Verslag 6: Masai Mara (8 pagina's!!)

Ok dan, jullie wachten op verhalen? Hier is een verhaal van paaaaaaaaagina's lang!! Dus ik zou zeggen, ga er eens lekker voor zitten!! Het verhaal is nog niet eens af, maar na 2 uur schrijven, kwam ik op een punt waar ik besloot deel 2 van het verhaal te laten beginnen...

Trouwens Josette, ik geloof dat ik wel wat kilootjes kwijt ben!!
-----------------------------------

Jongens, waar moet ik beginnen? Bij het begin, hoor ik jullie al zeggen, dus dat doe ik dan maar.

Ik ben afgelopen dinsdag 24 mei vertrokken naar Masai Mara. Ik heb de vorige kok van CRC meegenomen, Fidelis heet hij. We vertrokken ’s morgens rond 8.00u… althans dat was de bedoeling, want ik kan mezelf heel soepeltjes laten glijden in de Afrikaanse cultuur van ‘er is altijd tijd en je bent nooit te laat’. Dus ik verscheen tegen 9.00u. In Thika town had ik met Nelson en Joseph afgesproken om geld te overhandigen voor schoenen, matrassen en een televisie. Het laatste is op eigen kosten en de schoenen en matrassen op kosten van de stichting. Ik had televisies gezien voor rond de 70 euro en heb toegestaan om tot 100 euro een tv uit te kiezen, terwijl ik in Masai Mara zit.
Na alles geregeld te hebben, zaten we om 10.15u in de matatu op weg naar Nairobi. We zouden een reis van ongeveer 7 uur voor de boeg hebben. We kwamen in Nairobi rond 12.00u aan alwaar ik met Tom van Big Time Safaris had afgesproken. Heel grappig, want je denkt dat Nairobi een hele grote stad is en je spreekt gewoon met iemand af als je aankomt, geen idee hebbende hoe Nairobi verder in elkaar steekt en je vind elkaar ook nog binnen ongeveer 10 minuten. Dit keer een mooie plaats: voor het Hilton Hotel! Aangezien ik alleen de eerste keer met een safari touroperator ben meegegaan voor de westerse prijzen en de wilde dieren daarna wel gezien had, maar nog lang niet genoeg had van de Masai-stam, ging ik nu voor de derde keer naar Big Time Safarikamp, zonder op safari te gaan. Op dit kamp heb ik de Masai leren kennen en contact mee gehouden. Vorig jaar is het reizen op de manier van de lokale bevolking me erg goed bevallen en besloot dat nu dus weer opnieuw te doen. Het is niet eens echt een besluit, ik vind het normaal om mee te gaan in het Keniaanse leven. Genieten!
Op het kantoor van Tom betaalde ik voor de accommodatie waarbij hij zijn zorgen uitte of we het wel zouden redden naar Olooloimutia, het Masai-dorp alwaar het kamp is. Ik zei dat ik vorig jaar ook zo laat was en dat we het vast wel zouden redden. Hij vroeg me hem te bellen als we het niet zouden redden. Prima! We moesten nog een heel eind naar de juiste matatu lopen en daar is het dan wachten tot de matatu naar Narok (laatste plaats van de bewoonde wereld voordat je in Olooloimutia bent) vol zit. Bij grote afstanden wordt er nooit gepropt, dus ieder heeft zijn eigen stoel. Kosten voor 3 uur reizen en ongeveer 180km afleggen: 350ksh – 3 euro… Nog wachtende in de matatu hebben we allebei een soort solarlader gekocht voor de mobiele telefoon. Da’s ook zo grappig. Ze beginnen met een prijs van 1500Ksh en uiteindelijk verkopen ze het voor 300Ksh! Hahaha. Maar het blijft leuk om te doen!
Rond 14.00u vertrokken we pas. Dat werd risicovol. Aangezien ik niet echt van de tijd ben, weet ik goed wanneer het echt te laat is en dat gevoel bekroop me langzaam als we pas tegen 17.00u in Narok zouden aankomen… Nou, vooruit, gaan! Ik was ontzettend moe en heb onderweg bijna de hele reis mijn ogen dicht gehad. We kwamen inderdaad rond 16.40u in Narok aan. Gauw vragen naar de volgende matatu…”It has just left.”SHIT! Dit was onze laatste kans om door de savanne van Masai Mara te rijden om na ongeveer 2 uur op de plaats van bestemming te komen… Dan maar een taxi vragen, want ik wilde perse diezelfde avond nog daar zijn. Ik had betaald, maar bovendien wilde ik mijn Masai vrienden zo snel mogelijk zien.
Vorig jaar had ik een telefoonnummer gekregen van een Nederlander die in Narok woont: Wim. In geval van nood kon ik hem bellen. Dit was wel zo’n geval…. Helaas had hij geen andere oplossing dan de taxi pakken…. Dus dat werd weer onderhandelen. Prijzen varieerden tussen de 5800Ksh en 7000 Ksh. Toen heb ik Tom nog gebeld en die vertelde dat hij een vriend wilde vragen hoeveel hij ervoor vraagt om ons naar Masai Mara te brengen. Dit werd 5000Ksh. Shit, het blijft aan de dure kant, maar ja, ik moest een keuze maken om het toch maar te doen als ik wilde gaan. Dus ik heb toegezegd en deze vriend was er na ongeveer 15 minuten. We hadden nog even een ananasje en guave gegeten en toen konden we instappen. Heerlijk veel ruimte, maar ik miste de sfeer van de lokale bevolking wel. Maar ja, dan maar proberen te slapen. Na ongeveer een kwartier begint de ongelooflijk slechte weg vol gaten en aflopende bermen. Nou, nou, nou, die kerel reed nu niet bepaald passagiervriendelijk….. Het eerste uur rijd je nog over een geasfalteerde weg met gaten, maar dan begint het pas…. Je bent al ver verwijderd van de bewoonde wereld, maar na een uur ga je de bush-bush in… Nou, zeg, het was de 4de keer dat ik dit deel reed, dus ik wist wel ongeveer wat je tegenkwam aan paadjes, bruggetjes, bomen en struiken. Meer dan dat is er namelijk niet. Ik herinner me dat het een pad met aardig wat bochten, kuilen en hellinkjes was, maar hoe deze taxichauffeur reed…. Nee… dit was niet goed. Remmen, optrekken, kuil in, kuil uit, door wat watertjes, door kleine paadjes, en zo ging het maar door. Ik voelde dat dit met mij niet lang goed kon gaan. Ik kroop helemaal ineen en probeerde me op mijn ademhaling te concentreren en niet meer naar buiten te kijken. Het was inmiddels al donker natuurlijk. Adem in, adem uit, adem in, adem uit… shit, dit helpt al niet meer. Misselijk dat ik was! Ik durfde niet te vragen of de chauffeur wilde stoppen, want ik dacht dat ik al bij een poging om te praten alles eruit zou gooien. Maar ik moest het zeggen, anders zou ik hoe dan ook in de auto overgeven… Na ongeveer in totaal anderhalf uur gereden te hebben, enorm aan het zweten te zijn van het gevecht tegen mijn misselijkheid vroeg ik Fidelis of hij de chauffeur kon vragen te stoppen, want ik voelde me heel, heel slecht. Dat deed hij meteen. De chauffeur stopte na ongeveer een halve minuut. Daar stonden we echt in de “middle of nowhere”, in Masai-land… Geen mens te zien, wel wat impala’s. Pikkedonker. Maar een prachtige sterrenhemel zoals gewoonlijk.

