2. Aankomst en geld....

Hallo allemaal!

Ik heb niet heel veel tijd, want het is nu 12.00u en ik ga dadelijk naar het gezin van Anton. Voordat we daar zijn is het denk ik wel 14.00u en rond 18.00u moeten we weer in CRC zijn, want rond die tijd is het weer donker.

Nou, ik ben in elk geval levend aangekomen. Het vertrek van Schiphol was gelijk een tegenvaller, omdat ik meer dan 1 bagagestuk had in te checken. "U bent ervan op de hoogte dat u extra moet betalen?" Nee... dat wist ik dus niet. Ik moest naar een andere balie om dat eerst te betalen.... Die kerel achter de balie moest in zijn documenten even nazoeken hoeveel het kostte.... Niet schrikken nu... echt niet, he?...
€ 105,-!!!!!!!! Ik was aardig over de zeik en vroeg of ik voor 1 tas extra zoveel moest betalen of dat het per kilo ging. Het was voor 1 tas extra! "Dus de volgende keer neem ik gewoon een heeeeeeeeeeeele grote tas?" Nee, die truc ging dus niet op, want dan moet ik natuurlijk weer de overtollige kilo's betalen. Nondedju! Ik was nog niet eens in Kenia, en ik werd nu alweer geconfronteerd met veredelde corruptie! Er zaten verdorie allemaal cadeautjes in voor de kinderen, voor de werknemers en voor de kinderen en vrouwen van de werknemers! "Niet bij stilstaan", relativeerde ik maar, "de mensen in Afrika hebben niet eens geld om te eten, dus ophouden met dat gezeur dat ik zoveel moet betalen, terwijl ik nog steeds alles kan betalen wat nodig is en ook nog leuke dingen daarnaast kan doen!" En daarmee ging mijn pinpas door het apparaat, drukte ik op "ok" en €105,- euro weg... Ik moet zeggen dat ik wel een beetje chagrijnig ervan was....

Bij aankomst in Nairobi, was ik supermoe, want in het vliegtuig slapen is niet de meest comfortabele manier. Alhoewel, ik mocht niet klagen, want het vliegtuig was maar voor ongeveer 1/3 gevuld met passagiers, dus ik had lekker 2 stoelen voor mezelf!

Bij aankomst in Nairobi moest ik bijna een uur wachten op Mike (taxichauffeur) en Anton. Vond ik in deze wat minder, omdat ik niet meer wist hoe ik mezelf staande moest houden van moeheid. Uiteindelijk kwamen ze aan, boden ze hun excuses aan en zijn we ingestapt met de vele spullen deze keer. Onderweg werd ik door de taxichauffeur overspoeld met allerlei informatie met wat we allemaal buiten zagen. Erg informatief, maar mijn hersenen sliepen allang en mijn lichaam was aan het vechten om mijn spieren nog enigszins gespannen te houden om nog even rechtop te blijven zitten... Op een gegeven moment ging het licht wel uit en viel ik gewoon in slaap. Wel lekker, op zo'n moment ben je zo moe, dat je geen keuze meer hebt om wakker te willen blijven. Je lichaam staat die keuze niet meer toe en vervolgens gaat die over tot de meest ontspannen toestand. Da's pas ontspannen! Hahahaha!

