Reisverslag 6: Safari en de Masai! WAUW!

Nou, lieve allemaal, ik zit hier even met mijn tranen in mijn ogen, hopende dat niemand het ziet... En anders: PECH! Gewoon omdat ik mijn eigen machteloosheid voel en zoveel meer wil bereiken. Gisteren had ik echt het gevoel dat ik helemaal NIET naar huis wil, omdat ik zo verschrikkelijk veel meer wil zien, weten en leren. Vier weken stelt niets voor. Je hebt in die tijd net voldoende tijd om kennis te maken met deze wereld.
Maar het is goed dat ik contact heb met mijn westerse volk, hahaha! Zo kan ik de boel weer een beetje relativeren.

Ok, dan. Nu even mijn volgende avontuur: de safari en de Masai (toch met 1 'a'!) GEWELDIG!

Even kijken. Ik ben woensdagochtend om 6.15u vertrokken. James, de man die in allerlei commissies zit van ontwikkelingssamenwerking van zijn eigen regio hier, had de safari voor me geregeld en ook de reis naar Nairobi. We zouden eerst met de matatu gaan, maar aangezien het 's morgens erg druk is, stelde hij toch voor om met de taxi te gaan. Natuurlijk weer onderhandelen. Dus dat werd 1200Ksh ipv zijn eerst vraagprijs van 3000Ksh (well done, Yvette!) Ik heb de hele weg (2 uur) op de achterbank proberen te slapen, want ik was erg moe. Ik probeer iedere minuut mee te krijgen hier, vandaar dat ik niet heel veel uren slaap 's nachts hier op wat uitzonderingen na.
Maar ok, aangekomen in Nairobi, liepen we naar het Safaribusje waarin nog 2 vrouwen van mijn leeftijd zaten. Ze kwamen uit Amerika. Het klikte gelukkig wel goed. Er kunnen 9 mensen in het busje, maar we hadden de luxe dat we met z'm 3en gingen. Zo'n safari gaat niet meer over de zachte Keniaanse Shillings, maar over keiharde Amerikaanse Dollars. Maar absoluut de moeite waard! Dat was trouwens ook nog een klein avontuur. Het overhandigen van het geld aan James. Ze hebben hier geen grotere geldbiljetten dan 1000Ksh. Ik moest 34.000Ksh betalen. Ik had met James in een soort van Grand Cafe afgesproken. Hij zat in een vergadering daar. Ik ging met mijn portemonnee daarheen, je geeft elkaar altijd een 'high five' hier en nog zo'n handgreep (als je begrijpt wat ik bedoel) en hij vroeg me of ik het geld in een enveloppe had. Dat had ik dus niet. Hij zei dat hij dat liever wel had. Ik zei dat ik een zwart plastic zakje bij me had waar ik het wel in kon stoppen. 'Ok, please go to the toilet and bring it to me then.' 'Ok' En weg was ik naar de wc. Ik haalde mijn 34.000Ksh uit mijn portemonnee en stopte het in het plastic zakje. Ik moest wel lachen van binnen:'Kijk mij hier nou! Het lijkt wel een goeie filmscene voor een drugsdeal met mijn 34 flappen van 1000! Hahaha!' Nou ja goed, het geld gewoon overhandigd op een subtiele manier en klaar.

