Reisverslag 8: Evenaar, Masai, schoenen

Shitterdeshitshit, dit zal mijn enerlaatste verslag zijn. Ik heb nu nog maar een uur de tijd om te schrijven. Dan moet ik terug naar het weeshuis om met alle kinderen naar Nairobi te gaan. We gaan naar het 'Giraffencentre'.

Ik ben weer een tijdje niet aanwezig geweest, omdat ik veel in en om het weeshuis ben en ik ben 3 dagen weggeweest naar Mount Kenia samen met Anton. Mijn plan was om daar het graf van de 'scoutmaster' Lord Robert Baden Powell te gaan bezichtigen en misschien de berg zelf.
We zijn eerst naar Nyeri gegaan met de matatu. Daar is de begraafplaats en het scoutingmuseum. Toen we er na zo'n 2.5 uur waren, zijn we eerst maar eens wat fatsoenlijks gaan eten. Ik voel me dan zo'n miljonair, want ik betaal gewoon alles. Vervoer, eten, drinken. Op zo'n dag voor 2 personen ben ik dan zo'n 15 euro kwijt. Dat is zo leuk! Maar die paar euro wat voor mij niets is, is voor de gemiddelde Keniaan niet zomaar te betalen. IN het restaurantje waar we gingen eten, kwam de ober eerst met een teiltje en een plastice kan gevuld met water om je handen te wassen. Je kon ook de zeep gebruiken die erbij zat. Da's ook weer zoiets leuks en ik vind het zelfs luxe! Stel je voor dat je dat hier in Nederland kan doen. Is toch handig?
We zijn nog wat winkeltjes gaan bekijken, want ik wilde hem een nieuw t-shirt geven. En dat heb ik gedaan en wel een polo-shirt van Lacoste! Ja, ja, niet zomaar een t-shirt. Hahahaha en wel voor de prijs van.... 7 euro! Vervolgens heb ik voor mezelf een leuk blousje gekocht (voor de echte insiders: natuurlijk weer kaki) voor 2,50euro. Thuis op CRC kwam ik erachter dat het gewoon Esprit/EDC is! Nou, ja, zeg, ook al niet zomaar een sloppenwijkmerk dus! Mooi!
Maar goed, we gingen dus op zoek naar het graf van Baden-Powell. Toen ik er was, vond ik het helemaal geweldig daar te zijn! Dit was echt een van de hoogtepunten die ik van tevoren bedacht had om te gaan doen. Super, super, super. Ik heb in de kerk die erbij stond, nog wat scoutingspullen gekocht en daarna zijn we naar Paxtu gegaan. Dit is het huis waar Baden-Powell zijn laatste jaren heeft doorgebracht. Nou, toen begaf ik me toch wel op een soort van elite-terrein. Bij de ingang naar het terrein stonden bewakers in uniform en geweer en je werd gefouilleerd. Ik probeer altijd even een praatje te maken met de Keniaan in het Kiswahili. Meer dan een paar woorden zijn het dan niet, maar het is vervolgens altijd lachen en de sfeer is altijd meteen goed.
We liepen de lange rijlaan op die links en rechts beplant was met palmbomen en yucca's van zo'n 10 meter hoog!!! (voor de niet-wetenden onder ons: yucca's zijn planten die wij in de tuin hebben staan met stevige bladeren en scherpe punten en die niet hoger worden dan zo'n 80 cm)

We kwamen aan bij de receptie van een hotel en daarnaast was het huis dan van Baden-Powell. Dit is nu een museum. We hebben hier een uurtje vertoefd en natuurlijk weer veel foto's gemaakt. Voor mij was het erg bijzonder, maar voor mensen die niets met scouting hebben begrijpen niet wat ik bedoel. Maar maakt niet uit, ik wilde het jullie toch even vertellen!

