8a. Het leven van een Masai

De volgende dag zijn we rond 7.30u opgestaan en kregen we een heerlijk ontbijt: pannekoeken, brood met jam, allerlei tropische vruchten, witte bonen in tomatensaus en een worstje. Lekker westers, he? Maar wel genieten, hoor!
Om 9.00u zijn we met John en Wilson naar de familie van John gegaan. Dit is op ongeveer 15 minuten loopafstand. Dit was iets wat ik de vorige keer al wilde meemaken! Onderweg kwamen we twee vrouwen tegen met van die zware watertonnen op hun rug. Dus ik zei al: "Wow, this is nice to see!" "It's my sister", reageerde John en de twee "vrouwen" bleken meisjes van een jaar of 14-15 te zijn!!! Ik maakte kennis met ze, zette ze op de foto en ik was eigenlijk erg benieuwd hoe dat is om zoiets te dragen. Ze hebben een band rondom hun voorhoofd die rond de ton gebonden zit en zo op je onderrug steunt. Als twee van die jonge meiden dat kunnen, dan kan ik het ook!.... Dus ik kreeg de band rond mijn hoofd en ze lieten voorzichtig de waterton zakken op mijn rug.... "Jezus-Christ!!", riep ik, "this is too heavy!" Het was zo zwaar dat ik geen stap heb kunnen zetten en ik had het gevoel dat mijn nekwervels in elkaar werden gedrukt. Wilson haalde de ton maar gauw van mijn rug en de band van mijn hoofd. Wat zijn wij westerlingen fysiek zwak, zeg!!
We zijn verder gelopen naar de manyatta's. Dit zijn de gevlochten huisjes, besmeerd met koeiestront om het goed te dichten. Er was net een vrouw bezig om een nieuwe hut te maken. Lekker met je handen in de stront en dan smeren maar! Natuurlijk liepen er koeien met bellen rond, een gewoonte voor iedere Masai. We kwamen eerst bij een hutje uit waar een stuk of 5 mannen zaten; of gehurkt of op een steen of op een houten plank verhoogd met stenen wat dienst deed als bankje. Deze mannen hadden allemaal hele kleine emmertjes - ongeveer anderhalf keer de grote van een grote mok - in hun handen waar een gele vloeistof in zat. We kregen er eentje aangeboden en ik vroeg: "What's this? It looks like pi-pi ya mbuzi! (geitenpis)." Ze moesten lachen en legde me uit dat het gemaakt was van honing, verschillende plantensappen en water. Het maakt je lichaam sterk. Als je ziek bent, moet je dit ook drinken. Maar niet teveel! Anders wordt je behoorlijk "dizzie!" Voorzichtig nam ik een paar slokjes van een vol emmertje dat was aangeboden. Daarnaast zaten twee mannen die me vertelden dat ze ook wat hadden te snuiven. Om hun nek hadden ze een klein kokertje zitten wat van binnen een soort stampertje had. Hiermee konden ze de tabak fijnstampen. Daarna pakten ze een klein beetje op hun wijsvinger en duwde het tabak in beide neusgaten en daarna... opsnuiven maar! Hier werden ze een beetje 'high'van, maar gelukkig had ik niet gelijk twee 'stoned' Masai voor me! Hahaha Vervolgens zijn we gaan zitten op het bankje om rustig ons brouwseltje te kunnen drinken. Het bankje stond tegen één van de manyatta's en mij werd verteld dat de vrouw van deze manyatta degene was die zo goed voor deze drank zorgde. Ze kwam naar buiten en voor ons stond een oude vrouw van een jaar of 75 met de echte Afrikaanse hangtieten, om het zo maar even oneerbiedig te zeggen; maar dan hebben jullie in elk geval beeld! Hahahah Zie ook foto!
Ze wilde liever niet op de foto, maar hebben haar toch zover gekregen. Na een paar minuten kwamen ook alle kinderen van deze familie om ons heen staan. Er was een klein kind van een jaar of 2, met een snotneus. Omdat zakdoeken hier niet gebruikt worden, laten ze het snot gewoon voor wat het is daar hangen met als gevolg in dit land: vliegen! En weet je waar? Tussen haar bovenlip en neus en IN haar neus!!! Wel 6,7,8 vliegen. Echt heel onsmakelijk om te zien! Het viel mij op dat zodra die kinderen rondom ons heen kwamen staan dat het stikte van de vliegen! Ik had er echt last van. Dat zag een man en die stuurde alle kinderen weg.... tegelijkertijd werd ik van die vliegen bevrijd! Kan je je voorstellen hoe vies deze kinderen zijn.
Hierna zijn we een manyatta ingegaan. Donker!!!! En heel leuk eigenlijk wel, want bij de ingang heb je een heel klein deurtje waarbij je moet bukken en dan kom je in een kort gangetje met 2 bochten en dan kom je gelijk in het 'keukentje' wat bestaat uit hout en kolen waarop dan thee, pap of mais wordt gekookt. Dit vuurtje is natuurlijk gewoon op de grond waar je omheen zit. Er zitten een paar gaten in de manyatta die dienst doen als raampje. We hebben hier een paar minuten gezeten en zijn toen naar de manyatta van de moeder van John gegaan. Hier kregen we gelijk thee aangeboden. Thee vind ik overigens erg lekker hier. Lekkerder dan in Nederland. Er zit verse melk in en een behoorlijke hoeveelheid suiker. Lekker zoet!
Ik keek eens rond in de manyatta en John wees me de 2 bedden aan. Deze zijn ook gevlochten op zo'n 20 cm boven de grond en zitten in 'de muur' vast gevlochten. Op ieder bed slaap je met z'n tweeën.
Even later kregen we pap aangeboden, iets waar ik niet zoveel zin in had. Ik weet dat het niet netjes is om het af te slaan, maar toen ik één slokje nam van de pap van Anton, slaakte ik echt een kreet van "gatverdarrie!" dat het wel duidelijk was dat ik het niet wilde. Het smaakte naar bedorven melk met meel. Erg, erg zuur. Brrrr, was echt niet lekker!
John wilde me ook hun land laten zien waarop ze mais telen. Mais is voedselprodukt nummer 1 en groeit het hele jaar door. Ik mocht 3 maiskolven uitkiezen. In de manyatta werden ze gekookt en gepoft, waarna ik er anderhalve van heb opgegeten. Ze moesten er wel om lachen dat ik als westerling aan een maiskolf zat te kluiven. Ik vind het gewoon lekker!