Toeb we bijna aankwamen begon de taxichauffeur i.p.v. de afgesproken 2500 KSH (25 euro) om 3500 Ksh te vragen, want de prijzen van de belasting waren omhoog gegaan, en zelfs de bestuurders van de matatu's gingen hierom staken. Daarnaast vond hij dat hij omgereden had en weet ik veel wat allemaal. Daar zat ik, in mijn hoofd zat een mannetje die de taak op dit moment kreeg om mijn hersenen wakker te schudden: "Je moet onderhandelen nu, verdorie, wakker worden!" Pfffffffffff, het ging echt niet. Ik mocht wel aan iedere taxichauffeur vragen om de prijs en die met hem vergelijken. Hij was blij dat ik hem had uitgekozen om te rijden en dat wilde hij zo houden. "Ok, if I find a cheaper taxidriver than you, I will ask him to bring me to Nairobi when I have to go to the airport." Dat was goed.
Tijdens deze onderhandeling stonden alle werknemers: Joe, mama, Anton, Lukas, Jose, Wanja en Fidelis en wat kinderen me zwaaiend op te wachten op zo'n 80 meter afstand. Jeetje, zo'n verwelkoming heb ik volgens mij in mijn leven nog niet gehad. Ik voelde me een ster die aanbeden werd door z'n fans, die 'm willen aanraken en alles voor 'm doen. Man-oh-man! Wel erg, erg leuk!! Ik was nog niet uit de auto en ze pakten me vast, kusten me en trokken me zowat uit de auto! Hahahah, heerlijk! Hahhaha! Eenmaal uitgestapt omhelsden ze me innig. Ongelooflijk... tegelijkertijd voelde ik niet alleen de erge warme verwelkoming, maar ook het ernstige verlangen naar een beter leven. Snap je wat ik bedoel?
Vervolgens al die kinderen een voor een omhelst, heerlijk! Echt superleuk. Mijn moeheid kon ik nu zelfs even opzij zetten! Ze droegen m'n tassen naar mijn kamer waar mijn bedje al netjes was opgemaakt. De hele kamer voor mezelf. Super! Na ongeveer 15 minuten vroeg het personeel om een gesprek met me. Dat had ik wel verwacht. Dus dit werd serieus. We stuurden de kinderen naar buiten. De werknemers deden hun verhaal en vroegen of het mogelijk was om een beetje salaris te krijgen. In eerste instantie wilde ik dit op een laag pitje houden. Dus we hebben het gehad over het water, het eten, electriciteit. We hebben met z'n allen prioriteiten gesteld. Water staat op de eerste plaats, daarna het eten en daarna het salaris. Ok.
Na ongeveer een half uur kwam de penningmeester binnen, Joseph, genaamd. Hoe toevallig.... Ik voelde me lichtelijk een prooi, waar de aasgieren op af kwamen... Het personeel en ik hadden gezamenlijk een boodschappenlijst voor 1 maand gemaakt. Onvoorstelbaar wat ze gewoon niet meer hebben. Ik ga dat niet opnoemen, ik kan beter zeggen wat ze wel hebben: koud water, meel en bonen.... een beetje brandhout nog... Dat was het!! Noem maar iets op en ze hebben het niet! Dus daar kwam me een lijst van hier tot Tokio, maar wel echt noodzakelijke dingen! Het viel me wel op dat ze er allemaal niet slecht uitzagen.
De penningmeester hield ons een beetje in de gaten en toen hij zag dat we klaar waren, vroeg hij mij in het kantoortje... Pfff, wel spannend, maar dit is de grootste en enige confrontatie waar ik wel een beetje bang voor was. Het is Yvette tegen de 3 bestuursleden... dacht ik...
Maar ik moet zeggen dat we een heel goed gesprek hadden, dat ik me niet onder druk voelde gezet en dat ik heel eerlijk heb gezegd dat ik niets wilde betalen, omdat ik ze niet vertrouwde. Ik heb ontzettend veel vragen gesteld hoe zij er tegen aan kijken, wat er volgens hun is fout gegaan en waar het geld van al die maanden is gebleven. Ook heb ik ze medegedeeld dat ik vind dat hij de werknemers erbij moet betrekken over de voortgang van zaken. Natuurlijk allemaal in een rustig gesprek en het viel me niet tegen. Hij wil samenwerken met mij en hij wil het vertrouwen opbouwen. Dus hij vond dat ik de regels moest volgen zoals deze vast zijn gelegd door de overheid en het NGO-bestuur van Thika. "Ok", zei ik, "ik was dit niet van plan, maar dan wil ik dat mijn geld (400 euro) wordt besteed aan alles wat het weeshuis nodig heeft." Hij vertelde mij dat ik het moest storten op de CRC-bankrekening en dat hij eerst maandag de werknemers gaat betalen en dat hij dan met mij een lijst zou maken waar het geld nog meer naartoe moest. Ik zou van iedere shilling een kwitantie zien en in samenspraak met mij de dingen doornemen. Ik zei dat dit hun enige kans was om het vertrouwen op te bouwen. Als ik merk dat een deel van die 400 euro weg is, dan stop ik ermee; als ik merk dat het geld besteed wordt zoals afgesproken dan wil ik er meer van maken. Hij ging ermee accoord. Ik heb als eerste mijn hand uitgestoken en "we work together" erbij gezegd.Deze werd enthousiast aangepakt gelukkig!
Ik vind het ontzettend spannend, want ik weet echt niet hoe dit afloopt. Maar ik vind dat ik nu geen andere keus meer had om te bezien of er nog potentieel zit in CRC of niet. Dus... we gaan het zien! Hij is direct daarna alle werknemers bij elkaar gaan roepen met mij erbij om hun op de hoogte te stellen. Het vertrouwen van de werknemers is echt helemaal weg, maar ik wil het er niet meer over hebben met ze, omdat we het vanzelf nu gaan zien deze week.

