8. Een geweldig weerzien met 'mijn' Masai-vrienden

Helaas maar een stukje van mijn gaafste avontuur! Ik heb dit stukje ergens anders geschreven en heb nu geen minuut meer over om het bij te schrijven. Ik ga dit echter wel in alle rust afmaken zodra ik thuis ben, want dit moeten jullie lezen! En inderdaad het is storm in mijn hoofd. Ik heb denk ik niets kunnen laten bezinken, daardoor heb ik bijna niets geschreven over de kleine, maar bijzondere dingen die ik hier meemaak met de mensen hier. Alles, alles maakt indruk.
En ja, de moord bij CRC is vrij dramatisch, aangezien het op 5 minuten afstand lopen was en de politie met alle gemak en tijd pas 7 uur later komt opdagen, terwijl er een lijk in het gras ligt met kapotgeslagen gezicht... voor de details. Maar dat later...
Ik wil jullie 1 ding niet onthouden en dat is een foto van mij in Masai-land....

Lees het eerste stuk maar en de rest dit weekend! Doe dan maar net alsof ik nog in Kenia zit! Ik moet zo weer rennen... over 14 uur ben ik vertrokken uit CRC... Deze keer met hele andere inzichten....

Liefs,
Yvette

8. Masai-vrienden, een geweldig weerzien!!!!

Tjongejonge, waar zal ik beginnen? Het was zo geweldig, super, interessant, spannend, avontuurlijk, ontdekkend, ontspannend en indrukwekkend!!!! In deze 2 volle dagen en 3 nachten heb ik meer foto’s gemaakt en videofilmpjes dan in de afgelopen 3 weken!!

Vrijdag dus vertrokken met de matatu. Eerst Mary Nduku en Peninah naar het ziekenhuis gebracht waar ze op werden gevangen door Wanja, een andere medewerkster van CRC. Een vrouw die ook wel iets meer begrijpt van bepaalde zaken en waarmee ik dus iets meer mee kan praten dan met andere medewerkers van CRC. Rond 9.00u heb ik ze bij het ziekenhuis afgezet en ben verder gegaan. Eerst even nog wat eten en drinken in Town en daarna naar de matatu. De route is: Thika – Nairobi – Narok – Masai Mara/Olooloimutia met een reistijd van ongeveer 8 uur. Ik was ernstig aan het twijfelen of ik alleen zou gaan of met Anton. Ik wist niet helemaal wat me te wachten stond. Dat hele stuk met de matatu in m’n uppie... wat kan ik van de Masai zelf verwachten als ik daar als vrouw alleen kom? Van de andere kant had ik er niet zoveel zin in om hem mee te nemen, dus dilemma. Uiteindelijk gekozen voor mijn eigen veiligheid, waarvan ik nu wel weet dat dat de volgende keer niet meer nodig is. Er kan altijd wat gebeuren natuurlijk, maar ook tijdens deze hele reis heb ik mij geen enkele keer bedreigd gevoeld. Sterker nog: het lijkt alsof de Keniaan een bepaald respect voor mij heeft.Ik kreeg steeds zoveel voor elkaar! Daar genoot ik toch telkens wel veel van! hahaha

Goed, rond een uur of 10.00u in de matatu naar Nairobi gestapt. Een reis van ongeveer anderhalf uur, 70 km, voor 100Ksh, dwz. 1 euro p.p. En als je dan in een matatu stapt moet het net eentje zijn die naar je smaak is. De gemiddelde Keniaan houdt wel van wat muziek... harde muziek en meestal een beetje rapachtig. Verre van mijn smaak en aangezien ik in mijn eigen auto zelden de radio aan heb staan, kan me het niet behagen om dan in zo’n matatu je de oren van je kop te laten blaten met die muziek. Dus je raadt het al: in zo’n matatu kwamen we dus terecht. Aangezien 100Ksh naar Nairobi een hoge prijs is, zijn de afspraken hierbij dat er ook daadwerkelijk niet meer dan 14 man in zo’n busje gaan. Dat heb ik nog specifiek gevraagd. Maar nee, hoor... gewoon proppen. Ik heb ze lelijk aangekeken en geprobeerd mijn oren voor de gek te houden door te doen alsof ik me niet ergerde aan de muziek, maar het hielp niet. Na ongeveer 3 kwartier rijden, leek het alsof mijn gebeden gehoord werden: dat ding kwam niet meer vooruit en we moesten allemaal uitstappen om een andere matatu te pakken. Dat is ook iets wat hier te pas en te onpas gebeurd: matatu’s die het niet meer doen. Als je die dingen ook ziet, is het al een heel avontuur om er sowieso op te vertrouwen dat je niet door de bodem zakt. Ik weet niet hoe vaak ik al heb gezien of meegemaakt dat de deur gewoon niet meer dichtgaat, de uitlaatpijp eronder uit valt, de oliecarter het begeven heeft of dat die gewoon niet meer start. Ook is het plaatmateriaal vaak al in een verre staat van rottigheid en ook de stoeltjes zijn vaak verre van veilig, aangezien die dusdanig vaak en overbelast gebruikt zijn waardoor de bekleding geheel kapot is, maar er ook allerlei ijzer uitsteekt. Daarnaast doet de verlichting het vaak niet of ontbreekt gewoon net als de ruitenwissers. Ook is het niet meer dan normaal dat je de straat gewoon door de bodem kan zien. Zin in een ritje? Hahahah! En dan maar iedere dag zogenaamd door de politie gecontroleerd worden... Jaja, dat zijn dus de zakkenvullers van de corruptie.

