Reisverslag 1- 15 november 2009

KARIBU!

Habari? Sijambo!
Oftewel, WELKOM! Hoe gaat het ermee? Met mij gaat het goed.

Nou, hier zit ik dan ergens in Thika, zo'n 70km ten noordoosten van Nairobi. Temperatuur rond de 25 graden.De vlucht ging sneller dan gepland. Binnen 7 uur en 20 minuten stond ik op Nairobi waar het overigens toch 2 uur later is dan hier! Onderweg kregen we toch eten, zelfs 2 keer en het drinken hoefde je ook niets voor te betalen. Dus dat was een meevallertje. Helaas zat ik in de middelste rij stoelen, waardoor ik steeds iemand naast mij moest storen als ik even wilde wandelen of naar buiten wilde kijken. Vooral de Saharawoestijn wilde ik zien, maar dat was niet zo heel spectaculair.

Bij aankomst moest ik nog een visum bij de douane kopen voor 20 euro (ik kon nog met euro's betalen) en daarna kon ik naar de bagageband. Tjongejonge, wat veel mensen! Maar ja wat wil je met 428 mensen in het vliegtuig!
Nadat ik mijn bagage van de band gepakt had, zou je normaal nog even je bagage door de scanner moeten laten gaan. Maar nee, hoor, gewoon verschillende plekken waar wat personeel stond en die eigenlijk gewoon iedereen lieten doorlopen. Je mocht geen foto's maken, maar ik moest even een foto maken, want er stond me toch een partijtje Kenianen met bordjes omhoog voor mensen die opgehaald moesten worden. Bizar! Dus daar kwam ik aan met mijn rugzak en kleine rugzak en plastic tas met kleertjes en pennen enzo voor het weeshuis. Nou, ik had geen idee wie mij kwam ophalen, dus ik liep de hele rij af, maar niet gevonden. Shit.... dan maar weer teruglopen. Het leek wel de catwalk die ik opliep. Iedereen die ging je weer bekijken om te zien of jij degene was die ze zochten.... En jawel, daar zag ik mijn naam " Yvette for CRCI Thika" Dat moest ik zijn! Ik werd warm welkom geheten en blijkbaar is het heel normaal dat je elkaar omhelst van de ene kant naar de andere kant. Het was de "taxichauffeur" George en een vrouw genaamd Mary. Eerst even pinnen. Eerst even rekenen en uiteindelijk maar 10.000Ksh (Kenian Shilling) gepind (80 euro).
We gingen naar buiten naar de auto. Het eerste wat me opviel waren de palmbomen, het vrij normale verkeer en overal billboards in het Engels. Engels is hier de officiele taal, terwijl veel van de bevolking gewoon Swahili spreekt.

Ok, in de auto en gaan!Op naar Thika. Ik heb de eerste 10 minuten veel gelachen, omdat de weg zo enorm slecht is bij het vliegveld. Daarnaast is er geen bordje te zien; ook niet om aan te geven waar welke plaats ligt. Dus je moet echt weten waar je heen rijdt. Eenmaal een kilometertje van het vliegveld stikt het van de mensen langs de weg die gewoon aan het lopen zijn of aan het bedelen. Stoepen kennen ze niet echt. Op een gegeven moment veranderd de geasfalteerde weg met vele gaten, gewoon in een ongeasfalteerde weg. Het is pikkedonker, dus je moet het echt weten wanneer dat gebeurt. Op een gegeven moment legt George me uit dat de weg onder constructie is en een "snelweg" met 4 rijstroken zal worden. Nu zijn het 2 rijstroken. Al rijdend met zo'n 80km/u zijn we aan het kletsen en moet hij behoorlijk gas terugnemen,omdat er simpelweg enorme gaten in de weg zitten en regelmatig ook nog drempels. Even later moet hij helemaal remmen, omdat er een metalen lat met spijkers op de weg ligt. "What is this??", vraag ik. "Oh, that's just policecontrol..." Ok, dan... zo kan het natuurlijk ook. Vervolgens heb ik geen politie gezien.
Weer even later zie ik een auto voor ons rijden met zijn waarschuwingslichten aan. Hij rijdt zo'n 70km/u. We halen 'm in en ik vraag waarom hij zijn waarschuwingslichten aan heeft. "Because he wants to warn the people that he is drunk!" Toch wel sociaal dan....!

