Reisverslag 2: Nelson, dokter, koffiebonen

Nou, nou, nou, ik zit hier alweer anderhalf uur in het andere Internetcafe in Thika Town om foto's bij mijn reisverslagen te plaatsen. Dus... er zijn foto's te zien!

Het is woensdag vandaag en ik zit hier dus voor de 4de dag. Het lijkt alsof ik hier al maanden zin, zoveel indrukken doe ik op. Ik zal proberen mijn verhaal niet te lang te maken, maar ik denk dat het me niet gaat lukken....

Thika is een grote stad: 300.000 inwoners! Dus je ziet van alles en het is vrij druk.
In mijn vorige reisverslag was ik gebleven bij het verhaal van Nelson. Deze heb ik maandag ontmoet. Maar eerst de zondag nog afmaken.

Zondagmiddag zijn we gaan eten in een hotel bij Blue Post. Erg gezellig. Lekker onder de bananenbladeren, uitzicht op de watervallen en een hele grote tuin. Het stikt er bij het eten altijd wel van de vliegen! En wat heb ik gegeten? Friet met kip! Hahahah! Met z'n vieren waren we 1800Ksh kwijt, d.w.z. 16 euro in totaal, voor ieder een maaltijd en wat te drinken! Da's nog eens leuk eten, he?!
Rond 18.30u waren we weer terug op CRC waar de kinderen nog eten kregen: aardappelen met bonen en nog een of ander sausje.

Later op de avond is de kok nog in elkaar geslagen buiten het terrein. Waarom weet ik niet, maar later bleek het met dronkenschap te maken te hebben. Dus niet anders dan in Nederland, hahaha!

Ik heb Johnny-Johnny, een jongetje van 4 jaar, even onder mijn hoede genomen. Hij liep de hele dag al zo met z'n voet omhoog en ik wilde nu maar eens goed kijken wat er precies aan de hand was. Ik heb 'm meegenomen naar mijn kamer en zijn voetje in een teiltje gezet en eens even heel goed gewassen. Hij heeft een flinke blaar onder zijn voetje die is gaan ontsteken. Sokken dragen ze niet en schoenen zijn of te klein of te groot of kapot of ze dragen ze zelfs verkeerd om! Volgens mij is zijn voetje nu wel een stuk beter dankzij zuster Yvette!

Op maandagochtend werd ik rond 5.30u wakker. De kinderen zijn al druk in de weer en de televisie gaat keihard aan! Grrrr! Ik sta rond 6.15u op en om 7.15u brengen we de kleinsten naar school. Ze zijn allemaal in uniform. Wel te groot voor de meesten, wat vooral voor de jongetjes niet leuk is, omdat hun korte broek dan een lange broek is en deze natuurlijk steeds afzakt! Ook zijn de meeste uniformen gescheurd... Wat me opvalt is dat ze truien dragen en dat je veel kinderen met wollen mutsen ziet! Ze doen dat, omdat het te koud is 's ochtends volgens hen. Rond 6.00u is het echt niet kouder dan 20graden, maar ja.

Onderweg naar school, komen we Nelson tegen. Een man van een jaar of 37, ringbaardje en sportieve kleding. Het is een beetje ongemakkelijk hem tegen te komen door alle verhalen, maar hij ziet er wel redelijk sympathiek uit. De andere vrijwilligers waarschuwen me al voor het geld wat hij bij mij komt halen. We zullen het wel zien...

