2. Heenreis Masai Mara, deel 1

De foto's kan ik nog steeds niet plaatsen. Ik moet ruimte bijkopen, wat nu niet gaat... Moet eerst terug naar huis, daar mijn bankapparaat ophalen, terug naar een internetcafe en dan bijkopen. Ik hoop vandaag of morgen.

Maar bij deze wel alvast deel 1 van de reis naar Masai Mara tot op een zekere hoogte... Wordt dus vervolgd!!!....

Samenvatting: op weg naar Masai Mara van 's morgen 6.30u tot....? Auto gehuurd en dat werd errrrruuuuuuuggggggg spannend!
Tot zover deze samenvatting :-)

Hierbij de uitgebreide versie (de beelden moet je er nu dus nog even bij fantaseren...)

Daar ben ik weer. Het is 17 januari en ik lig nu op bed in ons nieuwe huisje of beter ‘huis’!! Daarover later meer!!

Het was 6 januari. Vanuit Nederland had ik een auto gehuurd bij Sixt bij het vliegveld van Nairobi. Een auto voor € 48,- per dag. Dat vond ik wel een prima prijs! Goedkoper kon niet en het zou van het model Nissan Sunny automaat zijn. Op de planning stond Masai Mara samen met Cris. Ik ken de slechte wegen daar, of beter gezegd, paden. Maar het is begaanbaar als je maar langzaam rijdt… Ik ben een paar keer met de matatu geweest, één keer met de bus en één keer met de taxi. Bij die laatste kon ik het allemaal niet meer binnenhouden…

Om 6.30u hadden we in Thika Town afgesproken om vanuit daar de matatu naar Nairobi te nemen. We waren op tijd en lagen dus prima op schema, hoe moe ik ook was. Ik had tig keer nagedacht of ik niets vergeten was… Je raadt het al…. Toen we op weg naar Nairobi waren, schoot me in één keer te binnen: MIJN RIJBEWIJS! Ik had alles geregeld in Nederland inclusief mijn internationale rijbewijs bij de ANWB. Die had ik bij me. Mijn credit card had ik bij me, mijn paspoort had ik bij me, mijn contract had ik bij me… Maar mijn eigen rijbewijs lag nu nog in Makongeni! Dat vond ik toch wel erg belangrijk, je weet maar nooit waar je in terecht komt. Dan is nog de vraag wat beter is: wel je rijbewijs bij je hebben of niet? Ik besloot David te smssen die nog lekker lag te slapen in ons huisje: “David, big problem! I forgot my driving license in the house! Can you please come to Nairobi?” Het lijkt een raar smsje om iemand te vragen even naar Nairobi te komen, maar het is niet een groot iets. Het antwoord was dan ook: “No problem, tell me where your driving license is!” Na dat geregeld te hebben, zaten we al bijna in Nairobi. Tien minuten voor tijd van de afspraak om de auto te komen ophalen, kreeg Wilson een smsje van Sixt met de vraag of ik al op het vliegveld was. Het was dus ongeveer 7.50u en ik belde met de mededeling dat we pas tegen 10.00u daar zouden zijn, omdat ik mijn rijbewijs vergeten was. Daar was ze niet zo blij mee, want ze stonden al op het vliegveld. Maar de oplossing was zo door haar bedacht: “Let me come to you. Where are you exactly?” Ik keek even om me heen en zag warempel een straatnaam: Mfanganostreet! Ze wist waar het was en ze vertrok nu richting mij. We besloten even wat te gaan drinken en wat water en koekjes voor onderweg te kopen. Na ongeveer een half uur, 3 kwartier was de auto er. We gingen erheen en een man, vrouw en baby zaten op ons in de auto te wachten. Erg vriendelijke mensen gelukkig. Cris en Wilson wachtten op mij tot ik de boel had afgehandeld: contract ondertekenen, extra bestuurder erbij regelen, borg betalen, schades bekijken. We waren zo weer een half uur verder. David was nog niet met het rijbewijs gekomen, maar dat was allemaal geen probleem. Het internationale rijbewijs en mijn paspoort werd gebruik voor de documenten.
De mensen namen afscheid van me en het was nu nog een wachten op David die na een kwartiertje zich meldde. Het was nog even zoeken, maar rond 10.00u was hij er. Het was een kort bezoekje waarbij hij mij het rijbewijs overhandigde en ik hem 500ksh gaf voor het vervoer heen en terug naar Nairobi/Thika en als bedankje.
We konden instappen… Een beetje spannend vond ik het wel. Links rijden vind ik niet erg, automaat is ook geen ramp, maar het feit dat het recht van de sterkste/slimste hier geld in het verkeer was een uitdaging. Eerst maar eens even kijken hoe zo’n automaat in elkaar stak. Daar hadden we het niet overgehad. Wat betekent 2? En L? En o/d? waar zit het licht? Hoe start je? Hahaha, het begon goed! Voor wat betreft de L en 2 heb ik een taxichauffeur maar gevraagd. L low gear en 2 als je snel wil rijden op een lang stuk. Ok…. Nou, daar gaan we… links rijden in Nairobi big city…. Vooral de rotondes zag ik een beetje tegenop. Er zijn gewoon geen regels. Je ziet mensen toeteren en hun hand uitsteken naar anderen of ze tegen te houden of voor te laten… Let’s go! Ook geen idee natuurlijk hoe we uit Nairobi moesten komen, maar enige richting hadden we wel en van daaruit zouden we het wel zien. Het allerlastigste was je linkerkantruimte inschatten. Hoeveel ruimte heb je nog naast die andere auto, fietser, voetganger of handwagenloper, bus , matatu, motor, tuktuk of vrachtwagen? Het ging al gauw bijna mis daardoor waar ik even van schrok, maar niets aan de hand. De rotondes waren me erg meegevallen en ik kreeg er plezier in wetende dat ik zomaar in Nairobi rondrijdt. We gingen richting Limuru om van daaruit bij Rift Valley te komen. Het leek wat om, maar och, we reden en ik had er verder en goed gevoel bij. Toen we na ongeveer 45 minuten bij de Rift Valley aankwamen, stopte ik meteen om foto’s te maken van dit prachtige uitzicht en om even bij wat van die souvenierwinkeltjes langs te gaan. Ik wist dat ze boven de vallei hingen, echter nu bekroop me de angst geheel dat zo’n winkeltje op houten palen, dunne palen zou instorten. De man van het eerste winkeltje was behoorlijk aan het aandringen om foto’s bij de rand te maken, ondanks dat ik zei dat ik het echt niet wilde. Je kon zo tussen de planken doorkijken… je ziet verder de manier hoe het allemaal gebouwd is… Het ging door mijn hoofd dat ze het in Kenia allemaal niet zo nauw nemen, dus ik was echt niet over te halen. Ok, voor de helft dan. Wilson en ik zijn op de foto gezet en ik heb verder nog wat foto’s gemaakt van het uitzicht. We liepen door naar de andere winkeltjes langs de weg en de vallei en werden door elke verkoper van zijn hang-winkeltje naar binnen geroepen, maar ik heb ze allemaal afgeslagen. Van één verkoper heb ik wat bij het raam gekocht. Teruglopende naar de auto heb ik wat foto’s gemaakt van deze hangconstructies…

