10. African's Children Day, laatste dag

Dit is mijn laatste verslag, het verslag van mijn laatste 2 dagen...

Op woensdag 16 juni was er een dagje voor de kinderen: Day of the African Child. Deze dag staat sinds 1991 omschreven als:

"The Day of the African Child is celebrated on June 16 in recognition of the day when, in 1976, thousands of black school children in Soweto, South Africa, took to the streets to protest the inferior quality of their education and to demand their right to be taught in their own language. Hundreds of young boys and girls were shot; and in the two weeks of protest that followed, more than 100 people were killed and more than 1,000 were injured."

Ieder jaar hangt er een ander thema aan vast. Ik dacht dat deze dag een soort van spel- en sportdag zou zijn. Alle weeshuizen van Thika (ik denk zo'n stuk of 12) zijn daarbij aanwezig en alle kinderen willen er ook bij aanwezig zijn. De kosten voor een weeshuis zijn 2500Ksh en het transport vanuit CRC was 3500Ksh. Dit was mijn enige activiteit wat ik voor en met de kinderen wilde doen en wilde sponsoren.
's Morgens om 8.30u vertrokken we met de bus van Caritas Children's Home (op 5 minuten loopafstand van CRC). We moesten in Thika Stadium zijn. Toen we daar aankwamen bleken we de eerste te zijn. Aangezien ik wachten verspilde tijd vind, wist ik het meteen op te vullen met het uitnodigen van de oudste meiden naar Town - waar we toch al zaten - om daar wat spullen uit te zoeken die ze wilde hebben voor een budget wat gesponsord was door iemand uit Nederland. Het ging hier voornamelijk om schoolspullen en... ondergoed! Ook altijd handig om dat te hebben natuurlijk. De meeste kinderen van CRC hebben namelijk geen ondergoed. Wel de oudere kinderen. Dus wij 'hop' Town in en bij de supermarkt waren we al na 15 minuten klaar met uizoeken. Op een gegeven moment belde Nelson ons om te zeggen dat we naar de District Officer's Department moesten gaan, omdat daar de opstelling was. Dus wij gauw terug naar Thika Stadium naar de anderen, maar deze bleken al vertrokken te zijn. Aangezien we 's morgens niet ontbeten hadden, had ik de oudste meiden op 'mandazi' getrakteerd, de droge, vettige broodjes die vaak als ontbijt wordt gegeten. Daarna gauw door naar de opstelling. Daar stonden inderdaad al heel veel kinderen van weeshuizen. Jammergenoeg was het heel slecht weer: het regende en het was niet warm. Ik had zelfs kippenvel! De weeshuizen werden opgesteld en voorop liep een weeshuis met muziekinstrumenten zoals trommels en blokfluiten. De trommelstokken bestonden uit letterlijke stokken en de trommels waren ook niet van de kwaliteit zoals wij die kennen. Maar dat maakt niet uit, het is sowieso leuk voor die kinderen. Alle weeshuizen hadden een t-shirt met de naam + motto van hun weeshuis. CRC niet.... Nu zag ik wel dat CRC zowat de kleinste kinderen had.
Daar gingen we in stoet een bepaalde route lopen met de politie voorop. Dat was dan wel weer goed geregeld.
We gingen een stukje rond het centrum en toen naar een school waar de leerlingen voor de ramen stonden en de leraren en leraressen voor de ingang. Vanwege de regen bleven ze daar ook staan.
Op een gegeven moment was er bedacht jonge bomen te planten als aandenken aan deze dag. Dit was gewoon een lachertje: er stond een tafel op een grasveld met 2 stoelen. Hier moest iets op worden ondertekend. Dat dit gebeurde werd helemaal niet bekend gemaakt. Het gebeurde gewoon. Er was een delegatie van de gemeente bestaande uit een mannetje of 5, een paar kinderen en nog wat mensen. Een vrouw droeg een teiltje met water en een plastic kannetje. Twee anderen mannen hadden een schep bij zich. Als je ze een beetje in de gaten hield wat ze daar op 30 meter afstand aan het doen waren, dan zag je dat ze met iets symbolisch bezig waren: er werd een gat gevragen.... er werd een jong boompje ingezet... gat werd dichtgegraven.... kannetje water erover heen.... geklap van een stuk of 10 man....
En zo nog een tweede en derde keer...Klaar!
Ja, leuk... Niet dus, want niemand besteedde aandacht aan dit gebeuren. This is Africa, man!

