Laatste verslag: terug naar Nederland?? 3-4 juni

Nou, daar gaat-ie dan... vrijdag 3 juni/zaterdag 4 juni....

Ik had nog zoveel te doen deze dag, dat ik om 6.30u ben opgestaan. Ik heb schoongemaakt, wat gegeten en heb foto's uitgezocht om te laten afdrukken voor de kinderen en Muthoni en de andere huismoeder.
Rond 8.00u was Joseph in CRC. Hij kwam de nieuwe moestuinmedewerker introduceren. Oh... hm... ik wist niet dat ze al zo gauw aan de gang gingen met iemand anders, maar ok. Patrick heet hij. Hij kwam enigszins sloom over, dus wat hij weer zou brengen, zou ik niet meemaken, want dit was mijn allerlaatste dag.
Na nog van alles zijn te gaan doen, ben ik rond 10.00u richting Makongeni gegaan waar ik Joe nog zou ontmoeten. Ik had Joe in al die weken niet meer gezien, nadat dat wel de bedoeling was. Vorig jaar was hij nog de moestuinmedewerker en een hele aardige en leuke jongen. Maar de tijd vliegt iedere keer voorbij, ik zit altijd zo vol met plannen... soms word ik er gek van... Toch nog maar even met Joe afgesproken, terwijl ik om 12.00u met Nelson, Joseph en Mary had afgesproken voor onze laatste lunch samen...
Toen ik tegen 11.00u bij Joe was, kwam ik Joseph nog tegen die al onderweg was naar Thika. De tijd tikt...
Met Joe is het altijd weer een gezellige ontmoeting, helemaal enthousiast. Hij werkt niet meer bij CRC en wil verder met z'n leven. Hij wil graag zijn rijbewijs zien te halen na een maand rijlessen. Dit kost ongeveer 15.000ksh (120 euro). We hebben wat onderhandeld en zijn er helemaal uitgekomen. Joe heeft ook veel plannen voor zichzelf in de positieve zin van het woord en ook realistisch.
Helaas hadden we maar ongeveer 30 minuten om snel nog wat bij te kletsen en wat te drinken en moest ik weer gaan.
Rond 12.30u was ik pas in Thika Town. Ik ben gauw naar de fotowinkel gegaan om mijn geheugenkaartje van mijn fotocamera in te leveren en aan te geven welke foto's ik allemaal wilde ontwikkelen.
Om 13.00u was ik pas bij Farmers' Hotel. Het liep allemaal een beetje langs elkaar heen, waardoor ieder van ons zowat apart at, maar uiteindelijk zaten we wel met z'n drietjes aan tafel en hebben we nog veel gelachen en foto's gemaakt. Ook hebben we allemaal apart onze afscheidsspeech gehouden terugkijkende op de afgelopen weken. Erg leuk. Ook heb ik voor Nelson een leeuwentand meegenomen, omdat hij dat een keer voor de gein zij. Past goed bij zijn gebit! hahaha
Al met al, het was geslaagd.

Vervolgens kreeg ik een telefoontje van de zus van Beaty. Ze had me gisteren al gebeld, omdat ze nog wat aan me mee wilde geven om aan Beaty te geven. Ze zei dat ze al in town was en vroeg zich af of ze richting mij kon komen. Ik legde uit waar ik zat, maar ze begreep er niets van. Joseph vroeg mij om mijn telefoontje en begon in het Kikuyu met haar te kletsen (grootste stam van Kenia). Hij legde op en zei: "Ze zit je in Nairobi te zoeken! Ze dacht dat je daar was en jij dacht dat ze in Thika was!" Jeetje, dat is ook wat! Maar ze kwam nog even naar Thika gereden. Joseph, Nelson, Mary en ik hebben afscheid genomen van elkaar, ik kreeg nog wat certificaten van waardering mee en onze wegen gingen weer verder.

