9. Moord, bezoek ander weeshuis

Hierna komt toch nóg een verslag, anders prop ik teveel onderwerpen op elkaar.

Het was dinsdagochtend 9.00u. Ik had afgesproken met Elisabeth, directrice van het weeshuis "Watoto wenye nguvu" - Krachtige kinderen. Dit op aanraden van Marnix die mij wilde laten kennismaken met een weeshuis waarin het wel allemaal kan: structuur, netheid, orde, financiele verantwoordelijkheid, openheid en aandacht voor de kinderen.
Ik had Elisabeth gebeld en ze stelde voor dat ik door haar chauffeur zou worden opgehaald als ik even zou bellen rond 9.00u. Helemaal goed! Klokslag 9.00u was ik er klaar voor om naar de Muguga-stage te lopen. Dit is de locatie waar de matatu stopt op zo'n 10 minuten loopafstand van het weeshuis. Ik liep de keuken in waar Joe mij vertelde: "Someone was killed last night, a motordriver!" "Really?", vroeg ik. "Yes, you don't believe me?" "Yes, I do! Where?" "Just there, I have just been there! You want to see it?" "Is he still there then?" "Yes!" "But when did it happen?" "Last night in the middle of the night!" "And he is still there?" "Yes!"
Ik kon het niet geloven dat iemand die een uur of 6-7 geleden vermoord is er nu nog ligt. Ik moest dit zien...
Dus ik ging samen met Anton erheen. Het was maar 5 minuten lopen. We zagen inderdaad steeds meer mensen bij elkaar staan en ik zag een hele dure, grote, nette auto. Ik zei al: "Oh, the police is there." Maar toen we aankwamen was er helemaal geen politie, alleen een mensenmassa van ongeveer 100 mensen. We gingen gelijk op het lijk af.... en jawel, het lag er inderdaad nog gewoon. De sleutels van zijn brommer lagen op ongeveer 5 meter afstand van hem en hij lag daar met een sleepspoor van bloed en een capuchon over het grootste gedeelte van zijn gezicht. Dat het gezicht ernstig gehavend was, kon ik nog net zien. Ik was geschokt en sprak dat in het Engels ook uit: "What is this???!!! This happened 6-7 hours ago and the police is not even here???? People are just standing here and looking at him????? What is the police doing? Are they really more interested in the money of corruption they get by stopping those stupid matatus????? This is impossible!!!! I'm shocked! Is there any official here of the government?" Ik was me echt aan het opfokken, misschien niet helemaal slim, maar ik wilde weten hoe dit soort zaken werken. Iemand wees mij een man aan die strak in z'n pak stond te telefoneren. Ik ging meteen naar 'm toe, gaf 'm een hand en zei: "Hello, you're the chief?" ""Yes" "So where is the police?" "I'm phoning the chief of them and they're on the way."
Godsakker, natuurlijk! 'They are on the way!!' Wat een idioterie! Het politiebureau is op 10 minuten afstand van hier en ze zijn al 6-7 uur onderweg??? "This is not good", flapte ik eruit. Gelukkig dacht hij dat ik het over de moord zelf had en hij reageerde: "No, this is not good. There have been 5 houses last night were there were robbers and rapers. So we think it's one of them. Maybe this motordriver knew them and that's why they killed him."
Ik wist genoeg en liep weg. Ik ben op een afstand van 20 meter gaan staan en heb met mijn videocamera dit tafereel vastgelegd. Later ben ik dichterbij gekomen en heb de 'plaats delict' ook vastgelegd. Ik had toch bij de recherche gemoeten! Hahahah!
Al met al had ik er een heel naar gevoel bij, een frustrerend gevoel, een kwaad gevoel en een angstig gevoel. Voor de eerste keer werd ik met de neus op de feiten gedrukt dat het niet veilig is in het donker. Nu is dat niet alleen in Kenia zo natuurlijk, maar toch. De mensen zijn hier gewoon vele malen primitiever en ik weet niet hoe ze echt tegen het en een leven aankijken.
Elisabeth had me inmiddels gebeld met de vraag of ze de chauffeur kon sturen. Ik zei dat ik over 5 minuten hier wegging. De chauffeur zou er over 20 minuten zijn. Toen ik 5 minuten later wegging, kwam er in een open jeep, ook aardig gehavend, de politie van 'Makongeni' aan. Dit is de 'wijk' waar de politie zit. Toch maar even kijken. Eén politieman ging het lijk even bekijken. Toen werd duidelijk dat de kei met een afmeting van ongveer 30 bij 20cm en die op zo'n 5 meter afstand van het lijk lag, gebruikt was als moordwapen. Zijn hoofd/gezicht was ermee kapotgedreund... Ik wilde nu echt gaan. Het was alweer een kwartier later, dus ik liep snel naar Muguga stage wat nog ongeveer 10-15 minuten lopen was vanaf hier.