Hierna was er onderling veel geklets natuurlijk en wilde de werknemers me een voor een spreken. Bizar! Ze hadden allemaal verzoeken om ze geld te geven, omdat de kinderen ziek zijn en ze rekeningen hebben lopen bij lokale winkeltjes, want ze hebben natuurlijk al bijna een half jaar geen geld. Hier ben ik niet echt op in gegaan en gewoon eerlijk verteld dat ik dat niet kan doen. Zeker niet als het zowat om 100 euro gaat wat één werknemer mij vroeg. Jeetje, da's nogal een verzoek. Maar dat gaat gewoon niet. Heel lastig, omdat diegene het echt moeilijk heeft thuis. Ik wil ze ook niet het gevoel geven dat ik het niet wil, maar het kan gewoon niet. Maar ik weet dat dat hier de uitdaging is: grenzen trekken en duidelijk zijn. Ik heb een jongen 600 Ksh gegeven voor z'n school, zodat hij deel kan nemen aan de extra lessen. Hij helpt ook af en toe mee op CRC, want hij is een oud-bewoner. En onderwijs vind ik toch wel heel belangrijk!

Hierna ben ik even naar de supermarkt gegaan, want als er voor hun al zowat geen eten is, dan is er voor mij al helemaal geen eten. Daarnaast drinken ze gewoon water uit de kraan, wat voor mij niet verstandig is. Dus even wat inslaan voor mezelf. En een olielamp voor mijn kamer gekocht, want licht is er natuurlijk vanaf 18.30u ook niet.

Rond 18.00u was ik weer thuis en zijn we de olielampen (die er al zijn) gaan vullen met petroleum waar ik een paar liter van gekocht had.

Rond 20.00u ligt iedereen op bed op enkelen na. De oudste meiden die wilden nog niet slapen en hadden van iemand een radio op batterij gekregen. Dus die ging even aan. Ze gingen helemaal uit hun dak! Dansen, dansen, dansen... En hoe! Per toeval was al het personeel al buiten gewoon aan het vertoeven en alleen ik was nog binnen. Ik moest naar hun kamer komen, maar ik zei dat ik te moe was. "Ok, we'll come to you then!" Kwamen ze aan met hun radiootje en de meest sexy kleding! Zo sexy dat ze of alleen een bhtje aanhadden of zelfs helemaal niets als bovenstukje hadden. Ik wist niet hoe ik moest reageren, maar ze schaamden zich totaal niet. De meiden zijn ongeveer 14 jaar. Ze hadden zoveel plezier in het dansen dat ik ze toegejuichd heb. Een meisje die kon zo ontzettend goed dansen, niet normaal. Echt met die heupen (ze hadden wel gewoon een broek aan, hoor, voor het geval dat je denkt...) swingen, ieder spiertje onder controle. En dan Afrikaanse billen, je kent ze wel, he? Nou, mannen, maak er maar even een beeld bij....

Rond 21.30u ben ik naar bed gegaan en heb ik heerlijk geslapen tot 8.00u vanmorgen.

Goed, ik moet gaan nu. Ik ben voordat ik hier kwam nog even naar een grote kerk geweest, want dat stond nog op de planning. Het is inderdaad zoals je denkt (tenminste ik denk dat je dat denkt...hahaha): klappen, zingen, swingen en haleluja! Leuk dus. Ze hebben Engelse missen, Kikuyu-missen en Kiswahili-missen die achter elkaar een uur worden gehouden.

Ok, allemaal, ik ga!

Tutaonana kesho!
Yvette x