We reden door en kwamen na ongeveer 2 uur aan in Narok. De tijd was ons echter aardig in aan het halen. Ik had verwacht dat we een flinke pauze konden nemen, maar dit is niet langer dan een uur geworden. Eerst wat gegeten en gedronken en toen naar de supermarkt gegaan om wat laatste voorraad te halen en een paar zakken rijst en suiker voor de familie van Wilson gekocht.
Het was inmiddels 14.30u… De tijd dringt, want 3 uur heb ik er sowieso voor nodig om door de bush-bush te trekken en aan te komen in Olooloimutia.
Daar gaan we… de weg was het eerste half uur helemaal niets mis mee. Prima geasfalteerd. Het ging daarna over in een weg met kleine steentjes, kleiner dan kiezelstenen met aardig wat kuilen, maar nog niet dat je zegt dat het onbegaanbaar is. Cris vroeg zich al af of dit de slecht weg was. Niet dus. Na een tijdje kwamen we zebra’s tegen. Prachtig om te zien hoe deze beesten gewend zijn aan auto’s die voorbijkomen en er niet echt van wegschrikken. Na wat foto’s gemaakt te hebben, reden we verder. In de verte werd het donkerder en donkerder. Niet van het avond worden, maar van het dichttrekken van donkere regenwolken. De weg was nog steeds ok, we reden tussen de 20 en 60 km per uur afhankelijk van de hoeveelheid kuilen in weg. Ik begon de weg te herkennen. We kwamen steeds meer Masai tegen die hun koeien aan het hoeden waren of terwijl we door hun kleine nederzettingen reden . Nederzettingen met wat kleine winkeltjes of nederzettingen met hun van stront gemaakte huisjes. Deze mensen in hun prachtige shuka’s (een soort van dunne, rood-gestreepte of geblokte dekens), met hun over het algemeen dunne benen, hun vele van kraaltjes gemaakte sieraden om hun nek of aan hun oren vaak uitgelebberd tot lange lellen met dusdanige gaten dat ze de rand van hun lellen over hun oorschelp kunnen draaien en daarbij hun vaste uitrusting van een stok en een manchet blijven me boeien alhoewel zelfs zij steeds normalen voor me worden. De vrouwen zijn vaak nog kleurrijker gekleed en dragen nauwelijks rood, maar veelal geel, groen, blauw en rood. Dus wat meer variatie. Zij hebben geen stok of machete. Al met al is het een prachtig gezicht hoe deze natuurmensen op onze aardbol leven. Een leven waarbij je je niets kan voorstellen als je het niet met eigen ogen gezien hebt.