De stoet liep weer het schoolterrein af en bewoog zich terug naar Thika Stadium. Hier ontmoetten we Nelson die me uitnodigde om vooraan bij de VIP-tent te komen zitten. Het was best gezellig zo met hem wat het allemaal nog moeilijker maakte om te weten wat voor iemand hij is.
Tijdens dit evenement bleek helemaal geen sport en spel plaats te vinden, maar mocht ieder weeshuis zich presenteren met dans, zang, gedicht of een ander plan. CRC deed karate.
Alle weeshuiskinderen zaten op de tribune. De VIP-tenten keken naar de tribune toe. De optredens vonden plaats naar de VIP... Snap je 'm al? De tribune zag dus alleen maar de achterkant van het schouwspel....
Ik heb er een uur ofzo gezeten, nadat wat toespraken waren geweest en het volkslied gezongen was. Ik had er niet meer zoveel zin in. Ik snapte niet wat de kinderen hier aan vonden. Ze zaten daar maar op de tribune, zelfs nu kou te lijden en... honger! In de tussentijd had Tom vanuit Masai Mara mij 2 keer gebeld, weet je wel die manager/supervisor. Hij maakte zich druk om zijn baas of hij mij al gebeld had om te vragen hoeveel ik betaald had voor wat. Zijn baas had blijkbaar vraagtekens geplaatst bij mijn bezoek en Tom was daardoor een beetje in de problemen geraakt door de lage prijs die hij mij had aangeboden... Maar ik was niet gebeld. Ik zal Tom nog wel eens bellen als ik weer in Nederland ben om te vragen of hij niet teveel in de problemen is gekomen.

Even later ben ik maar even weggelopen en met Joe naar Town gegaan waar ik foto's heb laten afdrukken voor de werknemers en kinderen en mijn mobiele telefoon heb opgeladen. Daarnaast hebben we wat gegeten in een restaurantje. Verder had ik maar wat cakejes gekocht voor de kinderen om ze toch wat van een bodem te voorzien in hun maag... het was al 14.00u!!!
Toen we terugkwamen, werd de lunch bijna opgeschept. Maar ik heb ze toch mooi eerst de cakejes gegeven. Rond 15.00u kregen ze hun lunch bestaande uit rijst, bonen en avocado. We hadden geen bestek bij ons, dus werd het eten met de hand gegeten. Hier heb ik maar wat foto's van gemaakt...
Er stond nog voetballen op het programma, maar ik vond het wel laat genoeg toen het al tegen 16.30u liep. Nelson had me nog aan zijn broer voorgesteld die ook met kinderen werkte. Hij zag er wel ok uit, maar steeds zit er weer iets in mijn oor te fluisteren dat ik op mijn hoede moet blijven. Of het terecht is of niet, dat blijft de vraag.
We zijn allemaal de bus ingestapt, maar... die rijdt zomaar niet weg, want die moest eerst worden aangeduwd! This is Africa!

