12. Bezoek DCO, aangehouden door politie...
Door: Yvette
Blijf op de hoogte en volg Yvette
05 Maart 2012 | Kenia, Thika
Het is vrijdag, vrijdag 6 januari. De dagen tellen... Nog 3 dagen te gaan...
Muthoni (een van de laatste huismoeders van CRC) had ons uitgenodigd om nog bij haar te komen eten. Ik had ook nog een paar dingen bij me van vrijwilligers die ik ze nog moest geven, dus gaan moest ik sowieso. Ze wilde ook dat we bij haar bleven slapen, maar dat zag ik toch echt niet zitten. Ik wilde gewoon lekker in ons huisje zijn, zeker die laatste paar dagen. Ik vertelde haar dat we zouden lunchen en rond 12.00u bij haar zouden zijn. Ze had ons een routebeschrijving geschreven wat dan bestaat uit: neem de matatu tot Ol Donyo Sabuk, bel dan naar dit nummer en dan zal iemand jullie met een pikipiki op komen halen.
Geen idee waar we heen werden gebracht. Maar dat zal vast wel goed zitten.
Voordat we naar haar zouden gaan, wilde ik de District Children's Officer (DCO) nog bezoeken. Hij zou er vandaag zijn, dus we gingen er op de bonnefooi heen. Deze man staat aan het hoofd van de afdeling "jeugdzaken" om het zo maar te noemen en ik vond het belangrijk dat wij ons als Kumbatio bekend zouden maken. We hadden inmiddels CRC iets langer dan een jaar ondersteund en er was zo ontzettend veel gebeurd, waardoor ik het van belang vond om een gesprek te hebben met deze man met de naam George. Wie is Kumbatio en hoe zit dat nou allemaal met CRC? Dat waren zaken die ik wilde bespreken.
Rond een uur of 10.00u waren we er. Er zat zoals gewoonlijk weer een rij mensen buiten te wachten. Ik liep er langs, vroeg aan de secretaresse of George er was en "Yes, just walk to his room there." Hopla, zo gaat dat dan weer! Ik liep samen met Wilson samen zijn kamer binnen en stelde me voor. We gingen zitten en ik begon mijn verhaal te vertellen over Kumbatio. Na ongeveer een half uur werd het gesprek interessant. Wat eerst de bedoeling was als een soort van introductiegesprek werd een gesprek met vele ins en outs over CRC. Daarnaast over de normale gang van zaken van een bestuur van een weeshuis. Ik kwam dingen te weten die ik me altijd afvroeg en waar ik nu antwoord op kreeg zonder er echt naar te vragen: het is niet normaal dat een bestuur zoals dat van CRC zo vaak bij elkaar komt, het is niet normaal dat ze maandelijks om geld voor zichzelf vragen, het is niet normaal dat ik nog nooit het hele bestuur heb gezien... Het meest verbaasde me dat de meest ernstige zaak van CRC over Peninah niet bekend was bij hem. Dit vond hij geen goede zaak. Ik kreeg zaken te horen over de mogelijkheden van het spel der corruptie: ja, je kan jezelf land toeëigenen op papier zonder overleg. Dat betekent dat er wel eens twee eigenaren kunnen zijn... Waarschijnlijk heeft Nelson dat geregeld voor zichzelf betreffende CRC... Nog meer verbaasde me dat de DCO er niet eens een halszaak van maakte. Gewoon, "it is possible he did that". Ook was het hele onderzoek naar het mismanagement van vorig jaar een spel dat goed gespeeld is door CRC: mondje dicht wat hier gebeurd is... En kijk eens aan: het rapport over CRC is zo slecht nog niet! Corruptie-missie geslaagd! Maar de DCO vertelde dat zelfs bij verrassingsbezoeken het er goed uit ziet in CRC. Ik werd er inmiddels meer en meer van overtuigd dat Nelson zoveel vingers in de pap heeft, waardoor ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid wist dat hij vast geïnformeerd werd door deze of gene als zo'n bezoek zou plaatsvinden. Hij zit immers ook in een subcommissie van deze "jeugdzaken". Ongelooflijk...
