3. Leefomstandigheden gezin Anton.... aiaiaiai....

Hoi allemaal!

Tja, ik moet duidelijk wat rustiger aan doen. Ik ben al maanden met ontzettend veel dingen bezig waaronder Kenia. Vervolgens heb ik een vermoeiende reis en nu ben ik eigenlijk wel op. Ik heb lang geslapen, maar kon nog wel 24 uur slapen... Achteraf gezien vond ik het ook wel een beetje te veel van het goede dat die gekke penningmeester mij niet even een dagje de tijd gaf. Maar ja.

Gisteren ben ik dus naar het gezin van Anton geweest. Ik kan je vertellen: lichtelijk schokkend...
Ik had wat cadeautjes bij me voor z'n 4 kinderen van 13, 12, 7 en 2 jaar oud. Hij woont op zo'n 10 km van CRC. Erg lastig in te schatten, want je rijdt hier niet zoals wij gewend zijn. De gemiddelde snelheid is denk ik 30 km/u, want je hebt nogal wat obstakels te nemen en er wordt natuurlijk regelmatig gestopt onderweg. Hij woont in Ol Donyo Sabuk en als je in dat dorp aankomt, ga je alleen maar over onverharde wegen om uiteindelijk bij een gigantische markt uit te komen. Enorm druk met mensen, koeien, matatu's, brommers en fietsen. Daar aangekomen met de matatu zoeken de kinderen altijd contact met je door simpel te vragen: "How are you?" Ze giebelen wat en proberen je aan te raken. Anton vertelde wat over z'n leefomstandigheden die wel heel slecht zijn op dit moment. Dus ik bedacht me dat iets van fruit meenemen geen verkeerd plan was. Ik heb hem laten kiezen en hij ging voor 8 hele grote sinaasappels voor een totaalprijs van 80Ksh (100Ksh staat inmiddels gelijk aan 1 euro in vergelijking toen ik hier 5-6 maanden geleden was toen 1 euro gelijk stond aan 80Ksh).
Hierna belde hij een "vriend" om ons verder te laten vervoeren per brommer (piki-piki). Ik dacht dat het niet meer zo ver zou zijn... Na ongeveer 10 minuten kwam hij, maar hij wilde ons niet samen vervoeren, dus nog een andere piki-piki erbij. Daar gingen we... Joehoe, door die markt en vervolgens tussen keien en gaten door een duidelijk onverharde weg op. Jippie! Pretpark Kenia! Wij gaan voor zoiets naar de Efteling, hier stap je voor een paar centen bij iemand achterop en daar ga je... niet echt wetende natuurlijk of het goed afloopt... "Shiiiiiit, het werd steeds ruiger... Ogen dicht, want dat we op het richeltje langs zo'n diep gat moeten wil ik niet zien!! O, nee, geen tegenwicht geven, want dat is juist wat brommer/motorrijders niet moeten hebben.... Ontspan, ontspan... dit is leeeeuuuuk!!! Aaaaah, nee daar komt een andere brommer ons tegemoet en we hebben maar net zo'n cm of 50 ruimte voordat we weer een ander gat in glijden.... Pfff, het gaat goed..." Na ongeveer 10 minuten slaan we een nog smaller pad in met de rode aarde. Nondedju, dit is stijl! Na ongeveer 100 meter stoppen we, want we moeten nu rechts een te smal en stijl pad in, maar dat moeten we lopen. Plotseling komen 4 kinderen van dat smalle pad naar beneden gerend en ook de moeder, de vrouw van Anton: duidelijk een Afrikaanse big mama. Natuurlijk weer een warm welkom, de kinderen een hand gegeven en dan naar boven. Niet zo heel ver, hoor. Een metertje of 50.... wat krijg ik te zien? Bovenaan zag ik drie kleine huisjes in een grote van 4x5 en 2 huisjes van 3x4 ongeveer. De deur van ruwe houten planken werd voor me open gedaan en je komt terecht in een stenen huisje met 2 banken, 2 rieten stoelen en een salontafel. Verder nog een soort van kastje. Daarnaast was een andere ruimte afgeschermd met een gordijn: de slaapkamer.
De kinderen werden weggestuurd om thee te gaan halen en wat eten. Ze vonden het helemaal geweldig en waren erg nieuwsgierig. Ik pakte de plastic tas met 8 sinaasappels en zei dat dit voor hun was. Het dochterje van bijna 8, sloeg haar handen voor haar mond van blijdschap, alsof ik haar een supergave fiets met als extra een mobieltje ofzo had gegeven. Weet ik veel waar de kinderen in het westen nog blij van worden. Maar deze kinderen worden in elk geval helemaal blij van 8 sinaasappels!! Ook de 2 oudere zoons waren helemaal blij! Dit had ik eerlijk gezegd niet verwacht en was voor mij een duidelijk teken hoe het ze vergaat.
De moeder pakte een grote kunstoffen warmhoudpot van de kast en opende deze: pompoen. Ik heb van mijn leven nog geen pompoen gegeten, behalve de soep ervan. Dus ik hoopte maar dat ik het lekker vond. Alles wat je knoeit gaat gewoon op de grond of wordt de 2 honden toegeworpen. De kinderen kregen een sinaasappel die allemaal rijk aan sap waren, waarvan ook vele druppels op de grond verdwenen in de "huiskamer". Maakt allemaal ook niet uit.
Ik stelde ze de vraag wat ze 's avonds eten. "Pompoen", was het antwoord. "No, really?" "Yes, what can we eat else? We don't have any money." Ze moeten er allemaal om lachen, dat wel, maar het is erg triest.
Ik gaf ze de cadeautjes maar: 3 kleine vliegtuigjes die ze de lucht in kunnen schieten, een badmintonset, een zelf te beschilderen bord en een knuffelwashand voor de kleine. Ze zijn heel bescheiden, laten wel duidelijk hun blijdschap merken, maar scheuren het niet direct open om ermee te spelen. Dus ik hielp ze een handje en vervolgens zijn we buiten ermee gaan spelen. Anton liet me nog hun stuk grond zien waar nu nog 4 geiten rondlopen. "I had 10 goats, but when I must have money I sell them. And because Nelson doesn't give us money, I have to sell my goats." Oei, nu kreeg ik het even moeilijk... dit is echt zo verschrikkelijk! Ze wonen verder ook zo afgelegen, dat ze alleen elkaar hebben. Tjongejonge.
Ik wilde die andere twee huisjes even van binnen zien. "No, not that one, because it has no wall anymore on the back!" Ik kijken aan de achterkant natuurlijk...en inderdaad de muur is ingestort door onweer. De muren zijn gemaakt van grove stenen met modder ertussen wat hij zelf gebouwd heeft.
Dan is er nog een huisje waar de jongens in slapen... Ik keek even in hun kamertje met.... 1 bed voor 1 persoon. "Where do they all sleep?" "Here on this bed together, because my daugther can not sleep here because she's a girl. She has to sleep with her mother." O, ja ook dat nog. Potverdorie, dus hoe de kinderen van CRC leven is ongeveer hetzelfde als zijn eigen kinderen. Dit had ik echt niet verwacht. Hij ziet er aardig uit en ook niet ondervoed of smerig. En dan zie je hoe hij leeft.... Pffffffff.
Het liep tegen 18.00u en ik wilde gaan, want de (malaria-)muggen begonnen weer tot leven te komen en ik vind het niets om in het donker met die brommers weer terug te moeten. De kinderen lopen wel elke dag een uur naar school. Dat kan ook niet anders natuurlijk. Bijna onvoorstelbaar voor ons westerlingen.
De moeder vroeg of we wilden blijven slapen. Shit, hier had ik even geen zin in. Geen lange mouwen bij me, geen malariatabletten, geen tandenborstel... nee, ik wil best blijven slapen, maar dan wil ik wat spullen bij me hebben en ik zal dan voor eten zorgen. Ik vroeg me bovendien af waar ik dan moest slapen. Tussen big mama en Anton in ofzo?? hahahaha! Natuurlijk foto's gemaakt van dit alles, waar ik er dadelijk een paar van ga plaatsen bij dit reisverslag.
Rond 18.30u kwamen de brommers weer. Na afscheid te hebben genomen gingen we nu dus afdalen. Deze keer een andere weg. Op een gegeven moment kwamen we bij zo'n stijl deel met zoveel kuilen en keien waarvan de bovenlaag van de kei- en keiharde grond door droogte en 'verkeer' spiegelglad was door een heel klein beetje regen wat er geweest was. Ik zag de brommer van Anton al onderuit gaan, dus ik dacht: "Neeeeeeeeee!" "Wait, wait, I will get off..." Dus daar ging zo'n bange westerling de brommer af en vervolgens gleed ik zelf onderuit! Hahahahah! En die bestuurder maar zeggen:"Come, come, let us go..." Ik weer achterop en gelukkig werd het wel beter. Ik heb zelfs nog gefilmd onderweg en een foto gemaakt. Maar... ik was wel blij weer in het dorp te zijn!