Fidelis stapte uit om te plassen, ik stapte uit om mezelf bij elkaar zien te rapen. Toen ik een rondje had gelopen van 50 meter voelde het aan alsof ik van een schip kwam dat op het water voer met zware storm. Ik kreeg mijn evenwicht niet in balans. Shit, daar kwam het…. Ik ging op mijn knieen zitten, alsof ik ging bidden - en in mijn gedachten deed ik dat ook, omdat ik me zo slecht voelde – en gooide alles eruit. Na ongeveer 10 minuten gingen we verder. Ik vroeg aan Fidelis of hij wist hoe ver het nog was. Hij had het al aan de chauffeur gevraagd en die zei ongeveer 20 km. “No! Not 20 km! This is crazy!! This man doesn’t know how to drive! He is also lost! I’ve never driven like this!!”
Na ongeveer een kwartier begon ik toch wel wat te herkennen en zagen we hier en daar wat Masai door de bosjes lopen. Na nog een kwartier wist ik het zeker… we zijn op maximaal nog 5 minuten afstand. Dit was echt geen 20 km! De chauffeur vroeg aan wat Masai naar Big Time Safaris en EINDELIJK, na nog een minuutje stonden we bij Big Time. Mijn God, wat een reis. Ik heb de taxichauffeur z’n 5000Ksh betaald en deze is weer teruggekeerd! Nou, veel succes….

