Verslag 7: Vervolg Masai-avontuur

Ik heb mijn Masai-vrienden Wilson en John dus meegenomen naar CRC alwaar we om 19.00u op vrijdagavond aankwamen. Inmiddels was me ook duidelijk geworden dat de reden van hun vertrek niet was, omdat ze slecht werkten, maar dat Mengati de oorzaak was dat ze vertrokken waren. Mengati kon er niet mee omgaan dat John en Wilson goede contacten hadden met de toeristen. Mengati wilde toeristen namelijk voor zichzelf hebben…. Dat verklaart gelijk waarom hij zei dat Wilson op 20km afstand zou wonen en dat het 500ksh zou kosten om daar te komen met de pikipiki. Dit was dus helemaal niet waar. Vanaf Big Time was het een uurtje lopen, dus zeg maar 3-4 km. Mengati wist namelijk dat Wilson mijn favoriete Masai was… Dus 1 + 1 =2!

Als ik de poort binnenkom van CRC, komen de kinderen altijd naar buiten gerend :”Yvette! Yvette! Yvette!” Dat gebeurde nu dus ook , maar toen ze de Masai zagen, waren ze gelijk stil. En dat terwijl ze er heel normaal uitzagen. Maar waarschijnlijk hadden ze alleen mij verwacht, maar was ik deze keer dus niet alleen.
We gingen naar binnen en nam John en Wilson gelijk mee naar mijn kamer. Ik had toch nog twee extra bedden, dus dat komt prima uit. Fidelis was ook nog meegegaan en ging bij de kinderen zitten die hij al zolang niet gezien had.
De Masai vonden mijn slaapkamer helemaal geweldig. Is weer eens wat anders dan een manyatta!
Ik heb thee en eten uit de keuken gehaald en rond 20.00u konden we dan eindelijk weer wat eten. We hebben ons lekker gedouched wat na zo’n lange dag heerlijk is en zijn rond 22.30u naar bed gegaan……………………………………… (Voor nadere details, zie één van mijn nog te schrijven boeken……)

De volgende dag zijn we om 6.00u opgestaan, aangezien deze dag de kinderen hun National Champion League Karate gingen doen. Niet alle kinderen gingen mee en er was daarom één matatu gehuurd. John en Wilson konden ook makkelijk nog mee en zelfs Fidelis kon er nog bij. De kosten voor deze dag mocht ik natuurlijk betalen. Bij elkaar was dit inclusief transport van bijna 2 uur naar Nyeri , deelnemersgeld en eten 12.000Ksh -120euro ongeveer. Best een aardig hap geld dus…. Maar omdat het naast de Day of an African Child het enige uitje is wat de kinderen hebben, besloot ik hier niet moeilijk over te doen.
Helaas was deze dag enigszins teleurstellend, aangezien Nelson had gezegd dat we om 6.30u moesten vertrekken en toen we daar dus waren rond 8.30u moesten we wachten tot ongeveer 13.00u voordat het begon!!! Niet leuk, zeker niet omdat ik Wilson en John bij me had die er helemaal niets van snapten. In Masai Mara genieten we lekker van de natuur, maar in zo’n stadje is er niet zoveel te beleven als je niet weet wat het allemaal inhoudt en je geen geld hebt. Benedette (huismoeder) was er ook bij en die trok erg veel op met Wilson en John doordat zij gewoon met ze kon kletsen, lachen en doen. Dit vond ik erg lastig, omdat ik dat dan dus niet kon, maar wel zó graag zou willen… Ik wist zeker dat als ik weer terug in Nederland zou zijn, dat ik dagelijks Swahili zou leren, zodat de taalbarriere voor het grootste gedeelte verdwenen zou zijn. Ik liet ze maar lekker hun gang gaan en ik ben me met de kinderen gaan bezighouden.
We zijn met z’n vijven wat gaan eten (ik, Benedette, Wilson, John en Nelson) waarbij Nelson eens lekker is gaan uitzoeken hoe het nou allemaal zit met Wilson. John had mij namelijk verteld dat Wilson al 3 vrouwen had, waarvan er eentje pas 13 jaar zou zijn. Daarnaast zou een vrouw al zwanger zijn…. Wilson zou zich 3 vrouwen kunnen veroorloven, omdat hij erg veel koeien heeft. Toen John mij dit vertelde deze ochtend nog op mijn slaapkamer, kon ik mijn oren niet geloven. Was het echt allemaal zo makkelijk? Dat een man hier meerdere vrouwen heeft, dat is niet vreemd. Niet dat het voor iedereen normaal is en ook gebeurt, maar het gebeurt wel veel. Nelson stelt mij ook bij iedereen voor als zijn tweede of derde vrouw. Hij heeft er overigens gewoon maar eentje, waarover hij vorig jaar in een gesprek vrij serieus deed overkomen dat hij er 3 had. Dit is dus toch niet waar.
In elk geval Nelson heeft John uitgehoord in het Swahili hoe het nou met Wilson zit. Na een heel gesprek te hebben gehad, blijkt dat John mij gewoon voor de gek heeft gehouden!! Wilson heeft geen enkele vrouw en er is ook geen baby onderweg! John heeft op zijn manier dus geprobeerd een stokje te steken voor mij en Wilson. Niet erg grappig om dat op zo’n manier te doen… Wat wel waar is, is dat er een vrouw in augustus zou komen met wie hij zou gaan trouwen. De koeien zijn al overhandigd aan haar familie. Hm…. Daar heb ik eens meer over gevraagd aan hem, omdat hij zo graag wilde dat ik weer terugkwam en dan bij hem in zijn huisje zou verblijven. Ik snapte er helemaal niets van. En die vrouw dan van hem ? “Hakuna matata!”, was zijn antwoord. Zijn vrouw zou dan gewoon ergens anders slapen. “No problem.” Ja, ja….. Ik probeerde hem uit te leggen dat dit in onze cultuur onmogelijk is. Daar snapte hij weer niets van. “Goh”, dacht ik, eigenlijk helemaal zo gek nog niet als ik er meer over nadenk. Ik vroeg hem wat hij er van zou vinden als ik in Nederland een andere man zou hebben. “Hakuna shida, no problem.” Nou, ja, zeg! Maar aan de andere kant: “Dit is de oplossing voor alle relatieproblemen! Hahahahah! Het maakt niet uit wie er nog meer is, even goede vrienden! Geen jaloezie, geen gebroken harten! Opgelost toch allemaal? Hahahaha. Maar dat allemaal terzijde. Ik ging er even bij stilstaan waar ik eigenlijk in terecht was gekomen. Mijn hele leven heb ik eens even aan me voorbij laten gaan, betreffende dit soort gevoelige levenszaken. Hoe was mijn leven verlopen op dit gebied? Wat moest ik hiermee? Zou ik in dit avontuur springen of niet? Morgen kan mijn leven voorbij zijn…. Ik hou van avontuur en uitdagingen…. Ik ging er nog maar eens over nadenken…