Toen het een uur of 12.00u was, zijn we teruggelopen richting het kamp. We zijn een andere route gaan lopen en moesten een stuk heuvel af. Anton en John begonnen te rennen, waarna Wilson vroeg of ik ook zin had om te rennen. Prima! Daar gingen ze dan in hun rode gewaden met hun autobandensandalen! Jeetje, wat zijn die jongens toch soepel als je ze ziet rennen. Ik deed m'n best ze bij te houden, maar verloor natuurlijk. Maar ik vond het wel heerlijk om te doen. Je ziet alleen maar savanne, met wat bomen en koeien en Masai om je heen. Heerlijk om daar even vrij doorheen te rennen! Onderaan de heuvel kwamen we bij wat rotsen uit. Nu werd er geopperd om wat te springen. Anton kreeg de 'shuka' van John om en samen met John gingen ze wedstijdje 'springen' doen waarbij ik foto's maakte en videofilmpjes. Daarna mocht ik samen met Wilson. Dit is wat zij doen als een van hun rituelen, vooral als er een vrouw moet worden getrouwd. Wie het hoogst springt, mag haar 'hebben'.
Wilson die had een ring om, waarvan ik zei dat ik die mooi vond. Vervolgens haalde hij de ring van zijn ringvinger en deed 'm bij mij om mijn middelvinger. Goh, dat ik dit nog mag meemaken en dan nog wel door zo'n stoere krijger die bij mij een ring om mijn vinger schuift!!! Ik voelde me wel vereerd!!!!
Ik vroeg hem in alle spontaniteit zijn tanden te laten zien, want ik had gezien dat hij zijn onderste twee tanden eruit had. Ik weet dat dit een ritueel is. Volgens mij had hij dit vorig jaar nog niet. De tanden worden met de achterkant van het handvat van het kapmes eruit geslagen en met het kapmes zelf nog wat uitgesneden... Dit gebeurt ook op een bepaalde leeftijd, maar ik weet niet helemaal wanneer en waarom. Ook gebeurt het blijkbaar niet bij iedereen, want toen ik vroeg waarom John z'n tanden nog niet eruit had laten slaan (leuke vraag he: "Waarom heb jij je tanden niet eruit laten slaan?" hahahaaha), zei hij dat dat niet gebeurde in zijn familie.

We liepen terug naar het kamp waar Anton en ik onze heerlijke lunch gingen verorberen. Een half uur later hadden we afgesproken om naar de Masai-market te gaan.

