aan elkaar uit te leggen, lukt niet. En dat begint me meer en meer op te breken. Ik was dus ook wel blij dat ik even alleen kon zijn.
Aangekomen bij Watoto Wenye Nguvu, trof ik alle social workers en Elizabeth in een belangrijke vergadering over een moeder die al 3 jaar niet voor haar kinderen zorgt en nu ineens zg. de verantwoordelijkheid op zich wil nemen en met haar kinderen naar Kisumu wil vertrekken. Leuke uitdaging! Ik heb van de tijd gebruik gemaakt om mijn email bij te werken en mijn reisverslagen.
Na over wat persoonlijke zaken gesproken te hebben met Elizabeth, heb ik met Katiku gesproken over het huis van het koffiebedrijf. Maar er was nog geen nieuws. Ok, dan…. Vervolgens heb ik het wat meer in de groep gegooid bij de social workers en gaf de supervisor mij het idee om bij wat andere huizen te gaan kijken samen met hem. Ik vroeg hem: “Now?” Als ik tot 16.30u de tijd had dan zou ik met hem meekunnen. Daar nam ik zeker graag de tijd voor!
We gingen nog verder weg van Thika town naar 3 huizen kijken. Hij haalde er gelijk een vriend met auto bij om ons sneller te kunnen verplaatsen. Het eerste huis was prima, maar er moest wel het een en ander aan gerenoveerd worden. Het huis stond aan de drukke weg en er woonden al wat mensen in. Je zou kunnen zeggen: anti-kraakbewoners. Een moeder met wat kinderen die buiten op het bordes wat aan het koken waren. We gingen het huis binnen: de grootste ruimte met houten vloer (nee, niet zoals wij in huis van een mooie vloer kunnen genieten, maar gewoon basale houten planken) kon als eetkamer en gezamenlijke ruimte gebruikt worden. We liepen weer naar buiten en gingen naar achteren. Daar zaten nog wat deuren en achter iedere deur zat weer iemand anders! Er is geen licht, het is er stoffig, er wordt gekookt en de was hangt op. Er staat in iedere kamer een bed en wat stoelen… De bewoner of bewoonster liet zonder problemen haar/zijn kamer zien. Een man leidde ons naar de kelder waar ook nog wat van gemaakt kon worden…. een strafhok ofzo hahahaha!
Er stond wel een watertank, maar ook die moest hersteld worden. Genoeg ruimte binnen: een stuk of 5 kamers en buiten genoeg speelruimte.
Ik nam wat foto’s en we gingen er weer vandoor. Op naar het volgende gebouw. We reden weer een stuk verder van Thika en kwamen uit bij een zeer slecht afgemaakt gebouw waar ik ook in mijn gedachten weinig van kon maken. Het was meer een rijtje kamers naast elkaar. Er was nog geen 1/3 van afgebouwd en een gezamenlijke ruimte was er ook niet. Hier was ik gauw klaar. Graag naar de volgende!
De bestuurder vertelde Mbogo mij even in te lichten over de bedoeling. Ik dacht al: “Nu gaan we het krijgen. Maak je borst maar nat!”….
Het verhaal was dat het volgende en laatste huis van vandaag door meneer de bestuurder zelf werd bewoond. Hij is op dit moment bezig met het bouwen van een nieuw huis en wil zijn oude huis graag verhuren… Nou, ook… ik wacht af.
We gingen een rotsige weg hobbelend af en kwamen uit bij een aardig huis met een aardige ruimte aan tuin. Niets mis mee! Hij gaf me een korte rondleiding en eigenlijk kan dit een heel gezellig weeshuis worden! Het huis ligt op een kleine helling, waardoor het huis licht trapsgewijs is opgebouwd. Het had maar één nadeel: de wc was buiten het huis en er waren geen douches. Maar goed, kleinigheid. We konden gebruik maken van zijn stukje land om groenten op te verbouwen en het hebben van kleinvee, was ook geen probleem. We spraken er nog wat over onder het genot van enkele sinaasappels bij hem in de huiskamer, gesneden door de huismeid.
Maar nu… de huur…. Eerst de boel even laten bezinken en daarna zouden we op de huur terugkomen, morgen of overmorgen… Pffff, weer een boel om over na te denken… Helaas was het al veel te laat om goeie foto's te kunnen maken, dus van dit zo goed als kant en klare huis, heb ik geen foto's helaas!