We zijn nog steeds in Nyeri. Het karate was tussen 13.00u en 19.00u. Veel en veel te laat. Het karate op zich was wel aardig. Ook vonden Wilson en John het leuk om naar te kijken. Gelukkig, in elk geval nog een leuke middag gehad.
Toen we naar huis gingen, had Nelson nog zo’n 5 mensen extra in de matatu gepropt. Dit was echt te veel en de terugreis was dan ook verre van comfortabel. Half op elkaar waarbij je niet lekker zat dus. Ik heb een paar keer aan Nelson gevraagd hoe ver het was, want ik wilde er graag uit. Maar ja, we moesten die 2 uur volhouden. Om 21.30u waren we op CRC. Het leek alsof ik aankwam in een studentenhuis, want Nelson had een stuk of 7 bezoekers uitgenodigd op CRC. Dit waren mensen van de kerk die allerlei video-apparatuur, televisie, muziekapparatuur eten en drinken bij zich hadden. De muziek stond natuurlijk weer eens keihard. Dat is wel iets wat ik minder vind in Kenia. De muziek staat zo vaak hard! Benedette heeft ons heel snel voorgesteld en daarna zijn we snel mijn slaapkamer in gevlucht. Lekker weer douchen en daarna kregen we nog eten. Ik wilde wel wat eten, maar veel honger had ik niet. Het eten was overigens wel lekker!
Rond 24.00u zijn we naar bed gegaan, maar ik ben samen met Benedette nog even met Wilson gaan praten in het huisje van David om het een en ander duidelijk te krijgen over zijn cultuur. Een tolk had ik nu zeker nodig, want dit zou een serieus gesprek worden. Pfffff….. Boeiend hoe dat in elkaar steekt, maar het ging nu wel over mij. Dus dan wordt het anders… De hele manier hoe hij over de relatie met mij dacht en zijn Masai-vrouw is hele andere liefdeskoek, zeg maar! Maar dat lees je in mijn nog niet uitgekomen boek!!