Ik, Joe en Joseph zijn bij Leen's Supermarket nog wat zaken zoals 10 kilo rijst, 24 kilo bloem, 10 kilo suiker, zout en kookolie gaan kopen. De echt laatste donatie van mijzelf aan het weeshuis die meegenomen kon worden in de bus.
Nu gauw naar huis. Op de terugweg had ik kleine Agnes op mijn schoot die tegen me aan in slaap viel. Onderweg dacht ik toch echt iets nats te voelen... en jawel! Ze had op mijn broek geplast! Shit! Ze is nog niet helemaal zindelijk en draagt af en toe luiers, maar af en toe ook niet..... Tja....
Toen we weer in CRC waren ben ik even naar de buren gelopen om mijn camera weer op te laden. De vrouw des huizes zat buiten een schaal bonen te sorteren en de man van het huis zat zijn voeten grondig schoon te maken met een nagelknippertje. Serieus, ze zien er heel verzorgd uit. Op een gegeven moment kwam ik in gesprek met die man over de moord. Ik vroeg wat hij ervan vond. Hij had zometeen een vergadering met wat lokale mensen uit het dorp hier vlakbij. Ze wilden de moordenaars vinden. Hij was midden in de nacht thuis gekomen nadat zijn vrouw het verhaal verteld had. Hij twijfelde er geen moment aan om naar huis te komen, voordat zijn vrouw het slachtoffer zou worden. "I should come home and try to kill them before they kill my wife! What else can I do?" "So you hope to find the killers by this meeting to talk about it?" "Yes!" "But what will you do then?" "We make them to kill each other and if they don't do that we will poor petrol over them and burn them!"
Ik dacht dat het een grapje was uit kwaadheid, maar hij meende het serieus. Hij vertelde me dat hij van de "militairy security" was en dat dit bij zijn werk hoorde. Ik stond toch wel even met ongeloof zijn overtuiging aan te horen, maar reageerde wel met: "Very good!"
Daarna heb ik alle zaken met hem over CRC besproken waarin hij me ook weer wat tips gaf en me aanbood een keer met wat mensen die een medische achtergrond hebben langs te gaan om het personeel eerste hulp bij ongelukken bij te brengen. Ook stelde hij heel veel kritische vragen zoals: "Waarom hebben de medewerkers Nelson niet naar de rechtbank gesleept?" "Wat is de binding tussen Nelson en het weeshuis?" "Waarom wordt hij niet eruit gegooid?" Goeie vragen waarop ik alleen geen duidelijk antwoord heb kunnen geven op zijn laatste vraag, omdat ik niet weet hoe dat jurische precies zit. Het enige wat ik nu kan doen is kijken of Nelson zich aan de afspraken houdt die ik met 'm maak. Zo niet, dan heb ik feiten; zo wel, dan is CRC misschien te redden. Nogmaals; ik heb alles alleen via-via gehoord en niets zwart op wit zien staan als bewijs. Dus wat moet ik? Afgaan op al die verhalen of het zelf ondervinden door de lijntjes heel strak te houden en dan maar te kijken wat daarvan komt?.....

Nou, ja goed, het gesprek was in elk geval weer een prettig gesprek en ik ben maar naar huis gegaan. Daar heb ik heerlijk de hele avond mijn kamer opgeruimd en ben wat vroeger dan normaal gaan slapen.