Alle zaken die we besproken hebben, maakten mij nog alerter dan ik al was. De DCO stelde voor om een bestuursvergadering te organiseren inclusief hemzelf. Hij kon zich niet voorstellen dat de rest van het bestuur alles wat had plaatsgevonden goed had gekeurd. De bedoeling was alle zaken die we samen besproken hadden op tafel te gooien in het bestuur met de bedoeling Nelson door het bestuur weg te laten stemmen ... "It's a good idea, but it's Friday today and Monday is my last day." Dus dit werd niets... jammergenoeg, want dit had ik absoluut willen doen. Dan had ik 100% zicht op hoe iedereen erin zat en hoe er spelletjes zouden worden gespeeld... Maar ja... De volgende keer dan maar...
Het was inmiddels 12.00u en we moesten nog naar de supermarkt en dan nog naar Muthoni. Het was vanaf Thika Town nog zeker een uur naar Muthoni, dus ik smste haar maar. Zoals altijd is het antwoord: "No problem, I wait for you! Welcome!" Mooi is dat toch? Wat een eeuwig geduld hebben deze mensen toch!
We gingen naar de supermarkt, ook nog even gauw internetten en rond 13.00u gingen we richting Makongeni. We wilden niet die hele tas meesjouwen naar Muthoni en hebben de tas afgegeven bij een van de Masai-vrienden van Wilson vlakbij Makongeni-stage en natuurlijk nam ik het tasje mee waar foto's en een enveloppe voor Muthoni van de vrijwilligers inzat. Althans Wilson nam deze mee.
Gauw weer een matatu instappen en naar Ol Donyo Sabuk. De prijs was toch wat hoger dan gewend: nu was het 80ksh ipv een ritje naar Thika Town van 15ksh! De rit duurde al met al zo'n 25 minuten. Eerst over de geasfalteerde weg en dan over de zand- en keienweg.
We stapten uit in het "centrum" van Ol Donyo Sabuk en gingen op een bankje zitten waar ik de pikipiki belde. "Yes, I've heard from Muthoni that you would call me. Just wait 10 minutes!", was het antwoord. Ik legde op en ineens zei ik tegen Wilson: "Mfuko yangu na zawadi ya wageni kwa Muthoni!" (Mijn tas met cadeaus van de vrijwilligers voor Muthoni!) Mijn hoofd ging ratelen, ik sprong op en dacht: "Shit!! Dat vinden we nooit meer, tenzij het busje er nog staat, want dit is het eindpunt!" Maar... Wilson bleef zo kalm, zei rustig dat hij dacht dat het busje die kant op was gereden, wat ik toch niet dacht, maar ja, het zal wel want hij bleef zo rustig. "Haraka!" (Snel!) We liepen die kant op, maar Wilson veranderde van gedachten en zei dat het busje toch nog daar stond. "Ja, shit!" Ik naar het busje rennen en hij heel rustig naar de bestuurder toe die buiten het busje stond. Ik ging gauw terug het busje in (matatu bedoel ik dus) en daar lag de plastic tas.... Pfffffff, wat was ik blij en boos tegelijkertijd... op Wilson. Hij wilde het plastic tasje van me overnemen en er ging van alles door me heen: "NEE! Jij raakt alleen maar dingen kwijt!" en "Ik WEET dat je nu wil gaan bewijzen dat je er goed op zal letten, ik WEET dat je je schuldig voelt..." Ik koos echter voor het eerste en trok de plastic tas uit zijn handen en liep boos weg... heel boos.... Er waren namelijk al meer dingen kwijt geraakt die ik hem gegeven had en die heel veel waarde hadden, minimaal emotioneel: twee stoere ringen met inscriptie... Dat had me diep geraakt, toen hij er eentje was kwijtgeraakt in een eetgelegenheid bij het wassen van zijn handen... Dus ik was nu ook echt zwaar teleurgesteld. Ik liep een meter of 300 weg. Na een minuut of 5 kwam hij mijn kant op, maar ik negeerde hem. Ik voelde me klote, ik wilde niet zo met hem omgaan. Maar de frustratie van het niet goed met hem kunnen communiceren, brak me nu gewoon op... Dan maar met gedrag, dacht ik... Wilson gaf het op en trok zich terug in de schaduw van wat struiken en ging daar zitten.