De volgende dag zijn we om 8.00u opgestaan en dit zou de dag zijn dat ze weer terug zouden gaan naar Masai Mara. John had mij gevraagd of ik ze in elk geval terug naar Nairobi zou brengen, want ze zouden compleet verdwalen zonder begeleiding. Dat snapt ik wel. Nu vroeg hij mij of ik mee wilde gaan naar Narok. Hm… wel weer een hele reis van 5 uur, maar ik wilde wel mee. Rond 9.30u vertrokken we. We gingen nog heel even wat in Thika doen i.v.m. een van de 3 mobieltjes van John die niet simlockvrij was. Nog even wat coca-cola flesjes gekocht en wat cakejes en om 11.30u zaten we in de matatu op weg naar Nairobi. In Nairobi had Wilson met zijn broer afgesproken. Zijn broer is namelijk gaan studeren aan de Kenyatta University en is zich dus volledig gaan ontwikkelen. De bedoeling van deze ontmoeting was dat Wilson graag Engels wilde leren spreken om beter te kunnen communiceren. Ik heb een tijdje met de broer staan praten en hem gevraagd of hij nog in Masai Mara woont ondanks dat hij nu gestudeerd heeft. Hij woont wel in Masai Mara, maar hij volgt de tradities niet meer. Als je gaat studeren, dan krijg je zoveel andere inzichten, waardoor tradities hun waarde verliezen. Hij zou gaan uitzoeken wat voor een opleiding Wilson zou kunnen krijgen en hoeveel dat zou kosten. We hebben telefoonnummers en emailadressen uitgewisseld en als ik in Nederland zou zijn, dan zouden we nog contact hebben hierover.
Na deze ontmoeting vervolgden we onze weg naar Narok waar we om 16.30u waren. John stelde voor om in een lodging te overnachten. Het soort lodging sprak me niet zo aan, dus ik belde Wim op. Hij wist het Chambai hotel waarvan een overnachting ongeveer 1500Ksh kostte – 12/15euro en een goed en netjes hotel was. Daar gingen we heen en ik had er geen spijt van! Prachtig!! Wilson en John wisten ook niet wat ze zagen. Toen we de kamer ingingen, zei John: “I will sell all my cows so I can buy something like this! Hahahha” Hij vond het helemaal geweldig en er zijn natuurlijk weer veel foto’s gemaakt.
Ik stelde voor om wat te gaan eten in het restaurant. Rond 20.00u waren we weer op onze kamer. Heerlijk gedouched, een beetje televisie gaan kijken, ik ben mijn administratie bij gaan houden en rond 21.00u vroeg John of het goed was dat een vriendin van hem langs kwam. Waarom niet? Dat kan toch wel even?...
Maar dat even werd geen even…. Ze bleef! In wat voor situatie ben ik nu weer terecht gekomen? Wel lachwekkend van de ene kant, maar van de andere kant…. Wilson vond het ook niet echt grappig meer en ik heb mijn plan getrokken… Voor verdere afloop, zie mijn nog niet geschreven boek!!

De volgende dag zijn we om 8.30u opgestaan. We zijn heerlijk gaan ontbijten en toen naderde het afscheid toch echt. We zijn nog wat kleding gaan kopen wat overigens erg leuk is om te doen op zo’n markt. Alles overdekt met canvas en allemaal kleine paadjes tussen de kraampjes door. Het onderhandelen hoort er steeds weer bij, wat echt leuk is. John kan er ook heel wat van! Ze hebben allebei wat nieuwe kleding nu wat er goed uit ziet! Ik ben wat Masai-slippers/sandalen gaan kopen. Deze zijn gemaakt van autobanden. Ook erg leuk om te zien hoe ze dat maken en helemaal niet verkeerd dit soort recycling. Deze sandalen kosten ongeveer 2 euro en gaan een levenlang mee! Verder heb ik nog een riem gekocht met Masaikraaltjes.
We liepen naar de matatu-stage waar ik mijn kaartje voor mijn terugreis naar Nairobi kocht. Het was inmiddels 10.00u. Maar voorlopig vertrok deze matatu nog niet… Dus we zijn nog wat dingen in de supermarkt gaan kopen en ik heb nog twee cdtjes gekocht. Om 12.00u kwamen we weer terug bij mijn matatu… Over een uur zou deze pas vertrekken! Hm… dat vond ik toch wel minder, omdat mijn dagen nu begonnen te tellen. Het was inmiddels maandag en ik zou nu pas rond 18.00u op CRC zijn. Dan is het weer bijna donker en is de dag voorbij. Daarna heb ik nog maar 4 dagen…. NIET LEUK! Nog zoveel te doen met de kinderen, bezoeken aan andere weeshuizen, afspreken met Marnix, nadere voorbereidingen voor de vrijwilligers, laatste overleg voorbereiden met CRC, David moet weer naar de dokter en nog wat bezoekjes voor de gezelligheid. Dit ging natuurlijk nooit meer lukken. Dus dat werd een inkrimping van plannen.
Maar goed. We zijn nog heel even naar het Chambai hotel gegaan waar ik even fatsoenlijk naar de wc kon gaan. Verder gewoon nog wat rondgelopen en toen was het afscheid werkelijk daar. Ik wist dat dit afscheid heel erg afstandelijk en vluchtig zou zijn. En dat was het ook. We gaven elkaar een hand, we zeiden tegen elkaar dat we contact zouden houden en dat ik terug zou komen. Ik stapte in en we reden langzaam tussen de kraampjes door weg. Wilson en John vervolgden hun weg ook weer en verdwenen tussen de kraampjes….

