7. Op zoek naar ander huisje, ontmoeting Mary

Zondag 17 juni
Vandaag zijn Wilson en ik in de middag op weg gegaan naar een ander huisje. In de ochtend nam ik de tijd om wat te schrijven op mijn laptop en ons huisje wat op te ruimen, terwijl David en Wilson druk aan de gang gingen met een enorme berg was te wassen en op te hangen.
Ik had inmiddels het bericht gehad dat tussen vrijdag en maandag er een bestuursvergadering zou plaatsvinden van het koffieplantagebedrijf over ons huurvoorstel. Aangezien ik het Engels van Gerald (social worker die ook bezig is met he zoeken van een weeshuis voor ons) erg slecht versta, zei ik hem door de telefoon dat ik morgen langs zou komen. Dus dat liep…. dacht ik…. Het andere mogelijke weeshuis was nog steeds geen nader bericht over. De eerste moedeloze gedachten begonnen wel een beetje op te breken. Ik wist ook niet hoe ik het zelf mogelijk aan zou kunnen pakken. Het zou schelen als ik een eigen auto had, maar dat heb ik dus niet. Dus… Morgen kan ik in elk geval even onder vier ogen aanhoren hoe de vlag erbij hangt.
Rond een uurtje of 14.30u gingen we richting Landless. Ik had begrepen dat Landless een veel betere omgeving is dan Makongeni. We kwamen in Tuskys iemand van Watoto Wenye Nguvu tegen en zij vertelde mij dat ze zich niet kon voorstellen dat ik me prettig voelde in Makongeni. Het appartementje op zich is goed, maar de omgeving is minder. Op naar Landless dus!
Toen we net Makongeni uitwaren en overstaken om een matatu te pakken te krijgen, hoorde ik mijn naam vanaf de overkant van de straat. Ik keek in de richting waar het vandaan kwam en wie zag ik? Mary! De vrouw van Nelson! Ze deed uiterst vriendelijk en dat kwam in elk geval overeen met de gedachten van mezelf voordat ik deze keer naar Kenia zou komen: de kans is groot dat ik Nelson, Mary of Joseph tegenkom en dan zou ik ze gewoon begroeten zonder enige rancune.
“Hey Yvette, come!” Dat vond ik echter weer te amicaal, dus ik vroeg haar naar mij te komen. Ze kwam en zei: “Give me a hug!’’ Tuurlijk…. Nou, zo had ik het ook weer niet in gedachten… Maar goed, hop, even een Afrikaanse omhelzing. “We don’t have a conflict, do we?”, vroeg ze op haar meest onschuldige manier. “Well, I think we do, at least bussinesswise…” “But nothing between you and me, isn’t it?” Ik had niet zo heel veel zin om deze vraag te beantwoorden. “Where do you live?”, vroeg ik dus maar. Ze bleek ook in Makongeni te wonen. “So you’ve moved from the other house?” “Which other house”, vroeg ze me. “In town’”, zei ik. “Oh, no, I just moved out.” “What do you mean?” “Me and Nelson have separated.” “What? Really? Why?”, ontglipte me. “Just several issues.” “Forget about it, I didn’t mean to ask you. So how are you? Are the chidren living with you?” “Yes, they do, that’s one of the reasons why I separated him. He didn’t take care of them.” Ergens vroeg ik me af of ze me de waarheid aan het vertellen was of niet. Ik weet niet beter of er wordt veel gelogen in CRC door het management, dus dat ik nu weer alert was, was niet vreemd. Het viel me trouwens op dat ze er goed uitzag. Korte haren, nette kleding, vriendelijke uitdrukking…. Hm. Het zou eigenlijk niet verkeerd zijn als het echt waar was dat ze niet meer bij elkaar zijn. Zou de wereld van Nelson nu pas helemaal instorten of blijft hij vasthouden aan zijn eigen zg. goedheid? Zou hij inzicht in zichzelf krijgen of gaat hij alleen maar harder vechten? Eén ding wist ik zeker: de drama’s van CRC zijn het uitzoeken van de waarheid niet meer waard. Het is niet meer mijn probleem om te achterhalen wat de waarheid is en wat niet.

We hebben een minuut of 5 gesproken en werden onderbroken door een pastoor waar het daar dus van stikt. Hij begon met mij een praatje over God en Jezus en begon me te prijzen dat ik daar niet in geloof. Maar al gauw kwam hij met zijn overtuiging waarom het goed is om er wel in te geloven. Best leuk om over te discussieren, maar nu even niet! We zijn immers op weg naar Landless! Mary nam afscheid en wij deden nog een poging een matatu te krijgen. Aangezien Landless maar ongeveer 20-25 minuten lopen is, is dat voor een matatu te kort en moesten we meer betalen dan redelijk. Dus besloten we te lopen.
We zijn nog een andere wijk in gelopen, maar konden geen ‘plot’ vinden. Een plot is o.a. een appartementencomplexje met eigen douche en wc per appartement of met een gedeelde douches en wc’s voor het hele complex. Meestal zo’n huis of 10.
We liepen verder en kwamen aan bij Landless. Ik was geheel verbaasd dat de hoofdstraat geasfalteerd was en alle straten straatnamen hadden!! En schoon op straat!!! Geen afval te zien! Jeetje, dat is inderdaad wel wat anders. We hebben een paar plots gezien, waarvan er eentje maar mogelijk in aanmerking kwam, maar deze is wel wat duurder dan in Makongeni. We zijn nog wat geholpen door een man, die het idee had om een stuk land van hem te pachten waar we dan een weeshuis konden bouwen. Ja, leuk… houdoe en bedankt! Nu even niet, he… We kwamen nog iemand anders tegen die opving dat we op zoek waren naar een huisje en hij bracht ons nog naar twee andere plekken. Beiden waar door ons afgekeurd. Het was inmiddels 18.30u dus tijd om naar huis te gaan! Deze keer met de matatu. Landless is zeker de moeite waard. Maar eerst… een ander weeshuis!! Dat moet gewoon slagen binnen deze 4 weken!!