De volgende dag had ik om 9.00u met Nelson en Joseph afgesproken om de laatste dingen te bespreken. Aangezien ik heel veel op mijn eigen programma had staan, zat ik behoorlijk op hete kolen. Toen ze er om 9.30u nog niet waren, heb ik ze een smsje gestuurd dat ik over een half uur weg zou zijn. Na 20 minuten kreeg ik een smsje dat ze onderweg waren. Rond 10.15u kwamen ze. Nelson had een t-shirt en een bandana bij zich voor mij van de Day of an African Child. Daarnaast had hij 2 certificaten bij zich voor mijn bijdrage als vrijwilliger: eentje van vorig jaar die ik eigenlijk via een andere vrijwilliger had moeten krijgen, maar nooit heb gekregen en eentje van dit jaar. Da's dan wel weer hartstikke leuk! Vervolgens hebben we een vergadering gehouden over de punten "management", "financien" en "hoe nu verder?"
Ik heb heel veel punten aangedragen omtrent het gedrag van de personeelsleden, mijn zorgen omtrent de kinderen hierdoor en het gemis van leiderschap door het management. Daarnaast stelden ze dus voor dat ik in het bestuur kom om dan in Nederland ook weer een stichting op te richten. Verder kwamen ze met heel veel ideeen, zoals het laten leggen van zonnepanelen, het bouwen van een schooltje, het uitbouwen van CRC, het bouwen van aparte vrijwilligershuisjes en het genereren van eigen inkomsten. Ik zei dat het zover nog lang niet was, want er moet een hoop gebeuren om CRC eerst uit het slijk te trekken. Ik kreeg de lijst met schulden voor me, waarover ik trouwens nog in mijn apendix een overzicht van zal maken. De totale schuld is in elk geval rond de 3000 euro.
Verder heb ik ze gezegd dat ik eerst terug naar Nederland ga en dat ze de eerste maand niets hoeven te verwachten, want ik moet eerst weer rust krijgen.
Al met al weer een prima gesprek, vol concentratie van mijn kant... ik kreeg er een rood hoofd van!
We zijn met z'n drieen naar Thika Town gegaan alwaar ik van de bank 5000Ksh aan Nelson ging overhandigen puur als noodzakelijk gebruik bij het wegbrengen van de kinderen naar de dokter en het ziekenhuis en voor het betalen van medicijnen. Dit is gelijk een mooie test om te kijken of Nelson zich er wel aan houdt en het geld dus ook echt alleen daarvoor gebruikt wordt.
Ze wilden nog even met me lunchen, maar aangezien het al half 2 was en ik rond 4 uur weer terug in CRC wilde zijn, heb ik dit afgeslagen. Ik heb afscheid van ze genomen, stevig omhelst en ben gegaan.

En toen: rennen door Town! Eerst met de tuktuk naar Blue Post een deel net buiten Thika waar een Masai Market is en waar bruiloften worden gehouden. De tuktuk wachtte op mij en ik was dan ook binnen een half uur weer terug bij hem. Lekker snel onderhandeld met de souvenirs en alle verkopertjes afgewimpeld en na mijn slag geslagen te hebben, weggelopen.
Gauw weer tuktuk in, naar Town, een uniformjurk voor Dorcas gekocht, wat gegeten, Marnix gebeld dat ik onze laatste ontmoeting voor mijn vertrek echt niet zou halen, nog wat gekocht in de supermarkt voor mijn eigen ontbijt morgenochtend/die nacht, naar het internetcafé gegaan, batterijen gekocht en om 16.00u richting de matatu's. Snel, snel, snel. Ik had nog koekjes en limonade voor de kinderen en mama, Fidelis, Lukas en Avandu zouden nog afscheid van me nemen.
Vlak voor de matatu's hoor ik mijn naam weer.. wie NU weer? Ik herkende hem niet, zoals ik zo vaak iemand niet herken. Ik als blanke ben makkelijk voor hen, maar voor mij is iedereen hartstikke donker! Hij friste mijn geheugen weer op en toen wist ik het weer. Hij woont ook vlakbij het weeshuis. In een keer schoot me te binnen dat ik nog een pakketje moest afhalen voor een vrijwilliger die er vorig jaar was (ja, Koen dat ben jij!! Ik was bijna te laat!!!). Ik vroeg aan die man (ik weet z'n naam nu al niet meer...)of het postkantoor nog open was. Hij zei dat ik waarschijnlijk nog net op tijd was. Het postkantoor was bij Makongeni op de weg naar CRC. Snel in de matatu en rijden maar.
Na ongeveer 15 minuten waren we er en moest ik nog een minuutje lopen. Ik had mijn ophaalberichtje bij me en liep naar binnen. Ze verbaasde zich erover dat het al maanden geleden was dat het pakketje kon worden opgehaald en ik heb er maar een kort verhaal van gemaakt dat ik per toeval nu in de buurt was en veel op reis ben. Hahahaha. Vervolgens vroeg ze om mijn identiteit. Uhm... ik had niets bij me. Nooit. Alleen mijn bankpasje, maar daar stond een andere naam op dan de naam van het pakketje. En ze had al gevraagd of ik degene was aan wie het pakket gericht was. Natuurlijk zei ik "ja", anders voelde ik de corruptie alweer opborrelen. Ik zei maar dat ik niets had om me te identificeren. Toen vroeg ze me of ik niet per toeval het nummer van mijn paspoort uit mijn hoofd wist. "O, yes, one moment I have it somewhere" en begon quasi door mijn portemonnee te rommelen en schreef de eerste twee letters op van mijn paspoort die ik echt wist en verzon er een stuk of 8 cijfers bij. "Kan mij het schelen", dacht ik, "ze nemen het wat dat betreft toch niet nauw." Hopla, nummer, handtekening, betaald (dat dan weer wel) pakketje in ontvangst genomen, bedankt en weggelopen! Simple as that!

