Verslag 4: Salarissen betalen, ziekenhuis
Door: Yvette
Blijf op de hoogte en volg Yvette
20 Mei 2011 | Kenia, Thika
Waar was ik gebleven de laatste keer? Het moment van het uitbetalen van de werkers... Er waren ongeveer 7 werkers nog aan het wachten op hun geld. Sommigen al een jaar, anderen net een maand of 2. De meesten kende ik nog. Dus het was ook erg leuk ze weer even te zien. Op 18 mei om 14.00u verwachtten we ze op kantoor van het weeshuis. Ik was benieuwd of Anton zou komen. Ik ging ervan uit dat hij niet zou komen, aangezien hij natuurlijk erg bang is voor een confrontatie.
Als management zaten Nelson, Joseph en ik in het kantoortje te wachten. Ik had officiele formulieren gemaakt op naam van de stichting waarop zowel Kumbatio, CRC als de ontvanger van het geld moesten tekenen dat ze het geld hadden ontvangen. Daarnaast werd er nog specifiek voor CRC een bewijs ondertekend. Dus het ligt allemaal goed vast. Ik zat klaar met mijn camera om ook de overdracht van het geld vast te leggen. Het ging allemaal erg goed, maar pas achteraf in persoonlijke sfeer laten ze merken hoe blij ze zijn. Dus ik heb ze ook allemaal even nog gesproken. En inderdaad Anton kwam niet opdagen. Was wel te verwachten. Looser!! Hij had de grootste salarisachterstand, dus we zullen even bekijken wat we hiermee doen. Na ongeveer een uur was iedereen betaald en werd Joe nog even op het matje geroepen. Ook hij had een beetje lopen rommelen, maar daar zijn geen gevolgen uit voortgevloeid.
Rond een uur of 16.30u was ik met Fidelis en de huismoeder Regina nog even wat drinken gaan halen en hebben we kort even bijgekletst. Ook heb ik nog wat foto's gemaakt van het straatbeeld. Deze vergat ik steeds te maken, dus bij deze eindelijk een paar. Fidelis wilde met mij naar 14 Falls en natuurlijk een bezoekje brengen aan zijn gezin. Dat wilde ik natuurlijk ook wel. Nu maar even bezien of het ervan komt... We hadden voor de volgende dag in elk geval afgesproken.
Ik ging terug naar CRC waar Benedette mij informeerde over een mok die vol was geplast door een van de kinderen. Mooi, dat is dus nu een uitdaging om uit te vinden wie dat heeft gedaan! Rond 19.00u zijn we gaan eten en heb ik de mok, die nog steeds gevuld was met urine, gepakt en aan alle kinderen gevraagd wie er wat te drinken wil uit deze mok. Ik hield de mok boven mijn hoofd, zodat niet gezien kon worden wat erin zat. Verschillende kinderen wilden maar wat graag drinken. Dus ik vroeg: "Who knows what is in here?" "Urine!", klonk er uit verschillende hoeken. "So, how do you know there's urine in here?" Toen was het stil. Ik vertelde dat we er deze avond nog achter moesten komen wie het gedaan had en anders werd er niet naar bed gegaan. Niemand zei nog iets... We kwamen op het idee om ieder kind apart naar buiten te vragen en te laten vertellen wie hij of zij dacht dat het was geweest. Er kwamen verschillende namen naar voren, maar de naam Beth en Cynthia kwamen het meeste naar voren. Beth is het oudste meisje (14)... Ik kon het me niet voorstellen... Toch heeft haar beste vriendin mij verteld dat zij het was... Tja... je verklikt je beste vriendin toch niet als het niet waar is? Ik heb overlegd met de huismoeders en ik heb nogmaals heel duidelijk gevraagd aan Ann (beste vriendin) of ze zeker wist dat Beth het was geweest. Met haar hoofd naar de grond en op een schuchtere en bange manier vertelde ze me nogmaals dat Beth het is geweest. Beth stond nog buiten, terwijl alle kinderen nog aan tafel zaten. Ik riep Beth naar binnen, vroeg haar voor de groep te staan en alle kinderen hardop te vertellen dat zij het gedaan had. Maar ze ontkende! Ik heb het afgehandeld met de mededeling dat Nelson dit wel verder zou oppakken. En daar bleef het voor deze avond bij.