Helaas werden we opgewacht door twee onbekende Masai. Maar toen deze ons naar onze tent begeleidden, zaten er twee Masai in de duisternis voor onze tent op ons te wachten. Eén van hen kende ik maar: Mengati. Ik heb hem zowat besprongen zo blij was ik o.a. hem weer te zien. Hij was ook erg blij en we spraken wat Swahili en Engels door elkaar heen. We hebben gauw alles op bed gegooid en zijn toen gaan eten. Honger dat ik had! Mijn misselijkheid was compleet verdwenen, mijn maag was helemaal leeggegooid. Het eten op dit kamp is echt ontzettend goed, veel en lekker. Dus ik heb aardig wat gegeten met een colaatje erbij. Ik was erg, erg moe na een dag van ongeveer 12 uur onderweg te zijn geweest! Fidelis had erge hoofdpijn en was ook helemaal op. Hij zei dat hij wist dat hij met mij op reis ging, maar dit had hij niet verwacht. Ik zei dat ik dit ook niet had verwacht, want het is niet de eerste keer dat ik hierheen ga. Maar ja, dat weten we dan voor de volgende keer als we te laat zijn, zou het zo af kunnen lopen.
Fidelis ging naar bed, maar ik wilde met Mengati nog even bij ons kampvuurtje zitten. Bij het kampvuur kwam nog een andere Masai zitten, Peter genaamd. Ik vroeg Mengati waar John en Wilson waren. John is namelijk degene die aardig Engels kan en Wilson was mijn krijger van vorig jaar die me lichtelijk aantrok met zijn ware krijgersuitstraling. Helaas kan hij geen Engels en misschien voor 60% Swahili. Verder spreekt hij zijn eigen taal: Maa. Mengati zei dat ze hier niet meer werkten en allebei weggestuurd waren, omdat ze hun werk niet goed genoeg deden. Ik plaatste hier enigszins vraagtekens bij, want hoe kon je hier je werk nu slecht doen? Bovendien was John degene die het leuk vond om met mij zijn dorp te laten zien en dus wat meer interesse toonde in anderen. Nou, ja het zal wel. Ik had van Tom het nieuwe telefoonnummer gekregen van Wilson (gelukkig!) en Mengati gaf me het nieuwe telefoonnummer van John. “Where are they now?” “John, he is in village family. Maybe tomorrow we go.” “And what about Wilson?” “No, he is far. 20km. 500ksh pikipiki.” “Ok, I will go tomorrow! But let me phone them first.” Dus ik belde John, maar zijn telefoon was uitgeschakeld. Toen zei ik dat ik Wilson maar een smsje ging sturen. Dat is wat makkelijker, dan door de telefoon met handen en voeten praten! Dus ik begon in het Swahili te schrijven dat ik weer hier was en dat ik hem graag wilde zien. Mengati en de andere Masai lagen helemaal in een deuk. Ik snapte er niets van. Mengati zei: “Wilson, he cannot read.” Ojee…. Inderdaad, ik herinner me nu zoiets. “Then I will phone him!” Ik stuurde toch het smsje en liet daarna zijn telefoon 2 keer overgaan. Na 5 minuten belde hij. “Shit, ik hoop dat we elkaar verstaan…”, dacht ik. Ik nam op en het gesprek was in het Swahili. Hij nodigde me uit morgen naar hem toe te komen. Helemaal goed.
We hebben nog een uur ofzo bij het kampvuur gezeten, spraken wat Engels en Swahili en vroeg Mengati hoe mijn Swahili was. “Better”. Dat dacht ik zelf ook, maar het verbaasde me wel, omdat ik in het hele afgelopen jaar geen Swahili meer had geleerd. Misschien alles bij elkaar nog 20 uur. Op een of andere manier ga je het gevoelsmatig beter begrijpen en pak je het toch sneller op.