Ok, we reden dus door, moesten ergens linksaf en op een gegeven moment werd de weg uitdagend. Er was geen weg meer, alleen een modderig pad met diepe kuilen. “Is dit het ergste wat we tegenkomen?”, vroeg Cris. “Hm”, zei ik, “dit is level 2. Er komt nog een level 3.”
We reden door en kwamen een safaribusje met toeristen tegen waarvan de chauffeur Wilson kende en andersom. Hij zei ons om te draaien, want het bruggetje verderop was onbegaanbaar. “I’ll just follow you?”, vroeg ik. “Yes, follow me…”
Ok, omdraaien dus… Het bruggetje is onbegaanbaar…. Ok…. We gingen achter ze aan en stopten ergens onderweg, omdat Cris en Wilson even gingen plassen. Daarna waren we ze kwijt. Het was inmiddels ongelooflijk grauw geworden en de eerste regendruppels begonnen te vallen…. Steeds harder…. Steeds harder…. Nog harder…. Ongelooflijk hard! Ik kon niet meer rijden, want ik zag helemaal niets meer! “Wat? Wat is dat?? HAGEL??? HIER???” Jawel, het hagelde!!! Het hagelde zo hard, dat ik uiterst verbaasd was dat zoiets hier kon voorkomen in Kenia. Wilson vertelde dat je dit kan meemaken als je je vee aan het hoeden bent, ver weg van welke hut dan ook. Je kan alleen maar een struikje nemen om je daar enigszins te verschuilen. Bomen zijn er niet veel, want het is hier savanne. De geulen naast de weg begonnen zich te vullen tot steeds breder wordende hardstromende riviertjes. Wilde riviertjes. Hiervan moest ik een foto maken! Gelukt! Wauw!! Wat is dit?? Cris vond het minder en wilde graag doorrijden, voordat we niet meer aan zouden komen. Ik probeerde wat door te rijden en we kwamen na een minuut of 10 bij de Sekangani gate aan. Dit is één van de poorten die toegang geeft tot het natuurreservaat Masai Mara. Ik vroeg Wilson of wij hier wel zomaar door mochten rijden. Dat zou moeten kunnen. We werden aangehouden en vertelden waar we heen gingen. Wilson vertelde dat Cris morgen op safari ging. Vervolgens moest Cris de toegang tot het park betalen waar we het geen van alleen mee eens waren. We hebben geen afspraak met deze man, het is niet eens zeker dat Cris op safari kan gaan morgen en we willen alleen maar zo gauw mogelijk naar Olooloimutia, naar het kamp Big Time. De man drong erop aan dat we 10 meter verderop parkeerden, zodat anderen de gate doorkonden om dan naar zijn kantoor te komen. Hij liep richting zijn kantoor en Wilson zei tegen me: “Twende!” wat in deze betekende “doorrijden!”. Ik keek hem aan zo van: “Ik begrijp je toch wel goed, he? We gaan er vandoor en gaan niet naar zijn kantoor?” “Twende!” Ook, gas geven dus! Jemigdepemig wat gaan we nu meemaken? Het regende nog flink en na ongeveer 100 meter zei Wilson linksaf te gaan. Ik gaf behoorlijk wat gas waarbij hij mij weer gebood langzamer te rijden, want de bocht ging zo weer naar rechts. Gaat goed, gaat goed, ik heb het onder controle. Ik wil gewoon niet achterna gezeten worden door een stelletje corrupte malloten met geweer ofzo!
We reden weer rechtdoor en wat ik toen zag na een metertje of 300…. NEEEEEEEEEEEEE! Shit! Het heeft zo hard geregend dat zich tussen twee kleine taluds een snel stromende rivier heeft gestroomd. Wilson zei in alle rust: “It’s ok, the road is good!” “The road is good?”, zei ik. Shit, ik wilde door, maar wilde ook niet midden in dit water vast komen te zitten en mijn gevoel zei dat we dat wil zouden komen. Ik moest NU besluiten. We waren net op de vlucht geslagen en nu krijg ik dit aardige riviertje voor ogen!! Doorrijden dan maar? Ja, doorrijden! Shiiiiiiiiiiiiiiiiiit! VAST! Langzaam vooruit? Low gear? Wielen naar links draaien? Naar rechts draaien? Hoofd koel houden! Achteruit dan maar? Niets werkte meer en…….. het water kwam naar binnen!!!! “Get out all of us! Take all your things with you!!!” Ik was niet meer helemaal koel… ik kreeg de sleutel niet uit het slot. Ik kon de motor niet uitzetten…. “Rustig, Yvette, rustig, wat zorgt ervoor dat je de sleutel niet uit het slot krijgt en de motor niet kan uitzetten… Rustig….” “Ja! Eerst op P zetten die automaat!” Gelukt! Motor uit, sleutel eruit en door het water baggeren wat tot net onder de knie kwam… Oh, my God! De gehuurde auto…. Wat gaat ons dit kosten??? Maar eerst: hoe komen wij nog ergens heelhuids terecht?? Het was niet meer warm, het was erg, erg nat. ALLES was nat en dus wat nu?? Wilson probeerde Big Time te bereiken, maar… GEEN bereik, geen netwerk… Ook dat nog!

Het is 23.30u... Oogjes toe! :-)