Deze Masai-Market was bij een ander nederzettinkje. De grond rondom zo'n nederzettinkje bestaat grotendeels uit modder en koeienstront en ook dan zijn er behoorlijk wat vliegen. John liet ons de manyatta van zijn zus zien. Een behoorlijke grote, zo'n 4 x 4 meter. Temidden van deze hut hing een dode vogel ondersteboven zonder kop. Dit beest wordt opgehangen als ritueel waarbij de (shit hoe heet het nou in het nederlands... circumcision...o, ja!) besnijdenis wordt uitgevoerd. Jongens en meisjes worden hier besneden. Jongens als ze een jaar of 12 zijn. Meisjes ook rond die leeftijd. Reden van de meisjesbesnijdenis is dus dat ze geen plezier mogen beleven aan sex en niet naar een andere man gaan als ze getrouwd zijn. De mannen echter mogen vele vrouwen trouwen... De besnijdenis wordt wel aan de kaak gesteld, maar het is een moeilijke klus om dit niet meer te laten plaatsvinden...Dus voorlopig worden de meisjes besneden en dit gebeurt met een scheermesje....

We liepen verder naar de markt. Dit bestond uit kraampjes in een kring met een doorsnee van zo'n 20 meter. Al gauw kwamen de verkopers. Gelukkig niet zoveel zoals in de dorpen. Maar toch probeerden ze me hun waar op te dringen. Ik zei dat ik eerst een rondje ging lopen en dan mijn selectie zou maken. Verschillenden lieten me met rust, een enkeling bleef in mijn buurt om toch weer te proberen iets aan me te verkopen. Ik had bij mijn tweede ronde zo'n 15 sieraden uitgekozen. Nu begon het onderhandelen. Er kwam een oude vrouw van in de 70 op me af die van alles begon te roepen om me iets te verkopen. Ze werd door John echter weggestuurd, omdat ik mijn keuze al had gemaakt en niets meer erbij wilde. We liepen wat verder weg om beter te kunnen onderhandelen. Uiteindelijk hield ik denk ik zo'n 10 sieraden over die ik kocht voor 1250Ksh. Toen ik duidelijk maakte dat ik er klaar mee was, bleven er toch verschillende verkopers komen, maar we zijn gewoon weggelopen. Ook die oude vrouw begon achterlijke prijzen te noemen, waarom de anderen moesten lachen. Ze was namelijk dronken....
Op de terugweg naar het kamp, vroeg ik John of hij al die sieraden in een plastic zakje kon doen. Dat was hij al van plan. Ik wist niet waar hij het vandaan zou halen. Maar hoe moeilijk kan een westerling denken... er liggen toch genoeg zakjes op de grond? Dus hij vond er eentje in de struiken en klaar! Alsjeblieft!...

Ik had in Narok een muziek-DVD gekocht van de Masai en John stelde voor om deze de gaan bekijken in het dorp. Stel je bij 'dorp' geen centrum met allemaal winkeltjes voor, maar gewoon wat stenen huisjes of golfplaten huisjes waar je wat kan drinken of kopen. Ik moest wel betalen voor de 'petrol'. Ik begreep het niet, maar toen we er waren zag ik dat electrische apparaten werden aangezwengeld door middel van een aggregator. En die heeft dus petroleum/diesel nodig. Tja.... Vooruit dan maar weer, 300Ksh.
Ik was best moe en vond er weinig aan. Ik bestelde maar een cola en de anderen dronken water. Het kroegje - niet meer dan een ruimte van beton met wat plastice stoelen - stroomde al gauw vol met vele andere Masai. Rond een uur of 5 begon het flink te betrekken en zijn we maar gegaan. Onderweg sloot een andere Masai aan en met z'n drieen begonnen ze te 'zingen' zoals ze dat doen bij het dansen. Het zijn hele aparte, zware, soort hijgende geluiden, wat ik wel erg indrukwekkend vond om naar te luisteren. Tegelijkertijd bewegen ze hun hoofd heel apart naar voren en naar achteren. Ik wilde het opnemen op video, maar heb het niet gedaan. Spijt!!

Ik heb verder wat cadeautjes vanuit Nederland gegeven en wat foto's van vorig jaar.

Even later wilde Tom even met mij spreken. Hij wilde het over de accomodatie-prijs hebben. Normaal vraagt hij 3500Ksh p.p.p.n. Ik zei dat ik echt een probleem zou hebben dan, want zoveel geld had ik echt niet bij me. Hij bood me 2500Ksh aan, waarvan ik uiteindelijk 2000Ksh heb kunnen maken. Hij vond het helemaal leuk dat ik er weer was en zag aan de Masai dat ze ook blij waren dat ik er weer was. Hij wilde me daarom als klant te vriend houden. Ik vond het nog veel geld, maar prima.