Eenmaal in Nairobi aangekomen, hebben we een shuttle-matatu genomen naar Narok voor 350Ksh voor een reis van ongeveer 3 uur! Deze reis verliep prima en zowat in een keer zonder passagiers in of uit te laten stappen. Als je dan Narok binnenkomt, dan zie je al behoorlijk wat Masai op straat lopen. Narok is dan ook de laatste of eerste stad van de Masai, ligt er maar net aan vanuit welke kant je het bekijkt. Daarna is het weer zo’n 3 uur rijden naar Masai Mara en kom je alleen kleine nederzettingen tegen. Vanaf Narok verlaat je echt ieder beschaafd spoor zoals wij dat gewend zijn. Geen electriciteit, geen ziekenhuizen, geen waterleidingen. Het komt neer op menselijke wijsheid en leven met moeder natuur. Er zijn wel wat winkeltjes, maar daar blijft het dan ook bij.
In Narok hebben we nog wat gedronken en ik hoorde de Maa-taal, de taal van de Masai. Het is een heel apart brabbeltje, een echte oertaal. Het viel me o.a. hier op dat 'boeren' de meest normale zaak van de wereld is. Het viel me al vaker op dat er geboerd wordt en dat niemand er iets van zegt of je nu aan het eten bent of met iemand in gesprek bent, het maakt niet uit.
In dit barretje kwam de een na de andere verkoper aan je tafeltje staan. Dit is in heel Kenia zo en ik word er af en toe gek van, maar negeren is de beste manier om zo snel mogelijk van ze af te komen. Ze komen ook met de gekste dingen aan: zaklampen, riemen, kettingen, ringen, pennen, zakmessen, knipmessen, kostuums, cd’s, dvd’s, koekjes, drinken enzovoort. En dan staan ze ineens voor je alsof je om een kostuum ofzo gevraagd hebt! Net als bij de matatu’s. Je bent gewoon aan het lopen, hoor je ineens getoeter achter je en dan wordt er een richting naar je geschreeuwd waar die matatu heen gaat alsof de taxi voor je klaarstaat, terwijl je gewoon aan het lopen bent en uberhaupt geen matatu wil. Soms komen ze op je afgelopen: “Where do you go? You go to Nairobi? Madam, madam, here come, come Nairobi.”Als je ze dan ontwijkt of negeert, beginnen ze te sissen en te roepen met al hun arrogantie dat ze toch zeker weten dat je bijvoorbeeld naar Nairobi wil. Ik heb een keer geantwoord dat ik naar Amsterdam wilde... Dan kijken ze je óf verbaasd aan van:”Amsterdam? Where in Kenya is that?” óf ze beginnen maar te lachen en lopen weg.