De volgende ochtend zijn we om 8.00u opgestaan. Als je wakker hoort, hoor je alleen maar koeiebellen, andere dierengeluiden en de stemmen van kinderen die naar school gaan. Ik kan je niet vertellen hoe ik hiervan geniet. Enorm!!! Wat een rust, wat een vredig gevoel….!! Op zulke momenten vraag ik me af of het leven wat ik leid in Nederland me ooit zo’n gevoel zou kunnen geven. Natuurlijk zijn er momenten van genieten in Nederland, maar de druk die ik ondervind aan het leven in Nederland is zeker niet iets waar ik gelukkig van word. Ik heb altijd van primitiviteit gehouden. Hoe primitiever, hoe meer je met elkaar bent. En dat is wat ik o, zo mis in Nederland! Och, ja, dat is weer iets om over na te denken als ik weer terug ben in mijn thuisland...

We zijn gaan ontbijten en terug naar de tent gegaan, omdat we rond 9.30u me John hadden afgesproken. Van de tent naar het dorp van John is toch nog wel een half uur lopen. “You’ve got a message”, klinkt vanuit mijn telefoon. “I am here in gate waiting for you.” “Hey, Fidelis, John is waiting for us here at the campgate!” Snel mijn fototoestellen en videocamara gepakt en mijn kleine rugzakje met geld, Swahiliboekje, pennen, dagboekje en wc-papier. We liepen naar de poort en zagen John staan. Leuk! Ik zag vanuit mijn linkerooghoek nog een Masai staan…. WILSON! Shit! Dit had ik niet verwacht! Dit was een bijzondere en aangename verrassing! Jezus, hoe kan iemand met wie je bijna niet kan communiceren je zo’n gevoel geven waarbij je hart op hol slaat? Ik moest denken aan het boek van de “Blanke Masai” over die vrouw uit Zwitserland die een eind maakte aan haar relatie, omdat ze verliefd was geworden op een Samburu-man en zelfs met hem trouwde.
We gaven elkaar een hand met de woorden “Supa”, wat “hoe gaat het” betekent in Maa. We hebben onze blijdschap uitgesproken en getoond en ik zei dat ik heel veel foto’s bij me had voor ze van vorig jaar. Dus ik gauw naar de tent mijn fotoboekjes gehaald en deze overhandigd. Ze vonden het enorm leuk. Wilson vond vooral de foto’s van mij in mijn Masai-kleding erg leuk en de foto’s van mij en hem samen. Na ongeveer een half uur vroeg John of we mee wilde gaan naar zijn dorp en naar het dorp van Wilson. De moeder van John wilde me graag weer zien, dus ik was meer dan welkom in haar manyatta. Harstikke geweldig natuurlijk! Ik was zo blij van binnen! Raar, he? Maar ja, gewoon genieten! En dat deed ik!! Ook zei John dat hij nu in een ander kamp werkte dat hij graag wilde laten zien. Prima!
Wilson bekeek de foto’s wel 10 keer per uur onderweg, wat ik met een heerlijk gevoel in mijn hart constateerde... Wauw, wat apart dat we op een of andere manier elkaars hart raakten!
Na ongeveer een uur lopen kwamen we aan bij het nieuwe kamp waar John ging werken. Er waren ongeveer 15 Masai bezig met gras kappen en natuurlijk hoorde het er weer bij iedereen met de klaphand en Supa te begroeten. De eigenaar was er ook bij en legde mij in prima Engels uit dat dit kamp voor de avonturiers was, omdat je hier alleen kleine tenten had, een wc ergens op het kamp stond en dat het de bedoeling was om te gaan rondtrekken. De kosten voor een overnachting zijn dan ook maar 1000Ksh – 10 euro ongeveer. Het bijzondere aan dit kamp is dat het binnen het gebied van het reservaat staat en dat het onderhevig is aan bepaalde regels. Als je ’s morgens wakker wordt, kan er best een olifant voor je tent staan. Dit is dus echt avontuurlijk!
Na ongeveer anderhalf uur zijn we weer gegaan en zijn we via een andere weg terug naar Big Time gewandeld. Veel foto’s natuurlijk weer gemaakt. Om 13.15u waren we daar om te lunchen en ze zouden ons om 14.30u weer ophalen om naar de familie van John te gaan.