Jemineetje, dit moest ik wel even verwerken, hoor. Dit heeft echt wel even indruk gemaakt!!!

Ik heb 's avonds niet gegeten, omdat we daar geen tijd meer voor hadden en ik had ook niet echt honger. Bovendien had ik genoeg pompoen op!

Het is erg jammer dat er geen electriciteit is, want ik heb wat DVD's en natuurlijk de DVD van mijn leven bij me, maar die kan ik nu niet laten zien. Dus we hebben maar wat gekletst met z'n 6-en en rond 21.30u ben ik naar bed gegaan in onze scoutinghut, zeg maar, met mijn olielamp! Och ja, het heeft wel wat.
O, ja omdat er geen warm water is, zorgen ze er altijd voor dat ik een emmer warm water op mijn kamer krijg voor het slapen gaan en bij het opstaan om me zo te kunnen wassen. Eigenlijk niets mis mee! Ik heb me dan ook nog niet gedouched. Ik dacht de electriciteit te kunnen betalen, maar ze hebben gewoon een achterstand van 76.000Ksh = 760 euro!! Tja, dat is dan jammer, maar dat ga ik niet betalen. Ik verzin nog wel iets voor die DVD, misschien met behulp van een generator/aggregator? Of misschien een kabel naar de buren 100 meter verderop leggen en daarvoor betalen? Ik zie het wel.

Ik ga nu weer naar CRC, want er wordt wat salaris betaald en ik wil de penningmeester nog even spreken, want hij heeft een beetje teveel ingehouden voor de "accountant". En een uurtje slapen, zal ook zeker niet verkeerd zijn!

Tot de volgende keer! Baadaye!

Kus, Yvette