Verder met de reis naar Masai Mara. Dit is het Nationaal Park in het Zuidwesten van Kenia. Als ik het me goed herinner is het zo'n 5000ha groot. Het ligt tegen de grens van Tanzania waar het overloopt in het Nationaal Park Serengeti. Misschien wat bekender. De reis van Nairobi naar Masai Mara is zo'n 5 uur. Onderweg hebben we nog geluncht en het eten is over het algemeen gewoon ok. Heel eenvoudig, maar ok. Ik heb ongelooflijk maar waar nergens last van! Behalve nog steeds die verkoudheid. Echt shit!
Hoe dichter we bij Masai Mara komen, hoe meer Masai People je ziet. Ik vind het machtig mooi! Van de verharde weg ga je over op de onverharde weg die ook niet meer verhard wordt. En dan heb je het over een kilometer of 150 schat ik in. Vierwielaandrijving heb je hier dan ook echt nodig.
De twee vrouwen in mijn busje stelden irritant veel vragen aan de gids/bestuurder van het busje. Ze waren in Nairobi voor werk zoals 'Family Planning' en nog zoiets. Ze hadden elkaar helemaal gevonden en vervolgens ging het alleen maar over het werk. Daar had ik dus mooi geen zin in. Ik wilde iedere Masai, iedere hut, iedere struik, ieder watertje, iedere kei, iedere zandkorrel in me opnemen! Ik zit hier wel in Kenia!
Aangekomen bij het dorp 'Mara' reden we op ons tentenkamp af. Nou, ja tenten... Je sliep wel in tenten, maar deze waren overkapt met palmbladeren en er stonden bedden in en je had je eigen douche en wc. Heerlijk!
Het was 14.30u en we hadden even een half uurtje en daarna gingen we gelijk het park in.
Het dak van het busje gaat dan open en dan kan je al staande naar de dieren kijken die je tegenkomt. Onze bestuurder James (erg veel Jamessen hier!) weet enorm veel van de dieren, hun gedrag, hun verblijf, hun voortplanting, het voedsel, hun vijanden etc. We hadden wel een perfecte bestuurder.
Al rijdende kom je echt van allerlei dieren tegen die je je maar kan bedenken. Een soort National Geographic was het wel. De bestuurders van de busjes zitten allemaal op een mobilofoonnet en zo helpen ze elkaar als de een bijvoorbeeld ergens een neushoorn heeft aangetroffen en hij dat aan de rest wil vertellen. Ze hebben ook heel veel kletspraat met zo'n systeem natuurlijk, waarbij ze het vast ook over hun passagiers hebben. Helaas kunnen we niets verstaan...
De eerste dag zijn we leeuwen tegengekomen, marabu's, giraffen, zebra's, gazelles, gnoes en buffalo's. Iedere keer als je weer wilde beesten tegenkwam, dan ging je er op af en werd de motor uitgezet om vervolgens foto's te maken. Soms was het wel een beetje veel met de busjes, moet ik zeggen. Je kreeg af en toe het gevoel alsof je in de dierentuin rondreed. Maar als je dan weer lekker door de struiken reed en bijna vast kwam te zitten, dan wist je het weer.... dit is geen dierentuin! Dit is Kenia!
Om 19.00u met een geweldige zonsondergang reden we weer het kamp binnen. Je rijdt tussen de Masai People door. Toen we aan tafel gingen, zei ik ineens:"Hey, look at that! He's a Masai!" Er liepen gewoon Masai mensen daar rond. Een ding wist ik zeker: mijn missie was met een van hun op de foto! Ze zijn redelijk afstandelijk, dus het was erg moeilijk om met ze in contact te treden. Nu moet ik zeggen dat het me erg makkelijk afgaat om met de mensen hier in contact te treden... (Of is dat niet alleen hier? Hahaha) 's Avonds zaten we met twee Masai People bij het kampvuur. Niemand zei wat tegen elkaar. Behalve met je 'eigen volk'. Gezellig zo aan het kampvuur.... Na een half uurtje was ik nog alleen met weer een andere Amerikaanse. Ik besloot om 21.30u maar naar bed te gaan. Enigszins teleurgesteld....
De volgende ochtend vertrokken we weer om 7.30u. We hadden een hele dag voor de boeg om op safari te gaan. Ik zag het eerlijk gezegd veel meer zitten om bij de Masai People te zijn. Maar ja. Al met al vloog deze dag wel voorbij. We hebben vandaag krokodillen van 5 meter gezien, nijlpaarden, hagedissen in verschillende kleuren, baboe-aapjes, toppy's, parende leeuwen, leeuwen die een bizon uit elkaar aan het scheuren waren, baby-leeuwtjes, kraanvogels, een schildpad, heel veel olifanten (waar ik overigens het meeste schrik van had!!), een neushoorn, impala's, een cheetah en een luipaard en erg, erg veel dode koeien van de Masai.
Ik kan je wel meer vertellen over deze hele dierenwereld, maar volgens mij is dat niet zo heel interessant. Behalve deze wetenswaardigheid: als het paringstijd is voor de leeuwen, dan duurt deze paringstijd 6 dagen waarbij ze het elke 15 minuten, 5 seconden lang met elkaar doen!! Eten is zelfs dan niet van groots belang!