Die nacht geslapen in een hotel waarbij de slaapkamer vol met mini-miertjes zat. Echt niet grappig, want ik ben een paar keer wakker geworden omdat ik gestoken werd. Maar goed, ik heb het overleefd! Ik wilde eerst nog wat onderhandelen over het geld (is iets wat ik heeeeeeeeeeeeel graag doe hier!! Erg leuk spel, hahaha) maar ik wilde weer verder. Op naar Nanyuki. Nanyuki ligt tegen Mount Kenia aan en was nog zo'n half uur met de matatu. Ik had in de Lonely Planet gelezen dat dit plaatsje de plek is om te onderhandelen en ruilen, dus ik had wat ruilspullen (van jou Bas!) meegenomen.
Eenmaal daar aagekomen, wilde ik eerst naar de evenaar wandelen waar getoond werd dat het water in de gootsteen aan de ene kant van de evenaar rechtsom draait en aan de andere kant linksom en middenop de evenaar draait het water helemaal niet. Het was maar een km of 3 lopen, dus hop, gaan! Lopen, lopen, lopen en vragen aan mensen waar het is. Nou, je komt gewoon bij een bord aan waarop 'Equator Kenya' staat, vervolgens komt er een Keniaan naar je toe die een klein emmertje, een luciferstokje, een trechter en nog een emmertje bij zich heeft om je te laten zien hoe het werkt met het water. Alleen al dat vind ik helemaal geweldig. In de Westerse wereld zou er een prachtig centrum zijn opgezet met allerlei beeldschermen en professionele watermachines, maar hier komen ze gewoon met een emmertje op je afgelopen. Geweldig toch? Ze leggen je het uit, vragen wat geld en als je wil krijg je een watercertificaat als bewijs dat je op de evenaar bent geweest. Kostte wel 400 Ksh, maar ik heb het wel gedaan (echte toerist, he?). Vervolgens hangen er een stuk of 5 verkopers aan je, want rond deze plek zijn heel veel houtsnijwerken en andere souvenirkraampjes geplaatst. Dus....... weer onderhandelen. Je moet er echt de tijd voor nemen, met ze lachen, een beetje uit je nek lullen (net zoals zij doen) om zo min mogelijk te betalen of alleen maar waar te ruilen. Hun truc, waar absoluut een kern van waarheid in zit, is natuurlijk je te vertellen dat ze een gezin hebben waarvoor ze eten moeten hebben. Tja, triest misschien, maar ik wil niet meer betalen dan dat het waard is voor Keniaanse begrippen. Ik vind het zo leuk altijd, dat ik eigenlijk altijd wel wat koop of ruil. Dus ik vrees dat ik een tas extra nodig heb om mee naar huis te nemen.....

Op de terugweg naar Thika, ben ik onderweg boos geworden op de geldinner en mensenbinnensleurder (zo noem ik het maar) van de matatu. Ik heb betaald voor een matatu-express Nanyuki-Thika. Dit betekent dat er onderweg nooit gestopt wordt voor mensen. Je kan overal waar je wil instappen namelijk. Op de langere reizen worden er nooit meer mensen binnengelaten dan er stoelen zijn. Toch stopte de bestuurder. Onderweg wordt je een paar keer aangehouden door de politie, wat een lachertje is. Zo'n matatu hangt van ellende aan elkaar, veiligheid voor de passagiers op welk gebied dan ook is ver te zoeken, dus wat de politie verder doet... het is mij een raadsel.
Toen een Keniaan werd binnengelaten zei ik al tegen Anton: "If he's going to stop again, I'm going to be really angry!" Want als er geen stoelen meer zijn, ga je dus gewoon zowat bij elkaar op schoot zitten. Voor de stadsritten is het niet anders, maar nu even niet, dacht ik.
En jawel, hoor, hij stopte weer en wilde 5 mensen binnenlaten. Echt niet, he!!! "Hey, you're not going to let those people inside! This is an Express Matatu and you're not allowed to let more people in!" Gelukkig gingen de andere passagiers zich er ook een keer mee bemoeien en Anton begon nog eens flink te roepen in het Kiswahili dat dit echt niet kon. Er werd uiteindelijk 1 persoon binnengelaten, maar toen die bij ons wilde komen zitten, maakten we heel duidelijk dat die niet welkom was.
Het is heerlijk om heel even je frustratie in het Nederlands te uiten, niemand die je verstaat. Hahahah!

Mount Kenya hebben we verder alleen maar in de verte gezien, want ik vind het veel leuker om met de lokale mensen in contact te zijn. Een berg is een berg... toch?

Ik heb verder geen grootse dingen gedaan. Ik ben inmiddels gewend aan het leventje hier en wil zelfs niet naar huis. Gisteren ben ik naar Nairobi geweest in mijn uppie om naar de KLM/Kenya Airways bookingsoffice te gaan. Ik wilde proberen mijn ticket met een week te verlengen. Dit kostte me bijna 300euro!! Een beetje teveel geld! Dan spaar ik dat geld liever en geef ik nog wat extra's uit voor CRC en dan zit het er echt op. ECHT NIET LEUK!!! Dat wordt huilen! :-( Maar ik kan altijd teruggaan natuurlijk!

Ik zal gewoon nog een paar dagelijks dingen vertellen:

Ik heb eergisteren nog een paar flessen bier gekocht voor de staf en mezelf en een kampvuur gemaakt wat altijd weer gezellig is. Ik en Koen (andere vrijwilliger) hebben met Joe (de jongen van de moestuin) gesproken over de verschillen tussen Nederland en Kenia. Hij wilde het eerst niet geloven hoe het hier werkt, maar uiteindelijk hebben we wel heel leuk kunnen praten over deze verschillen op welk gebied dan ook. Wat mij hier bijvoorbeeld qua mensen erg opvalt, is dat je binnen 1 minuut al het mobiele telefoonnummer hebt van iemand die je net ontmoet hebt. Het eerste wat ze vragen is je naam. Echt heel grappig. Maar wat dit wel betekent, is dat je heel snel, heel veel bekenden hebt. Overal waar je komt: op straat, in de matatu, in de winkeltjes, in de restaurantjes. Dat vind ik wel erg leuk en dat zou in Nederland wel wat meer mogen. Maar ja, de westerse wereld is gewoon erg individualistisch en dat heb je in zo'n ontwikkelingsland een stuk minder. Je hebt elkaar veel meer nodig.
Wat ook heel grappig is, is dat de Masai People me nog dagelijks bellen. Helemaal leuk! Dat zijn dan 5 minuten gesprekjes, maar ik heb wel contact met de Masai! Ik wil ze absoluut nog een keer bezoeken om hun rituelen te zien en hoe ze wonen. Maar dat gaat nu in deze dagen niet meer gebeuren helaas.

O, ja, wat ook heel frappant was bij het kampvuur was dat Joe op een gegeven moment zei: "We better move inside, because it will be raining in 1 minute." We keken omhoog en zagen in elk geval dat de prachtige sterrenhemel volledig verdwenen was in een zwarte wolk. Maar wat nog aparter was, was dat je in de verte een soort van trein op je af hoorde komen.... REGEN!! Dat was echt heel bijzonder. Snel alle houten bankjes meenemen en wegrennen. Nou, daar kwam me toch een tropische regenbui over ons heen. Wauw!! Joe hoorde het dus gewoon aankomen!

Eergisteren heb ik nog aan de douche van de meiden geklust. Ik heb zelfs voor de eerste keer in mijn leven gecementeerd (noem je dat zo???) Ook heb ik de kraan bij de vrijwilligers gemaakt en de deurklinken van de twee vrijwilligerskamers. Dit laatste weliswaar op Keniaanse manier, maar het werkt weer deels!

Gisteren heb ik 20 paar schoenen gekocht voor de kinderen. Het was de zoveelste keer dat een jochie zijn teen zo lelijk had opengehaald, dat ik het nu zat was dat ze nooit schoenen aan hebben. Ze hebben wel schoenen, maar ze zijn of kapot of er wordt een schoen gemist. De goedkoopste schoentjes worden hier van een soort bandenafval gemaakt, maar ze zien er wel heel leuk uit. Beige, blauw, groen en zwart. Ik weet niet wat voor materiaal het is. Ik was in elk geval maar 20 euro kwijt voor 20 schoenen en de kinderen zijn werkelijk waar superblij. Ik kon ze niet van me afslaan toen ik met de zak met schoenen binnenkwam! Onvoorstelbaar!
Ik heb besloten dat ik Edward (4), Caro (6) en Peninah (14) mee naar huis neem. Edward is helemaal mijn vriendje. Voor de iets ouderen onder ons (boven de 35), jullie kennen vast nog wel de serie Webster uit de jaren '80. Zo'n jochie is het. Een hele grote glimlach en sprankelende ondeugende oogjes. Caro en Peninah zijn zijn zussen, dus die kan ik niet achterlaten... HAHAHAH! Grapje natuurlijk, maar ik zou het wel willen!

Voor het eten wordt er altijd hardop gebeden door de kinderen, maar ik dacht dat het wel leuk zou zijn om ze een liedje voor het eten te leren wat op scouting altijd gezongen wordt: Smakelijk eten, smakelijk eten, hap, hap, hap, hap, hap, hap. dat zal lekker smaken, dat zal lekker smaken, eet maar op, eet maar op!
Dit werd luidkeels meegezongen. Ze pakken de liedjes wel makkelijk op. Ze vinden het ook erg leuk, net als ik! :-)

Het gevoel wat ik hier heb, is vergelijkbaar met de Wereld Jamboree 1995 in Nederland. Weer scouting natuurlijk. Dit was een groot dorp met scouting uit de hele wereld. Zo'n 45.000 mensen in totaal. Een compleet primitief dorp. Ik heb daar zo genoten, dat was zo'n paradijs voor mij. Zo is het hier ook qua infrastructuur als je het hebt over transport, maar ook de mensen onderling. Het trieste blijft de armoede, de ziektes en de corruptie. Maar dat wordt de komende 100 jaar nog niet opgelost. Het doet me echter wel heel veel en dat maakt het leven eigenlijk heel erg mooi.

Ik hou het hierbij. Ik moet gaan. Ik heb overal jeuk, want ik zit momenteel onder de muggenbulten! Malaria heb je hier veel, dus we zien het wel of ik er goed vanaf kom. Ik heb hier in elk geval niets opgelopen gelukkig, nog geen diarree! En eigenlijk is diarree hier onoverkomelijk, maar ik ben ervan bespaard gebleven.

Ik ben ervan door. Ik zal proberen nog wat foto's erop te zetten morgen. Het worden drukke laatste dagen met de laatste dingen die ik nog wil doen...

Kwaheri!
Yvette X