Na ongeveer een uur en een kwartier zijn we er bijna. Geen idee waar we heen rijden, maar we slaan ergens af en rijden een zandpad op. Of zandpad... nee, laat ik het anders noemen, want een zandpad is nog te luxe. Een zichzelf ontwikkeld pad door het af en toe berijden van een auto met alleen maar flinke kuilen en bobbels. Het was moeilijk om er uberhaupt een pad in te zien. "Here is CRC" We kwamen aan bij een gebouwtje met een blauwe poort die meteen voor ons open werd gedaan.
Bestemming bereikt.

Van tevoren was mij verteld dat ik waarschijnlijk alleen zou aankomen, omdat de andere vrijwilligers een weekendje weg zouden zijn. Maar ze waren er gelukkig toch.
Ik moest George 4000Ksh betalen en hij ging weg. Vervolgens vroeg die vrouw met minder sympathieke ogen of ik ook mijn 40.000Ksh wilde betalen. Maar die had ik niet bij me. Ik dacht even dat ze boos zou worden, maar dat viel mee.
ER waren een paar weeskinderen van rond de 14 jaar nog wakker. En het is net alsof ze je al jaren kennen. Zo verlegen kinderen in Nederland of een ander ontwikkeld land zijn, zo aanhankelijk zijn deze kinderen. Ze geven je een hand, omhelzen je en stellen zich voor. Dat is even wennen!

Ik heb mijn rugzak op mijn kamer gezet, waar ik in elk geval deze week alleen slaap. Er is een douche en een wc... een hurk-wc dan wel te verstaan. De andere vrijwilligers (3) hebben me de kamers van de kinderen laten zien. Ongelooflijk! Ze liggen soms met 3en op bed. Geen lakens ofzo over zich heen en gewone kleren aan. Ik moet wel zeggen dat het er heel schattig uitzag. Ik heb hier ook foto's van gemaakt. Vervolgens wilde de huismoeder (een vrouw van zo'n 45 jaar en inderdaad Big Mama) mij nog iets laten zien. Ze doet de deur van haar eigen slaapkamer open en daar ligt nog een vrouw te slapen. Op het andere bed ligt een pasgeboren baby. Ze pakt 'm op en laat 'm zien. "Just born", zegt ze. Ik denk eerst dat het van die andere vrouw is, maar later vertelt ze me dat het baby'tje gevonden is in de bosjes op zo'n 100m van het weeshuis! Het heeft een blauw polsje, uitgedroogde lippen en een wit tongetje. "Tomorrow we take her to the hospital." Ongelooflijk!

Hierna zijn we met z'n vieren eens even nader kennis gaan maken. Nu werd mij op het hart gedrukt erover na te denken of ik hier wel zou blijven. Degene die er met het geld van de vrijwilligers vandoor gaat, is dus toch die man van het bestuur uit Kenia! Er is daardoor heel veel ruzie en hij wil zeker niet dat je je ermee bemoeit. Maar hij wil wel je geld zien en het liefste nog een beetje meer geld dan afgesproken. In ontwikkelingslanden speelt geld een grote rol bij de bevolking, omdat het vaak een kwestie van overleven is. Maar hij steekt het geld in zijn eigen zak, waardoor de kinderen nu al 4 dagen geen eten 's morgens krijgen. Alleen thee..... Dus er is aardig wat spanning. Bovendien verdwijnt er ook wel eens wat van de vrijwilligers aan spullen. Daarnaast zit er een weeshuis hier vlak in de buurt, waar je niets hoeft te betalen en je eigen vrijwilligershuisje hebt. Waar we nu slapen is gewoon in hetzelfde huis als de kinderen.

Nou, ja ik ben rond 0.30u naar bed gegaan en heb er nog eens goed over nagedacht. Ik ga straks met die andere vrijwilligers naar het andere weeshuis en dan zal ik mijn beslissing maken.