Mijn droom om hier weer te zijn was weer helemaal begonnen. Genieten van alle Masai in hun kanga/shuka (doeken; deze hebben eigenlijk een andere naam, maar ik weet even niet meer welke), met hun stokken en hun kapmessen die ze altijd bij zich dragen. Onderweg groet je iedereen met de hand en de woorden “Supa”. Dit gebeurt met een harde klaphand waar ik hartelijk aan meedoe. Fidelis is hier iets terughoudender in, terwijl hij dichterbij hen staat dan ik. Maar van binnen voel ik me misschien meer met ze verbonden dan hij.
Na ongeveer een half uur kwamen we aan bij de nederzetting van John. Ze zijn helemaal gek van mijn mobieltje die Wilson steeds voor me wilde vasthouden en daarnaast had ik ze ook mijn nieuwe fototoestel laten zien. Het is mijn spiegelreflexcamera. Ik weet nog hoeveel foto’s ze vorig jaar hadden gemaakt met mijn kleine camera en vertrouwde ze nu mijn spiegelreflexcamera toe. Dit hadden ze snel genoeg door en ze konden weer lekker fotograferen. We gingen de manyatta van de moeder van John in, nadat we elkaar met de hand hadden begroet. Een omhelzing zou ik graag willen geven, maar ik durfde op de een of andere manier niet goed. Ik herinner me van vorig jaar dat we thee kregen die ik zo onsmakelijk vond, dat ik het teruggaf. Ik hoopte dat dat niet weer zo was. Ik had het verteld aan Fidelis, die vertelde het weer aan John en die vertelde het weer aan zijn moeder. “This time the milk is good.” Als je hier dus thee drinkt, bestaat dit uit melk waar je thee en veel suiker in doet. In de manyatta is het enorm donker, want het heeft maar één of twee kleine raampjes van zo’n 15x15 cm en de rest is allemaal dicht gesmeerd met stront en modder. Bij het klaarmaken van thee of eten, wordt er eerst een klein kampvuurtje gemaakt in de manyatta en wordt er een pan van een tafeltje gepakt waar de melk in wordt gekookt. Deze melk komt uit een prachtig met kraaltjes versierde kalabas (geen idee of je dat zo schrijft…) Na 10 minuten is de thee dan klaar. Wilson nam heel wat foto’s en de moeder vond dat erg leuk. Hij liet ook trots zijn foto’s aan haar zien. We zijn erachter gekomen dat de moeder van Wilson de tante is van John, omdat de beide vaders broers zijn van elkaar. Zeg ik dat zo goed? (september 2011: enkele weken later kwam ik erachter dat dit een leugen van John was. John en Wilson hebben geen enkele bloedrelatie met elkaar!!!)
Wilson en ik zaten op een van de met twijgen gevlochten bedden waar ook weer genoeg foto’s van zijn gemaakt. De thee werd ons aangeboden en voorzichtig proefde ik ervan…. Hm… Lekker!!! Gelukkig maar! Het is snikheet in zo’n manyatta en Fidelis is na zijn eerste theetje naar buiten gegaan, omdat hij het niet meer uithield. Ik heb nog een tweede theetje genomen, heb haar bedankt en we zijn verder gegaan. We zijn teruggegaan naar Big Time, zodat Fidelis en ik konden lunchen. Fidelis verbaasde zich erover hoeveel Masai onder de bomen stonden in de schaduw. “I don’t like this, because they are doing nothing.”, zei hij. “What can they do? They have their cattle, their home and that’s all they need." Het leek wel alsof hij meer verbaasd was over hun cultuur dan ik.
We zijn gaan lunchen en om 14.30u hadden we weer met ze afgesproken. We zijn weer gaan wandelen en ik heb in het dorpje een ketting gekocht en een armband, zodat ik me weer wat meer thuisvoelde. Wat me opviel was dat Wilson zijn fotomapje constant bij zich droeg en wel 100 keer bekeken had. Ik moest er wel om lachen! Ik had op de voorkant 'To Wilson' geschreven en verder 'Yvette xxx'. Maar ik moest hem uitleggen wat die 3 kruisjes betekenden! Hij moest er wel om lachen en vond het gelukkig echt leuk.