Eenmaal daar aangekomen, geen pick-up met chauffeur. Dus ik belde Elisabeth en vroeg of hij wel al onderweg was. Keniaanse tijd is nogal ruim (ook wel vaak prettig!). Hij was al onderweg en na ongeveer 10 minuten zag ik de geelachtige pick-up aankomen. Ik ben ingestapt, we hebben ons voorgesteld en we begonnen wat te kletsen over CRC, ook over de vermoorde brommer/motorbestuurder (ik heb technisch niet kunnen zien of het hier om een grote brommer gaat of een kleine motor) en over het weeshuis waar we nu heengingen.
De weg was een heel stuk opgebroken en dat brengt ook leuke schouwspelen met zich mee. Je bent dan geacht te rijden over zand en modder met kuilen en schuine hellinkjes. Een 4x4 is hier bijna onontbeerlijk! Na ongeveer een kwartier sloegen we een zandpad in tussen de maisvelden. Het blijft van dat prachtige roestbruine/rode zand. Heel apart om te zien.
Het was nog een minuut of 5 rijden en toen kwamen we aan op een enorm terrein van het weeshuis. Het eerste gebouw was het kantoorgebouw. Elisabeth kwam naar buiten. Een flinke vrouw met een vrolijke en vriendelijke uitstraling. Ze heette me welkom en we gingen op haar kantoortje het een en ander bespreken over CRC en over haar manier van werken. Ik bracht alles op tafel: gesprekken met Nelson, de onverantwoordelijkheid van de werkers, de kinderen, de hygiene... alles wat ik maar kwijt wilde en waar ik meer van wilde weten. Ze vond het absoluut niet kunnen dat degene die daar werken zo met de kinderen omgaan. Bij haar zijn schoenen verplicht en wordt een medewerker ontslagen als hij niet denkt aan de medicijnen voor een kind. Zeker voor een meisje met HIV. Al met al duurde dit gesprek ongeveer anderhalf uur en ik lag zo met haar op één lijn, waardoor ik enige emotie achter mijn ogen voelde opkomen. Ik ben zo gek nog niet! Zelfs deze puur Afrikaanse vrouw denkt er precies hetzelfde over. Shit zeg, wat heb ik zo iemand in de afgelopen weken gemist!!!!
Ze wilde me het gehele weeshuis laten zien en dat wilde ik ook maar wat graag. Het hele terrein inclusief het gebouw voor de meisjes, het gebouw voor de jongens, de eetzaal, de keuken, de gehouden koeien, geiten en kippen, de waslijnen en het land waar mais, kool, tomaat, ui, bonen, bananen en nog wat andere groente en fruit werd geteeld is denk ik zo'n 6 voetbalvelden groot.
We gingen eerst naar de meisjesslaapzaal. Deze zaal was opgedeeld in aparte compartimenten waarvan de voorkant open was. In elk compartiment stonden 3 stapelbedden, maar ook plankjes waren er gemonteerd waarop ze toiletartikelen kwijt konden. Daarnaast waren alle kisten van de kinderen open waarin de kleren keurig opgevouwen waren. Gewoon PERFECT! Er zijn ongeveer 60 meisjes. Buiten deze slaapzaal zijn ongeveer 6 douches en 6 wc's en nog wat aparte hokken waar je je zonder douche kan wassen. Ze wassen zich met koud water. Ook staan er buiten enkele open kasten met een stuk of 5 planken die volstaan met schoenen die allemaal netjes zijn weggezet. Paar bij paar.... Jezus! Wat ziet dit er goed uit!!!! Dit is echt zo'n weeshuis zoals je het kent van televisie bij van die kinder/familiefilms. Alles strak en ordelijk. Ik werd er helemaal razendenthousiast van en zei haar dat ze trots op zichzelf kon zijn!
Zo gingen we ook naar de jongens waar het er precies hetzelfde uit zag. Er zijn ongeveer 30 jongens. Bij de jongens slaapt trouwens in een aparte kamer de huisvader en bij de meisjes de huismoeder.
Even later gingen we naar de keuken. Hier waren op dat moment 4 medewerkers aan het werk. Het gaat om het sorteren van bonen, het stoken van het vuur, het koken zelf en het snijden van allerlei voedsel. Ze stookt in energiezuinige vuurpotten. Lastig uitleggen als je er geen beeld bij hebt.
Vervolgens gingen we naar de koeien, geiten en kippen. Er zijn ongeveer 10 koeien die er erg goed uit zien. Er zijn een paar geiten die vooral voor de melk daar zijn. Ik zag ook konijnen... Deze waren voor het vlees. Konijnen fokken namelijk erg snel en zo houdt ze de kosten voor vlees laag.
Ze is nu bezig om de koeienstront en al het afval van de maiskolven in te zetten voor biogas en bemesting. Dus ze denkt zelfs na over recycling!!
Op de daken zag ik verschillende zonnepanelen. Deze worden meegebracht vanuit Amerika waar een groot deel van haar inkomsten zit.
Ze wilde me ook nog de watertanks laten zien. Hier moesten we wel zo'n 5 minuten voor lopen. Op dit moment was de pomp kapot wat 300.000Ksh zou kosten om te laten repareren of te vervangen!!! Ze had dus even het een en ander aan haar hoofd. Ik vroeg haar of ze een man had, want kinderen van zichzelf had ze wel. Ze was inmiddels 17 jaar alleen en had in die tussentijd wel een vriend gehad, maar aangezien haar hart naar de kinderen van haar weeshuis ging en gaat, heeft dit geen stand gehouden. Wow, wat een vrouw! Ze had sinds kort een huis op een paar honderd meter afstand laten bouwen voor zichzelf en als ik de volgende keer weer hier zou zijn, mocht ik haar sleutel hebben om in alle rust te slapen of om dingen op een rijtje te zetten. Geweldig toch?