Gauw de volgende matatu genomen naar Muguga, nog even een motorbike naar de ingang van CRC en eindelijk daar was ik... nog zo'n anderhalf uur voordat het donker zou zijn. Ik had de kinderen mijn limonade en koekjes gegeven en nog geen minuut later kwam Idris, het gehandicapte jongetje huilend naar me toegelopen met een bloedende teen die hij had godsakker dus had opengehaald. De afgelopen 2 weken heb ik bijna iedere dag de kinderen proberen aan te leren ALTIJD schoenen te dragen, het personeel dit proberen bij te brengen, maar nu was ik er klaar mee. Ik sloot me volledig af voor Idris en stuurde hem naar een andere medewerker die ik nog eens even duidelijk maakte dat dit nou precies de reden is waarom ze hun schoenen moeten dragen... Voor mij was de kous af.

Ik had ook nog een stoere broek voor Edwardje gekocht met een heel leuk truitje. Dus ik heb hem nog even meegenomen naar mijn kamer en daar heeft hij zijn kleertjes aangedaan. Natuurlijk een foto gemaakt! Trots als een pauw was hij. Ik denk dat hij er toch echt moeite mee gaat hebben als ik weer terugga naar Nederland...

Nog even gauw naar de buren om weer mijn camera op te laden. Bij terugkomst waren Fidelis, Lukas en mama daar. En nu plaats ik even een stukje extra informatie betreffende de werknemers:

Toen alle werknemers hun 10.000Ksh kregen is er besloten dat 4 van de 7 werknemers voorlopig naar huis mochten. Dit waren:
Fidelis, de kok
Mama, de huismoeder
Avandu, de assisent tuinman
Lukas, de oude bewaker.
Deze beslissing is genomen om ervoor te zorgen dat de ergernis bij de werknemers zou afnemen door constant hun frustratie op elkaar af te reageren over de situatie van CRC en om ervoor te zorgen dat er niet nog meer schuld zou worden opgebouwd.
Ze mogen allemaal weer terugkomen, zodra CRC weer op orde is en voldoende maandelijkse inkomsten heeft. Ze krijgen dan een nieuw contract met een nieuw salaris aangeboden.
Daarnaast zijn twee lokale vrijwilligers aangenomen die afgestudeerd zijn als "social worker". Ik heb de CV's gezien en dat ziet er inderdaad goed uit. Ik heb inmiddels bijna twee weken kennis met ze gemaakt en het is een aanwinst voor het personeel, aangezien zij de kinderen echt structuur proberen te geven!
Anton, Joe en Wanja zijn de drie overgebleven medewerkers.
Tot zover deze extra informatie!

Dus het was een innig wederzien en tegelijkertijd afscheid. Ik had wat DVDtjes bij me voor Fidelis van mijn bezoek aan CRC in november/december en ik had 2 DVDtjes van mijn leven in Nederland. Deze had ik ook aan Joe gegeven. Verder had ik de foto's in enveloppen overhandigd.
Na ongeveer een uurtje gingen mama en Lukas naar huis. Ze liepen mee met mij en Fidelis naar de buren en onderweg moest mama plassen. Daar ging big mama dan de struiken in! hahahah!