Rond 18.00u brachten ze ons terug naar het kamp. Wilson en ik liepen al veel naast elkaar en ineens pakte hij mijn hand in zijn hand... Ik probeerde Fidelis te attenderen, maar hij was druk bezig met mijn fototoestel. Wat moest ik doen? Wat moest ik denken? Wat moest ik hiermee? Waarom deed hij dit? Is dit normaal of wil hij hier iets mee zeggen? Masai lopen vaak hand in hand als mannen onder elkaar. Maar ja, dit was niet als mannen onder elkaar… toch? Ik vond het eigenlijk wel prettig, dus beantwoordde zijn hand, zeg maar. Aangekomen bij het kamp hebben we weer opnieuw afgesproken voor de volgende dag. John stelde voor dat we een lunchpakket regelden en dat we de hele dag de berg op gingen wandelen en dat we om 8.00u zouden vertrekken. Helemaal leuk! We namen afscheid en Fidelis en ik zijn gaan avondeten rond 19.00u.
Na het avondeten heb ik met twee managers gesproken over de uitdagingen van een weeshuis. Ik ben heel wat dingen aan de weet gekomen hoe het beter te managen: uitrekenen hoeveel het per kind, per maand kost, de mogelijkheden van biogas om het water te verwarmen, de mogelijkheden van zonne-energie en de zaken waar je op moet letten bij het gedrag van de managers van het weeshuis zelf. Erg interessant en nuttig gesprek!
Om 21.30u zijn we naar bed gegaan, maar ik zei tegen Fidelis dat ik nog even buiten het kamp wilde gaan om de sterrenhemel te bekijken en te luisteren naar de geluiden. Dus dat deden we. Toen we net 5 minuten buiten de poort waren, kwam Mungu Yangu eraan (Masai die deze naam gekregen heeft voor de gein. Het betekent namelijk Mijn God) en stuurde ons weg, omdat "er een buffalo aankwam". Ja, natuurlijk, echt niet! Waarom deed hij zo? Hij stuurde ons terug de poort in en sloot deze. Och, ja het was wel goed zo. Morgen om 6.30u opstaan, dus op tijd slapen was zo gek nog niet.

(Ik zie dat ik inmiddels al 5 A4-tjes vol heb geschreven en ik zit pas op dag 2 van de 6! Ik ga het inkorten vanaf nu….)

De volgende dag waren John en Wilson pas om 8.15u bij ons kamp. We hadden water bij ons, de fototoestellen, videocamera, wc-papier en de lunchpakketten. Eerst zijn we naar het dorp van Wilson gegaan. Wilson heeft een eigen huisje waar een waar bed in staat! Ik had hem verteld dat ik een paar foto’s van hem bij mij in de huiskamer had opgehangen en hem dus iedere dag zag. Hij zei dat hij dat ook ging doen en toen ik zijn huisje zag, werd mij duidelijk dat er genoeg plaats daarvoor was. Het huisje is 3x3 meter zeg maar en er staat een tafeltje met twee stoelen, een bed en een klein kastje. De moeder van Wilson is vrij jong zo te zien en natuurlijk werd ik aan haar voorgesteld. Dat is de normaalste zaak van de wereld hier. Zij heeft de andere kant van de manyatta, gescheiden door een wand van het deel van Wilson met ieder hun eigen deur. Ze had thee voor ons gemaakt en chapati die meer op pannekoeken leken. Lekker! Wilson en Fidelis zijn samen wat dingen gaan doen in het dorpje en ik ben nog met John in het huisje van Wilson gebleven. We zijn alles bij elkaar zo’n twee uur in zijn dorp gebleven en daarna begon de tocht naar de berg pas. Het was inmiddels zo’n 11.00u.

Onderweg kwamen we een heel grappig kraantje tegen. Deze was namelijk in een boom geplaatst en was via een pijpleiding met een waterbron verbonden. Ook kwamen we vrouwen met takkenbossen op hun rug tegen en hangende aan het voorhoofd met een afgeplat stuk touw. Natuurlijk werd mij weer gevraagd om deze proberen te dragen. Ik weet nog van vorig jaar hoeveel respect ik kreeg voor de vrouwen die op die manier jerrycans droegen toen ik het mocht proberen. Zwaar!!! Nu de takkenbossen….. Het is me wel gelukt en beter dan de jerrycans! Maar wederom: respect!!! En het benadrukte weer dat de vrouwen hier het zware werk doen. De mannen hangen veel rond.
We zijn verder gaan lopen de berg op en spraken met andere Masai onderweg. Ook kwamen we terecht midden tussen het vee. Wel honderden!! Ik was niet bang en vond het alleen maar boeiend om mezelf tussen al het vee te zien. De koeien doen je niets en worden dag in dag uit gehoed (hoe moet je dat noemen als je veehoeder bent?)