Toen ik daar zo alleen in de matatu zat, kreeg ik het toch wel even moeilijk. Ik zag ook enorm op tegen mijn terugreis naar Nederland. Alles waar ik nu middenin zit, is dan weg. En wat dan? Ik bedacht dat wat meer van de Afrikaanse manier van denken daarbij vast wel zou helpen. Je leeft nu en wat er straks gebeurt zie je dan wel weer. Zaterdag tegen het eind van de middag ben ik thuis en maandag begin ik aan mijn nieuwe baan. Bizar om daar aan te denken. Echt zo’n enorm contrast!!!
Ik vervolgde mijn weg, dommelde gelukkig regelmatig weg waardoor de reis erg snel verliep. Er waren ook geen opstoppingen ofzo, dus ik was nog eerder in Nairobi en daarna in Thika dan verwacht .
Gauw nog even internetten, waarvan jullie mijn korte verslagje hadden gelezen.

En nu… nu is het 8.30u. Het is mijn laatste dag en ik zit op mijn bed al te schrijven vanaf 7.00u. In de tussentijd heb ik Wilson elke dag gesproken, waarbij ik me verwonder over de gesprekken die we in het Swahili kunnen hebben. Natuurlijk allemaal basisgesprekken, maar ik begin het beter en makkelijk op te pakken. Dus de basis is er! Tijdens deze gesprekken waarbij Benedette een paar keer heeft overgenomen, is er heel wat naar voren gekomen waarvan ik nog steeds niet kan geloven dat het waar is. Als je het hebt over keuzes maken in het leven, dan heeft Wilson dat gedaan… en hoe! Daarnaast weten een paar van jullie die dit lezen wat mijn grootste levenswens is… Deze lijkt te worden vervuld…. Alleen de manier waarop en de situatie waarin is een totaal onverwachtte. Hoe ik hier verder mee omga, weet ik pas als ik weer in mijn thuisland ben: Nederland….

Dit was mijn laatste verslag vanuit Thika. Ik heb nog heel veel verslagen zoals wel beloofd te schrijven nog niet geschreven. Deze komen er wel nog aan, maar dan geschreven vanuit Nederland. Natuurlijk plaats ik er ook weer een boel foto’s bij!

Ik ga nu gauw verder met mijn laatste dingen die ik moet doen en dat zijn er veel!! Klussen, naar Thika Town, ik heb Nelson, Joseph en Mary een laatste lunch aangeboden. Ik weet niet hoe dit verloopt, omdat ze nu om persoonlijk geld vroegen. Ik heb gezegd dat ik dit niet begrijp en niet weet wat ik hiermee moet doen. De uitgaven van deze bijna 4 weken voor CRC van Kumbatio zijn rond de 5000 euro geweest, ik heb zelf zo’n 350 euro aan ze uitgegeven… Ik heb hierover met Marnix gesproken en het is niet helemaal raar dat ze om geld vragen, omdat inderdaad alle tijd die ze in CRC steken voor ze betekent dat ze geen geld vanuit ander werk kunnen halen….
Ik weet niet wat ik hiermee aan moet en hoeveel ik ze zou moeten geven en in hoeverre ze eerlijk zijn…. Dat zit me op dit moment wel dwars.
Maar goed, geen tijd om over na te denken. Ik moet ook nog inpakken, foto’s van de kinderen maken, een slot aan de binnenkant van de deur zetten en gauw nog een klamboe ophalen.
Vannacht word ik rond 4.30u opgehaald door de taxi…. Om 8.10u vertrekt mijn vliegtuig. Om 15.55u land ik op Schiphol…..

Shit, jongens…. Een naar gevoel bekruipt me... Ik stop ermee!

Tuonane kesho nikifika Uholanzi tena...

Yvette XXX