Maar ok, nadat we wat gedronken hadden zijn we op zoek gegaan naar een matatu die naar Olooloimutia ging, de plaats waar ik mijn Masai-vrienden heb ontmoet en waar ik terug zou komen. We kwamen uit bij een markt, d.w.z. kraampjes tussen de uitgedroogde modder, met matatu’s, brommers en veel mensen. Uiteindelijk wisten we de juiste lokatie te vinden waar dan een matatu zou aankomen die naar Olooloimutia zou gaan. Dit keer werd er een ticket voor ons uitgeschreven van 350Ksh p.p. Er kwam een Masai-vrouw op me afgelopen met allerlei kletspraat. Ze sprak behoorlijk goed Engels en dat vermeldde ik haar ook. Ze had dit geleerd in een opleiding waar ze voor gekozen had en ik uitte mijn waardering voor haar. Ze wilde me meteen Masai-muziek laten horen en nam me mee naar een klein winkeltje, 50 meter verderop. De muziek is heel erg simplistisch, maar ik vond het gelijk helemaal leuk. Dus ik heb voor 250Ksh een muziek-dvd gekocht met de springende Masai. Even later kwam onze matatu aan en die wilde ik natuurlijk niet missen. Dus ik heb afscheid van haar genomen en we liepen naar onze matatu en gingen zitten. Maar plotseling werden we binnen 1 minuut eruit gehaald. Ik snapte er helemaal niets van en aangezien het Engels van Anton en de levensontwikkeling van hem niet helemaal uit de verf is gekomen, kon hij me ook niet uitleggen wat er gaande was. We werden naar een andere matatu gestuurd, maar ook daar was het niet goed. Plotseling begon een matatu gas te geven en tussen de mensenmassa heen weg te scheuren.. Nog geen 3 seconden later scheurde een andere matatu erachter aan. Ik schrok me dood! Wat is dit??? Zijn ze gek geworden??!!! Wat bleek? De politie-controle was gesignaleerd en zou naar de markt komen om ze te pakken!!! Nou, ja zeg!!! Een andere man hielp ons weer om ons naar de betreffende matatu te brengen waar we eigenlijk met mee moesten. Die had zich inmiddels verstopt in één van de marktgangetjes. Ik had inmiddels begrepen dat we tickets hadden gekocht voor een bus die vanavond pas rond 20.00u zou vertrekken. Maar de matatu waar we nu bij stonden, zou nú vertrekken... Ik wilde mijn geld terug van de bus en die betalen aan de man van de matatu. Daarover was Anton het gesprek al gestart met de man die ons de tickets had verkocht. Deze liep echter steeds weg. Toen we eenmaal in de matatu zaten, kwam de man die ons de tickets had verkocht met een hele preek in Swahili gericht naar Anton. Anton stapte uit en zei dat hij zo terug zou komen. Na 5 minuten kwam hij inderdaad terug en was hij in gesprek met de ticket-man. Ik wist precies waar het over ging. De man wilde ons het geld niet teruggeven. Na 2 minuten de boel vanuit de matatu bekeken te hebben, had ik er genoeg van. Ik ging op de dorpel van de matatu staan en gebood de ticket-man door mijn hand op zijn getatoeerde schouder te leggen met mij te praten en niet met Anton. Hij liet zich echter niet afleiden, dus ik werd me een partijtje pissig.... “BENG!!”, ik sloeg met mijn handen op het dak van de matatu en tegen de deur. “You listen to me!! We can’t wait for that bus, we have to go NOW!! It’s 4 o’clock already and we have to be there before it’s dark!!!! We have NO place to stay, do you understand?!?!? So I want to have my money back NOW!!!” Hij droop af met de matatu-man en kwam 10 minuten later terug. Hij wilde de tickets terughebben, want hij had het geld inmiddels aan de matatu-man gegeven. Blijkbaar had ik Anton geinspireerd om voor jezelf op te komen. Hij werd kwaad en vertelde de man luid en duidelijk dat hij hem niet zomaar geloofde dat hij het geld had gegeven. Hij wilde dat hij het geld terugkreeg, zodat hij het zelf aan de matatu-man kon geven. Ik voelde me een beetje opgelaten, aangezien ik wel aanvoelde dat hij het geld echt wel gegeven had, maar ik liet het maar even aan hem over. Dus die ticket-man liep boos weg en toen de matatu-man aankwam, bleek het geld inderdaad al overgedragen te zijn. Nu had die ticket-man een verlies van 700 Ksh, omdat ik de tickets niet terug had gegeven. Maar ja, eigen schuld, dikke bult natuurlijk. Dan had hij ons maar duidelijk moeten informeren, ipv steeds maar als geldwolven aan de gang te gaan.... Maar goed, eindelijk, we kondern vertrekken. De matatu moest even draaien bij een afgrond naar een klein riviertje met een hoogte van zo’n 3 meter tot aan het water... Hij reed een stukje achteruit... Ik zag de afgrond op ons af komen... shit... de wielen waren op misschien een cm afstand van de afgrond. Het zal toch niet waar zijn??? Ik kreeg het erg benauwd en klampte mijn handen in de stoel voor me en riep naar de chauffeur:“He, you! STOP!!!!!” Man, oh, man wat was ik even doodsbang!!!!! Pffff.... Ik was niet de enige gelukkig, en we hebben het ook gered!