Daar ging ik, mijn laatste uren... Snel nog 2 cd'tjes gekocht, 250ksh per stuk, helemaal leuk. Het was inmiddels 15.30u. Joseph belde met de vraag waar ik was. "Mathai supermarket". "Ok, wait there because I have the sister of Beaty here. We're coming!" En inderdaad binnen 5 minuten waren ze er.
Jeetje, die zus gaf me even een doos dat ik niet verwacht had. Ik dacht dat ze me iets zou geven wat even in mijn rugzak gestopt kon worden, maar nee, hoor, een hele doos! Er zaten honderden nepharen in om in te vlechten. Pfffff. Tja, ik kon het moeilijk weigeren. Ik zei alleen dat wanneer ik problemen ermee zou krijgen op het vliegveld dat ik het dan achterlaat. Maar ze verzekerde me ervan dat ik er geen problemen mee zou krijgen.... Laten we het maar hopen.
Gauw verder naar de fotograaf waar ze nog even mee naartoe ging. Bij de fotograaf werd me verteld dat ik het bonnetje in had moeten leveren wat ik gekregen had bij het aangeven welke foto's ik wilde laten ontwikkelen. Ik was aardig pissig. Ik moest nog 30 minuten wachten... Ik liep boos naar buiten, maar in één keer hoorde ik: "Hello, hello!" Ik draaide me om en een man van de fotowinkel zei dat hij ze wel had ontwikkeld. Ik dacht: "Zie je wel! Ik dacht toch echt dat ik duidelijk was, muts achter de balie!" Gauw afrekenen, afscheid genomen van de zus van Beaty en richting de matatu. Het was inmiddels bijna 17.00u. Fidelis was ook nog op me aan het wachten in CRC om de foto's te krijgen van onze trip naar Masai Mara. Ook David kreeg foto's van me en natuurlijk vonden ze het helemaal geweldig. De kinderen kregen ook nog foto's, maar dat zou ik vanuit Nederland doen.

Toen ik rond 17.30u CRC binnenkwam renden de kinderen op me af en vroegen me lachend en druk of ze vanavond kampvuur kregen. Ik zei dat ze geen kampvuur kregen. Edward liep met me mee richting mijn kamer en was helemaal blij. Een van de weinige keren... In de gang hield ik 'm tegen, keek 'm aan en zei in het Swahili: "Edward, vanavond is mijn laatste avond... Morgen ga ik naar huis in Nederland..." Mijn God, ik krijg er nog tranen van... Z'n brede glimlach was verdwenen... Z'n hoofdje ging omlaag... Hij had een stokje in zijn handen, waarmee hij wat ging draaien op de muur.... Ik zag dat het niet meer lang zou duren.... en daar kwamen ze... tranen over z'n wangen. Oh, mijn jochie toch... wat jij allemaal moet doorstaan en mensen die je verlaten: je ouders, werkers komen en gaan, uiteindelijk verdwijnt je zus, omdat ze zwanger is geraakt, ik kom met wie je een speciale band hebt en ik verdwijn ook weer. Ik ging even wat spullen in mijn kamer leggen en liep terug naar hem. Ik tilde hem op en ging naar het speelveld met hem waar niemand was. Ik ging op de glijbaan zitten met hem op m'n schoot. De tranen bleven rollen. Ik drukte hem op het hart dat ik weer terug zou komen net als de voorgaande keren. Jeetje, de vorige keer zag ik geen traan bij hem, maar waarschijnlijk nu een jaar later komt het allemaal bewuster bij hem binnen. En het mannetje is pas 5 jaar!!!
Hij ging steeds harder huilen... op een gegeven moment hield ik het ook niet meer. Jeetje, wat een levensmoment!!! Daar zat ik dan met mijn kleine, lieve Edwardje, allebei tranen over onze wangen. Ik wist niet wat ik ermee aan moest.... Ik kon wel uren zo blijven zitten. Maar ik vond dat ik sterk moest zijn.
Daar kwam David aan... Hij zag dat Edward aan het huilen was en ik weet niet of hij had gezien dat ik ook niet bepaald emotieloos erbij zat....