Na het eten, zijn de kinderen rond 20.00u naar bed gegaan en ben ik met David weer naar zijn huisje gegaan om te kijken hoe het met hem is. Hij voelt zich dus gestressed en naar aanleiding van alles wat hij vertelde wat hij voelt in zijn maag, leek dit op een maagzweer te duiden... te wijten aan stress! Hij had al zoveel medicijnen gehad en liep er al een jaar mee rond... Ik zei hem dat we morgen naar het ziekenhuis gingen om hem nader te laten onderzoeken. Daar was hij erg blij mee. Maar hoe dit nu precies moet worden opgelost? Het zit bij hem tussen de oren en dat is niet met een medicijntje zomaar opgelost...
Morgen eerst maar even naar het ziekenhuis en dan maar verder zien.
Elke dag spreek ik om 9.00u af met Nelson en Joseph. Afrikanen zijn niet zo met de tijd begaan.... ik ook niet. Het afspreken om 9.00u kan wel eens zo zijn dat ik rond 10.00u pas aankom. Heerlijk! Er wordt niets van gezegd, behalve: "You have become a real African now! hahaha!"
Om 10.15u kwam Angelica naar het Farmers'Hotel waar we altijd zaken bespraken. Angelica was die vrouw die zo boos was dat ze 9 maanden op haar geld moest wachten, waardoor ze een paar dagen geleden in een keer onverwacht mij stond op te wachten in CRC.
Nu in het Farmers'Hotel werd er wat gekletst, ik bood haar thee aan en even later gingen we over tot de betaling. Ze heeft het nageteld en alles klopte. Ze werd weer heel vriendelijk en zelfs grappig: "So when can I have my next order?" HAHAHAAH! Nou, ja zeg! We hebben haar duidelijk gemaakt dat ze geen order krijgt, omdat we de boodschappen nu op een andere manier regelen. Enigszins teleurgesteld zijn we met z'n vieren weggegaan en hebben afscheid genomen voor dit moment. Ik, Nelson en Joseph zijn naar een zonne-energie bedrijf gegaan 5 minuten verderop. We wilden graag een nieuwe offerte, zodat Kumbatio hier ook iets mee kon bij het zoeken naar sponsoren. Er werd het een en ander uitgelegd over de kosten en alles zou vandaag of morgen naar mij en Nelson gemaild worden... Ok! We wachten af.
Om 15.00u ging ik met David naar het District's Hospital. Alles is op de eerste plaats gelijkvloers en daarnaast lopen er enorm veel mensen en artsen rond. Allerlei kleine wachtkamertjes of gangen en luikjes bij de balies. Stel je dus niet een ziekenhuis voor zoals in Nederland! We gingen eerst naar de rontgenafdeling waarvan ik zeker wist dat we daar niet moesten zijn. Bij de rontgenafdeling werden we meteen doorgestuurd naar een andere afdeling waar we even in de wachtkamer moesten wachten en vervolgens weer via een luikje moesten communiceren. We werden naar binnen geroepen zonder dat ik wist op wat voor een afdeling we waren. Maar ik vertrouw er maar op dat ze ons de juiste weg wijzen. Toen we in een soort balieruimte waren, stond er nog een andere deur achter ons open. En daar werd door enkele mensen gehuild en gehuild... er kwam steeds meer familie binnen (ik neem aan dat het familie was). Het verdriet en de angst daarbij was door merg en been te voelen. Geen idee wat er aan de hand was. Artsen liepen rustig heen en weer en ik dacht: "Alsjeblieft doe die deur dicht!" Ik hield het bijna niet meer. Ik vroeg aan David of hij wist wat er aan de hand was: "I think somebody is dying." Och, ja, dat kan... Dat is echt even een cultureel verschil wat ik even moest slikken. Ik concentreerde me maar op David en de arts die hem enkele vragen stelde en mij informeerde. We kwamen inderdaad weer uit bij een maagzweer en hij wilde nogmaals zijn maagzuur en het aantal soort bacterieen meten in zijn bloed. En op de achtergrond hoorde je mensen op zo'n 2 meter verderop hartverscheurend huilen...