Ondertussen kwam de pikipiki eraan die vervolgens vroeg: "Je bent toch met een man?" "Ja, dat klopt, die zit daarachter." Even dacht ik: "Zal ik hem achterlaten?", maar dat was bokkengedrag, dus ik belde hem. Hij kwam naar me toe, terwijl de bestuurder zijn pikipiki probeerde te starten. Dat lukte niet... Onmiddellijk komen dan andere bestuurders naar je toe: "Come here, sit here!" Ja, daag... Ik wacht wel even. Na een minuut of 2 startte die eindelijk en gingen we achterop zitten. Ik pakte de hand van Wilson stevig vast om duidelijk te maken: "Sorry, ik wil dit niet zo, maar ik vind het nu zo erg dat ik niet met je kan praten over wat me dwars zit..."
We reden van de zandweg het ananasveld in... Kleine paadjes... Het ging er best ruig aan toe. Even later kwamen we weer op een breed pad en werden we ingehaald door een andere pikipiki... Plotseling greep de man die achterop zat het stuur vast van onze pikipikibestuurder, gebood hem stil te staan en draaide de sleutel uit het contact. Politie met mitrailleur incognito... Wat een klojo, zeg!
Hij vroeg eerst de bestuurder om zijn papieren. Die had hij niet allemaal, ook bleek hij geen rijbewijs te hebben. Verzekering weer wel. Toen vroeg hij Wilson naar zijn identiteitsbewijs en waar hij vandaan kwam. Vervolgens was ik aan de beurt. Paspoort had ik niet bij me. Ben gek daar! Voor je het weet ben je het kwijt. "You know you're breaking the law now. You must carry your passport. Where you from?" Ik hem verteld en vervolgens vroeg ik naar zijn identiteitsbewijs: "You can see I'm a police-officer." "I don't know, this is Africa and anyone can wear those clothes." Hij reageerde niet en wendde zich tot de bestuurder. Er werd iets geschreven en vervolgens kwam de pikipiki bestuurder naar mij: "Can you give me 100ksh to pay?" "No way! I'm not paying anything in this game of corruption!" Hij ging weer terug naar de politie en vervolgens belde ik Muthoni. Ze vroeg me waar we stonden wat natuurlijk erg moeilijk was uit te leggen. Bij de 483ste ananasplant naar rechts en dan over de heuvel, langs de derde boom links tegen een heuveltje? Muthoni dacht dat ze ons wel zou vinden en zou samen met haar vader komen.
De politieman kwam weer naar me toe en vroeg me of ik enig idee had waarom we waren aangehouden. "Because I'm a mzungu and we're driving with 2 people on the back." "It's not allowed to drive with 2 people." "Well everybody is doing that, but the issue is corruption of the police." "No, they know it's not allowed and it's not the corruption of the police." "Ok, not of the police, of the government! You should come and visit the western world. If the rule is that you can't do it, you don't do it, but here it's about other things. If it's not allowed here in Kenya, then why do I see so many pikipiki drivers doing that?" "It's because they're ignorant, just like you do now. You're just like them!" "Yes, I'm in Kenya now so I adapt to the life here"!
Vervolgens veranderde hij van onderwerp en zei hij: "Did you also see his tire?" Ik keek naar zijn voorband en nu had hij een punt. De voorband was zo ernstig gescheurd dat de binnenband naar buiten kwam. Daar was ik niet blij mee... Echt levensgevaarlijk. "And you also should wear a helmet." Nou, daar reageerde ik maar niet op, want zo'n 90% van de mensen die achterop zitten dragen geen helm. Niet dat dat een excuus is, maar zo gaat dat hier nu eenmaal. "So what are you going to do now with him?", vroeg ik. "What do you think?" "Take his motorbike?" "Yes, we will fine him and his motorbike will be taken." "Good".
Hij ging weer even naar de bestuurder en twee minuten later komt de politieman weer: "He will bring you to the place you have to go. It's not far."
Nou, jaaaaaaaaaaa! Natuurlijk! Waarom ook niet? Ik baalde er wel van, want ik had niet veel zin om nog bij hem achterop te gaan, maar ja, laten we het maar doen. Tjongejonge, echt een typisch spel van corruptie!! Wat heb ik er toch een hekel aan!! Na nog ongeveer 10 minuten rijden, kwamen we aan bij een aardig huis. Muthoni was al aan het wachten. (Hm, ze zou ons toch op komen halen?) We stapten af, gaven hem het geld (300ksh) en ik vertelde haar dat ik echt niet met hem terugwilde. "It's ok, we've already asked somebody else." En ik zag inderdaad al iemand anders.