Ik werd terug naar Makongeni gebracht wat wel zo’n 20 minuten rijden was. Op de terugweg gingen we nog even bij Mbogo langs. Dat was dus al na zo’n 5 minuten. We reden een metalen poort door en kwamen uit op het terrein van een klein ziekenhuisje. De auto werd neergezet en we liepen een stukje terrein door naar achteren. Het was al donker, maar de verlichting van het ziekenhuisje gaf net genoeg licht om een heel klein beetje te kunnen zien. De Afrikaan heeft daar geen last van; ogen als een adelaar! Maar wij blanken, pffff, ik zie echt bijna niets en gebruik altijd het zaklampje van mijn mobiele telefoon als het donker is.
Mbogo waarschuwde me voor iets waarvan ik niet helemaal begreep wat. Hij stopte en wees mij op een soort van donker slanggedaante op de grond. Ik begreep dat ik daaroverheen moest stappen, maar wat het nou was. Het lag gewoon stil. Ik bleef er even bij staan om er beter naar te kijken…. toen zag ik het….: zo ontzettend veel grote mieren (zo’n 1,5 cm) dat ze een slangvorm vormde van ongeveer 5 cm dik over een pad heen…. Ik liep gauw door. We kwamen na zo’n meter of 50 aan bij het huisje van Mbogo. Het was een aardig huisje van steen, niet klein, maar gemiddeld voor Keniaanse begrippen. Ik begroette zijn vrouw en zijn 2 kinderen met de omhelzing en na een paar seconden zei ik: “Shit, the ants have gotten me!” Ik keek naar mijn broekspijp waar aan de zijkant een veter hing om de broekspijpen van onder nauwer te maken. En daar liepen ze: wel meer dan 10 over de veter, de broekspijp binnen. Ik raakte lichtelijk in paniek, want ik ken deze mieren niet. Zijn ze gevaarlijk of niet? Mbogo en zijn vrouw hielpen me met de mieren van de veter te halen. Ik voelde echter ook mieren in mijn pijp al op kniehoogte… Ik zei dat ik mijn broek uit wilde doen en wel nu… Zijn vrouw zei: “Come here”, en leidde me richting een slaapkamer. Daar deed ik mijn broek uit en er kwamen nog wel een stuk of 5 mieren tevoorschijn. Jeetje, heb ik weer! We hebben mijn broek binnenstebuiten gedraaid en nauw bekeken en uitgeschud. Na goedkeuring van vooral mezelf heb ik mijn broek weer aangedaan.
Ik ging terug de woonkamer in en Mbogo zei: “It’s because you were standing there. They just came to you and went into your trousers hahaha” “Maybe I will get sick now!” “No, no, no, they just bite but they are not dangerous! They are called safarians and appear in the evening. They’re not dangerous.” Enigszins gerustgesteld bleven we nog 5 minuten. Zijn vrouw vroeg of we bleven eten, maar ik zei dat ik geen tijd had. “Another day?”, vroeg ze, zoals iedereen steeds vraagt. “I don’t know because I’m quite busy.” “When can you come?” Mbogo merkte dat ik het wat lasting vond en zei tegen haar: “As soon as she has some time she will come.” “Yes”, beaamde ik.

We vervolgende onze weg en ik sprong nu ruim over de mieren heen. Brrrrr…. Eigenlijk de eerste kleine beestjes waar ik in Kenia mee geconfronteerd ben. Valt mee, toch? Eigenlijk wel, he?
Wilson had inmiddels een keertje gebeld en ik smste hem terug dat ik zo naar huis kwam. Het was inmiddels 20.30u. Tegen 21.00u kwamen we aan bij het pad richting ons huisje. Wilson stond daar samen met David klaar. Ik maakte nog wat laatste afspraken in de auto met de mogelijke verhuurder, betaalde hem nog 500ksh voor de rit en ging de auto uit.
Wilson tilde me spontaan van blijdschap op! Hartstikke leuk, maar de behoefte om over bepaalde zaken te praten was bij beiden ook sterk aanwezig. Dat hebben we deze avond laat dan ook gedaan en dat deed goed! En dat allemaal in het Swahili!