14. Een mens is een mens....

Zondag 8 januari
De laatste dagen zijn aangebroken... Ik realiseerde me dat terdege, maar zat nog met zoveel dingen in mijn hoofd die ik af wilde handelen, maar waarvan ik me realiseerde dat daar geen tijd meer voor was.
Van maandag- op dinsdagnacht moest ik gaan... Nu ik dit schrijf, heb ik er meer moeite mee dan toen lijkt het wel...

In de loop van de ochtend is David naar school vertrokken. Hij had alles al ingepakt en ik, Wilson en Joe brachten 'm naar de matatu. David wilde helemaal niet gaan en moest bovendien nog op het maatwerk van zijn schooluniform wachten. Zo had hij nog een paar dagen langer in ons huisje kunnen blijven. We hadden deze ochtend nog gauw schoenen voor hem gekocht in Makongeni en ik had nog twee cd'tjes voor mezelf gekocht. Op een gegeven moment was de tijd aangebroken dat hij het echt niet langer uit kon stellen.
Met z'n vieren liepen we naar de drukke weg waarbij we moeizaam afscheid namen. Na enkele matatu's voorbij te hebben laten gaan, moest hij toch echt instappen. Een flinke knuffel en wat woorden van "sterkte en succes" maakte het afscheid weer definitief... althans tijdelijk definitief. De matatu-mensenlokker maakte duidelijk dat hij haast wilde maken, dus David stapte in en de matatu reed meteen weg... "Wow", zei Joe. "Now David and tomorrow you'll be leaving...." Nu achteraf realiseer ik me hoe intens de afgelopen weken toch weer zijn geweest. Ik voel me steeds meer thuis daar, het leven daar is gewoon vele malen intenser dan wij dat hier beleven in de Westerse wereld en het maakt nog veel indruk op me.

We liepen naar ons huisje waar ik wilde beginnen met inpakken. Ook zouden Peninah en Charles nog langskomen, omdat Peninah het nodig had te praten over haar school en schoolgeld en over haar vriendje Charles. David, ik en Wilson hadden er al over gesproken met elkaar. Peninah's leven is erg triest verlopen tot nu toe. Wat zij in haar jonge leventje van 18 jaar heeft meegemaakt, hoopt een vrouw van 50 nog niet allemaal te hebben meegemaakt. Het zoeken van een weg: wat is goed en wat is fout, waar sta ik in het leven, waar heb ik recht op, hoe kan ik ervoor zorgen dat mijn leven beter wordt, welke problemen kan ik voorkomen... allemaal vragen waar zij antwoord op moet zien te vinden in haar uppie vanuit een positie waarin ze door gebrek aan aandacht en liefde niet stevig staat. Ze wilde nu vooral antwoord hebben op haar prille relatie met Charles. Deed ze daar goed aan of niet? Is deze jongen goed voor mij of niet? Met z'n vieren hebben we hier met elkaar over gesproken. Eerst ik, Peninah en Charles waarin ik Charles in elk geval op het hart probeerde te drukken Peninah te steunen in alles waar ze nu in staat en vooral geen gebruik te maken van Peninah op wat voor manier dan ook. En.... wees voorzichtig!
Ik vroeg of Wilson nog wat wilde zeggen. Overvallen door deze vraag, lachte hij eerst, maar ging al gauw over op een heel serieus gesprek in het Swahili. Ik zag dat Charles en Peninah hem heel serieus namen wat mij weer een trots gevoel over hem deed geven. Hij is zo wijs! Waar haalt hij de wijsheid vandaan? Het komt allemaal uit zijn hart en niet vanuit onderwijs, televisie, radio. Nee, vanuit zichzelf! Echt geweldig!! Hij heeft alleen maar met de natuur te maken gehad in zijn leven en sinds 3 maanden zit hij in een stad in een stenen huis met wc, douche en keuken! Dat is voor hem allemaal nieuw! Als hij de kans krijgt zich te ontwikkelen, dan zit daar zeker potentie in!