We hebben afscheid genomen, ze vroeg me nog een leuke man voor haar in NL te kunnen regelen en ze zal me erg missen. Ik geloof dat ze het oprecht moeilijk vond. Ik daarentegen had enige weemoed naar mijn eigen leven in Nederland. In elk geval een plek waar ik deze problemen allemaal even naast me neer kan leggen om dan verder te zien wat ik ermee wilde. Sam bijvoorbeeld, de zoon van haar zus, bleef me bellen om zijn mobiele telefoon, die ik hem uiteindelijk niet heb gegeven. Zo heb ik er nog een paar teleurgesteld. Mijn tijd was op en geld had ik genoeg uitgegeven!

Fidelis, Lukas en ik liepen terug naar CRC. Fidelis bleef slapen en Lukas ging naar huis. In het Swahili heb ik afscheid van hem genomen en hij hoopte dat ik volgende keer toch echt naar zijn huis zou komen.

We hebben gegeten, Fidelis en ik zijn naar de buren gegaan om mijn mobieltje op te halen, ik heb me door de dochter van de buren even lekker laten verwennen door haar mijn haren te laten kammen en vlechten en er weer uit laten halen. Ze verdient haar geld door dit soort dingen, maar dit was puur voor de gein. Toch gaf ik haar 50Ksh waar ze blij verrast om was! Ook van haar afscheid genomen en terug naar het weeshuis... in het donker! NIET grappig! De metalen deuren van het weeshuis waren alweer vergrendeld, waardoor we flink op die deur moesten kloppen. Ik was wel een beetje bang... echt niet leuk. Na een minuut of 2 werd er eindelijk open gemaakt.
Hierna met Marnix een uur aan de telefoon gezeten om met hem nog eens te sparren over CRC, nog wat nagekletst met de medewerkers en toen gaan pakken tot 0.15u. Ik heb ook verschillende spullen weer mee teruggenomen die ik de kinderen had willen geven. Maar inmiddels wist ik zeker dat kinderen hier in Nederland er langer mee zouden doen dan daar. Ik had ook een stuk of 6 DVD's bij me om te kijken en een paar CD's om naar te luisteren, maar ik wilde het risico niet nemen dat er niets meer van over zou blijven, zeker nu er geen electriciteit was. Dus mee terug nemen.
Om 5.15u moest ik weer opstaan, want om 6.00-6.30u had ik met de taxichauffeur Mike afgesproken met wie ik dus een deal voor 2500Ksh heb kunnen maken. Toen ik opstond in het licht van mijn olielamp en mijn broek aantrok viel het me op dat ik mijn riem sinds jaren op het laatste gaatje kon zetten... afgevallen!!! Maar dat was ook niet gek: ziek geweest, altijd in de weer geweest, niet veel gegeten en veel energie verbrand zowel lichamelijk als geestelijk... ach ja... Ik heb me laten leiden door mijn hartje!

Ik heb eerst van de grote meiden afscheid genomen, daarna van de 2 social workers. Anton, Joe, Fidelis liepen met me mee en droegen mijn bagage naar Muguga Stage. We liepen met alle kleine kinderen aangezien die tussen 6.00-6.15u naar school moeten.
Verbazingwekkend begon de taxichauffeur mij al om 5.45u te bellen dat hij er bijna was. Hoe kan dat? Een Keniaan die te VROEG is?

Rond 6.10u zijn we gaan lopen. De taxichauffeur kwam ons al tegemoet gereden. Eerst afscheid genomen van Anton, Fidelis en Joe en daarna van enkele kinderen. De rest was al doorgelopen. Als laatste heb ik afscheid genomen van mijn kleine Edwardje. Ik heb hem als enige een kus gegeven, terwijl ik hem optilde... hij lachte wel. Maar ik ken hem... achter die lach zit veel verdriet en er hoeft niet veel te gebeuren hem aan het huilen te maken. Ik dacht alleen maar: "Jochie, het ga je goed en wellicht toch weer tot ziens! X"

-------------------------------------

Het was deze keer een heel andere ervaring waarvan ik niet weet wat ik hier verder mee wil. Ik heb een andere kijk gekregen op het weeshuis, maar blijf het land interessant vinden.
Dus wie weet.... tutaonana Kenya na CRC?

Liefs,
Yvette