's Avonds hebben we weer aan het kampvuur gezeten. Tijdens het avondeten klets ik even met de safari-toeristen. De Masai vroegen me of ik hun kon vragen om naar hun dans die avond te komen kijken. Dat deed ik, maar helaas... geen interesse.... door niemand...
Dus bij het kampvuur heb ik weer Kiswahili geoefend, wat Mengati mij echt goed leerde. Ik noemde hem dan ook 'mwalimu yangu' - mijn leraar.

Rond 23.00u gingen we weer naar bed.

De volgende en tevens laatste dag alweer, zouden we naar de kerk gaan en de berg beklimmen.
Nou, die kerk.... Er zijn 3 kerken naast elkaar: eentje een soort van open-lucht kerk met alleen een houten dak met als stroming 'catholic', een volledig van golfplaten gemaakte kerk met als stroming 'deliverance' en een derde van steen geloof ik met als strorming 'gospel revival'. We gingen naar de 'Deliverance'. Ik heb geen flauw benul wat het inhoudt, maar dat ging ik nu ontdekken. Buiten hangt een enorme luidspreker waaruit het krakende geluid van een zingende meisjesstem komt. Dit meisje staat in de kerk met haar microfoon te zingen en God te aanbidden. De kerk is groot en er is nog geen mens. Na ongeveer een half uur beginnen er wat Masai met of zonder traditionele kleding, binnen te lopen. Er staat weer een klein keyboard waarachter een man zit te spelen. Even later komt de pastoor en begint de mis in het Engels en Swahili. Er komen steeds meer mensen binnen. Zonder dat je het weet, begint er een preek en begint de aanbidding tot God. De pastoor zingt op de swingende, gospelachtige muziek en iedereen begint voor zichzelf te bidden. Dit wordt steeds heftiger. De mensen beginnen te roepen, hun handen omhoog te werpen, tegen de golfplaten de steunen, op de grond te zakken en zelfs te liggen. Vol overtuiging. Voor mij begint het een beetje op sekte-achtige taferelen te lijken. Ik heb het opgenomen op de video en ben maar weggelopen. Ik had het wel gezien. John en een andere Masai die nu mee was gekomen waren gelukkig gewoon stilletjes aan het bidden.
Ik liep naar buiten en ging alles eens in me opnemen. Termietenheuvels, de savanne, de natuur, de beestjes in en op de grond, de geluiden van de koeienbellen en dan natuurlijk het harde geluid vanuit de kerk. Nog geen 5 minuten later kwam John me halen. "Let's go back, so you can pray." Shit, dacht ik... Maar ja, ik ging met hem terug. Onze plaatsen waren alweer bezet en we gingen achter in de kerk zitten. Anton zat nu alleen. Na ongeveer 15 minuten maakte ik duidelijk dat ik toch echt wilde gaan. En gelukkig gingen we. Er werd op dat moment net geswingd, gezongen en geklapt in de kerk. Dat was iets leuker om te zien. Maar ik vond het wel best zo.

Het was inmiddels 11.30u en ik wilde even slapen. Ik was zo moe! Ik heb een klein uurtje geslapen en daarna zijn we gaan lunchen. Helaas bestond onze lunch alleen maar uit een lunchpakket. We waren ook maar de enigen die er overdag gewoon waren. De anderen zijn allemaal op safari.

Rond 13.00u zijn we de berg gaan beklimmen. Jammergenoeg ging mijn krijger Wilson niet mee, maar weer een andere: Daniel. We begonnen onze tocht en ik had geen water ofzo bij me. Wel een klein drinkkartonnetje met soort van sinaasappelsap. De Masai begon steeds sneller te lopen. Ik hield het echt niet bij. John wachtte gelukkig wel iedere keer op me en legde me onderweg veel uit over de planten. "These leaves we use when the goats are sick", "these leaves we use when you are sick", "These leaves we use as a kind of soap" (ze wassen zich alleen met het water van de rivier zonder zeep....), "these braches we use as a toothbrush" (ze poetsen hun tanden dus niet en hebben ook allemaal geel aangekoekte tanden), "These cactusses we can drink and make you strong." Wel erg leuk dat John dat allemaal vertelde! Hij wilde me duidelijk van alles vertellen over zijn levensstijl.