Ik was na alles wat er gebeurd was in de afgelopen weken, zo moe, dat ik nu echt hoofdpijn had. Wilson, Charles en Peninah zaten met z'n drieën op bed en ik besloot me daarbij aan te sluiten. Mijn hoofd op zijn schoot, ogen dicht en een beetje luisteren. Zie je het beeld: vier mensen op een bed, half over elkaar en verwikkeld in een serieus gesprek. Ik zie het hier in Nederland al gebeuren... Maar dát is precies wat mij zoveel geeft: de mensen zijn met elkaar.
Nadat ze een beetje uitgepraat waren vroeg ik Peninah of ze een beetje vooruit geholpen was. Ze vertelde me nog over haar pseudo-oma waar ze bij woont, dat ze het niet zo leuk vindt dat ze altijd wil dat ze voor het donker thuis is. Daar schrok ik een beetje van, want het is nogal logisch dat oma dat wil. Niemand wil in het donker op straat lopen daar! Dat heb ik haar proberen duidelijk te maken, dat haar oma zich echt zorgen maakt over haar als er iets gebeurt met haar. Bovendien heeft ze ook een kind om voor te zorgen en dat neemt natuurlijk hele andere verantwoordelijkheden met zich mee.
Het werd tijd om naar huis te gaan. Ik heb Peninah natuurlijk stevig omarmd, haar op het hart gedrukt goed voor zichzelf te zorgen en als er wat is te bellen met mij of Wilson.

Toen ze weg waren, ben ik meteen gaan inpakken. Het was inmiddels al vroeg in de avond. Wilson en ik gingen met z'n tweetjes eten van de kip die ik gisteren van de zuster had gekregen en die ik inmiddels lekker gekookt had. Toen alles ingepakt was, zaten we rond 20.00u op de grond daarvan te eten. Wilson zei geen woord. Ik vroeg hem waar hij aan dacht: "Ik zit eraan te denken dat morgen de laatste dag is en dat je er dan niet meer bent. Dat is niet leuk" en hij schudde met z'n hoofd... Hij pakte zijn zakdoek die hij vaker gebruikt op een dag en snoot zijn neus. Ik vond het moeilijk om te peilen hoe het echt bij hem zit. Meent hij dit nu echt?... Hoe zit een mens die leeft en overleeft in de natuur gevoelsmatig in elkaar? Nog geen minuut later, staat hij ineens op, zet zijn bord op het kastje neer en loopt naar buiten... Huh? Wat gaat hij nou doen? Ik wachtte misschien een halve minuut en ging toen ook naar buiten. Hij stond daar in het donker te snikken... Ojee... shit... hij meent het echt! Mijn stoere krijger huilt! Man, man, man, hoe kan ik twijfelen aan zijn gevoel? Ik pakte hem vast, omarmde hem en we bleven even staan... Pfff, even letterlijk een moment van stilstaan bij alles waar we samen mee bezig zijn... Nadat we weer naar binnen gingen, zijn we door gegaan met eten en hebben we nog wat gekletst. Wat moet je? De realiteit is duidelijk en we zien elkaar toch wel weer.
's Avonds in bed vertelde ik hem dat ik eerst niet wist of Masai hun gevoel makkelijk laten zien waarop hij reageerde: "Hoezo?" "Omdat ik Masai alleen maar van televisie ken en nu een paar keer in het echt gezien heb en ik dacht gewoon dat ze zich altijd sterk voordeden en dus niet veel van hun gevoel lieten zien.""Nee, nee, als je van iemand houdt en er gebeurt iets met die persoon, dan doet dat pijn en dat laat je gewoon zien."

Pffff, een Masai heeft gewoon gevoel net als ieder mens... Een mens is een mens of deze nu uit een 'luxe' wereld komt of uit een wereld waarbij je één met de natuur bent; iedereen is in de basis geheel hetzelfde. En nu ik dit zo schrijf, bedenk ik me: "En waarschijnlijk staan natuurmensen veel dichter bij hun gevoel dan mensen die overlopen van luxe weelde!"

Helemaal gerustgesteld viel ik in slaap... de laatste nacht samen met Wilson in ons huisje...

(Hierna echt het allerlaatste verslag!)