We hebben de kinderen afgezet bij school en zijn weer teruggegaan naar CRC. Nelson heeft met alle personeelsleden een gesprek en roept ook mij even later op zijn kantoor. 'Karibu, Yvette, Karibu! Sit down, sit down.' Hij begint zijn verhaal te doen over CRC en leidt zijn verhaal richting het geld dat hij van mij krijgt. Ik vraag hem om de helft te mogen betalen, zodat ik kan kijken hoe het hier loopt. Hij vraagt quasi-verwonderd waarom ik dat wil en schat in dat het komt dat ik dat wil door de verhalen over hem door de andere vrijwilligers. Ik vertel hem dat dat klopt. Hij legt mij uit hoe het met het geld zit, hoeveel hij nodig heeft per maand en hoeveel hij krijgt van de vrijwilligers per maand, dat de Stichting in Nederland hem niets betaald van de sponsoren en dat het dus lastig is om het weeshuis te runnen. Ik vraag hem om het ontbijt van de kinderen, maar daar draait hij een beetje omheen.
Ik besluit hem te betalen en vervolgens blijf ik nog een half uur zitten, terwijl de huismoeder ons Keniaanse thee komt brengen (tweederde melk, eenderde thee). Hij roept om de beurt de bewaker binnen, de kok, de huismoeder en dan plotseling krijgt hij het bericht dat alle kinderen terug zijn gestuurd van school naar CRC, want.... het schoolgeld is voor deze maand niet betaald.... Hij roept de oudste binnen (15 jaar) en vraagt haar hoeveel geld ze nodig heeft. Ze weet het gespecificeerd op te noemen: lesgeld, eten, administratie. Bij elkaar 3700Ksh, dus zo'n 30 euro per maand voor 40 kinderen. Van het geld wat ik net heb overhandigd haalt hij 4000 af en overhandigd het haar. Ze gaat weg en hij zegt tegen mij: 'You see, you're money is just in time, you have saved us!' Het personeel wat hij binnenroept krijgt ook hun salaris van de maand oktober: 4000Ksh/32euro.
En zo zie ik de helft van mijn geld in elk geval goed besteed worden... Hij stelt voor dat ik met hem naar het ziekenhuis ga om de baby te laten onderzoeken en met Idris, een jongetje van 3 jaar met epylepsie en nog een geestelijke en lichamelijk handicap. Hij zal ook even nagekeken worden. We gaan dan ook naar de Childeren's Department Office om de baby aan te geven en te bekijken wat de mogelijkheid is voor adoptie bij de Stichting 'Happy Life'. Het lijkt me hartstikke leuk en corrupt of niet, hij heeft leuke ideeen! Hij vertelt mij ook nog dat we langsgaan bij de ouders van kinderen, eventueel naar de gevangenis waar de moeder van een van de kinderen zit, naar de rechtbank en naar sloppenwijken waar hij een project heeft lopen. Klinkt goed. Nu nog bezien wat daar allemaal van uitkomt in deze weken...

Na ongeveer een uur staat George, de taxichauffeur klaar. We stappen met z'n 5en in: Nelson, de jongere huismoeder met de baby, ik en Idris.
We komen aan bij het Childeren's Department Office. Allemaal natuurlijk erg ouderwets. Er staan bewakers bij de ingang en je gaat een gravelpad met de auto op waar je ook gelijk kan parkeren. We stappen uit en George blijft zitten. We volgen Nelson en die heeft zijn netwerk wel goed in elkaar steken volgens mij.We gaan ergens naar binnen en komen gelijk op een kamer uit. Hij begint te praten met de 'ambtenaar'. Stel je dit ongeveer voor: eerst een gangetje waar een secretaresse ofzo zit aan een computer. Naast haar een grote kast volledig volgestouwd met ordners! En dan geen planken, nee, gewoon een kast vanaf de bodem tot bovenin alleen maar ordners. Een zootje dus en het lijkt wel jaaaaaaaaaaaaaaaaaaren oud! Ook bij de ambtenaar op haar bureau (stijl 'jaren 50 na bombardement') allemaal papieren met geen enkele orde. Het lef om te vragen of ik hier een foto van mocht maken, had ik niet... Ze begint wat met haar mobiele telefoon te bellen en zegt ons later deze middag terug te komen. Waarschijnlijk heeft zij het dan geregeld bij Happy Life... Net zo makkelijk. Gewoon netwerken, niets procedures.

Vervolgens gaan we naar het ziekenhuis. Mensen, mensen, mensen, wat een gebeurtenis! Stiekem heb ik een beetje gelachen, terwijl het een trieste bedoeling is. Waarschijnlijk heeft de Keniaan er ook gewoon vrede mee. We komen het terrein opgereden en er loopt van alles door elkaar heen: mensen met houten krukken, rolstoelen (...), doktoren, bezoekers, bejaarden en personeel. George plaatst zijn auto gewoon in een soort van berm. Nelson wacht op een smsje met het telefoonnummer van de maatschappelijk werkster. Ze komt 5 minuten later aangelopen en begeleidt mij, Idris, Emmy (de jonge huismoeder) en de baby naar de afdeling voor pasgeborenen. Plots worden we buiten al tegengehouden door een bewaker. Idris is te oud en mag niet naar binnen! We wachten zo'n half uur buiten in de zon en even later zie ik Nelson en George weer in de auto zitten en gaan we erbij zitten. We wachten nog zo'n 3 kwartier. Ik val bijna in slaap.... In die tussentijd heb ik iemand zien aankomen achterop een boda-boda (fiets met op de bagagedrager een kussentje als 'vervoermiddel') met een gebroken been en een kruk in zijn ene hand en een stok in de andere hand (geen geld voor twee krukken?). Hij moet van de fiets af en dat lukt praktisch niet. De bestuurder van de fiets houdt de fiets zo schuin mogelijk, zodat hij met z'n voet op de grond kan en zich op die manier van de fiets kan duwen. In gedachten zag ik die fiets al geheel onderuit gaan en moest stiekem daarom lachen. En niemand die hem helpt! Het lukt hem uiteindelijk wel, maar een beetje lachwekkend is het wel.
Even later zie ik iemand een rolstoel voortduwen die bestaat uit het frame van een rolstoel en de zitting zelf bestaat uit de goedkoopste tuinstoel waarvan de poten voor de helft zijn doorgezaagd... Tja, het hoeft allemaal niet zo moeilijk! Dit werkt toch ook prima!