Na ongeveer 1 uur en een kwartier waren we bovenop de berg. Nooit gedacht dat het zo snel zou gaan en dat ik het zou redden! Een prachtig uitzicht natuurlijk!!! Bovenop de berg staan 3 masten voor de ontvangst van netwerk voor de mobiele telefoon en misschien nog wat andere ontvangst. Heel apart misschien, maar mobiele telefonie is zelfs voor de Masai belangrijk en normaal! We hebben wat foto's gemaakt en de Masai heeft nog meer foto's met mijn camera van hunzelf gemaakt. Na een uur boven te zijn geweest zijn we weer naar beneden gegaan. John kon stukken gewoon rennen, waar ik iedere stap heel doordacht neerzette....


Toen we benenden aankwamen is Anton meteen naar bed gegaan en ben ik bij de Masai gebleven. Plotseling kreeg Wilson, die bij de ingang van het kamp stond, het idee mij als een Masai aan te kleden. Dus ik kreeg 2 shuka's om me heen en allerlei sieraden. Ik vond het helemaal geweldig! Er zijn vele foto's gemaakt met John, Wilson en Daniel. Ook wilde Tom met mij op de foto en zei: "Now you're no longer a mzungu, now you are one of us!" Wederom voelde ik me zeer vereerd!

Even later kwamen er 2 safaribusjes terug van hun safari. De chauffeur stapte uit en zei: "Be careful, because they all want you! hahahah" Ik vond het alleen maar grappig en voelde me echt vereerd dat ze mij met hun kleding en sieraden wilde versieren.

Ik ben hierna gauw gaan douchen. In de tent is gewoon een douche en een wc en de douche is echt heel erg warm met veel druk erop! Dus heerlijk! Genieten!
Hierna zijn we gaan eten en aangezien het de laatste avond was dacht ik dat we met z'n allen rond het kampvuur gingen zitten, maar dit gebeurde niet. Dus ik heb maar van 2 Masai afscheid kunnen nemen. Niet eens van mijn krijger Wilson! Snik!
Tom deelde me vandaag mede dat de matatu om 4 uur vertrok.... 4 uur 'S NACHTS!!!!! Er is geen andere matatu. Dus... dat was het dan... Ik was enigszins teleurgesteld. Maar hop, net als zij, stapte ik over die gedachten heen en ik wist dat mijn leven over enkele dagen verder zou gaan in een totaal andere wereld...
Rond 23.30u lag ik op bed en om 3.30u moesten we opstaan. Ik dacht dat we nog wel even konden ontbijten, maar de matatu was zelfs te vroeg! Dus zonder ontbijt en doodmoe gingen we in de matatu in het pikkedonker door de savanne... Er waren verschillende nederzettingen waar we mensen op moesten halen. Ik heb mijn hoofd op mijn tas gelegd om wat te slapen in de hoop mijn misselijkheid te kunnen verlichten. Want te weinig slaap + ook nog geen ontbijt = misselijke Yvette!
Na ongeveer 3 uur kwamen we aan in Narok. Hier moest ik geld pinnen en overhandigen aan iemand anders van het personeel die mee was gegaan met ons. In Narok hebben we nog wat thee gedronken brood gegeten en zijn toen in de matatu naar Nairobi gestapt.
In Nairobi nog een keer wat gedronken en gegeten en ik wilde even naar de wc.... Als er één reden is waarom ik graag weer thuis zou willen zijn dan is het om die smerige wc's hier. Je kan ze vaak niet doortrekken en 9 van de 10 keer is er geen wc-papier. De grond en muren zijn zo goor alsof het is opgegraven uit een vuilnishoop! Ja, dat vind ik toch echt minder. In het weeshuis gaat het best wel, maar in een stadje... bah!

Door deze vroege rit, waren we al om 11.30u in het weeshuis wat ik helemaal niet leuk vond. Ik had het veel te goed bij de Masai, maar ja. Ik ben nog een uur gaan slapen en mijn camera bij de buren gaan opladen.
Het enige wat het echt even goed maakte om weer in het weeshuis te zijn, was mijn kleine Edwardje die rond half 4 thuis kwam van school, mij zag, een big smile opzette en uit alle macht op me af kwam gerend met z'n armen open en me besprong. Nou, dat is dan wel weer heel erg leuk!

's Avonds lag ik om 21.00u op bed.

Nou, volgens mij is dit het langste reisverslag wat ik gemaakt heb. Maar wel het leukste!

Ik ga nu gauw wat foto's plaatsen! Nu kan het gewoon!

Nog één reisverslag en dan staan mijn avonturen weer zwart op wit!

Tot dan!
Groetjes, Yvette x