We gingen naar binnen en kwamen in een vrij grote huiskamer, maakten kennis met haar moeder en haar kinderen en een kat en kip die door de huiskamer renden. Ook liet ze ons de keuken zien die in een huisje naast hun huis was. Er werd gekookt op houtvuur, waardoor het koken in de rook op zich al een hele uitdaging is!!
Het eten was al klaar en werd meteen aangeboden. Ik overhandigde de foto's en de enveloppe en Muthoni was er natuurlijk helemaal blij mee! Ze moest haar 2-jarige opleiding pedagogiek nog afmaken en had het geld hard nodig. We hebben het natuurlijk nog even over CRC gehad en ze vertelde dat ze weinig vertrouwen had in de grote manager. Tja, zal er ooit iemand die daar gewerkt heeft iets positiefs over hebben te vertellen?... Eén ding stond vast: ik heb nog geen goed verhaal gehoord als het gaat over het leiden van CRC... Lastig, lastig...
Even later kwam haar vader binnen die een gezellig praatje met ons maakte. Hij was leraar van een lagere school vlakbij en je kon merken dat hij opgeleid was. Hij heeft mij en Wilson nog door hun boomgaard rondgeleid. Sinaasappels en mango's genoeg! Ook stonden er een paar koeien voor de melk.
Hierna zijn we nog naar het huisje gegaan waar Muthoni haar "salon" was gestart. Een salon is een soort van kapper waar mannen worden geschoren en vrouwen vaak een nieuwe pruik krijgen of worden ingevlochten. Ik wist dat Muthoni dit van plan was, maar ik wist niet of ze het redde met het geld wat ze daarvoor nodig had. Maar het benodigde geld had ze gekregen van vrijwilligers, waardoor ze nu enige inkomsten heeft. Het huisje, meer een soort van ingerichte krot van golfplaten zag er al met al wel netjes uit. Het had een zonnepaneel op het dak voor de stroom van de tondeuses en het opladen van mobiele telefoons om ook nog wat geld mee te verdienen. Ook maakte haar vader portretfoto's om daarmee ook geld binnen te halen.(zie foto's) En natuurlijk vele malen bedankt aan de vrijwilligers voor hun hulp!!!
Het was inmiddels zo'n 16.30u en nadat we wat foto's van ons allen hadden gemaakt, gingen we naar huis. We zijn niet met de pikipiki gegaan, maar we zijn gaan lopen naar de doorlopende ongeasfalteerde weg. Vader en moeder gingen ook voor de helft mee. Lekker door de velden lopen en kleine paadjes, heuvel op, heuvel af. We namen afscheid van haar ouders en Muthoni liep nog mee tot aan de weg. De matatu was er na ongeveer 10 minuten, we namen goed afscheid van elkaar, wenste haar veel geluk met alles en tot een volgende keer natuurlijk!
Rond 18.00u waren we thuis. Pffff, ik was weer eens doodop. Koken hoefde voor mij niet meer. Gewoon iets simpels kopen in het eetstalletje op 100 meter afstand van ons huisje vond ik prima.
Rond 21.00u belde Beaty met de vraag of ik morgen niet iets met de kinderen wilde doen, omdat dat voor haar de enige dag was dat ze daar tijd voor had. Ik wilde eigenlijk zondag iets leuks gaan doen met de kinderen. Maar ik snapte dat het de enige mogelijkheid was om samen iets te gaan doen met de kinderen. Het moest wel nog snel geregeld worden, maar dat we naar Blue Post zouden gaan stond vast. Beaty verbleef daar samen met haar man en dochtertje en de kinderen vinden het altijd leuk om daar heen te gaan.
Nou, vooruit dan maar. We gaan. Morgen om 11.00u bij CRC. Ik zou Nelson nog even informeren en dan heerlijk 1 dagje weg met de kinderen. Ik had er zin in, maar poeh wat was ik moe.... Ik wilde eigenlijk maar één ding: een week RUST! Een volle week! Gewoon ontspannen, leuke dingen doen en vooral niemand die iets van me wil. Wauw wat verlangde ik daar naar!