Wanneer Emmy met de baby terugkomt , vertelt zij dat er niets aan de hand is met de baby alleen heeft het een ontstoken oogje. Ze laat me het handgeschreven rapport lezen. Nou, ok dan, het zal wel kloppen.
Nu Idris nog. Op naar een prive-dokter ergens in de stad. Bij aankomst stap ik met Nelson en Idris uit en ga de trappen op naast winkels. We komen op de derde verdieping en lopen zo de wachtkamer binnen. Hij gaat meteen naar de receptie... uhm... ik bedoel een tafeltje aan de zijkant van de wachtkamer waar een man zit met tig dossiers op zijn bureau. Nelson gaat al snel bij de dokter naar binnen en komt naar buiten, duwt mij het dossier van Idris in mijn handen en ik mag het verder afhandelen. "Juist ja... Wat heeft Idris dan?", dacht ik bij mezelf. Ik had wel gezien dat hij een rottende, afgebroken voortand heeft en dat zijn neus de hele dag door vies snottert. Meer weet ik niet. Even later komt Emmy met de baby naar boven. De baby moet hier een prik krijgen en nog wat medicijnen. Ze gaat eerst naar binnen en 5 minuten later mag ik ook naar binnen. Zowel in de wachtkamer als binnen hangt er veel informatie over HIV/AIDS en anticonceptie. Dus ze zijn er wel veel mee bezig. Ik mag binnen aan de tafel zitten naast Emmy. Er staat nog een scherm waarachter de dokter volgens mij is. Ik weet het niet, we zijn alleen maar bij de tafel geweest waar de assistent ook van allerlei papieren heeft liggen. Ze geeft de baby het spuitje en daarna gaat Emmy weg en zegt wel dat ze buiten op me wacht. Vervolgens moet ik verhaal doen over Idris. Ik zeg maar wat ik denk dat er aan de hand is. Ze meet zijn temperatuur onder zijn trui in zijn oksel en luistert met de stethoscoop naar zijn longen. Geen koorts. Ze kijkt met een zaklamp (die ze waarschijnlijk uit de plaatselijke Praxis heeft gehaald) naar zijn tandjes en adviseert mij met hem naar de tandarts te gaan. Ik zie een lage kast met 2 planken vol met potjes, tabletten en twee flessen van een liter met een bijzondere vloeistof erin: knalgeel en knalrose. Als een medicijnman gaat de assistente haar brouwseltje maken. Ze opent een doosje met tabletten waarvan ze een halve op de grond laat vallen. Ze opent nog een doosje en laat er weer eentje vallen. Deze raapt ze op en stampt ze met een lepeltje kapot. Ze pakt 2 kunstoffen kleine flesjes (die ze waarschijnlijk nog ergens van over had), pakt de knalrose vloeistof en doet er een halve tablet in. Ze schudt wild heen en weer met het flesje en doet hetzelfde met de knalgele vloeistof. Ook maakt ze nog zo'n potje met witte vloeistof. Ze geeft Idris van elk brouwsel een theelepeltje waarvan de helft weer uit zijn mond druipt. Gelukkig draagt hij altijd een slabbetje, waarmee ik het af kan vegen. Je moet niet denken dat de assistente dat zelf doet, nee, hop, zij heeft haar werk gedaan en de rest is aan mij!

Nou, heel bijzonder allemaal!! Maar wel zeker een belevenis!
We gaan terug naar George en dan weer terug naar de Children's Department Office. Ik waag het erop dat ik buiten foto's maak van het gebouw. Zoals bijvoorbeeld van de ideeenbus om corruptie tegen te gaan. Prachtig! Emmy en Nelson waarschuwen mij dat ik geen foto's hier mag maken, omdat het tot de overheid behoort. Te laat, ik heb al 3 foto's gemaakt! Ze moeten er wel om lachen gelukkig.
We zijn maar 5 minuten binnen en moeten morgen terugkomen. Het was inmiddels half 3 en Nelson houdt het hierbij. Hij blijft in de stad en ik ook, want ik had om 16.00u met de andere 2 vrijwilligers afgesproken om naar de koffieplantage te gaan. Ik ben met Nelson wat gaan drinken en eten en praat wat met hem. Hij lijkt nog steeds aardig, maar ik ben nog steeds op mijn hoede.