We gingen na de analyse van de arts naar de bloedonderzoeksbarak, zeg maar. Ook daar kwam je terecht in de balieruimte waar iedereen dus langsliep en daar werd van David wat bloed afgenomen. We moesten even wachten in de wachtkamer. Na ongeveer 20 minuten was de uitslag. Inderdaad zijn maagzuur was vele malen hoger en een bepaald soort bacterie was vele malen meer aanwezig dan normaliter. We moesten weer terug naar de afdeling waar iemand dood lag te gaan ofzo en daar werd zijn recept uitgeschreven. Kosten bloedonderzoek en medicijnen 825Ksh/7,50euro. Hij wil nog een endoscopie laten doen (camera inslikken om binnenkant maagwand te onderzoeken), maar daarvoor moesten we naar een ander ziekenhuis. En dat moest op een andere dag ingepland worden, want de tijd was weer op.
Op de terugweg naar CRC heb ik nog een paar fittingen gekocht en heb de huismoeder gebeld om nog een takkenbosbezem te kopen en een nieuw glas voor mijn olielamp. Je weet het maar nooit met de electriciteit. 's Middags is de electricien naar CRC geweest om alles te repareren wat niet werkte. Kosten ongeveer 65 euro > betaald van sponsorgeld Ruud (collega) en Marjan (vriendin van mijn broer). We hadden hiervoor alleen electriciteit in de gezamenlijke ruimte, maar verder was er nog nergens electriciteit en hadden we ook nog geen warm water. De kinderen waren wel al erg blij met het licht bij het eten!
En jawel, toen ik rond 18.30u bij CRC aankwam was er OVERAL LICHT!! YES!!!! Snel alle douches uitgeprobeerd en er was warm water!! Nadat de kinderen naar bed waren heb ik de douches ongeveer 2 uur laten doorstromen vanwege de E.Coli bacterie. Ik heb geen idee of deze ook in Kenia voorkomt, maar ik wilde het toch niet op mijn geweten hebben dat de fatale ziekte zou uitbreken vanwege volgelopen leidingen met de E.Coli! Er was namelijk zo'n jaar geen warm water door de leidingen gestroomd!!
Verder deze avond lekker Swahili-Engels met David geleerd en nog even naar Cicly geweest waar ik normaal mijn mobieltje en camera's en netbook oplaadt.
Om 0.30u lag ik eindelijk op bed...
Tuonane!!
Yvette
Als management zaten Nelson, Joseph en ik in het kantoortje te wachten. Ik had officiele formulieren gemaakt op naam van de stichting waarop zowel Kumbatio, CRC als de ontvanger van het geld moesten tekenen dat ze het geld hadden ontvangen. Daarnaast werd er nog specifiek voor CRC een bewijs ondertekend. Dus het ligt allemaal goed vast. Ik zat klaar met mijn camera om ook de overdracht van het geld vast te leggen. Het ging allemaal erg goed, maar pas achteraf in persoonlijke sfeer laten ze merken hoe blij ze zijn. Dus ik heb ze ook allemaal even nog gesproken. En inderdaad Anton kwam niet opdagen. Was wel te verwachten. Looser!! Hij had de grootste salarisachterstand, dus we zullen even bekijken wat we hiermee doen. Na ongeveer een uur was iedereen betaald en werd Joe nog even op het matje geroepen. Ook hij had een beetje lopen rommelen, maar daar zijn geen gevolgen uit voortgevloeid.
Rond een uur of 16.30u was ik met Fidelis en de huismoeder Regina nog even wat drinken gaan halen en hebben we kort even bijgekletst. Ook heb ik nog wat foto's gemaakt van het straatbeeld. Deze vergat ik steeds te maken, dus bij deze eindelijk een paar. Fidelis wilde met mij naar 14 Falls en natuurlijk een bezoekje brengen aan zijn gezin. Dat wilde ik natuurlijk ook wel. Nu maar even bezien of het ervan komt... We hadden voor de volgende dag in elk geval afgesproken.