Rond 18.30u waren we weer bij het kamp. Ik had al bekend gemaakt dat ik graag zo'n Masai ceremonie wil zien, waarbij ze dansen, zingen en springen. Ook al is het speciaal opgevoerd, het kon me niet schelen. Maar helaas, ik was de enige, waardoor ik als enige dit moest zien duidelijk te maken dat ik het wilde zien. Helaas niet duidelijk genoeg geweest...
Maarrrrrrrrrrrr... Toen we aankwamen stond een Masai jongen bij ons busje te wachten. Ik dacht ik ga toch contact maken: "Habari yako!" (Hoe is het?) "Msuri sana", antwoordde hij. Mooi, dacht ik, contact! Hij keek erg serieus. Ik ging mijn tas even in mijn tent zetten en liep naar het eetgedeelte. Ik vroeg aan een van de werknemers of ik een foto mocht maken van een van de Masai. Dat was geen probleem! Yes! Nog meer contact! Dus we gingen ergens bij bloemen staan, ik naast hem staan, doet hij zijn doek af en hangt hij 'm om mijn nek en schouders! WOW!! En gespierd dat die jongen was! Een echte 'warrior' (wat is het nederlandse woord ook alweer??) Een andere Masai jongen maakte de foto. En nog een, en nog een. Een Keniaan vroeg me of ik wat wilde weten van ze. En of ik wat wilde weten van ze!! Ze vroegen eerst hoe ik heet. Dat is trouwens altijd de eerste vraag overal hier. Ook al ontmoet je elkaar maar even 2 minuten. Daarna vroeg ik hoe zij heetten. Ik dacht: "Nu krijg ik toch een moeilijk uitspreekbare naam te horen! Ik moet echt goed luisteren..."..... "I'm John"..."Right... John... and you?" "Ken". Jezus! Alle namen zijn hier Engels tot de Masai aan toe! Toen de leeftijd. Ik dacht dat de een 15 was en de ander iets van 25. Blijken ze 21 en 38 te zijn!! Ik was zo verbaasd. Dat vonden ze wel leuk. Ze wilden weten waar ik vandaan kwam. En... natuurlijk wilden ze iets verkopen. Dus ze vroegen of ik hun doek wilde kopen. Ik wilde het supergraag. Het kon me eigenlijk niet zo heel veel schelen, als het voor westerse prijzen maar redelijk was. Als dat voor hun een maandsalaris zou zijn, 'I just don't care!'. Dus ik heb voor 1000Ksh van een van beide jongens zo'n kledingdoek gekocht (ik weet echt niet hoe het heet). Weer op de foto en nog een keer en nog een keer en nog een keer. Het contact was helemaal gelegd. Ik was erg nieuwsgierig hoe oud ze gemiddeld worden, omdat ze dus wel gewoon in de natuur leven met wat lemen hutjes. Het is gewoon een oerstam. Mijn vraag was: "How old are you when Masai People die?" De Keniaan die er nog steeds bij stond om wat dingen te vertalen, begreep me niet helemaal. Dus ik vroeg het nog een keer en toen zei een Masai: "100" Maar ik zag wel dat het een grapje was, waarop de Keniaan zei: "It's not good to say 'die'" "Ok, so maybe they never die?" "Yes, they never die." "They go to another world?" "Yes, and when they do, they throw the body to the wild animals as an offer." Jeetje, dat is bizar, maar wel begrijpelijk als je weet hoe ze leven. Het beschaafdere volk proberen ze op dit moment heel langzaam bij te brengen dat het beter is om ze in elk geval te begraven, maar dat gaat er tot nu toe moeilijk in.
We moesten gaan eten en ik vroeg ze of ze vanavond weer bij het kampvuur kwamen zitten. Dat wilden ze wel. Dus we hebben lekker gegeten en rond 20.30u zei de eerste Amerikaanse dat ze naar bed ging. Een andere vroeg wat ik ging doen: "Well, I'm going to the campfire, because I have a date with the Masai People hahaha!" En inderdaad, zeg, ze zaten met z'n vieren al bij het kampvuur. Smerige tanden dat ze hebben, jakkie! Ik begon een zin Kiswahili tegen ze te praten, begint een zo'n Masai weet ik veel wat tegen me te zeggen. Dus ik praatte hem gewoon na. Althans, dat trachtte ik, want het is echt geen makkelijke taal. Dus die anderen lachen! Vervolgens hebben ze met mijn fototoestel veel foto's gemaakt en heb ik ze gevraagd of ze de foto's willen hebben. Dat wilden ze wel. Dus pen en papier erbij. Ik had geen idee of ze uberhaupt wel een adres hebben, maar ze gaven het adres van het kamp. En....... ze wilden mijn MOBIELE nummer en ik kreeg het nummer van een van hun. Gewoon komisch, zeg! Het zijn gewoon mensen met een mobiele telefoon! Ik heb zo'n anderhalf uur bij het kampvuur gezeten, terwijl een vrij jong meisje (18 jaar) het na 5 minuten wel gezien had toen een van de Masai haar vroeg ook op de foto te gaan. Ze draaide zich gewoon af en liep weg. Ze was gewoon een beetje geschrokken van ze... tja.
Een van die warriors had een heleboel brandmerken op beiden bovenarmen en schouders. Dus ik vroeg waar dat voor was. Dat hoort dus bij hun leven. Iedere keer dat je wat ouder wordt en opdrachten vervult, krijg je een brandmerk. Ze dragen ook allemaal een leeuwentand of een cheetahtand. Dit is als blijk van het behalen van de leeftijd van 18 jaar waarbij hun opdracht is een leeuw te doden en de grootste tand (hoektand) eruit te trekken. Ze drinken vaak melk met bloed voor bij het eten of wat dan ook. De cheetahtand wordt door de vrouwen gedragen.... en een cheetahtand hebben ze aan mij verkocht....
Een van die Masai People had van die uitgelebberde oren door weet ik veel wat erdoorheen te hebben gestoken. Dus ik vroeg hem wat dat precies betekent. Toen pakte hij mijn hand en trok die naar zijn oor om mijn vingers erdoorheen te steken. Ik lachen en lachen:"No, no, no!" KLIK! Op de foto met mijn fototoestel door die andere Masai. Ik vond het allemaal zo leuk en interessant. Ze wilden nog graag voor me dansen, maar omdat het al zo laat was, hadden we dat naar de volgende ochtend verschoven.
Het was inmiddels 22.30u en om 6.15u moesten we weer de laatse safaritocht maken. Dus ik ging naar bed. Aangezien het erg donker was, werd ik door twee Masai People begeleid naar mijn tent. Ze vroegen of ik morgen naar hun dorp wilde komen. Dat wilde ik supergraag!