Verder vandaag (gelukkig schrijf ik niet zo uitgebreid, he?) Om 7.00u sta ik op, terwijl de kinderen al om 5.30u aan het rondrennen zijn. Veel te korte nacht dus. Ik ga me douchen, kleed me aan en heb erge honger. Maar eten is er niet. Ik heb gelukkig nog wat peperkoek bij me. In de koelkast staat nog wat mangosap in een pak dat van de vrijwilligers is. Er zit nog een halve beker in. Een van de kinderen ziet dat het pak op is en grist het uit mijn handen. Ik dacht: "Oh, die wil het zeker in de vuilnisbak voor me gooien. Weet ik gelijk waar die staat!" Maar wat denk je?? Hij houdt het pak ondersteboven, heeft een stokje in z'n handen en probeert de laatste druppels er nog uit te krijgen!!! Dat benadrukt duidelijk hoe de kinderen zich voelen.
Deze ochtend heb ik alle kinderen gezien, waarvan de oudste denk ik 16 jaar is. Stuk voor stuk kwamen ze naar me toe en de kleinsten tot een jaar of 6 pakken gelijk je hand vast of willen bij je op schoot zitten. Wel hartstikke lief, maar het tekent toch ook wel de behoeftes die ze hebben en nooit echt vervuld zullen zien worden, omdat de ouders ze mishandeld hebben of de ouders overleden zijn.
Om 8.00u gaan we naar de mis voor de kleinsten tot een jaar of 8. Dit betekent een wandeling door de bosjes, grassen, ezels, koeien en kippen om vervolgens bij een soort schuur uit te komen met houten bankjes waar de pastoor van die wijk naartoe komt. Deze man ziet er gedegen uit, net in het pak. Hij begint iets voor te lezen in het Engels over Jezus en vervolgens wordt er veel gezongen. Een stuk of 4 kinderen mogen vooraan staan om een liedje te zingen, waarbij de rest invalt. Iets gospelachtigs heeft het zeker wel. Het duurt een uur en daarna lopen we terug. Ik merk dat de kinderen niet bang zijn, doordat ze gewoon mijn camera proberen af te pakken of mijn heuptas stiekem proberen open te maken. Tja, jong geleerd is oud gedaan!

Hierna zijn wij naar Thika Town gegaan. Ook een hele belevenis. Je loopt eerst naar de geasfalteerde weg die volstaat met kraampjes eten. Er zijn enorm veel mensen op pad, lopend wel te verstaan. De transportmiddelen zijn: achterop de fiets, achterop de brommer/motor, met de matatu of met een bus. Wij pakkem voor deze afstand de matatu. Dit is een busje met zitplaatsen voor 14 man, maar waar ze makkelijk 20 man inproppen. Er zijn langs deze weg veel dronken mensen, wat me totaal niet bevalt. Je hebt dronken en dronken. Maar dit is vies dronken, want ze weten niet beter. Hun ogen zijn rood, hun kleren kapot en ze willen contact. Echt niet grappig!
De rit duurde wel zo'n half uur. Stoppen en optrekken, stoppen en optrekken. Ik had niet gegeten, was doodmoe en dan nog dit rijgedrag. Het ging bijna niet goed. Maar al aangekomen in Thika Town, stelde ik meteen voor om wat te gaan eten. Ik heb een tosti genomen en een cola. Het was nog lekker ook! Kosten voor een echte coca-cola uit een flesje van 300 ml: 30Ksh, oftewel 20 eurocentjes! Tosti ook voor zo'n 50 cent!
Ik heb hier ook een Keniaanse simkaart gekocht voor de prijs van 100Ksh of 80 eurocent!
Vanuit de Town hebben we een motorritje gedaan naar Blue Post. Een ander gedeelte van Thika met watervallen, ambachtelijke spullen (leuk voor souvenirs!) en een soort van dierentuin en speeltuin.
Wanneer je wat fris besteld in de vorm van sap, bijv. appelsap, dan krijg je gewoon het hele literpak op tafel gezet!

Nou, tot zover! Lekker gelezen??? We gaan zo naar het andere weeshuis en dan terug naar CRC.
Ik zal proberen wat foto's te plaatsen, maar de computers zijn erg langzaam!

Baadaye!
Kus,
Yvette