Maar goed, we gaan naar Blue Post. Morgen.... of....?
Tuonane wakati mwingine! (Tot de volgende keer)
Yvette X
Muthoni (een van de laatste huismoeders van CRC) had ons uitgenodigd om nog bij haar te komen eten. Ik had ook nog een paar dingen bij me van vrijwilligers die ik ze nog moest geven, dus gaan moest ik sowieso. Ze wilde ook dat we bij haar bleven slapen, maar dat zag ik toch echt niet zitten. Ik wilde gewoon lekker in ons huisje zijn, zeker die laatste paar dagen. Ik vertelde haar dat we zouden lunchen en rond 12.00u bij haar zouden zijn. Ze had ons een routebeschrijving geschreven wat dan bestaat uit: neem de matatu tot Ol Donyo Sabuk, bel dan naar dit nummer en dan zal iemand jullie met een pikipiki op komen halen.
Geen idee waar we heen werden gebracht. Maar dat zal vast wel goed zitten.
Voordat we naar haar zouden gaan, wilde ik de District Children's Officer (DCO) nog bezoeken. Hij zou er vandaag zijn, dus we gingen er op de bonnefooi heen. Deze man staat aan het hoofd van de afdeling "jeugdzaken" om het zo maar te noemen en ik vond het belangrijk dat wij ons als Kumbatio bekend zouden maken. We hadden inmiddels CRC iets langer dan een jaar ondersteund en er was zo ontzettend veel gebeurd, waardoor ik het van belang vond om een gesprek te hebben met deze man met de naam George. Wie is Kumbatio en hoe zit dat nou allemaal met CRC? Dat waren zaken die ik wilde bespreken.
Rond een uur of 10.00u waren we er. Er zat zoals gewoonlijk weer een rij mensen buiten te wachten. Ik liep er langs, vroeg aan de secretaresse of George er was en "Yes, just walk to his room there." Hopla, zo gaat dat dan weer! Ik liep samen met Wilson samen zijn kamer binnen en stelde me voor. We gingen zitten en ik begon mijn verhaal te vertellen over Kumbatio. Na ongeveer een half uur werd het gesprek interessant. Wat eerst de bedoeling was als een soort van introductiegesprek werd een gesprek met vele ins en outs over CRC. Daarnaast over de normale gang van zaken van een bestuur van een weeshuis. Ik kwam dingen te weten die ik me altijd afvroeg en waar ik nu antwoord op kreeg zonder er echt naar te vragen: het is niet normaal dat een bestuur zoals dat van CRC zo vaak bij elkaar komt, het is niet normaal dat ze maandelijks om geld voor zichzelf vragen, het is niet normaal dat ik nog nooit het hele bestuur heb gezien... Het meest verbaasde me dat de meest ernstige zaak van CRC over Peninah niet bekend was bij hem. Dit vond hij geen goede zaak. Ik kreeg zaken te horen over de mogelijkheden van het spel der corruptie: ja, je kan jezelf land toeëigenen op papier zonder overleg. Dat betekent dat er wel eens twee eigenaren kunnen zijn... Waarschijnlijk heeft Nelson dat geregeld voor zichzelf betreffende CRC... Nog meer verbaasde me dat de DCO er niet eens een halszaak van maakte. Gewoon, "it is possible he did that". Ook was het hele onderzoek naar het mismanagement van vorig jaar een spel dat goed gespeeld is door CRC: mondje dicht wat hier gebeurd is... En kijk eens aan: het rapport over CRC is zo slecht nog niet! Corruptie-missie geslaagd! Maar de DCO vertelde dat zelfs bij verrassingsbezoeken het er goed uit ziet in CRC. Ik werd er inmiddels meer en meer van overtuigd dat Nelson zoveel vingers in de pap heeft, waardoor ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid wist dat hij vast geïnformeerd werd door deze of gene als zo'n bezoek zou plaatsvinden. Hij zit immers ook in een subcommissie van deze "jeugdzaken". Ongelooflijk...