De volgende ochtend weer een paar uur op safari. Een wild dier hier en daar... weer een olifant, weer een leeuw, weer een giraffe en weer buffalo's etc. Ik vond het eerlijk gezegd wel prima. Ik wilde naar de Masai. Om 10.00u waren we terug op het kamp. Een uur later dan afgesproken... Bij het uitstappen, kregen we te horen dat we om 11.00u terug zouden gaan naar Nairobi! Verdomme! Dat wilde ik niet!! Ik was nog niet klaar hier! Dus ik rende naar mijn tent, ging me douchen (de douches waren hier veel fijner dan in het weeshuis, net als de bedden!), snel ontbijten en nog wat met de Masai kletsen. Ze vroegen of ik nog naar hun dorp wilde komen. Ik vertelde hun teleurgesteld dat ik heel graag mee wilde, maar ik kon niet omdat we over een half uur zouden vertrekken.
Nou, toen hebben we nog maar wat foto's gemaakt en zijn we gegaan.
Echt teleurgesteld ging ik het busje in. Shit, terug naar de meer geciviliseerde wereld.... Terug naar CRC en over 2 weken zelfs weer naar de overbeschaafde wereld! Ik wil niet! Maar ja...
Om 17.00u waren we weer in het extreem drukke Nairobi met z'n matatu's, brommers, boda-boda's, handkarren, stalletjes, bedelaars en met ergens op de loer de rovers... Gelukkig heb ik met het laatste nog steeds geen kennis hoeven te maken...
Ik besloot met de matatu terug naar Thika te gaan, want dat kost maar 100Ksh. Bovendien wil ik me zoveel mogelijk onder het gewone volk verplaatsen. Ik wist bij God niet waar ik mijn matatu vinden moest, maar via-via wordt er altijd ter plekke iemand voor je gevonden die je begeleidt naar de juiste plek en waarbij je op dat moment het vertrouwen ook in handen legt. Maar dat vertrouwen heb ik toch wel tot nu toe.
Om 19.15u was ik weer terug op CRC waar ik door de staf met open armen werd ontvangen en omhelst en verschillende kinderen natuurlijk ook. Natuurlijk ook door de andere vrijwilligers.

Het is nu 17.51u. Veel te laat, want ik moet nog terug naar Thika wat nu in het donker gaat worden. Toch ga ik nog snel een stuk of 5 foto's erbij zetten om toch nog letterlijk wat meer beeld te krijgen bij dit verhaal!

Shit, het is inmiddels 18.30u! En ik weet niet waarom het nu niet lukt met die foto's, maar jullie zullen nog een dag of misschien 2 dagen moeten wachten. Morgen ben ik waarschijnlijk met de 7 oudste meiden naar Kilimbogo, een berg en nationaal park zo'n 10km bij ons vandaan. Ze vonden het leuk als ik meega. Dus ik ga nu maar gauw!

Nou, lieve lezers! Kwaheri na lala salama!

Kus, Yvette