Na zo'n 20 minuten zo gezeten te hebben, heb ik diep gezucht, ben ik opgestaan en met hem teruggelopen naar binnen toe. Alle kinderen waren al aan het eten. Hij sloot zich gelukkig aan en ging ook eten.
Ikzelf heb maar een heel klein beetje gegeten.
Edward was op een gegeven moment verdwenen. Hij was naar bed gegaan. Ik was even gaan kijken en ik zag dat hij lag te huilen op bed... Ik weet zo zeker dat dat jochie zo enorm veel verdriet van binnen heeft om alles wat er in zijn korte leventje is gebeurd. Er is letterlijk niemand voor hem, terwijl hij het heel erg nodig heeft... Daarnaast kan hij heel erg veel lachen.... Zooo herkenbaar....

Om 19.00u ben ik maar gaan opruimen en ben samen met David mijn delftsblauwe deurlinten gaan ophangen tussen mijn slaapkamer en het douche/wc-gedeelte. Ook had ik nog wat Heinekenmutsen bij me die ik ook heb opgehangen. Hartstikke gezellig voor de eerste vrijwilligers die komen!! Gauw nog een briefje geschreven aan de vrijwilligers als welkom en om ze veel plezier te wensen.
Om 21.00u heb ik Wilson gebeld tot 22.00u. Het Swahili gaat aardig... Ik zei dat ik weer even verder wilde met inpakken en dat ik hem later weer bellen zou.
Hop inpakken, opruimen: kleding, al mijn administratie, apparatuur die ik bij me had. Na een uur was ik klaar voor vertrek. Om 4.30u had ik afgesproken met Mike, de taxichauffeur.
Eerst weer even Wilson bellen. Het was inmiddels 23.00u. Nog een half uurtje gekletst en toen naar de huiskamer gegaan. David en Muthoni (Benedette) zaten daar wat televisie te kijken. Ik gaf ze mijn voedselvoorraad: noodles, coca-cola, brood en koekjes. Alledrie zaten we een beetje in een down-stemming...
Ik ben toch maar om 0.15u even naar bed gegaan. Ik had nog 3,5 uur om te slapen.
Om 4.00u ging de wekker. Het is over, het is klaar, ik moet gaan. Snel gedouched, malariatablet ingenomen, en de tassen uit mijn kamer gedragen naar de gezamenlijke ruimte. David wakker gemaakt en Benedette liep alweer rond.
4.30u... de taxi moet er nu zijn. Ik had met Mike eergisteren afgesproken via sms. Ik had al expres een half uur eerder afgespoken dan nodig als alles goed zou gaan. Om 8.15u zou mijn vliegtuig vertrekken. Zaterdagochtend is er geen file richting Nairobi, dus het zou wel goed komen....
4.35u... geen taxi...
Mike even smssen: "Hi Mike, where are you now?"
Geen antwoord...
4.40u.... bellen met Mike.... telefoon wordt niet opgenomen... nog een keer bellen... weer niet... nog een keer bellen... weer niet!
4.45u... shit hier gaat iets fout. Wie kon ik bellen zo midden in de nacht?? David zei al dat ik misschien naar de buren kon gaan. Mensen beginnen nu immers al op te staan... Ik bedacht me om James te bellen. Yes, hij nam op! "James, are you awake??" "Yes I am!" "Mike, the taxidriver hasn't shown up to take me to the airport, can you do something for me?" Hij stelde wat vragen en gedurende het korte gesprek merkte ik dat hij dronken was en dus nog niet eens naar bed was geweest. Hij was een avondje wezen stappen.... Hij zei dat hij speciaal voor mij weer terug zou lopen wat niet echt verstandig was, omdat het gevaarlijk was waar hij liep. Hij zei dat hij me over 10 minuten terug zou bellen...
Ik ijsberen natuurlijk. Tijd geef ik ook niet zoveel om, maar nu was het echt belangrijk!!! Mijn vliegtuig missen was niet echt iets wat ik met een korreltje zout nam... Ik liep weer naar binnen waar David en Muthoni aan het kijken waren naar een of ander kerkgebeuren waar het ging over de liefde tussen man en vrouw. Op zich best interessant, maar NU EVEN NIET!!!!