Alle zaken die we besproken hebben, maakten mij nog alerter dan ik al was. De DCO stelde voor om een bestuursvergadering te organiseren inclusief hemzelf. Hij kon zich niet voorstellen dat de rest van het bestuur alles wat had plaatsgevonden goed had gekeurd. De bedoeling was alle zaken die we samen besproken hadden op tafel te gooien in het bestuur met de bedoeling Nelson door het bestuur weg te laten stemmen ... "It's a good idea, but it's Friday today and Monday is my last day." Dus dit werd niets... jammergenoeg, want dit had ik absoluut willen doen. Dan had ik 100% zicht op hoe iedereen erin zat en hoe er spelletjes zouden worden gespeeld... Maar ja... De volgende keer dan maar...
Het was inmiddels 12.00u en we moesten nog naar de supermarkt en dan nog naar Muthoni. Het was vanaf Thika Town nog zeker een uur naar Muthoni, dus ik smste haar maar. Zoals altijd is het antwoord: "No problem, I wait for you! Welcome!" Mooi is dat toch? Wat een eeuwig geduld hebben deze mensen toch!
We gingen naar de supermarkt, ook nog even gauw internetten en rond 13.00u gingen we richting Makongeni. We wilden niet die hele tas meesjouwen naar Muthoni en hebben de tas afgegeven bij een van de Masai-vrienden van Wilson vlakbij Makongeni-stage en natuurlijk nam ik het tasje mee waar foto's en een enveloppe voor Muthoni van de vrijwilligers inzat. Althans Wilson nam deze mee.
Gauw weer een matatu instappen en naar Ol Donyo Sabuk. De prijs was toch wat hoger dan gewend: nu was het 80ksh ipv een ritje naar Thika Town van 15ksh! De rit duurde al met al zo'n 25 minuten. Eerst over de geasfalteerde weg en dan over de zand- en keienweg.
We stapten uit in het "centrum" van Ol Donyo Sabuk en gingen op een bankje zitten waar ik de pikipiki belde. "Yes, I've heard from Muthoni that you would call me. Just wait 10 minutes!", was het antwoord. Ik legde op en ineens zei ik tegen Wilson: "Mfuko yangu na zawadi ya wageni kwa Muthoni!" (Mijn tas met cadeaus van de vrijwilligers voor Muthoni!) Mijn hoofd ging ratelen, ik sprong op en dacht: "Shit!! Dat vinden we nooit meer, tenzij het busje er nog staat, want dit is het eindpunt!" Maar... Wilson bleef zo kalm, zei rustig dat hij dacht dat het busje die kant op was gereden, wat ik toch niet dacht, maar ja, het zal wel want hij bleef zo rustig. "Haraka!" (Snel!) We liepen die kant op, maar Wilson veranderde van gedachten en zei dat het busje toch nog daar stond. "Ja, shit!" Ik naar het busje rennen en hij heel rustig naar de bestuurder toe die buiten het busje stond. Ik ging gauw terug het busje in (matatu bedoel ik dus) en daar lag de plastic tas.... Pfffffff, wat was ik blij en boos tegelijkertijd... op Wilson. Hij wilde het plastic tasje van me overnemen en er ging van alles door me heen: "NEE! Jij raakt alleen maar dingen kwijt!" en "Ik WEET dat je nu wil gaan bewijzen dat je er goed op zal letten, ik WEET dat je je schuldig voelt..." Ik koos echter voor het eerste en trok de plastic tas uit zijn handen en liep boos weg... heel boos.... Er waren namelijk al meer dingen kwijt geraakt die ik hem gegeven had en die heel veel waarde hadden, minimaal emotioneel: twee stoere ringen met inscriptie... Dat had me diep geraakt, toen hij er eentje was kwijtgeraakt in een eetgelegenheid bij het wassen van zijn handen... Dus ik was nu ook echt zwaar teleurgesteld. Ik liep een meter of 300 weg. Na een minuut of 5 kwam hij mijn kant op, maar ik negeerde hem. Ik voelde me klote, ik wilde niet zo met hem omgaan. Maar de frustratie van het niet goed met hem kunnen communiceren, brak me nu gewoon op... Dan maar met gedrag, dacht ik... Wilson gaf het op en trok zich terug in de schaduw van wat struiken en ging daar zitten.