Het was 16.10u. Ik had serieus geen idee of we konden blijven slapen bij het safarikamp, maar ik hoopte dat we op dat safarikamp waar ik vorig jaar verbleef nu ook konden blijven slapen of eventueel bij de Masai in hun manyatta’s: de lemen/stronthutjes. Ook had ik geen idee hoeveel het me zou kosten, dus ik had maar 8000Ksh bij me. In eerste instantie was dit 10.000Ksh, maar onderweg werd ik door Wanja gebeld die met Peninah, een van de oudere meiden, naar de oogarts was geweest en nu bleek een bril nodig te hebben voor 2000Ksh. Ik heb gezien hoe weinig Peninah nog maar kan door de pijn en tranende ogen en daardoor dus niet naar school gaat. Dus ik heb die 2000Ksh per mobiele telefoon overgemaakt. Dit is een uniek systeem dat wereldwijd alleen in Kenia bestaat! Dat dan weer wel...
De rit naar Olooloitmutia begint eerst zo’n half uurtje over verharde weg, maar dan ga je een soort van grintweg met kuilen op. En ik had het vorig jaar al gezien: de matatu’s rijden als gekken alsof ze over de snelweg rijden. En dat gebeurde nu met de matatu waar wij in zaten. Zelfs Anton verbaasde zich en vroeg zich af of de bestuurder wel helemaal normaal was. Ik moest wel lachen dat zelfs hij als Keniaan het eng vond en vertrouwde er maar op dat het wel goed kwam. Ergens bij een nederzettinkje waar we 2 minuten stopten werd er door een Masai mais verkocht door de raampjes van de matatu. Voor 10Ksh (bop) had ik een behoorlijke maiskolf gekocht die net uit het kokende water was gekomen. Een volle maaltijd!
Weer een uur later, kom je op echt onverharde wegen terecht die stukjes door struiken en watertjes leiden. Een keer schrok ik wel even toen we bijna gingen kantelen. Ik zag het al helemaal gebeuren... "wie zal er bovenop mij vallen" en "oh-shit ik zit aan de verkeerde kant, want ik kan er niet uit!" Maar het kwam ook deze keer weer goed.

De Masai begonnen me te bellen met de vraag waar ik bleef en ik vertelde ze dat het nog ongeveer een uurtje zou duren. Nu we het gebied van de Masai daadwerkelijk betreden hadden, stopten we in de nederzettingen alwaar Masai-mensen instapten in vol ornaat en met speren. Heel apart om te zien en ik wist nu dat het avontuur was begonnen! Fantastisch! Al vanaf Narok zat een gecultuveerde Masai in de matatu, die erg veel wist te vertellen over de natuur in veel landen. Was wel interessant. Helaas was het geluid van de motor, de muziek en de grond behoorlijk storend, waardoor ik veel niet kon verstaan. We kwamen om 18.30u aan wat dus niet tegenviel. We werden uit veiligheid door de bestuurder van de matatu die hier toch woonde bij de ingang van het Big Time Camp afgezet alwaar enkelen van de Masai mij al aan het opwachten waren. Een stevige hand, een groet door elkaar stevig vast te pakken en een uiting van ongeloof dat ik er weer was, was het warme welkom van ze. Een goed begin!
Ik werd gelijk begroet door de supervisor Tom en door een andere jongen, Peter, die ik ook nog kende van vorig jaar. We dronken wat thee, nog steeds niet wetende waar we zouden slapen. Maar rond 19.00u toen ik vroeg waar ik even naar de wc kon gaan, werd verteld door de supervisor waar onze tent was. Ik dacht:”Wow, als dat dezelfde tent is als vorig jaar wat moet ik dan betalen?” En het was wél zo! Een tent met 2 bedden, een douche en een wc. Nou, prima, gewoon genieten. Ik zei al tegen John, de jongste Masai met wie ik contact heb: “How much do we have to pay, because I don’t have much money with me.” Hij vertelde me dat hij het zou vragen aan Tom, want als ik het zou vragen zou het meer geld kosten. 5 minuten later kwam Tom al naar me toe en zei dat het normaal 3500 Ksh p.p.p.n. kost. Ik zei dat ik dan echt een probleem had, want zoveel geld had ik niet bij me. “Ok, but because you have come back for the second time, don’t worry, we can work it out.” Nou, ok, we zullen zien.
Dus gauw aan tafel aan het heerlijk westerse gerecht. Dit kamp is namelijk bedoeld voor mensen die een safaritour boeken en zijn dus allemaal westerling. Daarop is het gehele kamp ingericht.
Na het eten, ben ik gelijk met de Masai aan het kampvuur gaan zitten. En John had al een heel programma voor ons in zijn hoofd. Hij merkte dat ik inmiddels wat Swahili kan spreken en een andere Masai, Merangati, wilde me gelijk meer leren. Hij was mijn perfecte leraar, aangezien hij mij verbood Engels te praten met hem. Hij stelde me allerlei vragen en ik moest ze beantwoorden in het Swahili. Was erg leuk en erg leerzaam. Niemand heeft dat nog zo met mij gedaan en het werkt perfect!
Rond een uur of 23.00u zijn we naar bed gegaan om de volgende dag om 9.00u naar de familie van John te gaan samen met Wilson. Klinkt raar, maar dat zijn echt hun namen en ze zijn toch echte Masai-jongens/mannen. Waarschijnlijk hebben ze nog namen van hun eigen taal, maar zoals iedereen hier in Kenia hebben ze in elk geval allemaal typisch Engelse namen. Dat het echte Masai-mensen zijn, dat zul je vanzelf wel zien op de foto’s.

Wordt vervolgd!