Ik belde James weer om 5.10u. "I have found a taxidriver for you. Shall we come now?" "YES!!! Please!!!" "He asks for more money because this is an emergency, is that ok" "Yes!!! Come!"
Om 5.30u kwamen ze aangereden. De kinderen waren inmiddels wakker geworden door al het gedoe. En ze stonden allemaal op. Dat vond ik wel ontzettend leuk, want zo heb ik van alle kinderen nog afscheid kunnen nemen. Maar ook waren ze erg blij om James te zien: "Uncle James, uncle James!" En ze pakten hem allemaal vast. Jeetje, zeg wat een indrukken allemaal zo op het laatste moment!

Gauw mijn kleine Edward nog een stevige knuffel en kus gegeven. Natuurlijk ook David en Muthoni en instappen en zwaaien...

"Yvette, Yvette, Yvette", hoorde ik toen ik net was ingestapt. Ik keek naast me en James die was aan het huilen en mijn naam erbij aan het zeggen. Oh, man! Wat krijgen we nu weer??? "It has been 2 years since I saw these children. They are like mine! I miss them so much!" En hij ging maar door en door... "Yvette, Yvette, Yvette..."
Dat wordt nog een interessante rit van ongeveer een uur...
Hij pakte mijn hand vast, wilde me zoenen, maar zei gelukkig erbij dat ik het maar moest zeggen als ik het allemaal niet wilde. Allerlei emotionele verhalen kwamen er. En ik wilde alleen maar op tijd zijn op het vliegveld...
Gelukkig ging het allemaal goed. De taxichauffeur kon echt goed doorrijden en sneller dan gewoonlijk.
Om 6.45u kwamen we aan op het vliegveld. De prijs die James had afgesproken was uiteindelijk niet eens zo heel veel meer: 4500ksh. Dus allemaal geen probleem. James heeft me geholpen met mijn bagage en we hebben afscheid genomen voor de ingang van het vliegveld. Je mag namelijk niet mee naar binnen als je geen ticket hebt. Ik heb hem 1000 maal bedankt voor zijn actie en zo zijn onze wegen gescheiden....

Meteen de bagage door de röntgen, naar de balie en inchecken. De stok van Wilson gingen ze apart op de band leggen. Ik vond het helemaal niets, maar ik vertrouwde er maar op dat ik 'm op Schiphol weer van de band kon halen.
De doos van Beaty was ook geen probleem gelukkig. In alle haast vergat ik mijn paspoort weer mee te nemen bij het inchecken, wat de man achter de balie wel grappig vond en op een grappige manier commentaar op maakte. Blijkbaar zag hij dat ik enigszins gestressed was.
Ik moest nog een geel formulier invullen en toen weer in de rij staan bij de paspoortcontrole.
Om 7.15u was ik er eindelijk doorheen. Gauw naar de gate. Het was 7.30u. Ik had gauw nog wat beltegoed gekocht die ik kon doorzenden aan Wilson, David en Muthoni. Dat is iets wat mogelijk is met de providers van mobiele telefoontjes in Kenia. Ik wilde Wilson bellen, dat had ik 'm ook nog beloofd. Ik stond voor de gate, had Wilson nog geen 5 minuten aan de lijn of mijn naam werd omgeroepen om naar het vliegtuig te komen! Jeetje, zeg...
Ik heb Wilson mee het vliegtuig ingenomen waar we hebben gekletst totdat het vliegtuig ging taxiën. Hij vroeg allemaal dingen aan me over het vliegtuig: "Is er water?" "Ja, er is ook een wc en je krijgt eten en drinken." Hij kon het zich allemaal niet voorstellen en vond het geweldig.

"Here is your captain speaking. We're ready for take off, so please all electrical devices should be switched off..."
Ok, I have to go. I call you when I'm at home! Byeee!!!

Daar zat ik... in alle rust nu... zonder de kinderen, zonder Nelson en Joseph met wie ik zoveel tijd heb doorgebracht en plannen heb gemaakt en zonder Wilson, mijn krijger....

Het leven in Nederland staat me weer op te wachten... maar het leven in Kenia houdt me bezig...

Hoe dat leven allemaal verder loopt, lezen jullie in mijn boek(en)... of misschien film?? Ik weet niet waar het heen gaat, maar grijp het aan als één groot avontuur!

Tutaonane baadaye!
Yvette