Ondertussen kwam de pikipiki eraan die vervolgens vroeg: "Je bent toch met een man?" "Ja, dat klopt, die zit daarachter." Even dacht ik: "Zal ik hem achterlaten?", maar dat was bokkengedrag, dus ik belde hem. Hij kwam naar me toe, terwijl de bestuurder zijn pikipiki probeerde te starten. Dat lukte niet... Onmiddellijk komen dan andere bestuurders naar je toe: "Come here, sit here!" Ja, daag... Ik wacht wel even. Na een minuut of 2 startte die eindelijk en gingen we achterop zitten. Ik pakte de hand van Wilson stevig vast om duidelijk te maken: "Sorry, ik wil dit niet zo, maar ik vind het nu zo erg dat ik niet met je kan praten over wat me dwars zit..."
We reden van de zandweg het ananasveld in... Kleine paadjes... Het ging er best ruig aan toe. Even later kwamen we weer op een breed pad en werden we ingehaald door een andere pikipiki... Plotseling greep de man die achterop zat het stuur vast van onze pikipikibestuurder, gebood hem stil te staan en draaide de sleutel uit het contact. Politie met mitrailleur incognito... Wat een klojo, zeg!
Hij vroeg eerst de bestuurder om zijn papieren. Die had hij niet allemaal, ook bleek hij geen rijbewijs te hebben. Verzekering weer wel. Toen vroeg hij Wilson naar zijn identiteitsbewijs en waar hij vandaan kwam. Vervolgens was ik aan de beurt. Paspoort had ik niet bij me. Ben gek daar! Voor je het weet ben je het kwijt. "You know you're breaking the law now. You must carry your passport. Where you from?" Ik hem verteld en vervolgens vroeg ik naar zijn identiteitsbewijs: "You can see I'm a police-officer." "I don't know, this is Africa and anyone can wear those clothes." Hij reageerde niet en wendde zich tot de bestuurder. Er werd iets geschreven en vervolgens kwam de pikipiki bestuurder naar mij: "Can you give me 100ksh to pay?" "No way! I'm not paying anything in this game of corruption!" Hij ging weer terug naar de politie en vervolgens belde ik Muthoni. Ze vroeg me waar we stonden wat natuurlijk erg moeilijk was uit te leggen. Bij de 483ste ananasplant naar rechts en dan over de heuvel, langs de derde boom links tegen een heuveltje? Muthoni dacht dat ze ons wel zou vinden en zou samen met haar vader komen.
De politieman kwam weer naar me toe en vroeg me of ik enig idee had waarom we waren aangehouden. "Because I'm a mzungu and we're driving with 2 people on the back." "It's not allowed to drive with 2 people." "Well everybody is doing that, but the issue is corruption of the police." "No, they know it's not allowed and it's not the corruption of the police." "Ok, not of the police, of the government! You should come and visit the western world. If the rule is that you can't do it, you don't do it, but here it's about other things. If it's not allowed here in Kenya, then why do I see so many pikipiki drivers doing that?" "It's because they're ignorant, just like you do now. You're just like them!" "Yes, I'm in Kenya now so I adapt to the life here"!
Vervolgens veranderde hij van onderwerp en zei hij: "Did you also see his tire?" Ik keek naar zijn voorband en nu had hij een punt. De voorband was zo ernstig gescheurd dat de binnenband naar buiten kwam. Daar was ik niet blij mee... Echt levensgevaarlijk. "And you also should wear a helmet." Nou, daar reageerde ik maar niet op, want zo'n 90% van de mensen die achterop zitten dragen geen helm. Niet dat dat een excuus is, maar zo gaat dat hier nu eenmaal. "So what are you going to do now with him?", vroeg ik. "What do you think?" "Take his motorbike?" "Yes, we will fine him and his motorbike will be taken." "Good".
Hij ging weer even naar de bestuurder en twee minuten later komt de politieman weer: "He will bring you to the place you have to go. It's not far."
Nou, jaaaaaaaaaaa! Natuurlijk! Waarom ook niet? Ik baalde er wel van, want ik had niet veel zin om nog bij hem achterop te gaan, maar ja, laten we het maar doen. Tjongejonge, echt een typisch spel van corruptie!! Wat heb ik er toch een hekel aan!! Na nog ongeveer 10 minuten rijden, kwamen we aan bij een aardig huis. Muthoni was al aan het wachten. (Hm, ze zou ons toch op komen halen?) We stapten af, gaven hem het geld (300ksh) en ik vertelde haar dat ik echt niet met hem terugwilde. "It's ok, we've already asked somebody else." En ik zag inderdaad al iemand anders.