Na een lange wandeling van zo’n 3 uur waren we eindelijk helemaal boven en hebben prachtige foto’s gemaakt. Ook zijn we eindelijk gaan lunchen. Ik heb hier voorzichtig via Fidelis gevraagd of Wilson het goed vond dat ik hem van achter vastpakte om een romantische foto van ons samen te maken. Dat vond hij goed en het is een superfoto geworden!!
Het was inmiddels 14.00u. We zouden vandaag ook nog sieraden kopen en we moesten nog helemaal naar beneden. Maar we hebben het gered! Rond 16.00u waren we bij het marktje. Ik heb hier aardig wat gekocht ter verkoop in Nederland, maar volgens mij heb ik niet goed gehandeld, ben ik later achtergekomen toen ik in Narok naar de prijzen vroeg. Och, ja dan weten we dat weer voor de volgende keer. Rond 17.30u waren we weer terug bij het kamp en vroeg John of we het leuk zouden vinden om een Masai-dans te zien in het dorp. Natuurlijk, dus we zijn weer gegaan, nadat ik de sieraden in de tent had gebracht.
In het dorpje zijn we een muziek-dvd gaan kijken, omdat we tot 19.00u moesten wachten. Dit kostte 140Ksh en was inclusief thee en chapati. Fidelis heeft nog proberen te onderhandelen, omdat door ons nu klanten in zijn “cafeetje” kwamen. Iedereen moest er wel om lachen, maar de man wilde niets aan de prijs doen. Hij had 140Ksh nodig om de generator te voorzien van diesel. Vervolgens kreeg iedereen die binnen was daar ook thee voor. Helaas begon het te regenen en ging de dans niet meer door. Om 19.30u zijn we weer teruggelopen naar het kamp… Wilson en ik weer hand in hand….
John stelde even later voor dat hij en Wilson meegingen naar Narok om de telefoon te laten maken die John van een Amerikaan had gekregen. Deze kon echter niet gebruikt worden, omdat hij een simlock had. Ik vond het alleen maar leuk als we nog wat meer tijd met elkaar konden doorbrengen, want dit was alweer de laatste dag. Natuurlijk moest ik betalen wat voor wat mij betreft geen probleem was. Ze zijn ware vrienden voor mij en ik heb nu eenmaal veel meer geld dan hen waardoor ik makkelijk transport, eten en drinken kan betalen voor ons allemaal. Het mindere is dat de matatu al om 3.30u in de nacht vertrok… Maar goed, we hadden geregeld dat Wilson en John ook zouden worden opgehaald met de matatu en namen afscheid door elkaar de hand te schudden.

Fidelis en ik gingen nog eten en nadat ik ons eten in het kamp had betaald van de afgelopen dagen en ik nog een probleem had besproken met de manager van het kamp (er waren die middag 3 Kikuyu’s die kwaad op mij waren, omdat ik had verteld aan een Amerikaan dat ik hier op eigen gelegenheid kwam en dus geen safarikosten betaalde), vertelde hij mij dat die Kikuyu’s zich niet met mij hadden moeten bemoeien, omdat ze mij niet kennen en Big Time wel. “This is your home! Don’t let them stress you! They don’t know anything about you, while you are more than welcome to us! Please, I’m the manager and they should have come to me instead of you. So don’t worry! We will see you again!” Gelukkig dat was ook weer uitgesproken.
Echter John had mij gevraagd de volgende keer mijn tent mee te nemen, zodat ik bij hen kon verblijven. Ik weet zeker dat ik dit ga doen. Ik koop dan 1 of 2 matrassen in het dorp en mijn tent zal permanent in hun dorp blijven staan. Als ik behoefte heb aan een goede maaltijd of een lekkere douche kan ik alsnog naar Big Time gaan.
We zijn gauw naar bed gegaan. Het was inmiddels alweer 22.00u en ik kon niet slapen. Ik maakte me zo druk over de terugweg. Ik was zo bang om me weer ziek te voelen en deze keer zou ik in een volle matatu zitten met Fidelis, John en Wilson. Daarnaast is midden in de nacht vertrekken helemaal niets voor mij… Ik heb zo goed als geen oog dicht gedaan. We zijn om 3.00u opgestaan en om 3.30u was de matatu inderdaad bij ons. Dit had John goed geregeld. Hierna moesten er meer mensen worden opgehaald uit verschillende nederzettinkjes en uiteindelijk zouden we bij het nederzettinkje van Wilson John en Wilson ophalen. Ik ken John en Wilson alleen maar in hun traditionele kleding. Fidelis stootte me aan: “There are the warriors!” “Where?” God, wat gek! Ze kwamen in “gewone” kleding! In de duisternis van de nacht kan je al sowieso niet goed zien, maar dit moest ik even mijn ogen binnen laten komen. Ze zagen er ineens heel westers uit!! Mijn stoere krijger, was ineens een hele normale jongen. Met kapmes, dat dan weer wel!