Pffffffffff, ik ga het verhaal nu even tot nu inkorten, want ik heb even genoeg van het schrijven...
We zijn dus eergisteren met z'n 6en naar een koffieplantage geweest. Vervoermiddel: achterin de bak van een pick-up. De bestuurder was een welgestelde man van rond de 50 die veel wist te vertellen. Onderweg heb ik gefilmd, wat de gelegenheid bij uitstek was. Niemand die mij nu kon overvallen.
We kwamen na een kwartiertje uit bij een nederzetting van koffieplukkers. Ongelooflijk kleine huisjes, zo'n 10m2 groot waar een heel gezin in leeft. Zodra ze mzungus zien (Europeanen) komen ze allemaal nieuwsgierig kijken. Wel leuk. De chauffeur deed een heel verhaal in het Kiswahili, legde ons het een en ander uit in het Engels en vervolgens gingen de mensen voor ons bidden, zingen en klappen. This is National Geographic Channel! Echt dat gevoel had ik!
Hierna gingen we nog naar een soort van sloppenwijk waar hij ons ook weer introduceerde bij de mensen, hun huisjes liet zien, en waar ook weer gezongen en geklapt werd. Echt wel bijzonder! De kinderen spelen veel met oude fietsbanden en een stok. Was dat ook niet bij ons in de jaren 30? Ik weet niet; daar vergelijk ik het mee. Onderweg kwamen we nog een man met waarschijnlijk zijn zoontje tegen die net een net geslachte koe hadden meegenomen. Zag er lekker uit...
Hierna zijn we bij de chauffeur thuis wat thee gaan drinken. Man, oh, man, een villa van een huis!!!! Wat een kloof tussen arm en rijk! Hij heeft ons rond 19.00u netjes bij CRC afgezet in de pick-up. Een erg leuke dag!

Gisteren was een beetje een saaie dag, waarvan ik tussen 10 en 12 uur slapend heb doorgebracht in het weeshuis. We werden geadviseerd niet naar Thika Town te gaan, omdat de woordvoerder van een of andere stam of partij vermoord was. De begrafenis was gisteren en er werden veel rellen voorspeld. Toen het ergste voorbij was, ben ik met Anne om 14.30u toch nog naar Thika Town gegaan. Niets aan de hand. Wat gegeten en gedronken, naar de supermarkt geweest en daarna naar het andere weeshuis gegaan: Macheo. We hadden spaghetti, paprika en gehakt gekocht (ja, ja!) en zouden gaan koken bij Niels die daar zit.
Wat een verschil van weeshuis!! Het ziet er allemaal schoon en prima georganiseerd uit! Groot en onderhouden. Tja, nu begrijp ik het verschil met CRC wel. We zijn na het eten nog in het huisje (en dan een gewoon stenen huis) van de oprichter, Marnix, gaan theedrinken. Hij is Nederlander en getrouwd met een Keniaanse. Ik heb hem veel vragen gesteld over het reilen en zeilen van Kenia, zijn weeshuis en CRC. Hij heeft het goed voor elkaar!
Om 23.00u gingen we pas naar huis. Met een brommer. Het is pikkedonker op straat en je ziet echt niemand meer. De rit ging over onverharde landweggetjes met vele kuilen en keien, omdat de politie op de hoofdweg stond te controleren. Ik vond het een beetje eng, maar ook wel weer spannend. Het hoort erbij.

Heerlijk naar bed en vanochtend weer om 6.15u op. Ik ben deze ochtend 2 uurtjes op school geweest bij de kinderen van 5 jaar. En wat doen ze? Erg, erg weinig. Op een gegeven moment vroeg de juffrouw of ik niet iets leuks met ze kon doen... Ze hebben helemaal niets! Het is een betonnen lokaaltje met wel wat tekeningen aan de muur en wat woorden en cijfers. Maar verder? Geen papier, geen kleurpotloden of wat dan ook. Ze had nog wel wat over uit oude schriftjes, maar ja. Ik denk dat ik voor haar klas wel wat spulletjes ga kopen. Ik ga zo meteen nog even wat zoeken hier in de stad.

Nou, lezers en lezeressen, dit was het weer. Anne vroeg of ik zin had om mee te gaan naar een National Parc voor een soort van Safari. Dit wil ze een dezer dagen doen. Het lijkt me wel leuk, dus waarschijnlijk doe ik het wel. Ik ben dan denk ik twee dagen niet in Thika.

Sorry, weer niet gelukt om het kort te houden! Maar tot zover dan maar weer de avonturen! Leuk verhaaltje voor het slapen gaan, toch? Hahahah!

Baadaye!
Groetjes, Yvette!