We gingen naar binnen en kwamen in een vrij grote huiskamer, maakten kennis met haar moeder en haar kinderen en een kat en kip die door de huiskamer renden. Ook liet ze ons de keuken zien die in een huisje naast hun huis was. Er werd gekookt op houtvuur, waardoor het koken in de rook op zich al een hele uitdaging is!!
Het eten was al klaar en werd meteen aangeboden. Ik overhandigde de foto's en de enveloppe en Muthoni was er natuurlijk helemaal blij mee! Ze moest haar 2-jarige opleiding pedagogiek nog afmaken en had het geld hard nodig. We hebben het natuurlijk nog even over CRC gehad en ze vertelde dat ze weinig vertrouwen had in de grote manager. Tja, zal er ooit iemand die daar gewerkt heeft iets positiefs over hebben te vertellen?... Eén ding stond vast: ik heb nog geen goed verhaal gehoord als het gaat over het leiden van CRC... Lastig, lastig...
Even later kwam haar vader binnen die een gezellig praatje met ons maakte. Hij was leraar van een lagere school vlakbij en je kon merken dat hij opgeleid was. Hij heeft mij en Wilson nog door hun boomgaard rondgeleid. Sinaasappels en mango's genoeg! Ook stonden er een paar koeien voor de melk.
Hierna zijn we nog naar het huisje gegaan waar Muthoni haar "salon" was gestart. Een salon is een soort van kapper waar mannen worden geschoren en vrouwen vaak een nieuwe pruik krijgen of worden ingevlochten. Ik wist dat Muthoni dit van plan was, maar ik wist niet of ze het redde met het geld wat ze daarvoor nodig had. Maar het benodigde geld had ze gekregen van vrijwilligers, waardoor ze nu enige inkomsten heeft. Het huisje, meer een soort van ingerichte krot van golfplaten zag er al met al wel netjes uit. Het had een zonnepaneel op het dak voor de stroom van de tondeuses en het opladen van mobiele telefoons om ook nog wat geld mee te verdienen. Ook maakte haar vader portretfoto's om daarmee ook geld binnen te halen.(zie foto's) En natuurlijk vele malen bedankt aan de vrijwilligers voor hun hulp!!!
Het was inmiddels zo'n 16.30u en nadat we wat foto's van ons allen hadden gemaakt, gingen we naar huis. We zijn niet met de pikipiki gegaan, maar we zijn gaan lopen naar de doorlopende ongeasfalteerde weg. Vader en moeder gingen ook voor de helft mee. Lekker door de velden lopen en kleine paadjes, heuvel op, heuvel af. We namen afscheid van haar ouders en Muthoni liep nog mee tot aan de weg. De matatu was er na ongeveer 10 minuten, we namen goed afscheid van elkaar, wenste haar veel geluk met alles en tot een volgende keer natuurlijk!
Rond 18.00u waren we thuis. Pffff, ik was weer eens doodop. Koken hoefde voor mij niet meer. Gewoon iets simpels kopen in het eetstalletje op 100 meter afstand van ons huisje vond ik prima.
Rond 21.00u belde Beaty met de vraag of ik morgen niet iets met de kinderen wilde doen, omdat dat voor haar de enige dag was dat ze daar tijd voor had. Ik wilde eigenlijk zondag iets leuks gaan doen met de kinderen. Maar ik snapte dat het de enige mogelijkheid was om samen iets te gaan doen met de kinderen. Het moest wel nog snel geregeld worden, maar dat we naar Blue Post zouden gaan stond vast. Beaty verbleef daar samen met haar man en dochtertje en de kinderen vinden het altijd leuk om daar heen te gaan.
Nou, vooruit dan maar. We gaan. Morgen om 11.00u bij CRC. Ik zou Nelson nog even informeren en dan heerlijk 1 dagje weg met de kinderen. Ik had er zin in, maar poeh wat was ik moe.... Ik wilde eigenlijk maar één ding: een week RUST! Een volle week! Gewoon ontspannen, leuke dingen doen en vooral niemand die iets van me wil. Wauw wat verlangde ik daar naar!
Maar goed, we gaan naar Blue Post. Morgen.... of....?
Tuonane wakati mwingine! (Tot de volgende keer)
Yvette X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