Ik ging terug naar CRC waar Benedette mij informeerde over een mok die vol was geplast door een van de kinderen. Mooi, dat is dus nu een uitdaging om uit te vinden wie dat heeft gedaan! Rond 19.00u zijn we gaan eten en heb ik de mok, die nog steeds gevuld was met urine, gepakt en aan alle kinderen gevraagd wie er wat te drinken wil uit deze mok. Ik hield de mok boven mijn hoofd, zodat niet gezien kon worden wat erin zat. Verschillende kinderen wilden maar wat graag drinken. Dus ik vroeg: "Who knows what is in here?" "Urine!", klonk er uit verschillende hoeken. "So, how do you know there's urine in here?" Toen was het stil. Ik vertelde dat we er deze avond nog achter moesten komen wie het gedaan had en anders werd er niet naar bed gegaan. Niemand zei nog iets... We kwamen op het idee om ieder kind apart naar buiten te vragen en te laten vertellen wie hij of zij dacht dat het was geweest. Er kwamen verschillende namen naar voren, maar de naam Beth en Cynthia kwamen het meeste naar voren. Beth is het oudste meisje (14)... Ik kon het me niet voorstellen... Toch heeft haar beste vriendin mij verteld dat zij het was... Tja... je verklikt je beste vriendin toch niet als het niet waar is? Ik heb overlegd met de huismoeders en ik heb nogmaals heel duidelijk gevraagd aan Ann (beste vriendin) of ze zeker wist dat Beth het was geweest. Met haar hoofd naar de grond en op een schuchtere en bange manier vertelde ze me nogmaals dat Beth het is geweest. Beth stond nog buiten, terwijl alle kinderen nog aan tafel zaten. Ik riep Beth naar binnen, vroeg haar voor de groep te staan en alle kinderen hardop te vertellen dat zij het gedaan had. Maar ze ontkende! Ik heb het afgehandeld met de mededeling dat Nelson dit wel verder zou oppakken. En daar bleef het voor deze avond bij.
Na het eten, zijn de kinderen rond 20.00u naar bed gegaan en ben ik met David weer naar zijn huisje gegaan om te kijken hoe het met hem is. Hij voelt zich dus gestressed en naar aanleiding van alles wat hij vertelde wat hij voelt in zijn maag, leek dit op een maagzweer te duiden... te wijten aan stress! Hij had al zoveel medicijnen gehad en liep er al een jaar mee rond... Ik zei hem dat we morgen naar het ziekenhuis gingen om hem nader te laten onderzoeken. Daar was hij erg blij mee. Maar hoe dit nu precies moet worden opgelost? Het zit bij hem tussen de oren en dat is niet met een medicijntje zomaar opgelost...
Morgen eerst maar even naar het ziekenhuis en dan maar verder zien.
Elke dag spreek ik om 9.00u af met Nelson en Joseph. Afrikanen zijn niet zo met de tijd begaan.... ik ook niet. Het afspreken om 9.00u kan wel eens zo zijn dat ik rond 10.00u pas aankom. Heerlijk! Er wordt niets van gezegd, behalve: "You have become a real African now! hahaha!"
Om 10.15u kwam Angelica naar het Farmers'Hotel waar we altijd zaken bespraken. Angelica was die vrouw die zo boos was dat ze 9 maanden op haar geld moest wachten, waardoor ze een paar dagen geleden in een keer onverwacht mij stond op te wachten in CRC.
Nu in het Farmers'Hotel werd er wat gekletst, ik bood haar thee aan en even later gingen we over tot de betaling. Ze heeft het nageteld en alles klopte. Ze werd weer heel vriendelijk en zelfs grappig: "So when can I have my next order?" HAHAHAAH! Nou, ja zeg! We hebben haar duidelijk gemaakt dat ze geen order krijgt, omdat we de boodschappen nu op een andere manier regelen. Enigszins teleurgesteld zijn we met z'n vieren weggegaan en hebben afscheid genomen voor dit moment. Ik, Nelson en Joseph zijn naar een zonne-energie bedrijf gegaan 5 minuten verderop. We wilden graag een nieuwe offerte, zodat Kumbatio hier ook iets mee kon bij het zoeken naar sponsoren. Er werd het een en ander uitgelegd over de kosten en alles zou vandaag of morgen naar mij en Nelson gemaild worden... Ok! We wachten af.