We liepen terug naar binnen en hier heeft ze me laten kennis maken met 4 social workers. Ik heb hele gesprekken met ze gehad waarbij ze van de ene verbazing in de andere vielen toen ik ze vertelde over CRC. Ze gaven me weer allerlei tips en stelde voor om het personeel van CRC een keer hier te laten komen kijken. Ik zei al dat Nelson daar vast niet zo blij mee was, maar als ze nou eerst bij CRC op bezoek kwamen als MIJN bezoekers dan kon Nelson daar niets op tegen hebben. En mocht dat wel zo zijn, dan is het 'dag Nelson'! Nelson wilt me dus in het bestuur hebben van CRC en als voorzitter van de nieuwe stichting in Nederland. En als hij dat wil, geldt mijn stem natuurlijk net zoveel. Maar zover is het nog niet.

Ik heb zoveel kunnen vertellen en delen met hun dat ik er niet weg wilde. Ik was nog lang niet uitgepraat. Maar de tijd loopt. Ik had al uren gemist, omdat het nu al 15.30u was en ik om 12.30u in Thika had willen zijn om nog wat laatste dingetjes te doen en te kopen. Nu werd het erg krap....

Ik heb afscheid van iedereen genomen met een stevige omhelzing en heb me daarna door de chauffeur weer bij Muguga Stage af laten zetten waar ik meteen in de matatu naar Town ben gegaan.
Hier schreef ik het stukje "Even tussendoor"....
Nu weet je gelijk waarom ik echt voor het donker thuis wilde zijn....

En nu.... op naar het echt allerlaatste verslag... nummer 10 en misschien nog een stukje "wist je datjes"... ik kijk wel.

Kwaheri na tutaonana!
Yvette X