We vervolgenden onze weg, ik ben proberen te gaan slapen en de weg en de manier van rijden was een stuk rustiger dan die taxi-chauffeur. Alles ging goed en om 7.00u arriveerden we in Narok. De laatste uurtjes zijn geslagen… We zijn eerst wat gaan eten en drinken en daarna belde ik Wim op die in Narok woont. Zijn telefoonnummer heb ik gekregen van Marnix, de Nederlandse manager van het andere weeshuis. Ik wilde hem nu toch wel een keer ontmoeten. Hij nodigde ons uit, maar wilde liever dat alleen ik en Fidelis kwamen. Ik gaf Wilson en John mijn rugzak en mijn fototoestel en vroeg ze een half uur te wachten, wetende dat dit al gauw een uur zou worden. Maar ja, this is Africa!
We gingen achterop de pikipiki naar Wim. We kwamen na 10 minuten aan bij een prachtig huis! Wauw! Zo zou ik makkelijk in Kenia kunnen wonen! We hebben ongeveer 45 minuten gekletst over Kenia, over de Masai, over de manier van leven. De kosten van zo’n huurhuis zijn 100euro!! Wim is daadwerkelijk geemigreerd en woont nu 4 jaar in Kenia. Hieruit volgde natuurlijk een leuk en interessant gesprek… Ook heeft hij zijn eigen manyatta in hetzelfde dorp als John en Wilson. Ik wilde echter niet te lang blijven kletsen, omdat Wilson en John op ons wachtten. We hebben afscheid genomen en zijn gauw teruggegaan.
Terug aangekomen vroeg ik Wilson of hij mee wilde naar Thika. “Let’s go”, zei hij. Ik moest wel lachen en stelde mijn nieuwe plan voor om 2 dagen bij mij in het weeshuis te blijven. Als ik betaalde en ze weer terugbracht naar Narok, stemde John in. Ik heb 4 kaartjes gekocht voor onze reis naar Nairobi om van daaruit naar Thika te gaan. Eerst moest ik nog geld halen en had Wilson en John laten zien hoe ik dat deed. Ze lagen in een deuk toen ze het geld uit de muur zagen komen. Dit lijkt wel op “Groeten uit de Rimboe!”
We zijn ingestapt in de matatu en hadden een reis van ongeveer 5 uur voor de boeg. Ik had Nelson op de hoogte gesteld en hij zei al: “Ah, you are missing them too much! Let them come! Karibu!” Nelson was ook in Nairobi en we hadden met hem afgesproken om verder naar Thika te gaan. Onderweg keken Wilson en John zich de ogen uit. Nog nooit hadden ze zoveel auto’s gezien, nog nooit hadden ze zo’n hoge gebouwen gezien, nog nooit hadden ze wegwerkzaamheden gezien enzovoort. Bedenk het maar wat allemaal vreemd is als je alleen maar koeien, uitgestrekte savanne en manyatta’s bent gewend…

Om 19.00u ongeveer waren we in CRC. Hoe dat is gegaan, vertel ik in het volgende verslag….
Ik ga nu met David naar het ziekenhuis om een maagonderzoek te laten doen…

Tutaonanana!
Yvette
P.S. zie foto's! Ik heb ook bij andere reisverslagen enkele andere foto's geplaatst.