Om 15.00u ging ik met David naar het District's Hospital. Alles is op de eerste plaats gelijkvloers en daarnaast lopen er enorm veel mensen en artsen rond. Allerlei kleine wachtkamertjes of gangen en luikjes bij de balies. Stel je dus niet een ziekenhuis voor zoals in Nederland! We gingen eerst naar de rontgenafdeling waarvan ik zeker wist dat we daar niet moesten zijn. Bij de rontgenafdeling werden we meteen doorgestuurd naar een andere afdeling waar we even in de wachtkamer moesten wachten en vervolgens weer via een luikje moesten communiceren. We werden naar binnen geroepen zonder dat ik wist op wat voor een afdeling we waren. Maar ik vertrouw er maar op dat ze ons de juiste weg wijzen. Toen we in een soort balieruimte waren, stond er nog een andere deur achter ons open. En daar werd door enkele mensen gehuild en gehuild... er kwam steeds meer familie binnen (ik neem aan dat het familie was). Het verdriet en de angst daarbij was door merg en been te voelen. Geen idee wat er aan de hand was. Artsen liepen rustig heen en weer en ik dacht: "Alsjeblieft doe die deur dicht!" Ik hield het bijna niet meer. Ik vroeg aan David of hij wist wat er aan de hand was: "I think somebody is dying." Och, ja, dat kan... Dat is echt even een cultureel verschil wat ik even moest slikken. Ik concentreerde me maar op David en de arts die hem enkele vragen stelde en mij informeerde. We kwamen inderdaad weer uit bij een maagzweer en hij wilde nogmaals zijn maagzuur en het aantal soort bacterieen meten in zijn bloed. En op de achtergrond hoorde je mensen op zo'n 2 meter verderop hartverscheurend huilen...
We gingen na de analyse van de arts naar de bloedonderzoeksbarak, zeg maar. Ook daar kwam je terecht in de balieruimte waar iedereen dus langsliep en daar werd van David wat bloed afgenomen. We moesten even wachten in de wachtkamer. Na ongeveer 20 minuten was de uitslag. Inderdaad zijn maagzuur was vele malen hoger en een bepaald soort bacterie was vele malen meer aanwezig dan normaliter. We moesten weer terug naar de afdeling waar iemand dood lag te gaan ofzo en daar werd zijn recept uitgeschreven. Kosten bloedonderzoek en medicijnen 825Ksh/7,50euro. Hij wil nog een endoscopie laten doen (camera inslikken om binnenkant maagwand te onderzoeken), maar daarvoor moesten we naar een ander ziekenhuis. En dat moest op een andere dag ingepland worden, want de tijd was weer op.
Op de terugweg naar CRC heb ik nog een paar fittingen gekocht en heb de huismoeder gebeld om nog een takkenbosbezem te kopen en een nieuw glas voor mijn olielamp. Je weet het maar nooit met de electriciteit. 's Middags is de electricien naar CRC geweest om alles te repareren wat niet werkte. Kosten ongeveer 65 euro > betaald van sponsorgeld Ruud (collega) en Marjan (vriendin van mijn broer). We hadden hiervoor alleen electriciteit in de gezamenlijke ruimte, maar verder was er nog nergens electriciteit en hadden we ook nog geen warm water. De kinderen waren wel al erg blij met het licht bij het eten!
En jawel, toen ik rond 18.30u bij CRC aankwam was er OVERAL LICHT!! YES!!!! Snel alle douches uitgeprobeerd en er was warm water!! Nadat de kinderen naar bed waren heb ik de douches ongeveer 2 uur laten doorstromen vanwege de E.Coli bacterie. Ik heb geen idee of deze ook in Kenia voorkomt, maar ik wilde het toch niet op mijn geweten hebben dat de fatale ziekte zou uitbreken vanwege volgelopen leidingen met de E.Coli! Er was namelijk zo'n jaar geen warm water door de leidingen gestroomd!!
Verder deze avond lekker Swahili-Engels met David geleerd en nog even naar Cicly geweest waar ik normaal mijn mobieltje en camera's en netbook oplaadt.
Om 0.30u lag ik eindelijk op bed...
Tuonane!!
Yvette
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
